مشکلات بنیاد گلشیری و چگونگی داوری‌ها
<p>فرزانه طاهری، مدیر عامل بنیاد گلشیری در مراسم پایانی دهمین دوره جایزه هوشنگ گلشیری گزارشی از مشکلات بنیاد و چگونگی داوری‌ها به دست داد.</p> <!--break--> <p> </p> <p>به گزارش بنیاد هوشنگ گلشیری فرزانه طاهری، مدیر عامل این بنیاد در مراسم پایانی دهمین دوره جایزه هوشنگ گلشیری که به‌طور خصوصی، روز جمعه سوم دی ماه با حضور اهل ادب، ارزیابان، ناشران، یاوران و برخی از اعضای هیأت امنای بنیاد گلشیری برگزار شد، گزارشی از مشکلات بنیاد و چگونگی داوری‌ها به‌دست داد. <br /> </p> <p> </p> <p>فرزانه طاهری در سخنانی گفت: «از همان دوره اول جایزه بنیاد گلشیری با مشکل مکان عمومی برای برگزاری مراسم روبه‌رو بوده‌ایم و امسال اصلاً تلاش هم نکردیم تا جایی بگیریم. هرچند که این دریغی است برای بنیاد که مراسم عمومی و امکان شرکت همه علاقه‌مندان در این جشن داستان به دست‌اندرکاران جایزه نیز همواره نیروی ادامه کار می‌داد.»<br /> </p> <p>فرزانه طاهری سپس از عدم حضور احمد غلامی که در مراسم دوره گذشته حضور داشت و اکنون در زندان به‌سر می‌برد سخن گفت و با آرزوی رهایی سردبیر روزنامه شرق و همکاران‌اش در ادامه سخنان‌اش گفت: «در این ده سال مدام تلاش کرده‌ایم راه‌های بهتری برای برگزاری این جایزه پیدا کنیم. شیوه را چند باری تغییر داده‌ایم. با تغییر شرایط سعی کرده‌ایم که شیوه را براساس وضعیت تغییر دهیم. مثلاً از یک دوره‌ای شروع کردیم به فرستادن فرم‌هایی برای اهل ادبیات تا به کتاب‌هایی که می‌خوانند در طی سال امتیاز بدهند و ما با این فرم‌ها نامزدها را معلوم کنیم. بعد در دوره‌ای دیدیم جامعه کتابخوان انگار دیگر دل و دماغ ندارد. کم کتاب می‌خواندند. این شد که گفتیم کتاب‌ها را بدهیم ارزیابانی که می‌پذیرند بخوانند. از سال پیش هم اعلام کردیم جایزه دوسالانه می‌شود. در دوره هشتم داورانمان برنده‌ای اعلام نکردند. همین ما را در بنیاد به فکر انداخت که شاید به دلیل سختگیری بی‌سابقه در دادن مجوز خیلی از آثار می‌مانند و ممیزی به آثار آسیب زیاد می‌زند و شاید چه به لحاظ کمی و چه کیفی بهتر است یک سال رمان‌های دو سال و سال بعدش مجموعه داستان‌های دو سال را بررسی کنیم تا اتفاق دوره هشتم تکرار نشود.»<br /> </p> <p>فرزانه طاهری با اشاره به این تلاش‌ها برای افزایش کیفیت جایزه بنیاد گلشیری، درباره انتخاب داوران گفت: «سعی کرده‌ایم با داورانی کار کنیم که به‌نظرمان شایستگی داوری داشته باشند. سعی کرده‌ایم از صحنه روز هم عقب نمانیم، یعنی چهره‌های جدید را هم بشناسیم. طبعاً نمی‌شود کسانی را یافت که همگان یا اکثریت قریب به اتفاق بر سرشان توافق داشته باشند. این امری بدیهی است، هرچند مثل خیلی از امور بدیهی دیگر انگار باید توضیحش داد، مدام. از جمله اینکه به هر حال در هر جایزه‌ای عده‌ای داوری می‌کنند و برایند نظرشان می‌شود چند اثر و طبعاً این انتخابشان به مذاق برخی خوش نمی‌آید. حضور داورانی بعضی را قانع می‌کند و حضور داورانی دیگر بعضی دیگر را. طبعاً با مشورت با اهل ادب در بنیاد سعی می‌کردیم فهرستی تهیه کنیم، و البته ملاحظاتی را همیشه در نظر داشته‌ایم برای پرهیز از هر حاشیه‌ای.»