مژگان افتخاری و امجد امینی، مادر و پدر ژینا (مهسا) امینی در پیامی کوتاه که در اینستاگرام منتشر شد، از «هم‌میهنان ارجمند» خواستند تا «در سالیاد شهادت فرزند دلبندمان، ژینا (مهسا) امینی بر مزار آن عزیز سفر گردهم آمده و مراسم سنتی و مذهبی سالگرد را برگزار می‌کنیم». خانواده امینی همچنین با اشاره به «گرامیداشت هم‌دردی‌ها و دغدغه‌های ارزشمند همشهریان عزیز»، «همگان را به پرهیز از هرگونه کنش خشونت‌آمیز و واکنش در برابر آن» دعوت کردند. این دو در انتهای این دعوت عنوان کردند که «ما به جز این نوشته هیچ متن و نوشته‌ای منتشر نمی‌کنیم». سالگرد ژینا امینی روز ۲۶ شهریور امسال است و او در آرامستان آیچی شهر سقز دفن شده است.

به گزارش «شبکه حقوق بشر کردستان»، شعبه اول دادگاه انقلاب اسلامی سنندج یوسف احمدی، زندانی سیاسی کُرد را به اتهام «بغی» (شورش علیه حکومت اسلامی) از طریق عضویت در یکی از احزاب اپوزیسیون کُرد و آنچه «مشارکت در قتل دو عضو سپاه پاسداران» ادعا شده، به اعدام محکوم کرده است. هم‌زمان سه متهم دیگر این پرونده به نام‌های محمد کریمی، باسط کریمی و محمد فیضی به حبس‌های طولانی‌مدت محکوم شدند. دادگاه انقلاب سنندج این سه شهروند را به ترتیب به ۲۵، ۲۰ و ۲۰ سال حبس محکوم کرده است. نیروهای اداره اطلاعات این چهار شهروند کُرد اهل شهرستان بانە را هشتم اردیبهشت ١٣٩٩ دستگیر و به بازداشتگاهی در سنندج منتقل کرده بودند. به گزارش شبکه حقوق بشر کردستان، این افراد در زمان بازداشت برای گرفتن اعترافات اجباری تحت شکنجه شدید جسمی و روحی قرار گرفتند و تا ماه‌ها از حق تماس و ملاقات با خانواده محروم بودند. یوسف احمدی همچنین در جریان سرکوب زندانیان زندان مرکزی سنندج در تاریخ نهم مهر ۱۴۰۱ به همراه دو زندانی محکوم به اعدام به نام‌های هیمن مصطفایی و شورش مروتی پس از ضرب‌وشتم شدید از سوی نیروهای امنیتی زندان مجدداً به بازداشتگاه اداره اطلاعات این شهر منتقل شدند و به مدت چند ماه در این بازداشتگاه امنیتی تحت بازجویی و شکنجه قرار گرفتند. هیمن مصطفایی ۳۱ خرداد و شورش مروتی ۳۱ مرداد ۱۴۰۲ در زندان سنندج اعدام شدند.

