رئیس هیئت مدیره نظام پرستاری الیگودرز ضرب و شتم یک پرستار زن را در بیماستان «شهید ولیان» الیگودرز تایید کرد. به گفته کیومرث کرمی‌زاده این حادثه در شیفت شب ۲۲ مرداد ۱۴۰۳ رخ داد. او گفت: ساعت ۲ و ۳۰ دقیقه بامداد «همراه بیمار ضمن فحاشی و تهدید پرستار خانم به مرگ به سمت او حمله کرد و با فشار دادن گلوی پرستار او را به حالت خفگی درآورد و پرستار خانم که حدود ۳۰ سال سن دارد بر اثر این حادثه از ناحیه گردن آسیب‌دیده است.» او از نیروی انتظامی خواست «با توجه به به تکرار حمله و آسیب به پرستاران در شهرهای مختلف» با استقرار مامور پلیس در بیمارستان‌ها «برای پیشگیری از حوادث مشابه که می‌تواند برای پرستاران خطر جانی داشته باشد، اقدام کند.» پیش از این در آذر ۱۴۰۲ رسانه‌ها گزارش کرده بودند در بیمارستان جلیل یاسوج همراه یک بیمار با چاقو به یک پرستار حمله و او را مجروح کرده است. تیر همان سال نیز یک مرد دو پرستار بخش کودکان بیمارستان سجاد یاسوج را کتک زد. اردیبهشت ۱۴۰۲ نیز رئیس بیمارستان رازی چالوس از شکایت قضایی علیه چهار نفر به دلیل ضرب و شتم یک پرستار خبر داد. به گفته او بیمار و سه همراه او یک پرستار را «مورد ضرب و شتم قرار دادند که از ناحیه سر و صورت آسیب شدید دیده است». مهر همان سال هم پدر یک بیمار در مرکز خدمات جامع سلامت شبانه‌روی حویق تالش با کوبیدن مشت بر میز پذیرش موجب شکسته شدن شیشه و زخمی شدن صورت یک پرستار شد. خشونت بیماران و همراهان آنها علیه پرستاران در سال‌های اخیر روند افزایشی داشته است به گونه‌ای که احمد نجاتیان رئیس سازمان نظام پرستاری کشور یک مرداد ۱۴۰۳ آمار خشونت علیه پرستاران در شهرستان‌ها را نگران کننده توصیف کرده بود. پیش از آن هم رضا قره‌باغی، رئیس هیئت مدیره انجمن فوریت‌های پزشکی کشور درباره افزایش خشونت علیه کادر درمان گفته بود آمار خشونت علیه کارکنان اورژانس در حال افزایش است و هیچ عامل بازدارنده‌ای در قانون وجود ندارد که مانع خشونت علیه کادر درمان بشود. پرستاران در شرایطی با خشونت بیماران و همراهان آنها روبرو هستند که به دلیل کمبود پرستار به کار طولانی در برابر دستمزد اندک مجبور می‌شوند و به واسطه قراردادهای موقت و کوتاه مدت همیشه در معرض اخراج و بیکاری قرار دارند. دستمزد اندک در برابر کار طولانی شمار زیادی از پرستاران را به مهاجرت به خارج از ایران یا ترک شغل ناچار کرده است. بسیاری از پرستاران بیمارستان‌های دولتی و خصوصی از ۱۲ مرداد در اعتراض به استثمار و تبعیض دست به اعتصاب زده‌اند.

در ادامه فشارهای امنیتی علیه خانواده‌های دادخواه، حسن امینی، برادر محمد امینی از جان‌باختگان جنبش ژن، ژیان، ئازادی در سنندج را به شش ماه حبس محکوم کردند. «انجمن خانواده‌های دادخواه آبان» که این خبر را منتشر کرده نوشته است که «حسن امینی را در یک دادگاه نمایشی بەدلیل دیدار با سایر خانوادەهای دادخواه» به زندان محکوم کردند. بر اساس این گزارش، پرونده حسن امینی مربوط به خرداد ۱۴۰۲ است، زمانی که جمعی از خانوادەهای دادخواه سنه/سنندج، دیواندره و دهگلان به دیدار خانوادەهای کشتەشدگان در سقز و بوکان رفته بودند و در راه بازگشت نیروهای امنیتی بیش از ۳۰ نفر از آن‌ها از جمله حسن امینی را بازداشت کردند. دادگاه بوکان اواسط تیرماه ۱۴۰۲ حسن امینی را به دلیل «شرکت در تجمع غیرقانونی» به شش ماه و پانزده روز حبس و ۴۰ ضربه شلاق محکوم کرده بود. یکشنبه ۳۱ تیر۴۰۳، حسن امینی، جهت تحمل دوران محکومیت خود بازداشت و به زندان سنندج منتقل شد. به نوشته «انجمن خانواده‌های دادخواه آبان» پس از انتخابات ریاست جمهوری احضار، بازجویی، بازداشت و ربوده شدن خانوادەهای دادخواه افزایش چشم‌گیری داشته است که بسیاری از این فشارها هنوز رسانەای نشدەاند؛ تنها در چند هفته اخیر دەها نفر از اعضای خانوادەهای دادخواه در شهرهای مختلف ایران به اطلاعات احضار شدەاند. محمد امینی ۱۶ مهر ١۴٠١، در جریان اعتراضات سراسری در سنندج، هدف شلیک مستقیم گلوله نیروهای امنیتی قرار گرفت و جان خود را از دست داد.