<br /> </p> <p>فرزانه طاهری سپس به پراکندگی جغرافیایی داوران و مشکلات برآمده از این پراکندگی اشاره کرد و گفت: «امسال هیچ داور تهرانی نداشتیم. سه داورمان خارج از کشورند و سه داورمان در شهرستان. عبدالله کوثری در مشهد است، علی خدایی و دکتر هلن اولیایی‌نیا در اصفهان‌اند، گلی ترقی در پاریس است، کامران بزرگ‌نیا در هانوفر و محمود فلکی هم در هامبورگ.» <br /> </p> <p>به دنبال سخنان فرزانه طاهری، نسترن موسوی از طرف کمیته جایزه گزارشی از روند انتخاب برترین‌های دوره دهم ارائه کرد و با اشاره به محدودیت امکانات بنیاد گفت: «همه کسانی که به نوعی تجربه کار اجتماعی، به‌ويژه از نوع داوطلبانه آن را دارند، نيک می‌دانند که کيفيت کارشان بستگی تام و تمام دارد به داشتن حداقلی از تمرکز، دفتر دستک، امکانات مالی برای برخورداری از نيروی کار دایمی و حرفه‌ای. اين‌ها را گفتم تا بدانيد هر کدام از ما در اين ده سال چه اميدها پرورديم که بنيادی می‌سازيم شايسته نامش. نمی‌گوييم تماماً دست‌خالی بوديم، که نبوديم به يمن افزوده‌های معنوی و مادی ياورانمان. اما تمرکز و دفتر دستک نداشتيم، و نشد که بيابيم. پس عذرخواه هر گونه اشتباهات سهوی هستيم که در چشم ديگرانی ما را مغرض جلوه داد.<br /> </p> <p>داوران جایزه ادبی هوشنگ گلشیری «نگران نباش» نوشته مهسا محب‌علی را در بخش رمان و «احتمالاً گم شده‌ام» نوشته سارا سالار را در بخش رمان اول به‌عنوان برگزیدگان دهمین دوره جایزه ادبی بنیاد گلشیری معرفی کردند.<br /> </p> <p>در این دوره به هیچ‌یک از مجموعه داستان‌هایی که در این مسابقه ادبی شرکت داده شده بودند، جایزه‌ای تعلق نگرفت. <br /> </p> <p>هوشنگ گلشیری در ۱۳۷۷تصمیم گرفته بود، جایزه بهترین رمان و مجموعه‌داستان سال را بنیان گذارد. او قصد داشت این جایزه را «شهرزاد» یا «هدایت» بنامد. اما با آغاز بیماریش در اواخر ۱۳۷۸طرح‌اش نیمه‌کاره ماند.<br /> </p> <p><strong>در همین زمینه:</strong></p> <p><a href="#http://radiozamaneh.com/content/%D8%A8%D8%B1%D9%86%D8%AF%DA%AF%D8%A7%D9%86-%D8%AF%D9%87%D9%85%DB%8C%D9%86-%D8%AC%D8%A7%DB%8C%D8%B2%D9%87-%D8%A7%D8%AF%D8%A8%DB%8C-%D9%87%D9%88%D8%B4%D9%86%DA%AF-%DA%AF%D9%84%D8%B4%DB%8C%D8%B1%DB%8C">برندگان دهمین دوره جایزه ادبی بنیاد گلشیری</a></p> <p><a href="#http://radiozamaneh.com/content/%D8%B1%D9%88%D8%A7%DB%8C%D8%AA%DB%8C-%D8%A7%D8%B2-%D8%B9%D8%B5%DB%8C%D8%A7%D9%86-%DB%8C%DA%A9-%D9%86%D8%B3%D9%84">روایتی از عصیان یک نسل</a></p>
فرزانه طاهری، مدیر عامل بنیاد گلشیری در مراسم پایانی دهمین دوره جایزه هوشنگ گلشیری گزارشی از مشکلات بنیاد و چگونگی داوری‌ها به دست داد.
به گزارش بنیاد هوشنگ گلشیری فرزانه طاهری، مدیر عامل این بنیاد در مراسم پایانی دهمین دوره جایزه هوشنگ گلشیری که به‌طور خصوصی، روز جمعه سوم دی ماه با حضور اهل ادب، ارزیابان، ناشران، یاوران و برخی از اعضای هیأت امنای بنیاد گلشیری برگزار شد، گزارشی از مشکلات بنیاد و چگونگی داوری‌ها به‌دست داد.
فرزانه طاهری در سخنانی گفت: «از همان دوره اول جایزه بنیاد گلشیری با مشکل مکان عمومی برای برگزاری مراسم روبه‌رو بوده‌ایم و امسال اصلاً تلاش هم نکردیم تا جایی بگیریم. هرچند که این دریغی است برای بنیاد که مراسم عمومی و امکان شرکت همه علاقه‌مندان در این جشن داستان به دست‌اندرکاران جایزه نیز همواره نیروی ادامه کار می‌داد.»
