چگونه «جشن حافظ» پای وزیر ارشاد را به مجلس دهم می‌کشاند
کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی هنوز کارش را شروع نکرده. «جشن هنجارشکنانه حافظ» و احتمال احضار علی جنتی در دستور نخستین جلسه کمیسیون فرهنگی قرار گرفته.
«جشن حافظ» که به کام هنرمندان ایرانی تلخ شد
کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی هنوز کارش را شروع نکرده. «جشن هنجارشکنانه حافظ» و احتمال احضار علی جنتی در دستور نخستین جلسه کمیسیون فرهنگی قرار گرفته.
احد آزادیخواه، نماینده اصول‌گرای ملایر و یکی از اعضای کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی، جمعه ۸ مرداد به خبرگزاری تسنیم گفته بود: «قاعده کلی کمیسیون فرهنگی مجلس این است که در مقابل اقداماتی مثل جشن حافظ که با آموزه‌های اسلامی در تناقض است و گسترش ناهنجاری و ولنگاری فرهنگی را به دنبال دارد، برخورد جدی انجام دهد.»
در نخستین جلسه کمیسیون فرهنگی مجلس این موضوع بررسی می‌شود که آیا علی جنتی می‌بایست برای پاسخگویی در برابر آنچه که اصول‌گرایان «هنجارشکنی» در جشن حافظ می‌‌نامند، به مجلس شورای اسلامی دعوت شود یا نه.
حجت‌الاسلام آزادیخواه به خبرگزاری تسنیم گفته است که وزارت ارشاد اسلامی اصولاً توجه چندانی به «ولنگاری فرهنگی» ندارد.
«ولنگاری فرهنگی» تعبیری‌ست که نخستین بار آیت‌الله خامنه‌ای ۱۶ خرداد سال جاری در یکی از سخنرانی‌هایش به کار برد. رهبر جمهوری اسلامی گفته بود: «در مسأله فرهنگ احساس یک ولنگاری می‌کنم؛ چه در تولید کالاهای فرهنگی مفید و چه در جلوگیری از کالاهای مضر فرهنگی».
بیشتر بخوانید:
جشن پرحاشیه حافظ
جشن سینمایی تلویزیونی دنیای تصویر یا جشن حافظ جشنواره‌ای است که هر سال توسط علی معلم مدیر مسئول و سردبیر مجله سینمایی دنیای تصویر در ایران برگزار می‌شود.
اولین دوره این جشن سال ۱۳۷۶ برگزار شد.
در این جشنواره همه فیلم‌های سینمایی که در ایران به نمایش درآمده و فیلم‌های تلویزیونی داوری می‌شود.
در شانزدهمین جشن حافظ که هفته گذشته، ۲ مرداد برگزار شد، گروهی از بازیگران سینمای ایران با حجاب کامل اما با لباس‌هایی طراحی شده روی فرش قرمز رفتند. ابتدا روزنامه کیهان واکنش نشان داد و سپس روزنامه یالثارات در واکنش به این رویداد سینمایی تیتر زد: «دیوث کیست».
در این مقاله نویسنده درباره جشن حافظ نوشته بود: «باز هم همان قصه‌های پوسیده و کهنه تکرار شد. باز هم فرش مثلاً قرمز و رژه مدهای عقب افتاده و لباس‌های یاجوج و ماجوجی، باز هم تجمع گروهی به اصطلاح هنرپیشه و فیلمساز ورشکسته، بازهم گنجاندن نیش و کنایه‌های خاله‌زنکی لابلای حرف‌های صد من یک غاز و حرکات دن کیشوت‌وار و بعد هم به به و چه چه زدن‌های پاچه‌خوارانه.»
واکنش هنرمندان سینما
گروهی از هنرمندان سینما به این نوشته توهین‌آمیز واکنش نشان دادند. علی معلم، برگزارکننده جشن حافظ در گفت‌و‌گویی که روزنامه «ایران» با او انجام داد گفت: « آیا می‌شود در روزنامه فحش هم نوشت؟ می‌شود عکس آدم‌ها را چاپ کرد و به راحتی به آنها توهین کرد؟ به نظر من این اتفاق یک برخورد فرهنگی نیست، بلکه بیشتر سیاسی است و برنامه‌ریزی‌هایی که شاید برای انتخابات دارد انجام می‌شود.»
علی معلم در این گفت‌و‌گو از وزارت ارشاد، از خانه سینما و از سازمان سینمایی خواسته بود که به توهین‌های نشریه یالثارث به هنرمندان سینما واکنش نشان دهند.
وزارت ارشاد اما اعلام کرد بهترین واکنش سکوت است. خانه سینما هم جلسه‌ای تشکیل داد. ابتدا گفته شد که کمیته‌ای برای پاسخگویی به اینگونه توهین‌ها تشکیل می‌شود، اما ظاهراً خانه سینما هم سکوت را ترجیح داده است.
اکنون معلوم نیست که به خاطر جشن حافظ پای علی جنتی، یک بار دیگر به کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی کشیده شود.
پیش از این وزیر ارشاد اسلامی در دی ۱۳۹۲ به اتهام « تسامح و تساهل در برابر توهین به مقدسات و ترویج اباهه‌گری با پرداختن به موضوعات محل اختلاف و غیرضروری» از مجلس شورای اسلامی کارت زرد گرفته است.
نظرها
abc
تا جایی که میدانم از معدود جشن های سنمایی غیر حکومتی همین جشن حافظ است. بی حرمتی شدید نسبت به بازیگران و دیگر عوامل، که حتی در خدمت صدا و سمیای همین نظام بوده اند، نشانه بی رحمی شگفت انگیز است. این هجمه حکایت دارد تا چه حد همه چیز ابزاری است برای نظام.
دکتر عبدالعزیز ساقی رامهـــرمزی
کجایند آن نان به نرخ روز خورهائی که به بهانه ی مرگ یک سینماگر به پزشکان زحمتکش این مرز و بوم تاختند ؟ چرا در برابر تهمت ناموسی یک روزی نامه لب به گلایه نمی گشایند ؟
ویرانه
از اینکه پزشکان یک کاست برتری خواه هستند شکی نیست چون تخلف های زیاد می کنند و درآمدهای نجومی دارند بخاطر شاریط رانتی و انحصاری که این قشر پزشکان برای خود ایجاد کرده اند، از راه محدود سازی پذیرش دانشجو و اینکه کاست آنها از دیر زمان در قدرت نفوذ داشته و تا توانسه اند به نفع کاست پزشکان، امتیاز و منفعت رسمی و غیر رسمی جمع کرده اند. اما اهانت شدید عوامل تندروی نظام، حکایت از بی رحمی ایدئلوژیک آنها دارد. آنها هر آنچه از عقیده و دین و مذهب و فرهنگ و هنر و آبرو و کرامت انسانی افراد باشد قربانی قدرت حاکمه می کنند. حتی لازم باشد! چون حفظ نظام اوجب واجبات است و حتی می توان احکام اولیه تعطیل کرد! اینست واقعیت این نظام/ حالا چقدر مردم اگاهند و جرات خواندن نقد ایدئلوژی و قدرت سیاسی اینها دارند که مبحثی دیگری است. متاسفانه جامعه ایران از خودسانسور و ترس از اگاه شدن دارند/