وزیر نفت: سهم توتال از ایران بیشتر نیست
نخستین قرارداد نفتی ایران بعد از برجام انتقادات ولایتمداران را برانگیخته است. بیژن نامدار زنگنه اعلام کرد که قراردادهای نفتی بیشتری با شرکتهای غربی در دستور کار است.
بیژن نامدار زنگنه، وزیر نفت ایران
بیژن نامدار زنگنه، وزیر نفت ایران در حاشیه جلسه هیأت دولت تلاش کرد به بخشی از انتقادات راست افراطی و ولایتمداران از قراردادی که ایران به تازگی با شرکت فرانسوی توتال منعقد کرده پاسخ دهد. به گفته وزیر نفت سهم ایران بسیار بیش از آن چیزی‌ست که منتقدان ادعا کرده‌اند.
بر اساس قراردادی که ایران عصر دوشنبه ۱۲ تیر به امضاء رساند، توسعه و بهره‌برداری از فاز ۱۱ میدان نفتی پارس جنوبی به کنسرسیومی از شرکت توتال فرانسه، سی ان پی سی چین و پتروپارس ایران واگذار شده است. ارزش این قرارداد ۴ میلیارد و ۸۷۹ میلیون دلار است. در این قراداد پیش‌بینی شده که ۴۰ ماه پس از امضاء توافقنامه، بهره‌برداری اولیه از فاز ۱۱ پارس جنوبی آغاز شود. میزان سرمایه‌گذاری در فاز نخست این پروژه ۲.۴ میلیارد دلار اعلام شده. احمد علم‌الهدی، نماینده رهبر جمهوری اسلامی در استان خراسان رضوی، در سخنانی گفته بود که این قرارداد «یک حرکت استثماری و استعماری غرب» است. علم‌الهدی این ادعا را مطرح کرده بود که در پشت پرده، ایران ۷۵ درصد از سود این قرارداد را به شرکت توتال واگذار کرده است.
بیژن نامدار زنگنه، وزیر نفت جمهوری اسلامی در پاسخ به انتقادات عم‌الهدی در حاشیه جلسه چهارشنبه ۱۴ تیر هیأت دولت گفت:
«بعضی‌ها گفته‌اند ۵۰ درصد و بعضی‌ها گفته‌اند ۷۰ درصد کل درآمد میدان نفتی‌مان را به خارجی می‌دهیم، این حرف غلط است. حدود ۸۴ میلیارد دلار سهم ایران از قرارداد توتال خواهد بود.»
به گفته وزیر نفت ابران، ۵۰.۱ درصد از این قرارداد سهم توتال ۳۰ درصد سهم شرکت ملی نفت چین و ۹.۱۹ درصد سهم پتروپارس است.
دولت روحانی از قرارداد توتال به عنوان یکی از ثمرات برجام یاد کرده. بیژن نامدار زنگنه، وزیر نفت در حاشیه جلسه هیأت دولت یک بار دیگر این موضوع را یادآوری کرد:
«در شرایطی که بعضی ها از جمله دشمنان ما در آن طرف اقیانوس‌ها و چه دشمنان ما در منطقه، می‌خواستند تحریم‌ها ادامه پیدا کند و هرگونه سرمایه‌گذاری خارجی در ایران شکل نگیرد ما این حرکت بزرگ را توسط دو شرکت بزرگ معتبر نفتی دنیا انجام داده‌ایم.»
اسحاق جهانگیری، معاون اول رئیس جمهوری اسلامی هم سال گذشته گفته بود برخی کشورهایی که میدان‌های مشترک نفتی با ایران دارند، تلاش کرده‌اند مانع قراردادهای نفتی جدید ایران شوند.
رسانه‌های نزدیک به سپاه اما در انتقاد از قرارداد ایران با شرکت توتال ادعا کرده‌اند که غرب با چنین قراردادهایی میخواهد مهار سیاسی ایران را به دست بگیرد.
نیویورک تایمز در گزارشی درباره قرارداد ایران با شرکت توتال احتمال داده که این قرارداد زمینه‌ساز همکاری دیگر شرکتهای غربی در زمینه انرژی باشد. اما در همان‌حال یادآور شده که با وضع تحریم‌های تازه واشنگتن علیه ایران، این همکاری‌ها به خطر می‌افتد.
