تاریخ برگزاری همهپرسی استقلال کردستان اعلام شد
این همهپرسی از دو نظر سرنوشت‌‌ساز است: رابطه اقلیم کردستان با دولت عراق را مشخص می‌کند و علاوه بر این زمینه‌ساز انتخابات پارلمانی در کردستان عراق است.
گزارش‌هایی از احتمال احضار مسعود بارزانی، رئیس اقلیم کردستان به دادگاه عالی فدرال عراق منتشر شده است
اقلیم کردستان با انتشار بیانیه‌ای تاریخ برگزاری همهپرسی استقلال را اعلام کرد: ۲۵ سپتامبر سال جاری.
به گزارش خبرگزاری کردی رووداو مسعود بارزانی و گروهی از سیاستمداران بلندپایه اقلیم کردستان در نشستی که شامگاه چهارشنبه ۷ ژوئن برگزار شد، تاریخ برگزاری همهپرسی استقلال را تعیین کردند.
احزاب «اتحاد میهنی کردستان» و «دموکرات کردستان» در آوریل سال جاری نشست ویژه‌ای برای تعیین سازوکارهای برگزاری همهپرسی استقلال اقلیم کردستان برگزار کرده بودند.
این نشست که با نظارت «مسعود بارزانی» دبیرکل حزب دموکرات کردستان و «کوسرت رسول» معاون دبیرکل حزب اتحادیه میهنی به رهبری جلال طالبانی برگزار شد، برای تشکیل کمیته ویژه‌ای به توافق رسیده بود. وظیفه این کمیته تعیین تاریخ برگزاری همهپرسی و نحوه برگزاری آن بود.
یک ماه بعد از آنکه احزاب اقلیم کردستان بر سر برگزاری همهپرسی استقلال به توافق رسیدند، قاسم سلیمانی، فرمانده نیروی قدس سپاه پاسداران به شهر سلیمانیه در منطقه خودگردان کردستان عراق سفر کرد. هدف او از این سفر گفت‌وگو با مقامات اقلیم کردستان عراق برای جلوگیری از برگزاری همهپرسی استقلال و تشکیل دولت مستقل کردستان عراق بود.
قاسم سلیمانی با مقامات و رهبران حزب اتحادیه میهنی کردستان از جمله با کوسرت رسول، معاون اول جلال طالبانی گفت‌وگو کرد. فرمانده سپاه قدس سپس از سلیمانیه به اربیل رفت و با مسعود بارزانی، رهبر حزب دموکراتیک کردستان نیز گفت‌وگوهایی درباره لغو همهپرسی برای استقلال کردستان انجام داد.
مسعود بارزانی، در پرتو این تحولات درباره همهپرسی استقلال با آنتونیو گوترش دبیرکل سازمان ملل گفت‌وگو کرده بود. بارزانی در اربیل وعده داده بود:
«برای اینکه جهان از تصمیم مردم کردستان عراق درباره آینده خود مطلع شود، به زودی همهپرسی استقلال برگزار خواهیم کرد.»
بارزانی پیش از این از دولت عراق گلایه‌مند بود که مانع از فروش نفت اقلیم کردستان عراق می‌شود و حتی حقوق کارمندان اقلیم را هم پرداخت نمی‌کند. این مشکلات و همچنین هراس از اقتدارگرایی دولت عراق موجب شد که به تدریج فکر همهپرسی استقلال برای کردستان قوت بگیرد.
مسعود بارزانی گفته بود:
«اقلیم کردستان عراق می‌خواهد شریک دولت عراق باشد اما اگر این امر میسر نشود، یک رفراندوم برگزار خواهد کرد و از مردم خواهد پرسید درباره رابطه طولانی‌اش چه تصمیمی می گیرند یعنی با عراق باشند یا بیرون از آن؟»
۶ نوامبر انتخابات پارلمانی کردستان عراق هم برگزار می‌شود. دوران ریاست بارزانی بر اقلیم کردستان عراق از یک سال پیش سپری شده، اما هنوز رئیس تازه‌ای برای اقلیم کردستان انتخاب نشده است. اقلیم کردستان از بحران اقتصادی رنج می‌برد و حقوق کارمندانش را به همین دلیل کاهش داده است.
بیشتر بخوانید:
نظرها
مانا
حق مسلم برای هر ملتی است که سرنوشت آتی خود را رقم بزنند. در رابطه با کوردستان عراق، نخست وزیر فعلی دولت فدرال عراق، حیدر العبادی، به این مسأله اذعان داشت که همه پرسی برای تعیین سرنوشت ملت کورد، حق آنهاست ولیکن مورد زمانی هم بایستی مدنظر قرار گیرد. در این میان سران حکومت جمهوری اسلامی ایران مانع از این امر هستند. به راستی از دنیای سیاست و پیشرفت عقب مانده اند.
WebFree
کردستان عراق مانند سایر مناطق غرب فلات ایران در زمان عثمانی از خاک ایران جدا شدند. این مناطق اکثریتشان ایرانی زبان کرمانج و سورانی و زازان... هستند. نتیجه صد سال توطئه اجانب و فرصت طلبان و متوهمان قوم گراف برساختن ملیت کرئ بود! ملتی که حتی یک روز در تایخ تحت نام و قومیت/اتنیک کرد کشوری نبوده است. آن قدر کرد کرد کردند تا بخشی مهمی مردمان ایرانی زبان تصور اشتباه برایشان مسجل شده که کرد هستند! کرد تا یک قرن پیش در میان مردم منطقه نام-لقب عشایر کوچرو و رمه دار بوده و حتی اعراب و ترکمن ها هم شامل می شده است. هنوز هم لقب کورت در بین قدمای خراسان و لرستان به معنی کشی است که رمه دار است. این مردم کردپنادار خودشان نام های بسیار قدیمی اتنیک دارند مانند کرمانج، سورانی، مکرانی، اردلانی، گورانی، هورامی، کلهر، کرماشانی، فیلی... در ضمن حتی اکنون هنوز بیشتر مردم لک، زازا،... خودشان را اتیک جدا از کردپنداری می دانند، این اختلاف میان مردم لک گواه آشکاری است چه کار ضد هویتی و هویت زدایی و هویت تراشی غظیمی با ماهیت ضد ایرانی صورت گرفته است توسط اجانب.
کاوه.
این همه پرسی به تضادهای قومی و ملی در منطقه دامن می زند و زمینه ساز خشونت و نزاع می شود؛ و شرایط را برای حضور نیروهای خارجی فراهم می کند. استقلال واقعی تنها از طریق همزیستی مسالمت آمیز و از طریق خودگردانی در پیوند با دیگران میسر است. تجزیه طلبی و مرزطلبی نتیجه ای جز خشونت به دنبال ندارد. در شهرها و آبادی های بسیاری، تنوع و اختلاط قومیتی وجود دارد؛ در چنین مناطقی چگونه می توان مرزهای ساختگی را تحمیل کرد؟ نتیجه جعلِ این مرزهای تصنعی، تحریک جنبش های ناسیونالیستی دیگر در بین اعراب، ترک ها، فارس ها و لرها می شود. این همه پرسی به افراط گرایان مذهبی نیز بهانه می دهد تا بیشتر خشونت و بنیادگرایی را ترویج کنند.