فرزانه طاهری سپس از عدم حضور احمد غلامی که در مراسم دوره گذشته حضور داشت و اکنون در زندان به‌سر می‌برد سخن گفت و با آرزوی رهایی سردبیر روزنامه شرق و همکاران‌اش در ادامه سخنان‌اش گفت: «در این ده سال مدام تلاش کرده‌ایم راه‌های بهتری برای برگزاری این جایزه پیدا کنیم. شیوه را چند باری تغییر داده‌ایم. با تغییر شرایط سعی کرده‌ایم که شیوه را براساس وضعیت تغییر دهیم. مثلاً از یک دوره‌ای شروع کردیم به فرستادن فرم‌هایی برای اهل ادبیات تا به کتاب‌هایی که می‌خوانند در طی سال امتیاز بدهند و ما با این فرم‌ها نامزدها را معلوم کنیم. بعد در دوره‌ای دیدیم جامعه کتابخوان انگار دیگر دل و دماغ ندارد. کم کتاب می‌خواندند. این شد که گفتیم کتاب‌ها را بدهیم ارزیابانی که می‌پذیرند بخوانند. از سال پیش هم اعلام کردیم جایزه دوسالانه می‌شود. در دوره هشتم داورانمان برنده‌ای اعلام نکردند. همین ما را در بنیاد به فکر انداخت که شاید به دلیل سختگیری بی‌سابقه در دادن مجوز خیلی از آثار می‌مانند و ممیزی به آثار آسیب زیاد می‌زند و شاید چه به لحاظ کمی و چه کیفی بهتر است یک سال رمان‌های دو سال و سال بعدش مجموعه داستان‌های دو سال را بررسی کنیم تا اتفاق دوره هشتم تکرار نشود.»
فرزانه طاهری با اشاره به این تلاش‌ها برای افزایش کیفیت جایزه بنیاد گلشیری، درباره انتخاب داوران گفت: «سعی کرده‌ایم با داورانی کار کنیم که به‌نظرمان شایستگی داوری داشته باشند. سعی کرده‌ایم از صحنه روز هم عقب نمانیم، یعنی چهره‌های جدید را هم بشناسیم. طبعاً نمی‌شود کسانی را یافت که همگان یا اکثریت قریب به اتفاق بر سرشان توافق داشته باشند. این امری بدیهی است، هرچند مثل خیلی از امور بدیهی دیگر انگار باید توضیحش داد، مدام. از جمله اینکه به هر حال در هر جایزه‌ای عده‌ای داوری می‌کنند و برایند نظرشان می‌شود چند اثر و طبعاً این انتخابشان به مذاق برخی خوش نمی‌آید. حضور داورانی بعضی را قانع می‌کند و حضور داورانی دیگر بعضی دیگر را. طبعاً با مشورت با اهل ادب در بنیاد سعی می‌کردیم فهرستی تهیه کنیم، و البته ملاحظاتی را همیشه در نظر داشته‌ایم برای پرهیز از هر حاشیه‌ای.»
فرزانه طاهری سپس به پراکندگی جغرافیایی داوران و مشکلات برآمده از این پراکندگی اشاره کرد و گفت: «امسال هیچ داور تهرانی نداشتیم. سه داورمان خارج از کشورند و سه داورمان در شهرستان. عبدالله کوثری در مشهد است، علی خدایی و دکتر هلن اولیایی‌نیا در اصفهان‌اند، گلی ترقی در پاریس است، کامران بزرگ‌نیا در هانوفر و محمود فلکی هم در هامبورگ.»
به دنبال سخنان فرزانه طاهری، نسترن موسوی از طرف کمیته جایزه گزارشی از روند انتخاب برترین‌های دوره دهم ارائه کرد و با اشاره به محدودیت امکانات بنیاد گفت: «همه کسانی که به نوعی تجربه کار اجتماعی، به‌ويژه از نوع داوطلبانه آن را دارند، نيک می‌دانند که کيفيت کارشان بستگی تام و تمام دارد به داشتن حداقلی از تمرکز، دفتر دستک، امکانات مالی برای برخورداری از نيروی کار دایمی و حرفه‌ای. اين‌ها را گفتم تا بدانيد هر کدام از ما در اين ده سال چه اميدها پرورديم که بنيادی می‌سازيم شايسته نامش. نمی‌گوييم تماماً دست‌خالی بوديم، که نبوديم به يمن افزوده‌های معنوی و مادی ياورانمان. اما تمرکز و دفتر دستک نداشتيم، و نشد که بيابيم. پس عذرخواه هر گونه اشتباهات سهوی هستيم که در چشم ديگرانی ما را مغرض جلوه داد.
داوران جایزه ادبی هوشنگ گلشیری «نگران نباش» نوشته مهسا محب‌علی را در بخش رمان و «احتمالاً گم شده‌ام» نوشته سارا سالار را در بخش رمان اول به‌عنوان برگزیدگان دهمین دوره جایزه ادبی بنیاد گلشیری معرفی کردند.
در این دوره به هیچ‌یک از مجموعه داستان‌هایی که در این مسابقه ادبی شرکت داده شده بودند، جایزه‌ای تعلق نگرفت.
هوشنگ گلشیری در ۱۳۷۷تصمیم گرفته بود، جایزه بهترین رمان و مجموعه‌داستان سال را بنیان گذارد. او قصد داشت این جایزه را «شهرزاد» یا «هدایت» بنامد. اما با آغاز بیماریش در اواخر ۱۳۷۸طرح‌اش نیمه‌کاره ماند.
در همین زمینه:
نظرها
نظری وجود ندارد.