چهل‌ونهمین جمعه پس از «جمعه خونین زاهدان و خاش» تا اندازه زیادی تحت تأثیر تلاش‌های علی خامنه‌ای رهبر جمهوری اسلامی و نمایندگانش برای دیدار با مردم بلوچ بود. به گزارش «حال‌وش» که اخبار مربوط به مردم بلوچستان را پوشش می‌دهد در جریان نماز جمعه ۱۷ شهریور ۱۴۰۲، یک شهروند بلوچ در مسجد مکی زاهدان در اعتراض به دعوت علی خامنه‌ای از مردم سیستان و بلوچستان برای حضور در جلسه ملاقات در ۲۰ شهریور در تهران پلاکاردی را بلند کرده بود حاوی این نوشته‌ها: «پدر کُشتی و تخم کین کاشتی، پدرکُشته را کی بود آشتی، نه می‌بخشیم نه فراموش می‌کنیم، قسم به خون یاران ایستاده‌ایم تا پایان». عبدالحمید اسماعیل‌زهی، امام جمعه اهل سنت زاهدان نیز در خطبه‌های نماز جمعه بار دیگر بر فقدان رسیدگی قانونی به کشتار «جمعه خونین» در اعتراضات سال گذشته اشاره کرد و گفت: «اگر حکومتی عدالت را رعایت نکند، فاتحه‌اش خوانده شده است.» او همچنین بار دیگر تأکید کرد که «حاکم را نه خدا، که مردم تعیین می‌کنند و یک حکومت تا زمانی می‌تواند به کارش ادامه دهد که اکثریت قاطع مردم او را بخواهند» و بدون اشاره مستقیم به نام علی خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی گفت: «هیچ حاکمی اختیارات مطلق ندارد.» همچنین در اعتراض به جلسه ملاقات خامنه‌ای، پنج‌شنبه ۱۶ شهریور فعالان فضای مجازی در شبکه اجتماعی ایکس (توییتر سابق) یک توفان توییتری با هشتگ «نه به دیدار با دیکتاتور» راه انداختند.

سازمان حقوق بشری «فرانت‌لاین دیفندرز» (Frontline Defenders) در نامه‌ای سرگشاده خواستار آزادی جعفر ابراهیمی و کامیار فکور شده است. حکم پنج سال حبس جعفر ابراهیمی، فعال اجتماعی و معلم زندانی به تازگی از سوی دادگاه تجدید نظر تأیید شده بود و انتظار می‌رفت در فروردین ۱۴۰۳، پس از گذراندن یک‌سوم دوره حبس خود از زندان آزاد شود. با این‌همه، به تازگی اتهام‎های جدیدی علیه او مطرح شده است که زمان آزادی او در هاله‌ای از ابهام رفته است. کامیار فکور، فعال اجتماعی و هنرمند حامی طبقه کارگر نیز سال گذشته بازداشت و به هشت سال حبس تعزیری محکوم شده بود. مقام‌های زندان این دو فعال اجتماعی را یکشنبه ۱۲ شهریور بدون اطلاع قبلی به زندان قزلحصار منتقل کردند. «فرانت لاین دیفندرز» در نامه‌ای که روز چهارشنبه ۱۵ شهریور منتشر شد از مقام‌های جمهوری اسلامی خواسته که جعفر ابراهیمی و کامیار فکور را «فوراً و بدون قید و شرط» آزاد کند زیرا «آن‌ها صرفاً در نتیجه فعالیت مشروع حقوق بشری، به‌ویژه در حمایت از حقوق معلمان و کارگران در حبس هستند.» این نامه همچنین بر لزوم «دسترسی فوری جعفر ابراهیمی به مراقبت‌های پزشکی مناسب» تأکید کرده است. آقای ابراهیمی به دلیل حاد شدن بیماری گوارشی و دیابت او و فقدان دسترسی به پزشک متخصص و داروی لازم در زندان، در شرایط جسمانی وخیمی به سر می‌برد. در حمایت از این دو کنشگر زندانی، کیوان مهتدی، نویسنده، مترجم و فعال حامی طبقه کارگر که هم‌اکنون دوره حبس خود را می‌گذراند پیام صوتی منتشر کرد و در آن شعری از پل الوار خواند.

