چرا و چگونه مسئولیت متقابل را در جنگ اسرائیل-حماس نفی می‌کنند؟

نظرها

• موسی

  ۲۴ تیر ۱۳۹۳، ۱۶:۰۲

  همه به یاد داریم که حماس در جریان تصفیه‌هایی که پس از تخلیه‌ ارتش اسرائیل از این منطقه انجام داد به فلسطینی‌های عضو جنبش فتح نیز رحم نکرد و آنها را از دم تیغ گذراند. چطور بیاد ندارید?!!! و باید هم  بیاد داشته باشید  که اسراییل از تشکیل حماس که در مقابله با  جنبش فتح  بوجود امد پشتیبانی کرد ! همانطوری که امریکا از بوجود امدن القاعده برهبری بن لادن پشتیبانی کرد! *** !  مار در استین پروردن....... موفق باشید موسی

• جاوید

  ۲۴ تیر ۱۳۹۳، ۱۶:۴۴

  جواب تحلیل‌هایی مثل این را ژیل دلوز مدتی قبل از این حرف‌ها داده است. تحلیل آقای محمدی زیاد رادیکال نیست، بنابراین با سطح موضوعات درگیر است. فلسطین | ژیل دلوز از ابتدا تا انتها، این‌طور وانمود می‌شود: نه تنها مردم فلسطین باید نیست شوند، اصلن هیچ‌وقت وجود نداشته‌اند. فاتحان جزء کسانی بودند که بزرگ‌ترین قتل عامِ تاریخ را متحمّل شده بودند. صهیونیست‌ها این قتل عام را بدل به شرّ مطلق کردند. بزرگ‌ترین قتلِ عام تاریخ را به شرّ مطلق تبدیل کردن، دیدی مذهبی و عرفانی‌ست، نگاهی تاریخی‌ نیست. این نگاه جلوی شر را نمی‌گیرد، برعکس، باعثِ گسترده شدنِ شر می‌شود، شر را به انسان‌های بی‌گناه تحمیل می‌کند، به دنبالِ جبرانِ خسارت می‌گردد و به نوبه‌ی خود، بخشی از آن‌چه یهودیان تجربه کرده بودند، به آن دیگران، به آن بی‌گناهان تحمیل می‌کند (از سرزمین‌شان بیرون کردن، در گِتو گذاشتن، ملّتِ فلسطین را ناپدید کردن). این‌جا با ابزاری «سردتر» از قتل‌ِ عام، می‌خواهند به همان نتیجه برسند. آمریکا و اروپا موظف بودند خسارت‌های وارد شده به یهودیان را جبران کنند. چه کردند؟ ملّتِ دیگری را مجبور کردند تا آن خسارت‌ها را بپردازد. کدام ملّت؟ ملّتی که هیچ نقشی در قتلِ عام نداشت، از هر هولوکاستی بیگناه بود و حتا حرف‌اش را هم نشنیده بود. این‌جاست که گروتسک آغاز می‌شود، و هم‌زمان، خشونت هم شروع می‌شود. صهیونیسم، و بعد، دولتِ اسرائیل می‌خواهند که فلسطینی‌ها آن‌ها را به رسمیّت بشناسند. با این حال، دولتِ اسرائیل مدام مردمِ فلسطین را نفی می‌کند. هیچ‌وقت از فلسطینی‌ها حرفی زده نمی‌شود، تنها از عرب‌های فلسطین صحبت می‌شود، طوری که انگار برحسبِ تصادف و یا اشتباهی آن‌جا هستند. و بعدها، طوری نشان می‌دهند که انگار فلسطینی‌های آواره از خارج می‌آیند، از نخستین جنگ، از مقاومتی که به تنهایی از خود نشان دادند کسی حرفی نمی‌زند. آن‌ها را به مثابه فرزندانِ هیتلر معرفی می‌کنند. چرا؟ چون حقّ اسرائیل را به رسمیّت نمی‌شناسند. اما اسرائیل این حق را برای خودش قائل می‌شود تا عملن هستی‌ی آن‌ها را نفی کند. این‌جاست که داستان آغاز می‌شود، رفته رفته گسترده می‌شود و بر تمامِ کسانی که از آرمانِ فلسطین دفاع می‌کنند، سنگینی می‌کند. داستان و شرط‌ بندی‌ی اسرائیل این چنین است: هرکس به شرایط موجود و عملکردِ دولتِ صهیونیستی اعتراض کرد، ضدّ-یهود معرفی کنیم. این عملیات از سیاستِ سردِ اسرائیل نسبت به فلسطینی‌ها نشآت می‌گیرد. اسرائیل هیچ‌وقت هدف‌اش را پنهان نکرده، از همان بدو امر: تخیله‌ی سرزمینِ فلسطین. و از آن هم بالاتر، این طور وانمود کردن که انگار سرزمینِ فلسطین همیشه خالی بوده و از آنِ صهیونیست‌ها بوده. بی‌شک استثماری در کار بوده، اما نه به معنای‌ی اروپایی‌اش در قرنِ نوزدهم: دیگر ساکنانِ مستعمره موردِ بهره‌برداری قرار نمی‌گیرند، بل‌که از کشورشان بیرون می‌شوند. آن‌هایی که می‌ماندند، نیروی کاری‌ی سرزمین قلمداد نمی‌شدند، همیشه جدا افتاده، موقّتی و سیّار بودند، مثلِ مهاجری که در گِتو گذاشته باشند. از بدو امر، قرار است زمین‌ها را به شرطی بخرند که خالی از سکنه باشد، و یا قابلِ تخلیه کردن باشد. نسل کشی‌ست، اما نابود سازی‌ی فیزیکی تابعِ تخلیه‌ی جغرافیایی‌ست: فلسطینی‌های بازمانده عمومن عرب هستند و باید بروند در میانِ دیگر اعراب ذوب شوند. نابود سازی‌ی فیزیکی، چه به مزدوران سپرده شود یا نشود، به هرحال حاضر است. با این‌همه می‌گویند نسل کشی در کار نیست، چرا که این «هدف نهایی» نیست: همین طور است، امکانی‌ست میانِ امکاناتِ دیگر. هم‌دستی‌ی آمریکا با اسرائیل تنها به خاطرِ یک لابی‌ی صهیونیست نیست. الیاس صنبر به خوبی نشان داده است که آمریکا در اسرائیل بخشی از تاریخ‌اش را بازمی‌یابد: نابودی‌ی سرخ‌پوستان، آن‌جا هم تنها بخشی از نابود سازی به طور مستقیم فیزیکی بود، قرار بود تخلیه‌ای صورت بگیرد، و این‌طور وانمود شود که هیچ‌وقت سرخ‌پوستی وجود نداشته است، مگر در گتوهایی سرشار از مهاجرانِ داخلی. از بسیاری جهات، فلسطینی‌ها سرخ‌پوستانِ نوین هستند، سرخ‌پوستانِ اسرائیل. آنالیزِ مارکسیستی دو حرکتِ مکمّل را نشان می‌دهد: به طورِ مداومِ حدّ و حدود ساختن، درون‌ِ این حدود، سامانه‌ را توسعه دادن و از آن بهره‌بردای کردن؛ به دور راندنِ این حدّها، از حدّ و حدود پیشی گرفتن، از سر گرفتن، چیزی عظیم‌تر آغاز کردن، و یا پایه‌ و اساس را شدّت بخشیدن. به دور راندنِ حدَ و حدود، عملکردِ کاپیتالیسمِ آمریکایی بود، رویای آمریکایی بود، اسرائیل آن را از آنِ خود کرد، تبدیل‌اش کرد به رویای اسرائیل بزرگ، در سرزمینِ عرب، بر دوشِ اعراب.

