کارگران و شغل دوم؛ تلاش مضاعف برای چرخاندن چرخ زندگی
یک فعال کارگری گفته است که کارگران هم مجبورند سر کار دوم و سوم بروند و ساعت‌های طولانی از خانواده دور باشند چون حقوق کارگری کفاف تأمین هزینه‌های‌شان را نمی‌دهد.
شغل دوم و حتی شغل سوم سال‌هاست که در ایران و به‌خصوص در شهرهای بزرگ رواج دارد و کمتر خانواده‌ای را می‌توان سراغ گرفت که امورات آن با حقوق و درآمد حاصل از یک شغل بگذرد. با وجود این، دشواری‌های مشاغل کارگری به گونه‌ای بوده است که کارگران تا به حال کمتر توانسته‌اند بعد از دست‌کم هشت ساعت کار سنگین، مشغول شغل دیگری شوند.
یک فعال کارگری اما گفته است که حالا دیگر امکان ادامه زندگی بخور و نمیر هم با حقوق کارگری وجود ندارد و کارگران نیز ناچارند شغل دومی برای خود پیدا کنند که این مسأله عوارض روحی و جسمی سنگینی برای آن‌ها به دنبال خواهد داشت.
رحمت‌الله پورموسی گفته است که این مسأله بر چرخه اشتغال هم تأثیر می‌گذارد و جای جوانان جویای کار اشغال می‌شود.
خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، روز چهارشنبه ۱۵ دی ماه از قول آقای پورموسی نوشته است که کارگران باید تنها یک شغل داشته باشند اما وقتی چرخ زندگی نمی‌چرخد و نگران کرایه سر برج و هزینه‌های درمان و دارو هستند، آخرین امیدشان به شغل دوم است: «کارگران مجبورند سر کار دوم و سوم بروند و ساعت‌های طولانی از خانواده دور باشند. امروز بسیاری از خانوارهای کارگری قادر به امرار معاش نیستند و حقوق کارگری کفاف تأمین هزینه‌های‌شان را نمی‌دهد. متأسفانه مزایای جانبی کارگران هم افزایش داده نمی‌شود که دلگرم شوند و بخشی از هزینه‌های اقلام خوراکی را تأمین کنند.»
در همین زمینه
پورموسی که مشاور کانون شورای اسلامی کار استان خراسان رضوی‌ست از دیگر دشواری‌های زندگی کارگری در ایران نیز گفته است: «کارگران دفترچه تأمین اجتماعی دارند ولی انگار ندارند و خدمات مناسب به آن‌ها ارائه نمی‌شود. لذا برای هزینه‌هایی مثل دندان ناچارند از بیمه تکمیلی درمان استفاده کنند و در واقع دو نوع حق بیمه بپردازند.»
او از دولت و سازمان تأمین اجتماعی خواسته است تا در این‌باره کاری بکنند و شرایطی فراهم آورند که در مراکز درمانی خصوصی هم، «یک ریال از کارگران بابت درمان گرفته نشود.»
با توجه به اوضاع نابه‌سامان سازمان تأمین اجتماعی و بیمه‌های کارگری، آن‌چه مورد نظر پورموسی‌ست به نظر نشدنی می‌آید اما دست‌کم این امکان وجود دارد که برنامه‌ریزی‌های لازم برای بهبود شرایط کارگران در کوتاه مدت، میان مدت و بلند مدت انجام شود. نکته‌ای که نه تنها اتفاق نمی‌افتد که عزمی هم برای آن وجود ندارد و حتی شرایط به گونه‌ای‌ست که دولت می‌کوشد تا با اصلاح قانون کار، اخراج کارگران را آسا‌ن‌تر و شرایط آن‌ها را دشوارتر کند.
در این اوضاع و احوال از ضرورت پیش‌بینی راهکاری برای خانه‌دار شدن کارگران هم گفته است: «مسکن برای کارگران مهم است و بعد از درمان بیش‌ترین هزینه سبد معیشت آن‌ها را تشکیل می‌دهد. امروز جامعه کارگری که قشری زحمتکش، نجیب و کم‌توقع است، از نعمت مسکن محروم مانده و حق مسکن قابل توجهی هم دریافت نمی‌کند که بتواند به آینده امیدوار باشد.»
این فعال کارگری از دولت خواسته است تا طرحی پیش‌بینی کند که کارگران خانه‌دار شوند و مسکن ارزان قیمت در اختیار آن‌ها قرار گیرد. به گفته این فعال کارگری در صورت تأمین مسکن مناسب، هزینه‌های سنگین اجاره بها از دوش کارگران برداشته می‌شود.
این خواسته در حالی مطرح می‌شود که با تصویب نمایندگان مجلس در ایران، طرح مسکن مهر که تلاشی برای واگذاری خانه‌های ارزان‌قیمت به مردم بود، متوقف شد.
در همین زمینه
نظرها
نظری وجود ندارد.