دیده‌بان حقوق بشر خواستار بررسی دادگاه کیفری بین‌المللی درباره «آزار و اذیت جنسیتی» طالبان علیه زنان‌ و دختران افغانستان به‌عنوان «جنایت علیه بشریت» شد. این سازمان مدافع حقوق بشر جمعه ۱۷ شهریور / هشتم سپتامبر با انتشار گزارشی گفته است که طالبان از زمان تسلط بر افغانستان در اوت سال ۲۰۲۱ میلادی، در موارد زیادی مرتکب نقض حقوق بشر، به‌ویژه علیه زنان و دختران شده‌اند. دیده‌بان حقوق بشر افزوده است که تحقیقات این نهاد از سال ۲۰۲۱ نشان می‌دهد که بر اساس توافق‌نامه رم رفتار طالبان با زنان و دختران افغانستان، تمام شرایط برای شناسایی اعمال آن‌ها به‌عنوان «جنایت علیه بشریت» را داراست. این نهاد مدنی گفته است که طالبان آزار و اذیت مبتنی بر جنسیت زنان را از طریق محدودیت بر آزادی رفت‌و‌آمد، بیان، تجمع، محدودیت بر حق کار، حق پوشش، ممنوعیت آموزش، بازداشت‌های خودسرانه و نقض حق آزادی، اعمال کرده‌اند. الیزابت اوانسون، مدیر عدالت بین‌المللی دیده‌بان حقوق بشر با بیان این‌که حمایت هماهنگ دولت‌ها نیاز است تا رهبران طالبان پاسخگو و به عدالت سپرده شوند، گفت: «تحقیقات دادگاه کیفری بین‌المللی در افغانستان می‌تواند مسیری را برای پاسخگویی به جنایت علیه بشریت مبتنی بر آزار و اذیت جنسیتی ایجاد کند» و «دولت‌ها باید اطمینان حاصل کنند که این دادگاه منابع و همکاری لازم را دارد تا دادستان آن بتواند این جنایت و شاید موارد نقض شدید حقوق بشر در افغانستان را بررسی کند.

سازمان حقوق بشر ایران اعلام کرد که از سال ۲۰۱۰ میلادی تا کنون اعدام ۲۰۰ زن در ایران را ثبت کرده است. بنا به این گزارش، ۹۴ مورد از این اعدام‌ها با اتهامات مربوط به «مواد مخدر»، ۹۰ مورد «قتل عمد»، چهار مورد «مشارکت در اعمال جنسی غیراخلاقی و سوء استفاده از مواد مخدر»، دو مورد «جاسوسی» و یک مورد «محاربه» صورت گرفته است. اتهامات ۹ نفر دیگر از این زنان مشخص نیست. سازمان حقوق بشر ایران افزوده است که منابع رسمی جمهوری اسلامی تنها ۵۵ مورد (۲۷,۵ درصد) از ۲۰۰ مورد اعدام زنان را اعلام کرده‌اند. ۳۹ نفر از این زنان متهم به قتل همسران و یا همسران موقت خود (صیغه)، و یا عشاق خود بودند. هشت نفر، کودک‌همسر، سه نفر کودک‌مجرم و یک نفر عروس خون‌بس بودند. بیشترین تعداد این اعدام‌ها در استان‌های تهران/البرز با ۴۴ مورد، آذربایجان غربی با ۲۳ مورد و سیستان و بلوچستان با ۱۶ مورد انجام شده است. سازمان حقوق بشر ایران در سال ۲۰۱۳، ۳۰ مورد اعدام زنان را به ثبت رسانده است که به‌گفته این سازمان خونین‌ترین سال برای اعدام زنان بود.

