فاجعه ۶۷ و سنگینی سکوت جامعه

۲۵ سال از پرونده ناگشوده اعدام‌های سال ۶۷ می‌گذرد و هنوز تعداد دقیق زندانیان سیاسی جانباخته در این سال و به طور کلی دهه ۶۰ روشن نیست.

تمام شواهد نشان از واقعیتی تلخ می‌داد: تفکیک بندهای مجاهدین و چپ‌ها، پرسش و پاسخ‌هایی که از سال ۶۶ شروع شده بود، قطع ملاقات‌ها، بردن دستگاه تلویزیون‌ از بندها، قطع سهمیه روزنامه‌ زندانیان، قطع خدمات بهداری به زندانیان سیاسی، دادن فتواهای جداگانه خمینی برای زندانیان مجاهد و چپ‌ و ... بالاخره تشکیل دادگاه‌هایی که بعدها از آن به عنوان دادگاه‌های مرگ یاد کردند، هیئت عفو و قرنطینه زندانیان و بی‌خبری کامل خانواده‌ها از وضعیت عزیزان شان در زندان. همه این نشانه‌ها از برنامه‌ سازماندهی شده حکومت برای زندانیان سیاسی حکایت می‌کرد؛ نشانه‌هایی که برای بسیاری از زندانیان مدتی بعد معنا پیدا کرد: حکم زندانیان لغو و برای آنان حکم اعدام صادر شد و هزاران زندانی سیاسی، بی‌سر وصدا اعدام شدند.

پروژه حذف زندانیان سیاسی، نه فقط در زندان گوهردشت و اوین، بلکه در همه شهرهای ایران اجرا شد. تلخ‌تر از این حذف، سکوتی بود که جامعه در مقابل این جنایت اختیار کرد. به همین دلیل است که نسل جوان ایرانیان داخل کشور، اطلاع چندانی از ابعاد این جنایت ندارد.

پانته آ بهرامی با بانو صابری، همسر عباسعلی منشی رودسری در این زمینه گفت و گو کرده است. عباسعلی منشی رودسری، با شش سال حکم و گذراندن دوسال در زندان اوین در تابستان سال ۶۷ اعدام شد.