صبح یکشنبه ۲۸ مرداد، یک دانشجوی کارگر بر اثر سقوط از ساختمان نیمه کاره در چابهار جان خود را از دست داد. منابع بلوچ گزارش کرده‌اند، زاهد پرنداخ، ۱۹ ساله و دانشجوی ترم سه پیام نور شهرستان راسک، حین آرماتوربندی از طبقه چهارم یک ساختمان سقوط کرد و به‌ دلیل نداشتن کلاه و امکانات ایمنی و برخورد سر با قالب بتن در دم جان خود را از دست داد. بر مبنای گزارش «حال‌وش»، این اتفاق در حالی رخ داد که کارگران این ساختمان، بارها از پیمانکار آن درخواست وسایل و امکانات ایمنی کردند و او پاسخ داده بود هر کس هر امکاناتی لازم دارد با هزینه شخصی خودش خریداری کند. «حال‌وش» به نقل از منابع آگاه خود نوشته که زاهد در دانشگاه پیام نور راسک با فاصله ۸۰ کیلومتری از روستای خود زندگی می‌کرد و به دلیل نبود شغل و خرج دانشگاه در مواقع تعطیلات مجبور به گارکری بود. کارگران ساختمانی بالاترین نرخ حوادث کاری منجر به مرگ را دارند. فقدان تجهیزات ایمنی و نادیده‌گرفتن ایمنی کارگران در ایران هر سال منجر به مصدومیت و در مواردی مرگ کارگران حین کار می‌شود. سازمان پزشکی قانونی در سال ۱۴۰۲ مرگ دست‌کم دو هزار و ۱۱۵ کارگر را بر اثر حوادث کاری ثبت کرده است.

یکشنبه ۲۸ مرداد پرستاران شاغل در چند بیمارستان مشهد، از جمله بیمارستان اکبر، ولایت و هاشمی‌نژاد دست از کار کشیدند تا دامنه اعتصاب سراسری پرستاران گسترده‌تر شود. پیشتر در ۲۷ مرداد پرستاران شاغل در بیمارستان‌های قائم و امام رضا مشهد به نشانه اعتراض دست از کار کشیده بودند. پرستاران خواهان اجرای عادلانه قانون تعرفه‌گذاری خدمات درمان هستند و می‌گویند تا هنگامی که «تعرفه‌گذاری براساس قاعده عدالت و نگاه کارشناسانه اصلاح نشود، انگیزه‌ای برای کار سخت با حقوق پایین ندارند.» مسئولان دولتی تا به حال به اعتصاب پرستاران که از استان فارس آغاز شد و به سرعت به دیگر استان‌ها تسری یافت، واکنشی نشان نداده‌اند. محمد شریفی‌مقدم، دبیرکل خانه پرستار همزمان با دهمین روز اعتصاب پرستاران مهمترین خواسته آنها را اجرای قانون تعرفه‌گذاری خدمات درمان به صورت عادلانه عنوان کرد. او گفت: «خواسته پرستاران این است که با همان فرمول و روشی که ۱۰ هزار خدمت پزشکی را تعرفه‌گذاری کرده‌اند، خدمات پرستاری را هم تعرفه‌گذاری کنند». افزایش ضریب فوق‌العاده از چهار دهم درصد به یک ضریب عادلانه دیگر خواسته پرستاران است. علاوه بر این آنها خواستار اجرای عادلانه قانون ارتقای بهره‌وری هستند که بر اساس آن ساعت کار پرستاران باید کاهش یابد. در ایران به دلیل کمبود پرستار، پرستاران را به اضافه کاری در برابر دستمزد اندک مجبور می‌کنند. پرستاران پیش از این با امضاء طومارهای جمعی گفته بودند به اضافه کاری اجباری تن نخواهند داد. دبیرکل خانه پرستار تحمیل شرایط نابرابر بر پرستاران را «پزشک‌سالاری» دانست و گفت: «مدیران وزارت بهداشت از صدر تا ذیل پزشک هستند و پزشک هیات علمی دانشگاه که ۷۰ میلیون حقوق ثابت می‌گیرد و چند صد میلیون تومان کارانه، کجا از حال پرستاری خبر دارد که حقوقش ماهی ۲۰۰ دلار است و برای شیفت ۷ ساعته‌ی اضافه‌کار در شب‌های طولانی، ۱۴۰ هزار تومان بعد از چند ماه تاخیر به حسابش می‌ریزند؟». به دنبال اعتصاب پرستاران در مشهد، دانشگاه علوم پزشکی با صدور اطلاعیه‌ای به مراکز درمانی دستور داده است تنها بیماران اورژانسی را بستری کنند، به منظور کاهش نیروی انسانی بخش‌های مختلف ادغام شوند، کمبود پرستار با اشتغال سرپرستاران در شیفت صبح جبران شود، برای پرداخت حقوق معوقه پرستاران اقدام فوری صورت بگیرد و از آغاز شهریور اضافه‌کاری اجباری حذف شود.