حبیب افکاری، برادر نوید افکاری، اعدام‌شده به دنبال اعتراضات سراسری مرداد ۱۳۹۷، در یادداشت تازه‌ای نسبت به ادامه حبس برادر دیگرش وحید در سلول انفرادی ابراز نگرانی کرد. او با توصیف شرایط دشوار سلول انفرادی نوشت: «من لحظه به لحظه‌ی ۵۵۰ روزی را که در انفرادی بودم با صحنه‌ی اعدام نوید زندگی کردم. ۵۵۰ روز، روزی هزار بار جلوی چشمانم، برادر عزیزتر از جانم را به جوخه‌ی مرگ می‌بردند و من هر روز ناتوان‌تر از روز قبل می‌شدم برای نجات جان عزیزش. و امروز سه سال است که وحید این تکرار عذاب‌آور را زندگی می‌کند.» حبیب افکاری در این یادداشت از حضور دائمی «تکرارها» در سلول انفرادی نوشت و افزود: «اما در میان تمام این تکرارهای زجردهنده، تنها تکرار لذت‌بخشی که در انفرادی انسان را سرپا نگه می‌دارد لذت مقاومت و تسلیم نشدن برابر ظلم است. (...) این لذت از مقاومت برابر ظلم آن‌قدر عمیق است که به‌یاد دارم روزی وحید می‌گفت اگر همین الان در انفرادی را باز کنند و‌ بگویند آزادی اما آزادی‌ات به نفع مردم ایران نیست، هرگز از این‌جا بیرون نخواهم رفت.» حبیب افکاری با اشاره به این‌که سه سال از روزی که او ‌و وحید و نوید را به انفرادی بردند می‌گذرد، نوشت: «جان نویدمان را گرفتند، من پس از ۵۵۰ روز آزاد شدم و وحید همچنان در انفرادی به‌سر می‌برد. (...) نوید با افتخار رفت و وحید با افتخار مانده، خیره در چشمان ظالم، تا هر لحظه با مقاومتش به آن‌ها یادآوری کند محکوم‌اند به شکست چرا که این مردم، این مردم شریف، سر برابر ظلم خم نمی‌کنند.» حبیب افکاری تا روز آزادی در یکی از سلول‌های انفرادیِ زندان عادل‌آباد شیراز محبوس بود. نوید و وحید افکاری در ماه‌های پس از بازداشت، با انتشار چند فایل صوتی از درون زندان و جلسات دادگاه، اعلام کرده بودند در بازجویی، برای اعترافات اجباری به‌شدت تحت شکنجه‌های فیزیکی و روانی قرار گرفته‌اند. اعدام نوید افکاری بازتاب بسیار گسترده‌ای در ایران و جهان داشت.

در آستانه سالگرد قیام ژینا، کانون نویسندگان ایران با انتشار بیانیه‌ای هشدار داد جان ۱۳ زندانی سیاسی منتقل شده به زندان قزل‌حصار در خطر است. این زندانیان در اعتراض به وضعیت خود از پذیرفتن غذای زندان خودداری کرده‌اند و خواهان بازگشت به زندان اوین شده‌اند. سعید ماسوری، جعفر ابراهیمی، کامیار فکور، لقمان امین‌‌پور، افشین بایمانی، سپهر امام‌‌جمعه، زرتشت احمدی‌راغب، محمد شافعی، سامان صیدی (یاسین)، حمزه سواری، احمدرضا حائری، رضا سلمان‌زاده و مسعودرضا ابراهیمی‌نژاد در روزهای اخیر بدون اطلاع قبلی و با دست‌بند و پابند از زندان اوین به زندان قزل‌حصار منتقل شدند. کانون نویسندگان ایران تاکید کرد شرحی که برخی از این زندانیان یا خانواده‌ آنان منتشر کرده‌اند، از وضعیت وخیم آنان در زندان قزل‌حصار و نیز از شرایط هولناک این زندان خبر می‌دهد. این زندانیان بدون رعایت اصل تفکیک جرایم در زندان قزل‌حصار محبوس‌اند، نامشان به عنوان زندانی این زندان ثبت نشده است، از تلفن و ملاقات محروم شده‌اند و در زندان به هیچ امکاناتی دسترسی ندارند. کانون نویسندگان ایران نوشت: «در زندان‌ حاکمیت جمهوری اسلامی، جان زندانیان سیاسی و عقیدتی همواره در خطر بوده است. چه آن زمان که با فرمان قتل‌ عام، هزاران زندانی سیاسی سر از گورهای دسته‌جمعی در آورده‌اند و چه اکنون که «جنایت عمدی» یکی از شیوه‌ها‌ی به کام مرگ کشاندن زندانیان شده است؛ کشتار زندانیان سیاسی دهه‌ ۶۰ از یاد نرفته است و هرگز از یاد نخواهد رفت، همچنان که قتل بکتاش آبتین را از یاد نبرده‌ایم و فراموش نخواهیم کرد.» در ادامه این بیانیه کانون یادآوری کرد: «بی‌تردید حفظ جان زندانیان وظیفه‌ بی‌چون‌‌و‌چرای زندان‌بانان است و مسئولیت هر گزندی به سلامت آنان بر عهده‌ حاکمیت خواهد بود.»