• مهدی رودسری

  ۲۴ تیر ۱۳۹۳، ۱۸:۳۶

  چرا به دیدگاه مجید محمدی در ( چرا وچگونه مسئولیت متقابل ...) می شود نا شریف گفت . یک : بی اهمیت جلوه دادن یک تراژدی تاریخی ( تصرف جسمانی و انهدام روحانی یک سرزمین میلیونی ) دو : بی اهمیت جلوه دادن برده گی ( بهره کشی از لشکر کار گران سرزمین تصرف شده اعم از زن و مرد و کودک در جهت ِ رشد اقتصادی سرمایه سالاران سرزمین متصرف ) سه : بی اهمیت جلوه دادن واقعیت تجربه شده ( که آزاد زیستن انسان ها می تواند منشاء خیر شود یا باشد ) چهار : بی اهمیت جلوه دادن این ضرب المثل بین المللی ( که اگر گنه کرد آهنگری در المان _ نباید بزنند گردن مسگری در فلسطین ) پنچ :فرو کاستن ِ یک فاجعه به معنای ژرف کلمه اش به یک حادثۀ معمولی با وصلۀ پاره پوره از وقایع روزمرۀ حادث شده در همین سال های اواخر قرن بیستم (جریان های جنایت پیشۀ سازمان های رنگارنگ اسلام ابزاری ) چرا به دیدگاه مجید محمدی در ( چرا وچگونه مسئولیت متقابل ...) می شود نا شریف گفت : به این دلیل که مجید محمدی { وانمود } را به روایت ِ ژان بودریار فرانسوی می خواهد با توسل به شبه مستندات سوفسطایان عهد یونان افلاطون ( نمود مجسم ) و ( واقعیت عین ) بباوراند گرچه نمی تواند زیرا : ویرانی ( غزه ) از آبادانی ( تل آویو ) غم سازتر است . مهدی رودسری

