یک ساعت ازدواج، ۲۰۰ هزار تومان

می‌گوید: «حدود ۱۰ سال قبل و زمانی که در ایران زندگی می‌کردم، از طریق یکی از دوستانم با یک مؤسسه همسر‌یابی اینترنتی آشنا شدم که متعلق به یک روحانی ساکن تهران بود. آن زمان هنوز اینترنت به شکل امروزی پر کاربرد نبود و این مؤسسه، نخستین و بزرگ‌ترین مؤسسه همسریابی در ایران به شمار می‌رفت.»

این دانشجوی تهرانی که حالا در مالزی زندگی می‌کند، درباره شیوه کار این مؤسسه می‌گوید: «روال کار به این‌ صورت بود که مراجعان به صورت حضوری به این مؤسسه می‌رفتند و مشخصات خود را ثبت می‌کردند. بعد از طریق پایگاه اطلاعاتی این مؤسسه، ابتدا فرد مورد نظر را انتخاب و در ادامه با قرارهای حضوری، مسیر ازدواج را طی می‌کردند.»

اکنون اما با روند رو به رشد فناوری و اینترنت، ده‌ها سایت همسریابی در ایران فعالیت می‌کنند و برخی از این سایت‌ها آمار بازدید میلیونی و تعداد اعضای چند صد هزار نفری دارند.

این در حالی است که سن ازدواج در ایران رو به افزایش است، آمار طلاق بیشتر شده و بسیاری معتقدند که ازدواج دیگر مثل گذشته، به سادگی صورت نمی‌گیرد. با توجه به این شرایط پرسش این است که وجود صدها سایت همسریابی و تلاش دولت برای ساماندهی این سایت‌ها چه معنایی می‌تواند داشته باشد؟

رفتن به مرحله بعدی

نویسنده این گزارش برای پیگیری بیشتر شرایط همسریابی اینترنتی، نه به عنوان خبرنگار که به عنوان متقاضی ازدواج موقت با مدیران یکی از این سایت‌های همسریابی تماس گرفته است.

مدیر این سایت گفته است که در نخستین مرحله باید ۵۰ هزار تومان برای تنظیم قرار ملاقات پرداخت شود و تأکید کرده که «این هزینه تنها برای این دریافت می‌شود که افراد مزاحم تا حد امکان کمتر شوند تا به این ترتیب افرادی که واقعاً خواستار استفاده از خدمات این سایت هستند، به مراحل بعدی بروند.»

مدیر این سایت در پاسخ به سوالی درباره تعرفه‌ها نیز گفته است که «مهریه» ازدواج موقت یک ساعته، بسته به فرد انتخابی متفاوت است اما معمولاً مبلغی حدود ۲۰۰ هزار تومان است.

او درباره قانونی بودن فعالیت‌های‌شان و این‌که چقدر می‌شود به آن‌ها اعتماد کرد هم گفته است که هنوز مجوز قانونی دریافت نکرده‌اند اما چندین مجوز «شرعی» و «استفتاء از مراجع» در اختیار دارند که در صورت لزوم می‌توانند ارائه کنند.

در این گفت‌و‌گو بارها و بارها بر «شرعی» بودن فعالیت‌‌های این مؤسسه تأکید شده است و گفته شده که همه زنان عضو آن، مطلقه و بیوه هستند و بدون ارسال کپی شناسنامه از طریق سایت، حق ثبت نام ندارند.

روابط پنهان زیر پوست تبلیغات اینترنتی

پیدا کردن شریک جنسی در اینترنت فارسی، تنها به سایت‌های همسر‌یابی خلاصه نمی‌شود. اگر از سایت‌های پورنوگرافی فارسی بگذریم (که در آن‌ها گفت‌و‌گوها و درخواست‌های جنسی به صورت عریان اما توسط شناسه‌های کاربری نامشخص صورت می‌گیرد)، روش‌های مرسوم دیگری در فضای وب فارسی باب شده که در آن متقاضیان که عموماً مردان هستند، تلاش می‌کنند تا به ازای پرداخت پول، شریک جنسی مورد نظر خود را پیدا کنند.

یکی از این روش‌ها درج آگهی «همسفر» در وب‌سایت‌های تبلیغاتی در ایران است. آگهی‌ دهندگان با تیترهایی همچون «نیازمند همسفر شمال هستم، ماشین و ویلا هم دارم»، یا «به دنبال همسفر نوروزی در آنتالیا»، به صورت غیر مستقیم بر توان مالی خود تأکید می‌کنند تا بتوانند شریک جنسی خود را پیدا کنند.

برای سر درآوردن از کم و کیف این آگهی‌ها، نویسنده گزارش با جست‌و‌جو در یکی از این وب‌سایت‌ها، با کاربری که اعلام کرده برای سفر به شمال نیازمند همسفر است، گفت‌و‌گویی اینترنتی و مکتوب کرده و در این گفت‌و‌گو خود را یک دختر معرفی کرده است. فرد آگهی‌ دهنده در این گفت‌و‌گو نوشته است که نه تنها ماشین برای سفر و ویلایی در شمال دارد، بلکه حاضر است هزینه‌ سفر را نیز تقبل کند.