در حالیکه فرزند حسن سعیدی، عضو سندیکای کارگران شرکت واحد با بیماری حاد قلبی دست به گریبان است، با مرخصی این کارگر زندانی موافقت نمی‌شود. بنا بر گزارش سندیکای کارگران شرکت واحد، از ابتدای تیر سال۱۴۰۳ این کارگر زندانی «برای پیگیری بیماری فرزندش درخواست مرخصی کرده و در حالی‌که فرزند او در حال حاضر بیمار و پروسه درمان را طی می‌کند، حتی با چند روز مرخصی این کارگر زندانی مخالفت شده است.» این سندیکا ضمن ابراز نگرانی نسبت به وضعیت سلامتی فرزند حسن سعیدی نوشته است: «اینکه آقای سعیدی باید بدون هیچگونه وجاهت قانونی تنها بدلیل فعالیت کارگری اخراج و اکنون نیز کاملا ناعادلانه ۸۲۱ روز بدون یک روز مرخصی در حبس باشد و حتی امکان مرخصی در موقعیت‌های اورژانس همچون تصادف و نیز بیماری حاد فرزندش و یا از دست دادن دندانهای خودش را نداشته باشد، بشدت معترض هستیم. ما بار دیگر تاکید می کنیم چنین اعمالی از سوی قوه قضائیه و نیروهای امنیتی علیه یک‌ کارگر حق طلب با هیچ عرف و رفتار انسانی و‌ حتی همین قوانین ناقص موجود در کشور قابل توجیه نیست.» حسن سعیدی ۲۸ اردیبهشت ۱۴۰۱ به دست مأموران امنیتی بازداشت شد. بازداشت او ادامه سرکوب فعالان کارگری، از جمله اعضای سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و تشکل‌های صنفی معلمان بود. علاوه بر سعیدی، رضا شهابی و داوود رضوی دو عضو دیگر و آنیشا اسدالهی مترجم رسمی سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران، و کیوان مهتدی، مترجم و معلم زبان انگلیسی در سال ۱۴۰۱ بازداشت و به زندان محکوم شدند.

سه سوختبر بلوچ بر اثر واژگونی خودرو یا تعیقیب و گریز نیروهای نظامی در شهرستان‌های رودبار، مهرستان و تفتان جان خود را از دست دادند. کمپین فعالین بلوچ که به صورت ویژه اخبار و رویدادهای مربوط به نقض حقوق بلوچ‌ها در ایران را پوشش می‌دهد، گزارش کرده که سه‌شنبه ۲۳ مرداد، ناصر شکری ۵۶ ساله، در روستای اسلام آباد با ترکیدن لاستیک دچار واژگونی و حریق شده و جان خود را از دست داده است. بر مبنای این گزارش او متاهل و دارای سه فرزند بود. صادق سپاهی ۲۲ ساله، دیگر سوخت‌بر بلوچ چهارشنبه ۱۷ مرداد، در پی واژگونی خودرو در نزدیکی شهرستان مهرستان بر اثر شدت جراحات وارده جان باخت. در این گزارش اشاره‌ بیشتری به جزئیات این حادثه نشده است. این رسانه هم‌چنین در گزارشی دیگر از کشته شدن سومین سوخت‌بر بلوچ با خارک انداختن نیروهای نظامی در مقابل خودروی او در شهرستان تفتان خبر داد و نوشت که این حادثه روز شنبه ۲۷ مرداد، اتفاق افتاده است. بر مبنای این گزارش، نیروهای نظامی مرصاد در دهستان گوهرکوه جلوی خودروی این سوخت‌بر بلوچ خارک انداختند که خودروی او از مسیر منحرف و واژگون شده است. خشونت مأموران نظامی علیه سوخت‌بران در سال‌های اخیر افزایش کم‌سابقه‌ای داشته است. سوخت‌بری به‌عنوان یک اجبار بر بخش بزرگی از بلوچ‌ها در ایران تحمیل شده است و شمار افرادی که از این راه امرار معاش می‌کنند حدود ۱۰۰ هزار نفر برآورد می‌شود. به گزارش فعالین بلوچ در ۶ ماه نخست سال ٢٠٢۴ میلادی، دستکم ١٣٣ سوختبر بلوچ با تیراندازی نیروهای نظامی، تصادفات رانندگی و آتش گرفتن خودرو جان خود را از دست دادند و ٨٠ تن دیگر نیز طی این حوادث زخمی شدند که ٩ تن آنها کودک بودند.