• ملیحه محمدی

  ۲۴ تیر ۱۳۹۳، ۲۱:۱۷

  جناب محمدی! این اوج بی طرفی یک تحلیلگر است که بفرماید: اگر حماس در دوران جنگ (در صورت حمله‌ زمینی و ورود نیروهای اسرائیلی به غزه) به سربازان دختر اسرائیلی تجاوز کرد یا سلاح شیمیایی به کار برد چه؟ " شما بگویید تجاوز به فلسطین کی پایان یافته یا متوقف شده است که شما انتظار دارید که نه حماس شکل بگیرد نه رادیکالهای سرسخت تر از حماس و نه انسانهای تحقیر شده از فرط نومیدی به نابودی خود به امید وارد کردن ضربه ای به دشمن قدرقدرت خودکشی نکنند؟ جناب محمدی اشغال و تجاوزگری اسرائیل امری نیست که در تاریخ معینی و با بیانیه ضد حقوق بشر و تمدن بالفور اغاز و پایان یافته است، شصت و نه سال است که بدون توقف ادامه دارد. خانه سازی های جدید هرگز متوقف نشده است. بارها و بارها مرزهای اسرائیل تغییر کرده و این سرزمینی که بر سلاح نظامی و شیمیایی و هسته ای و حمایت مالی بیدریغ امریکا استوار است بارها خود را گسترش داده است. فلسطینی که گفته می شود روزی اسرائیل با تشکیل آن موافقت خواهد کرد قرار است در کدام کوچه و محله تشکیل شود؟ داستان فلسطین ننگ انسان معاصر است که به این بلندی نعره حقوق بشر و تمدن می کشد. شوخی راکت های حماس را هم فراموش کنید. تا به سر کسی نخورد کشته ای بر جا نمی گذارد. به فیلم های انفجار این راکتها آنها که شکار نمی شوند نگاه کنید و به اجساد سوخته و پاره بچه های فلسطینی و داستان خواب و خیال تجاوز احتمالی به سرباز زن آمریکایی را موقتاً کنار بگذارید که در این اوضاع فاجعه بار حتا موجب خنده هم نمی شود.

• roya

  ۲۴ تیر ۱۳۹۳، ۲۳:۰۱

  نویسنده عزیز مثل اینکه اصل موضوع یادتان رفته . عزیز بازی با کلمات و جملات خیلی جالب زیبا و سرگرم کننده .به شرطی که خواننده از اصل موضوع اطلاعی نداشته باشد. اما در دنیای واقعی مسائل خیلی فرق میکنند. اعلامیه بالفور را دیگر همه اطلاع داریم .شخصی با حمایت اشخاصی قوی وارد خانه شماو به زورهمه چیز راصاحب میشود . بعدحامیان متجاوز شما را میخواهندقانع کننداین خانه مال شما نیست.شما قانع نمیشوید بدنبال کسی میگردی که به فریادت برسد.و پیدا نمی کنی بعدهم چند نفر ضعیف پیدا میکنی که نمیتوانند کمک درستی به شما بنمایند.و..بالاخره به شما یک اتاق کوچک درحیاط همان خانه میدهند و هر روز هم با تنفر و رفتار های گوناگون ..خواهش میکنم منصفانه عکس العمل خودتان را در رادیو زمانه بنویسید ما یادبگیریم و به دنیا اعلام کنیم که حضرات آیات شما ها چرا ارتش دارید کارخانه های سلاح سازی چرا سلاح میسازید در دنیایی که شخصی جامعه شناس بنام مجید محمدی دفاع شما را خشونت تعبیر میکنند. آقای محمدی وقتی دارند زندگی وحیات را ازکسی میگیرند برای نجات جانش دست و پا میزندهر رفتاری از این شخص زیر تیغ موجه است .اگر نباشد محکوم به فناست .درست است آقای محمدی لگد زدن خیلی زشت است بخصوص اگر به کودک و تماشاچیان باشد ولی مهم است که چه کسی لگد را میزند برای کسی که دست وپایش رابسته اند و ندارد ازبینش میبرند لگدزدن نه بدترین رفتارش هم قابل توجیه است.نباید بگویم چرا این شخص به تماشاچیان لگد میزند من و مای تماشاچی بایداول خشونت فاعل را ببینیم .اگرجامعه شناسی حق را به فاعل میدهد آقای محمدی باید بگویم این جامعه شناسی بدرد جامعه انسانی نمیخورد.ما برای امنیتی پایدار و آـزدای مداوم علوم انسانی را ارج می نهیم. پایدار هم اینست که من دست به تجاوز نزنم تا شما سنگ بصورتم نزنید.والا باید صورتم پذیرای سنگ شما باشد.

