هند: ادامه کارزار «بوسه عشق» در انظار عمومی، علیه بنیادگرایان

از چند هفته پیش به این سو، در دهلی، کلکته، مومبای (بمبئی) و همچنین حیدرآباد، شهروندان هندی که اغلب آن‌ها دانشجویان هستند، تلاش می‌کنند تا با بوسیدن در برابر دیدگان مردم، بنیاد‌گرایان و متحجران را به چالش بکشند.

روزنامه لوموند فرانسه در گزارشی در این‌باره که روز پنجشنبه ۲۰ نوامبر/ ۲۹ آبان منتشر شده، آورده است که در هند ازدواج‌های سنتی با انتخاب والدین همچنان رواج دارد؛ همجنسگرایی غیرقانونی است و زوج‌هایی که از «کاست»های مختلف‌ هستند گاهی مجبور می‌شوند مخفیانه زندگی کنند.

«کاست»ها به بخش‌هایی از جامعه شبه‌قاره هند گفته می‌شود که در گروه‌های ارثی قرار می‌گیرند؛ از میان خود همسر برمی‌گزینند و در آن‌ها سلسله ‌مراتب رعایت می‌شود. گونه‌ای که از آیین هندو سرچشمه گرفته است.

کارزار «بوسه عشق» که در هندوستان شکل گرفته، خواهان حق دوست داشتن آزاد، بدون پنهان کردن آن است.

این جنبش از شهر جنوبی «کوچی» آغاز شد. ابتدا بنیادگرایان هندو به کافه‌ای در این شهر که در آن جوان‌ها مشغول معاشقه و نوازش و بوسه بودند، حمله کردند. در پی آن فراخوان بوسه در انظار عمومی منتشر شد. روز دوم نوامبر/ ۱۱ آبان، حدود ۵۰ دانشجو در برابر جمعیت خشمگینی که به آن‌ها توهین می‌کردند یکدیگر را در آغوش گرفته و بوسیدند. مردم خشمگین این حرکت را «وارداتی از غرب» دانستند که فرهنگ هندوستان را «آلوده» می‌کند.

سلاح سیاسی توانمند

برای جلوگیری از درگیری، پلیس دانشجویان شرکت‌کننده در این تجمع را بازداشت کرد. از آن لحظه بود که تصویر بوسه در پشت میله‌ها باب شد و در هر تجمع، شرکت‌کنندگان به سوی کسانی که آن‌ها را پشت میله‌ها می‌خواهند گل رز پرتاب می‌کنند و شعری از اوکتاویو پاز، شاعر مکزیکی می‌خوانند که گفته بود: «جهان از بوسه دو نفر به دنیا آمد».

نویسنده‌ای با نام «م. ن. کاراسری» در روزنامه «مانوراما»ی هند نوشت: «جامعه ما بر این باور است که هر کس، مرد یا زن، اموال "کاست"، خانواده‌اش و یا مذهب‌اش است. این جوانان عاشق را خفه می‌کند و آن‌ها را به سوی خودکشی می‌کشاند.»

در میان زوج‌هایی که جرأت کرده و نظم اجتماعی را به چالش کشیده‌اند کسانی وجود دارند که یا گریخته‌اند، یا خودکشی ناموفق کرده‌اند و یا همچون این جوانان معترض، خواهان آزادی شده‌اند.

«بوسه عشق» در برابر دیدگان مردم سلاح سیاسی توانمندی است چرا که توانایی جذب دوربین‌های تلویزیون را دارد.

قوانین بسیار محتاط

پیش از این کارزار، در سال ۲۰۰۹ کارزار دیگری به‌راه افتاد و در روز عشاق (والنتاین) هزاران شورت زنانه صورتی برای سازمان محافظه‌کار و متعصب «سری رام سنا» فرستاده شد.

این اقدام از آن رو صورت گرفت که گروه «سری رام سنا» که یک گروه تندرو ناسیونالیست هندو است به کافه‌ای در شهر مانگالور واقع در جنوب هند یورش برده و به زوج‌های جوان که در کافه بودند حمله‌ور شد. این گروه همچنین مشوق و سازمان دهنده حمله به زنان بود.

مخالفان کارزار «بوسه عشق» به «حفاظت از فرهنگ هند» در برابر «نفوذ غرب» استناد می‌کنند. با این حال تحقیر آن‌ها شبیه ماجرایی است که توسط بریتانیایی‌ها در قرن نوزدهم در هند رخ داد. آن‌ها هندی‌ها را که به‌عنوان پوشش تنها پارچه ساده‌ای به تن می‌کردند مجبور ساختند تا بلوز بپوشند. اکنون بلوز بخشی از لباس سنتی «ساری» در هند است.

هند که «کاما سوترا» و «خاجوراهو» را در پیشینه تاریخی خود دارد، قوانین محافظه‌کارانه‌ای را از دوره ویکتوریایی بریتانیا به ارث برده است.

«کاما سوترا» کتاب مصور کهنی بود که بین سده چهارم تا ششم میلادی نوشته شده و به طور مفصل به مسائل عشق‌بازی و آمیزش جنسی می‌پردازد.

مجموعه تاریخی «خاجوراهو» نیز مجموعه‌ای از معابد در ایالت مادها پرادش است که به‌دلیل مجسمه‌هایی که در آن‌ها به عشق شهوانی پرداخته شده، مشهور است.

امروزه در قانون مجازات هند سه سال زندان برای کسانی که «با یک عمل خلاف عفت در انظار عمومی مزاحمت ایجاد کنند» در نظر گرفته شده است.

مفاهیم مبهمی همچون «خلاف عفت» و ایجاد «مزاحمت» به پلیس این اجازه را می‌دهد که در کوچه و خیابان به آزار و اذیت جوان‌ها بپردازد و آن‌ها را تهدید کنند که یا پول بدهند و یا پرونده قضائی در مورد آن‌ها تشکیل خواهد شد.

اگر چه هنوز کارزار «بوسه عشق» در هند فراگیر نشده ـ در روز یکشنبه ۹ نوامبر/ ۱۸ آبان حدود ۱۰۰ دانشجو در دهلی تجمع کردند ـ  اما از طریق شبکه‌های اجتماعی در حال گسترش است و تاکنون ۱۰۲ هزار نفر به آن پیوسته‌اند.

تظاهرات بعدی «بوسه عشق» قرار است ۷ دسامبر/ ۱۶ آذر، در شهر کالیکوت برگزار شود.