سازمان ملل از نشست آب‌وهوایی پاریس چه می‌خواهد؟
دو ماه مانده به نشست پاریس، سازمان ملل برای اطمینان از نتیجه این مذاکرات سرنوشت‌ساز، پیش‌نویس دقیقی را منتشر کرده تا کشورهای جهان برای کاهش گازهای گلخانه‌ای متعهد شوند.
سازمان ملل پیش‌نویس توافق احتمالی نشست تغییرات آب و هوایی در پاریس را منتشر کرد. این متن به منظور افزایش توان مذاکرات بین‌المللی تنها شامل ۲۰ صفحه است. پیش از این، در اوایل سال جاری سازمان ملل متنی را در بیش از ۹۰ صفحه منتشر کرده بود.
به گزارش گاردین، سازمان ملل قصد خود از انتشار این پیش‌نویس را تعیین چارچوب مشخص برای مذاکرات پیش رو، و بالابردن ضریب دستیابی به توافق میان تمام کشورها در جهت کاهش گازهای گلخانه‌ای تا سال ۲۰۲۰ عنوان کرده است.
در ماه دسامبر پاریس میزبان بیست و یکمین نشست جهانی تغییرات آب و هوا خواهد بود. این نشست مهم بین‌المللی از روز ٣٠ نوامبر / ٩ آذر تا روز ١١دسامبر / ٢٠ آذر با حضور نمایندگان ١٩۵ کشور، توسط سازمان ملل متحد برگزار خواهد شد.
این اجلاس که به نشست «پاریس ۲۰۱۵» شهرت یافته، در واقع بیست و یکمین گردهمایی همه اعضای کنوانسیون سازمان ملل متحد در مورد تغییرات آب و هوا است و از این رو «COP21» نیز نامیده می‌شود.
جزئیات متن پیش‌نویس
تمرکز اصلی پیش‌نویس جدید سازمان ملل بر متعهد کردن دولت‌ها به پیشگیری از افزایش دمای هوا است، که خود در نتیجه افزایش انتشار گازهای گلخانه‌ای حاصل شده است. در واقع کشورها باید با اقدامات خود مانع از افزایش بیشتر از دو درجه سانتیگراد در دمای زمین(نسبت به زمان پیشاصنعتی) شوند.
تأکید سازمان ملل از این‌روست که توصیه‌های علمی خاطرنشان کرده‌اند که افزایش بیش از دو درجه‌ای دما، فجایعی غیرقابل جبران از جمله خشکسالی، سیل و بالاآمدن سطح آب دریا‌ها را رقم می‌زند. همچنین در فاصله کوتاهی اکوسیستم‌های حساس وابسته به یخ دریا‌ها نیز از بین خواهند رفت.
افزون بر این، نحوه جمله‌بندی این پیش‌نویس نیز بسیار مهم است. این متن با در پرانتز گذاشتن نکات احتمالی مورد توافق مثلاً (X میزان کاهش گاز کربن در زمان Y) یا تعیین و پُر کردن ( X یا Y) درصد کاهش تولید و انتشار گازهای گلخانه‌ای، تاریخ اجرای این تعهد را برای کشورها الزامی دانسته و به مذاکرات پیش رو محول کرده است. این متن از لحاظ دیگری نیز گام مهمی تلقی می‌شود، چراکه به واسطه آن یک فرایند بلند بررسی از میزان پایبندی کشورها به تعهداتشان نیز آغاز خواهد شد.
در واقع کاهش در تولید و انتشار گازهای گلخانه‌ای (البته نسبت به ظرفیت کشورها) موضوع محوری این متن به شمار می‌آید که به نقل از خود متن پیش‌نویس «مسئولیت مشترک اما متفاوت» کشورهای فقیر و غنی است.
در بخش دیگری از پیش‌نویس توافقنامه، کشورها به اجرای برنامه‌هایی برای تطبیق با تغییرات آب و هوایی ملزم شده‌اند. سازمان ملل به این نکته نیز اشاره می‌کند که «از کشورهای در حال توسعه برای اجرای چنین برنامه‌هایی پشتیبانی می‌شود.» با این حال به سطح مشخصی از کمک مالی به این قبیل کشورها اشاره نشده است.
شاید کلیدی‌ترین مسئله در «پاریس ۲۰۱۵» را مذاکره برسر آنچه «اقتصاد و امور مالی آب و هوا» نامیده می‌شود، دانست. این مسئله کمک مالی کشورهای غنی به کشورهای فقیر به منظور کاهش در انتشار گازهای گلخانه‌ای و مقابله با گرمایش زمین را نیز شامل می‌شود.
در سال ۲۰۰۹ و در جریان اجلاس آب و هوای سازمان ملل در کپنهاگ، کشورهای صنعتی متعهد شدند برای مقابله با تأثیرات گرمایش زمین، از سال ۲۰۲۰ هرساله مبلغ ۱۰۰میلیارد دلار به کشورهای فقیر کمک کنند. اما بسیاری از تحلیلگران معتقدند این رقم برای چنین هدف بزرگی بسیار ناچیز است.
تحولات اخیر و گام‌های مهم رو به جلو
در پیوستار تحولات منتهی به نشست پاریس، کشورهای اتحادیه اروپا ضمن اعلام موضعی مشترک در نشست آب و هوایی پاریس، عنوان کردند که میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای خود را تا سال ۲۰۵۰ حدود ۶۰درصد کاهش خواهند داد.
همچنین دولت هند نیز اعلام کرد میزان گازهای گلخانه‌ای تولید شده در این کشور را تا سال ٢٠٣٠ در مقایسه با سال ٢٠٠۵ میلادی به میزان ٣۵ درصد کاهش می‌دهد.
هند به همراه کشورهای آمریکا و چین، بزرگ‌ترین تولیدکننده گازهای گلخانه‌ای در جهان به شمار می‌آیند.
به علاوه دولت چین نیز متعهد شده با اتخاذ استراتژی تجاری در جهت ایجاد رقابت‌های تجارتی، در پایین نگه داشتن تولید و انتشار گازهای گلخانه‌ای که به برنامه «سقف و تجارت» (cap-and-trade)معروف است، سقف کلی انتشار کربن را پایین بیاورد و در سطح ملی کنترل کند. این برنامه قرار است تا سال ۲۰۱۷ به‌طور کامل در چین اجرایی شود.
چین با تولید ۱۰۹۷۵. ۵ میلیون تن گاز دی اکسیدکربن، در مقام اول تولید گازهای گلخانه‌ای قرار دارد. این مقدار ۲۵. ۳۶ درصد کل گازهای گلخانه‌ای جهان را تشکیل می‌دهد.
در این میان ایران نیز جزو ۱۰ کشور نخست جهان است که بیشترین میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای را در نتیجه مصرف انرژی به خود اختصاص داده‌‌اند.
با این حال از دو سال گذشته و با روی کارآمدن حسن روحانی، رئیس‌جمهوری ایران، دولت او اجرای طرح‌هایی را برای کاهش گازهای گلخانه‌ای در پیش گرفته است. طرح‌هایی از قبیل ۲۰۰ پروژه مدیریت زیست‌محیطی خلیج فارس که قرار است حداکثر تا سال۲۰۲۰، ۷۰ درصد از آلودگی‌های نفتی در هوا، دریا و زمین را کاهش دهد.
افزون بر این دولت ایران برنامه‌ای تحت عنوان «اقتصاد کم کربن» تدوین کرده که تا سال ۲۰۲۰ میلادی باید عملیاتی شود.
بیشتر بخوانید
نظرها
نظری وجود ندارد.