زمستان سال ۱۳۹۲؛ بیکاری زنان و کاهش مشارکت اقتصادی مردم

بر اساس گزارش مرکز آمار ایران نرخ مشارکت اقتصادی در سال ۹۲ در بین زنان ۴/۱۲ درصد و مردان ۶۳‌درصد بوده است. شهیندخت مولاوردی معاون رئیس جمهور در امور زنان و خانواده نیز گفته است: «اشتغال زنان وضعیت مناسبی ندارد.»

به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران، ایسنا، شهیندخت مولاوردی درباره وضعیت نامناسب اشتغال زنان گفته است: «حدود ۱۲ درصد زنان ایرانی، شاغل هستند و این آمار در خوشبینانه‌ترین حالت ۱۴ درصد است. از سوی دیگر سه درصد نمایندگان مجلس را زنان تشکیل می‌دهند و ۱. ۱۲ درصد زنان، سرپرست خانوار هستند که ۸۲ درصد آنان بیکارند.»

به گفته وی ایران به سمت زنانه شدن سرپرستی خانوار، سالمندی زنان و همچنین زنانه شدن فقر پیش می‌رود و باید به این پدیده توجه شود.

بر اساس گزارش مرکز آمار ایران علاوه بر فاصله مشارکت اقتصادی زنان تا سطح مطلوب، در زمستان سال گذشته نرخ مشارکت اقتصادی کشور نسبت به فصل قبل از آن ۳/۱درصد کاهش یافته است.

بررسی شاخص‌ها طی سال‌های ۸۴ تا ۹۲ نشان می‌دهد نرخ مشارکت در این سال‌ها به‌طور محسوسی روندی رو به کاهش داشته و حدود ۴/۳درصد افت کرده است.

نرخ مشارکت اقتصادی بر اساس تعداد افرادی محاسبه می‌شود که در سن کار قرار دارند و در حوزه اقتصادی فعال یا غیرفعال هستند. مرکز آمار ایران در بررسی خود، سن کار را ۱۰ سال لحاظ کرده است و با معیارهای بین‌المللی که ۱۵ سال است مغایرت دارد.

نرخ مشارکت اقتصادی جمعیت ۱۰ ساله و بیشتر ایران در سال ۹۲ نشان می‌دهد که تنها ۶/۳۷درصد جمعیت در سن کار از نظر اقتصادی فعال بوده‌اند؛ یعنی در گروه شاغلان قرار گرفته‌اند.

این نرخ همچنین در نقاط شهری و روستایی نیز متفاوت بوده است. نرخ مشارکت در نقاط شهری ۹/۳۶ و در نقاط روستایی ۷/۳۹درصد گزارش شده است.

در بررسی نرخ مشارکت اقتصادی بین استان‌های ایران، استان کهگیلویه ‌و بویراحمد با ۷/۳۰درصد کمترین میزان مشارکت اقتصادی را بین ۳۱ استان کشور داراست و بیشترین نرخ مشارکت نیز به استان اردبیل با ۶/۴۲درصد اختصاص دارد.

 از مجموع ۳۱ استان کشور در سال ۹۲، ۱۱ استان کشور با افت نرخ مشارکت اقتصادی مواجه بوده‌اند. تهران نیز در طول این یک‌سال با ۹/۰درصد کاهش، نرخ رشدی برابر با ۶/۳۶درصد داشته است.

در حال حاضر ترکیب بیکاری در بازار کار ایران به نحوی است که با نرخ بیکاری بالای فارغ‌التحصیلان دانشگاهی مواجه است.

بخشی از کاهش نرخ مشارکت اقتصادی در ایران به تداوم نرخ بیکاری بلندمدت و گسترش پدیده بیکاران مایوس مربوط می‌شود.