اگر کشته‌شده‌های منا از نزدیکان ما بودند

نظرها

• عباس آقا تحیلی گران

  ۱۰ مهر ۱۳۹۴، ۱۳:۲۴

  ما که خوشحال شدیم. وقتی این همه گرسنه و بی لباس و بدبخت تو کشور داریم برای چی بایدبرند دور یه مکعب بچرخند

• nezhat zamani

  ۱۰ مهر ۱۳۹۴، ۱۶:۲۸

  ممنون از اقای زراعتی برای مطلب تامل برانگیزشان. چقدر تلخ است که انسان دوستی برخی از انسانها فقط در            محدوده عزیزان خودشان محبوس است.

• سید

  ۱۰ مهر ۱۳۹۴، ۲۳:۱۶

  باسلام غمبار است، روحشان شاد. یکی از دوستان افریقایی را دیروز از سفر حج برمی گشت در فرودگاه ملاقات کردم ایشان می گفت روی صوت زایران اسپری خنک کننده می زدند و جلوتر می رفتند می افتادند که ایشان نگذاشته بود بزنند. ان شاالله خدا انتقام خون این شهدا را از آل سعود بگیرد. درباره پیام یکی از کامنت ها به نام عباس آقا تحیلی گران، از این پیام به شدت ناراحت شدم و افسوس خوردم که ایرانی با اون همه فرهنگو تمدن به این ادبیات نظر می گذارد؛ به ایشان می گم که این خوی انسانی نیست که انسان از مرگ دیگران خوشحال شود و عقاید دیگران را مورد توهین قرار دهد. آقای عباس آقا که دو آقا پس و پیش اسمت امده است احترام شهدا را نگه نمیداری بترس از اینکه خدا حمله به خانه اش را مانند پاسخ به ابرهه می دهد اون وقت چیزی از اظلاع برایت باقی نمی ماند برای ایشان استغفار می کنیم و آرزوداریم در آینده نزدیک مستقل شوند.

• روانکاو

  ۱۱ مهر ۱۳۹۴، ۱۴:۲۳

  آقای زراعتی، با همه ی کرامتی که نوشته ی شما را آراسته است، اگر افرادی چون دوست شما( که در میان به اصطلاح اپوزیسیون جمهوری اسلامی ایران فراوانند) نگاهی از سر کینه به انسانها داشته باشند و در عین حال خود را در سلامت روانی بداند، بی تردید می باید سرزنش شوند. هر کس با هرگونه نگاه تکفیری به انسان، می باید سرزنش شود. خوشحالم که دوست شما در نهایت حق را به شما داد. انسانهای شرافتمندی که دچار چنین صدمه ی وجدانی شده اند، اگر در زدودن آن نکوشند، زندگی خود را به تمامی به ستم جمهوری اسلامی باخته اند،حتا اگر روزی جانشان را از چنگال او رهانیده باشند.

• ناصر زراعتی

  ۱۲ مهر ۱۳۹۴، ۱۳:۳۱

  روانکاو ! متشکرم و با نظرِ شما موافقم. متأسفانه اکثرِ ماها در برابرِ سرزنش که هیچ، حتا انتقاد سازنده و نظر دوستانه هم موضع میگیریم و نه فقط حرفِ حساب و منطقی را نمیپذیریم، که به تریجِ قبامان هم برمیخورَد و گاهی لج هم میکنیم.... همانطور که نوشته اید، باعثِ خشنودی است که این دوست سرِآخر، خطای خود را پذیرفت... انباشتِ نفرت و کینه در دل، تولید زهری کشنده میکند که پیش و بیش از هرچیز و هر کس، به خودِ شخص آسیب میزند. موفق و پایدار باشید.

• مرد نامراد!

  ۱۴ مهر ۱۳۹۴، ۰:۰۰

  دمکراسی فقط حکومت دمکرات نیست ! یک فرهنگ و مطالبه عمومی جامعه هم هست.کمااینکه استبداد را نباید فقط به خودکامگی  این  یا آن حکومت تقلیل داد.مادامی که انسانی نیندیشیم و بدنبال آن انسانی ؛عمل؛ نکنیم  چیزی  تغییر  نخواهد کرد   مگر  نوع  بازیگران  این نمایش تلخ  و  کهن!!!