سالانه ۵۰ هزار هکتار بر بيابان‌های ايران افزوده می‌شود

پرويز گرشاسبی، معاون سازمان جنگل‌ها و مراتع ايران خبر داده که سالانه ۵۰ هزار هکتار بر بيابان‌های ايران افزوده می‌شود.

گرشاسبی در گفت‌وگو با خبرگزاری مهر از «برداشت بی‌رويه از سفره‌های آب زيرزمينی و استفاده بيش از حد از خاک» به‌عنوان علل عمده بيابان‌زايی در ايران نام برده است.

حکومت ايران پس از انقلاب سال ۱۳۵۷ برای گسترش کشاورزی اجازه داد هزاران چاه در سراسر ايران و از جمله دشت‌های ممنوعه حفر شود که به گفته ناظران حفر گسترده اين چاه‌ها و برداشت بی‌رويه آب باعث بحرانی‌شدن ذخاير آبی در کشور شده است.

از ۱۶۴ ميليون هکتار مساحت ايران، ۳۲ ميليون هکتار آن در محدوده بيابانی قرار دارد که از اين ميزان حدود هفت ميليون هکتار آن کانون بحرانی هستند.

گرشاسبی می‌گويد: «چنانچه در کنار يک اکوسيستم بيابانی، جاده‌ها، صنايع و فرودگاه‌ها استقرار يابند موجب افزايش حمل ماسه‌های بادی شده و اکوسيستم بيابانی را تبديل به کانون بحرانی می‌کنند.»

به گفته او در ۵۰ سال گدشته حدود ۲.۵ ميليون هکتار بيابان‌زدايی در کشور انجام شده اما به دليل «عدم مديريت جامع حوزه‌های آبخيز»، در حال حاضر ميزان بيابان‌ز‌دايی و بيابان‌زايی در کشور سالانه با هم برابر شده است.

مرکز پژوهش‌های مجلس ايران نيز به‌تازگی اعلام کرده که با گسترش خشکسالی، دو سوم اين کشور به مناطق بيابانی تبديل شده است.

بر اساس برنامه پنجم توسعه بايد سالانه ۵۰۰ هزار هکتار از کانون‌های توليد ريزگرد در کشور توسط سازمان جنگل‌ها و با همکاری ديگر دستگاه‌ها از جمله وزارت نفت مهار شود اما به‌گفته معاون سازمان جنگل‌ها «به دليل کمبود بودجه، درصد بسيار کمی از اين ميزان، بيابان‌زدايی می‌شود به‌طوری که در ۵۰ سال اخير از ۷.۵ ميليون هکتار کانون‌های بحرانی بيابانی تنها يک سوم آن يعنی حدود ۲.۵ ميليون هکتار احيا شده است.»

اين مقام سازمان جنگل‌ها گفته برای اينکه سالانه بتوان ۵۰۰ هزار هکتار کانون ريزگرد در کشور را بيابان‌زدايی کرد به اعتباری حدود ۲.۵ ميليارد تومان در سال نياز است که تاکنون اين اعتبار هرگز تأمين نشده است.