حسین رزاق، زندانی سیاسی که از سال ۱۳۸۹ تاکنون سه بار بازداشت و زندانی شده است، در نامه‌ای از زندان اوین که روز جمعه ۱۷ شهریور در کانال تلگرام شورای بازنشستگان منتشر شد، ضمن اعلام هشدار درباره وضعیت سلامت خود و شمار دیگری از زندانیان سیاسی زن و مرد، تاکید کرد که «شفا جز به پایان این تباهی مطلقه نیست» و اگر حکومت توان بیابد، «تک‌تک ما را خواهد کشت». رزاق در نامه خود با اشاره به مرگ مشکوک جواد روحی، زندانی جنبش «زن، زندگی، آزادی» در زندان نوشهر نوشت که «این قتل همین یکی نبوده و این سیره حکومت، همین نخواهد ماند». این فعال رسانه‌‌ای که به اتهام‌های «اجماع و تبانی»، «تبلیغ علیه نظام» و «نشر اکاذیب» به پنج سال، سه‌ سال و هفت‌ ماه و ۱۵ ماه زندان و جرایم نقدی محکوم شده است، ضمن اشاره به اینکه مدت‌هاست به دلیل بیماری‌هایش در مسیر بهداری زندان اوین یا اعزام‌های چند ساعته به بیمارستان است، خبر داد که در این اعزام‌ها «هیچ مرتبه‌ای نبوده با یکی از دوستان سیاسی» مواجه نشود که «پر از درد و کسالت»، فقط «مسکن درمانی» می‌شوند و «درمانی در کار نیست». رزاق در نامه خود ضمن ذکر نام «الهه محمدی، ویدا ربانی، سها مرتضایی، رضا شهابی، مهدی محمودیان، اسدالله هادی و جعفر ابراهیمی عزیز که این روزها احوالش رو به وخامت است و فقط وعده داده می‌شود و توانی نیست برای شفا»، حکومت را مسئول مستقیم جان زندانیان دانست. به گفته رزاق «در همین لحظه» جان شماری از زندانیان سیاسی در خطر است اما برای پزشکان زندان «امکانی وجود ندارد تا نسخه‌ای شفابخش بپیچند، جز مسکن‌های سنگین و اعتیاد‌آور که عوارض پسینی آنها بسیار است». این زندانی سیاسی نامه خود را با هشتگ «زندان شده کشتارگاه» به پایان رسانده است. بی‌توجهی عامدانه و سیستماتیک به حق درمان زندانیان در ایران در سال‌های گذشته جان شماری از آنان را گرفته و برای برخی دیگر عوارضی دائمی ایجاد کرده است.

بنا بر گزارش «انجمن خانواده‌های دادخواه آبان»، فرزاد معظمی‌گودرزی، پسردایی رضا معظمی گودرزی، از جان‌باختگان آبان ۹۸، سه‌شنبه شب ۱۴ شهریور ۱۴۰۲ در یکی از خیابان‌های بروجرد به دست نیروهای امنیتی بازداشت و به مکانی نامعلوم منتقل کردند. تا این لحظه از وضعیت سلامتی و مکان نگهداری فرزاد معظمی‌گودرزی اطلاعی در دست نیست. بر اساس این گزارش، نیروهای امنیتی ضمن تفتیش منزل خانوادگی فرزاد معظمی‌گودرزی، وسایل شخصی او را نیز ضبط کرده و با خود بردند. رضا معظمی‌گودرزی، جوان ١٩ ساله اهل بروجرد و ساکن شهریار استان تهران، ٢٧ آبان ماه ٩٨، با شلیک مستقیم نیروهای سرکوبگر زخمی شد و به علت خونریزی جان خود را از دست داد. پیکر او در نهایت در بروجرد به خاک سپرده شد. در آستانه اولین سالگرد جنبش ژینا اذیت و آزار و بازداشت اعضای خانواده‌های دادخواه و فعالان حقوق بشر شدت یافته است.