• سعید

  ۲۵ تیر ۱۳۹۳، ۱۴:۲۵

  مطلب درست و بجایی بود اما حتم دارم منظور اصلی نویسنده در پشت تعصبات خوانندگان مخفی میماند و انتقاد های وارد شده عموما به همان خواندن عجولانه و قضاوت ارزشی محدود خواهد ماند. لب کلام این است که اگر جنگ بد است و جنایت بد است باید از دو طرف محکوم شود و برتری نظامی یک طرف به معنای توجیه طرف مقابل نیست.

• اصغر نصرتی

  ۲۵ تیر ۱۳۹۳، ۱۴:۳۲

  اما انسان بودن وی و ستمی که بدو میشود سبب میشود که ما از حقوق بنیادی او دفاع کنیم. چه او مسلمان باشد و یا کافر! آنچه در فلسطین رخ داده و میدهد الزامن به دوران امروز مربوط نیست و نباید آن را به دوران سی سال اخیر خلاصه کرد. از همین رو پیش از آمدن جمهوری اسلامی و داعش و حماس … ، ستم به انسان فلسطینی اعمال شده و میشود. در میان این انسان فلسطینی یکی از گروه حماس است و یکی از الفتح و یکی هم بی دین و کمونیست! آنچه اسراییل در آنجا بر مردم روا میدارد نوعی نسل کشی ست. همان کاری که روزگاری هیتلر بر یهود در آلمان روا داشت. اگر منافع جمهوری اسلامی با حماس در یک بلوک بندی سیاسی قرار دارد، بلوک بندی آمریکا با اسراییل نیز یکی ست! پس باید تمیز قایل شد میان حقیقت و حقوق انسانی و بلوک بندی سیاسی! در دوری جستن از سیاست اسراییل در امر سرکوب فلسطینی ها ما طرفدار حماس نیستیم. همانطور که رسانه ها نیز گزارش میکنند، از میان و ۱۲۰ نفر کشته شده تا دو روز پیش تنها ۱۰ نفر نظامی (حماس ؟!) محسوب میشدند. این باقی مردمان مانند من و شما هستند که حتی شاید برای امور سیاسی خود به حماس رای داده باشند، اما برای کشتن شدن بدین منظور رای ندادند! حق زیستن اساسی ترین حق انسانها ست!

• شاهد

  ۲۵ تیر ۱۳۹۳، ۱۸:۲۸

  انان که می خواهند به سرچشمه ها برگردند می توانند از قتل عام دیگری شروع کنند .قتل عام قبایل یهودی اوس و خزرج در عربستان . جدا کردن زنان جوان و اسیر کردن انان کشتن انان که بالغ بودند و راندن بچه ها و پیر زنان به اورشلیم یهودی ! شاید هم باز قدیمیتر دعوای دو قبیله فرزندان اسحق نیای یهودیان و اسماعیل نیای اعراب مکه و اینکه کدامیک از طرف خدای ابراهیم برای قربانی شدن انتخاب شده بود و کدام قوم برگزیده اند ! یهودیان می توانند ادعا کنند که کشتار را عمو زاده های مسلماننشان در مدینه اغاز کردند بعد مسلمانان سرزمین انان که معبد مقدس سلیمان بر ان بنا شده بود اشغال کردند و سرانجام باز گشتند تا حقوق خویش را باز گیرند . اتکا به بنیادهای تاریخی راه به سیاست نخواهد برد و فقط زبان چنگ را تیز می کند

