سه سال پس از بهارعربی بر سر انقلاب‌های عربی چه آمد؟
گفت‌وگو با امیر طاهری، مهدی مظفری، شهلا شفیق و رضا دقتی
ایرج ادیب‌زاده −اکنون، سه سال پس از این بهار عربی، وضعیت کشورهایی که دستخوش پیامدهای این خیزش‌های مردمی، انقلاب‌ها و اعتراض‌ها شدند چگونه است؟
ایرج ادیب‌زاده
سه سال از بهار عربی گذشت. جرقه‌ی نخست روز هیجدهم دسامبر ۲۰۱۰ زده شد. درپی خودسوزی محمد بوعزیزی، جوان بی‌کار در شهرسیدی بوزید تونس در اعتراض به فساد و بدرفتاری پلیس. در پی آن، تظاهرات و ناآرامی‌هایی در اعتراض به فساد دولتی، میزان بالای بیکاری، شرایط بد زندگی، بحران غذا، نبود آزادی بیان و سرکوب وآزار توسط نیروهای پلیس و امنیتی در تونس شکل گرفت.
موج اعتراض‌ها در تونس با زنجیره‌ای از ناآرامی‌ها و تظاهرات اعتراضی در الجزایر، اردن ،مصر، سوریه، یمن، بحرین، لیبی، عربستان و در سطحی کوچکتر در دیگر کشورهای عربی خاورمیانه و شمال آفریقا همراه شد. استفاده ی موثر از شبکه‌های اجتماعی و نقش سازمان یافته‌ی اینترنت و رسانه‌های آزاد در برقراری ارتباط و آگاهی در رویارویی با خشونت دولت‌ها از ویژگی‌های این رویداد‌ها بود. در نتیجه‌ی این اعتراض‌ها که به خشونت نیز کشانده شد، چهار حکومت تونس، مصر، لیبی و یمن جارو شدند.
سوریه نیز بحرا‌ن‌زده شد و اینک به شدت جنگ‌زده است.
پرسش این است که اکنون، سه سال پس از این بهار عربی، وضعیت کشورهایی که دستخوش پیامدهای این خیزش‌های مردمی، انقلاب‌ها و اعتراض‌ها شدند چگونه است؟ زنان این کشورها چه به دست آورده اند؟ چرا این خیزش ناراضیان بهار عربی نا راضیان پرشمار ایران را در خود نگرفت ؟
این پرسش‌ها را با امیر طاهری روزنامه‌نگار و تحلیلگر سیاسی خاورمیانه، مهدی مظفری استاد علوم سیاسی در دانمارک، شهلا شفیق نویسنده، جامعه شناس و فعال زنان و همین‌طور رضا دقتی عکاس - خبرنگار که در جریان رویدادهای بهارعربی حاضر بوده است درمیان گذاشته‌ایم.
نظرها
نظری وجود ندارد.