البته راست و درست بودن حرف‌های آگهی دهنده نیز قابل تأیید نیست.

فعالیت ۳۰۰ سایت «غیر مجاز» همسریابی در ایران

آذرماه سال جاری، محمود گلزاری، معاون ساماندهی امور جوانان وزارت ورزش و جوانان اعلام کرد که حدود ۳۰۰ سایت «غیر مجاز» همسریابی در ایران فعالیت می‌کنند.

او گفت که با وجود برخورد پلیس فتا با این سایت‌ها «بازهم روز‌ به‌ روز بر تعداد این سایت‌ها افزوده می‌شود.»

سایت‌های همسریابی در ایران تنها برای «ازدواج دائم» خدمات نمی‌دهند بلکه در زمینه «ازدواج موقت» یا «صیغه» نیز فعالیت می‌کنند.

برخی از این سایت‌ها، خدمات خود را با عنوان‌هایی همچون «صيغه‌های يک ساعته» و «يک ماهه» ارائه می‌دهند و در هنگام عضویت مردان، به معرفی زنان می‌پردازند. البته آن‌ها در این معرفی، هیچ عکسی از زنان مورد اشاره نشان نمی‌دهند و تنها ویژگی‌های فیزیکی آنان را ذکر می‌کنند.

در نهایت يک رابط با شماره تلفن تماس و شماره حساب معرفی می‌شود تا افرادی که خواستار صيغه کردن هر يک از زنان معرفی شده به صورت ساعتی يا ماهانه هستند، تماس بگيرند و مبلغی را هم واريز کنند تا ترتيب ملاقات داده شود.

ثبت‌نام برای همسریابی

برای ثبت‌نام در اغلب سایت‌های همسر‌یابی در ایران، ابتدا باید مشخصاتی از قبیل شماره شناسنامه، موقعیت شغلی، میزان تحصیلات، درآمد ماهانه، وضعیت خانوادگی و ویژگی‌های ظاهری را وارد کرد و سپس معیارها و خواسته‌های مورد نظر مرتبط با «همسر آینده» را در بانک اطلاعاتی این سایت‌ها درج کرد.

پس از آن‌که ثبت‌نام نهایی شد، کاربر می‌تواند در میان کاربران جنس مخالف خود جست‌‌و‌جو و با توجه به مشخصاتی که ثبت کرده، فرد یا افرادی را انتخاب کند.

آن‌طور که نویسنده این گزارش در چند وب‌سایت همسریابی جست‌‌و‌جو کرده است، ارسال پیام «ابراز علاقه‌مندی» رایگان است اما برای ارسال پیام شخصی به منظور ارتباط و آشنایی بیشتر، باید هزینه‌هایی پرداخت کرد. (این شیوه کارکرد، بسیار شبیه سایت‌های دوست‌یابی غیر‌‌فارسی است.)

در سایت‌های بررسی شده، هزینه‌ عضویت از ۱۲‌ تا ۵۰ هزار تومان است و برای فعال کردن گزینه‌هایی همچون «نمایش آگهی همسریابی خود به تمام بازدیدکنندگان سایت»، مبالغ چندین برابری نسبت به حق عضویت معمولی در نظر گرفته شده است.

تلاش برای کنترل توفان جنسی، افسانه یا واقعیت؟

اگر آمارهای مرتبط با افزایش سن ازدواج و طلاق در ایران را در کنار رشد فزاینده سایت‌های اینترنتی همسریابی و آگهی‌های آشکار و پنهان جنسی در فضای وب فارسی بگذاریم، می‌توان گفت که با گذشت بیش از سه دهه از انقلاب اسلامی و تلاش روحانیون حاکم برای پیاده‌سازی دستورات دینی، نتیجه‌ اجتماعی به دست آمده، برعکس خواسته‌ حاکمیت بوده است.

دولت ایران بارها سایت‌هایی را که به گفته‌ مسئولان به صورت «غیر قانونی» به فعالیت‌های همسریابی ‌پرداخته‌اند، فیلتر کرده است اما یک تحقیق ساده نشان می‌دهد که این سایت‌ها تنها با تغییر دامنه، دوباره به دنیای وب فارسی باز می‌گردند و فعالیت خود را از سر می‌گیرند.

محمود گلزاری، معاون ساماندهی امور جوانان وزارت ورزش و جوانان، به تازگی اعلام کرده که دولت ایران قصد دارد با همکاری مؤسسه تبیان، از یک سایت رسمی همسریابی رونمایی کند.

این سایت هنوز راه‌اندازی نشده و این مقام سازمان وزارت ورزش و جوانان نیز جزییات بیشتری درباره آن ارائه نکرده است اما به نظر می‌رسد عملکرد این سایت، مشابه سایت‌های موجود باشد، با این تفاوت که سایه‌ نظارت بیشتر دولت بر سر آن سنگینی خواهد کرد .

با استناد به آمارهای موجود می‌توان پیش‌بینی کرد که احتمالاً از این سایت استقبال چندانی نمی‌شود و کسانی که خواستار رابطه‌ آزاد جنسی در ایران هستند، ترجیح می‌دهند کمترین ارتباط را با مجموعه‌‌ها و سایت‌های دولتی داشته باشند.