اِما هلتون، از سکس بدون رضایت تا فمینیسم

حالا تمام دنیا می‌خواهند با «اِما هلتون» حرف بزنند و مصاحبه کنند. او اینک یکی از معروف‌ترین چهره‌های فمینیست جهان است. کسی که از رسانه‌های آمریکایی، چینی و ترکی تا شهروندان فیلیپینی خواهان گفت‌وگو با او هستند.

تنها یک ویدئو از او که در وب‌سایت روزنامه «گاردین» منتشر شد، بیش از ۴ میلیون بازدید کننده داشته است.

ویدئوی اما هلتون را اینجا ببینید.

یک شهروند فلیپینی اخیرا در صفحه فیس بوک خود نوشته: «اگر فمینیست آن چیزی است که «اما» می‌گوید، پس من هم می‌خواهم فمینیست شوم.»

هفته آینده قرار است اما برای یک سخنرانی به استرالیا برود و پس از آن به وین. آن هم در شرایطی که هفته پیش هنگام سخنرانی او به مناسبت روز زن در «وگا»(یک سازمان مبارزه با خشونت علیه زنان)، هله تورنینگ اشمیت، نخست وزیر دانمارک مجبور شد ایستاده به سخنانش گوش دهد.

«وقتی قرار شد در برابر بیش از هزار نفر سخنرانی کنم، کاملا دستپاچه شده بودم. آنقدر خوشحال بودم که تصور نمی‌کنم دوباره چنین احساسی را در زندگی‌ام تجربه کنم.»

اینها را «اما» می‌گوید؛ زنی که نخستین بار نامش در سال ۲۰۱۱ بر سر زبان‌ها افتاد. در آن سال عکس‌های کاملا برهنه او در اینترنت منتشر شد. او خلاف میل خودش به یکی از ستاره‌های صنعت پورن تبدیل شده بود و در صفحه فیس‌بوک و پیام‌گیرش هزاران پیام از مردانی که یا پدر خانواده بودند یا پسر و برادر و دانشجو دریافت می‌کرد.

«انتقام سکسی» عنوان ماجرایی بود که «اما» را مشهور کرد. گرچه او خودش ترجیح می‌دهد عنوان این حادثه را «سکس بدون رضایت» بنامد.

عکس‌های برهنه «اما» که توسط یکی از هکرهای اینترنتی، هک و دزدیده شده بود، در اینترنت بدون رضایت او منتشر شد و او به همین راحتی مورد سوءاستفاده جنسی قرار گرفت.

اما این پایان کار برای اما نبود. او راه دیگری برای مبارزه برگزید: از خودش عکس‌های متعددی در حالت‌های مختلف با لباس‌های مختلف در اینترنت منتشر کرد.

او به روزنامه «پولتیکن» دانمارک می‌گوید: «من با این عکس‌ها سعی کردم به مردم بگویم که من در عین حال که قربانی انتقام جنسی هستم، می‌توانم فرد دیگری هم باشم. می‌توانم فعال سیاسی باشم یا هر کس دیگر. البته می‌دانم که راه درازی برای تغییر ذهنیت افراد درباره زنان قربانی سکسیسم در پیش داریم اما این راهی بود که من برای مبارزه برگزیدم.»

«اما» در ادامه گفت‌وگویش با روزنامه پولیتیکن دانمارک می‌گوید: «پس از انتشار عکس‌ها خیلی احساس شرم و خجالت می‌کردم و خودم را در معرض نابودی می‌دیدم. روزگار خیلی دشواری بود. حس دردناکی در من قلیان می‌کرد که مرا تا سر حد مرگ می‌آزرد. نه به خاطر اینکه خودکشی کرده بودم، نه! تنها به خاطر اینکه مورد سوءاستفاده قرار گرفته بودم. با این همه بالاخره یک روز به خودم گفتم خب که چی! این واکنش خیلی شرم آور است. همزمان احساس زنی آزاد و رها و قوی در من زنده شد که از من می‌خواست قوی‌تر باشم و در برابر این جرم ناکرده و گناه نداشته مبارزه کنم.»

او معتقد است که «سکسیسم» بزرگ‌ترین مسئله و مشکل در راه دموکراسی است.

می‌گوید: «من زنان بسیاری را می‌شناسم که از تجربه‌های مشابه تجربه من رنج برده‌اند اما در برابر جامعه سکوت می‌کنند. به نظر من آنها نباید سکوت کنند. باید درباره این رنج پنهان سخن بگویند و بنویسند. آنها به یک روش معین برای مبارزه با این پدیده شوم احتیاج دارند. ما در دانمارک به یک جنبش نو در فمینیسم نیازمندیم. چرا که زن بودن در دانمارک و دیگر نقاط جهان به خودی خود یک مسئله و مشکل بزرگ برای زنان است. زنان باید بیاموزند تحمل دشواری‌های ناشی از شرمندگی و شرمساری درونی، بسیار سخت‌تر از به اشتراک گذاشتن تجربیات تلخ شان درباره آزارهای مستقیم و غیر مستقیم جنسی است.

به عقیده «اما» تجربه سکسیسم تنها مربوط به زنان نمی‌شود و مردهای بسیاری هم هستند که باید تجربیات تلخ خود در این‌باره را به اشتراک بگذارند تا قبح سکوت این پدیده شوم شکسته شود.

او می‌گوید: «حقیقت وقتی برای شما تلخ‌تر می‌شود که بدانید تنها در کشور کوچکی مثل دانمارک، سالانه بیش از ۲۹ هزار زن در خانه خود مورد ضرب و شتم همسران و شرکای زندگی‌شان قرار می‌گیرند و تنها در سال گذشته میلادی ۳۷۰۰ زن مورد تجاوز قرار گرفته‌اند که ۲۵ نفر از آنها به همین دلیل کشته شده‌اند.»