• پسر ایرانی

  ۲۵ تیر ۱۳۹۳، ۱۹:۳۸

  در عالم واقعیت چیزی به نام بی طرفی نیست/هر کس بگوید در بهرتین حالت خودفریب ی میکند و بدترین حالت دروغ. وای بحث انصاف مطرح است. یعنی اشکالی ندارد ادم بی طرف نباشد ولی در نقد بایست منصف باشد. شکی نیست هر گروه یا حکومت ایدئولوزیکی بالقوه میتواند جنایتکار باشد. انسان ایدئولوژیک موجودی به غایت قهقرایی است وقتی حاضرست بخاطر اعقیده اش خودکشی/انتحار کند دیگر تکلیف بقیه معلوم است. انسان ایدئولوژیک از بنیادگرای اسلامی گرفته تا صهیونیست موجوداتی خطرناکی هستند. این موجودات از قوانین ضد انسانی فراجنگلی تبعیت میکنند گفتم این موجودات بسیار بی رحم هستند حماس و اسرائیل دو روی یک سکه فراجنگلی هستند اینها به خودشان رحم نمیکنند. هر دو محکوم هستند و همچننی آمریکا و غرب و شرق و رژیم جمهوری اسلامی یک مشت خونخوار و ادمکش هستند و میان بدبخت مردم تحمیق شده هستند برای امیال اینها به جان هم میفتند! تنها راه عدم متابعت توده اسنانها زا این موجودات خونخوار ضد انسانی است. دوری از هرگونه جنگ و تجاوز/دموکراسی... چاره کرا است

• محمد

  ۲۶ تیر ۱۳۹۳، ۱۸:۰۱

  فقط کافی بود به امار رجوع میکردید *** http://www.nytimes.com/interactive/2014/07/15/world/middleeast/toll-israel-gaza-conflict.html?_r=2

• ابراهیم

  ۲۶ تیر ۱۳۹۳، ۲۳:۰۸

  جنگ همیشه بد است. به همان میزان بی عدالتی و نابرابری هم بد است. جنگ هم بیگانهان اسرائیلی را می کشد هم بچه های فلسطینی . وضعیت فلسطین و اسرائیل خیلی پیچیده شده است.به نظر من مساله این است که آیا یک فلسطینی ( فلسطینی می گویم نه اسرائیلی. به این دلیل که بیشتر فلسطینی ها مورد ظلم واقع می شوند) می تواند اسرائیلی ها را ببخشد ؟ درست است که در این میان اسرائیلی ها هم آرامش ندارند و مورد تهدید واقع شده اند. اما چگونه می توان این کینه تاریخی را از دل فلسطینی ها در آورد و کمک کرد به زندگی عادی برگردند.آنچه مسلم است اگر از یک فلسطینی بپرسید که آیا مورد ظلم واقع شده است. به نظر من جواب مثبت می دهد.از طرف دیگر نفی کشور اسرائیل و اسرائیلی ها به نظر من در دنیای امروز ممکن نیست. در نهایت باید فهم مردم اسرائیل و فلسطین از شرایط پیش آمده بالا برود. خطاهای گذشته را پذیرفته ، به آینده نگاه کنند.دیدگاه من یک دیدگاه روان شناسانه و انسانی است.یک مثل هست که میگه : دستی را که نمی شود قطع کرد باید آن را بوسید. حال چقدر طول می کشد که اسرائیل ها و فلسطینی ها ، دست از دستکاری زخم های خود برداشته و راه ترمیم را در پیش بگیرند. آینده می داند..... یک روان شناس

• آوات

  ۲۸ تیر ۱۳۹۳، ۱۳:۱۰

  احتمالا رسم دلبرانه جنگ اسراییل هوش از سر کسانی چون ایشان ربوده است،دهانشان از حیرت باز مانده و نمی دانند با چه زبانب و با چه بیانی مدنیت و انساندوستی انسان اسراییلی را توصیف کنند بدان گونه که پیش از هر بمباران هوایی به همان ترتیبی که رسم شرکت مخابرات کشورمان است و قبوض عقب افتاده تلفنمان را یادآور می شود، به فرد فلسطینی اطلاع داده می شود شود که تا پنج دقیق دیگر خانه اس، محل زندگی خانواده اس با خاک ویران می شود پس حق دارد خانه را ترک و قدم در مسیر نامعلوم آوارگی نهد، نه امر نامعمولی است و نه زیاده دشوار سخت او هم به مانند چهل هزار همسهری اش در روزهای قبل یا به مانند پنج ملیون هموطن اش در دهه های پیشین.