بیژن نامدار زنگنه در حاشیه جلسه هیأت دولت درباره چشم‌اندازهای همکاری نفتی با شرکتهای غربی گفت:
«با شرکتهای مختلفی مذاکره شده و فرآیند مناقصه را هم شروع کرده‌ایم. از یک سری از شرکت‌هایی که تشخیص صلاحیت داده شده‌اند دعوت کردیم که بیایند اطلاعات را بگیرند و پیشنهادهایشان را ارائه دهند.»
به گفته وزیر نفت، میدان آزادگان، میدان یاران، میدان یادآوران، میدان‌های پارس جنوبی و میادین مشترک ایرتن با عراق در ایلام و همینطور میدان‌هایی برای افزایش بازیافت نیز جزو اولویت‌های دولت ایران است.
حسن روحانی دوشنبه ۱۲ تیر در دیدار پاتریک پویانه، مدیر عامل شرکت توتال فرانسه خاطرنشان کرده بود که سیاست دولت او همکاری یا شرکتهای بزرگ مانند توتال است.
در خرداد ۱۳۸۹ برای نخستین بار ۵ فاز پارس جنوبی به قرارگاه خاتم‌الانبیا سپاه پاسداران واگذار شد. سپاه اما در بهره‌برداری از منابع گازی از میدان مشترک بین ایران و قطر موفق نبود.
بیشتر بخوانید:
نظرها
مورخ
جمهوری دروغ!
مظلوم
80% سهم خوبیست سهم، وقتی که بی عرضگی کردی و استفاده فناوری به بهانه غرب ستیزی و اسرائیل ستیزی دشوار کرد. ایران میتوانست بعد از انقلاب رویه معقولانه تعامل با جهان بگیرد ولی همه منصفان آگاه میدانند با ان ایدئولوژی اخرسر کار بدینجا میکشد که گدایی خارجی کند. کشوری 40 هزار میلیارد دلار ذخایر گازی و نفت دارد ، بایست سرمایه دار- صاحب فناروی خارجی التماس کنند بایند در ان سرمایه گذاری کند ولی 40 سال فرصت سوزی کردند چون یک حاکمیت عملا ادعاهای گنده تر از دهنش زد و ادعای برقررای امپراتروی ولایی کردف مثل کاری همین حکام قطری کردند و بجایش بهره بردرای معقول از ثروتشان، افتادن دنبال ماجراجویی!، پایش بیشتر از گلیمش دراز کرد. چون حاکمیت ایدئولو
مظلوم
زی غیر ملی و بلکه توهمی جهان اسلام گرایی تخیلی، حیت ملی ترین دولتمردان ایرانی بی خاصیت کرد. در ضمن این ثروتهای میل حتی همین دولت پرمدعای حاضر نیست سهمش بین مردم تقسیم کند. این دلارها کجا میرود؟ اکثریت ملتی، با فقر وبیاری یا بیگاری شبه برده داری، حسرتانه در کنار ثروت های عظیمی ملی "زنده مانی" حقیرانه کرده و با مرگ دردآلود و عمری زجر بیخوید می میرند!
مظلوم
چنددرصد برسر سفره ایارنی میرود و چرا اکثریت ایرانی بعد سال، هر روز بدتر میشود معاشش؟! در زمان پهلوی ها یک کارگر ایرانی با کمتر از 10سال کار کردن و پس انداز مازاد نیازش میتوانست خانه بخرد ولی حالا با صد سال هم نمیتواند و تازه به وارثانش بدهی میرسد عوض ارث! بر فرض خانه ای پدری بخرد، سی سال قسط خانه در سن 40 سالگی طرف از فشار دشواری زندگی توی سن 60 سالگی جان میدهد و قرضهای پدر به عهده زن و فرزندان است. خانه را مجبورند بفروشند تا بروند هر کدام خانه اجاره بگیرند تا از پس هزنیه ازدواج بربیاند و دوباره انها 30 سال کار کنند و شاید با وام سنگین خانه ای بخرند که سی سال اقساطش بدهند و این درو باطل فقر و قرض ادامه میباد. رد حالی در همین 38 سال این حکومت چند هزار میلیارد دلار خسارت زد با بحران سازی و چند هزار فرصت سرمای گذاری گرفت از ملت ایران و همین چندصد میایلراد دلار ثورت ملی در شرکتهای دولتی و مصادره و تحت کنترل رهبری را فروخت و سهامش به ملت که صاحبش بودن نداد و عملا تا ابد اکثریت این مردم در فقر خواهند بود با این درامد اندک و دور باطل فقر! این عاقبت حکومتی است دنبال ایدئلوژی تخیلی میورد که با چندتا کتاب قرون وسطایی فقهی میخواهد دنیای پیچیده جدید را اداره کند!، میخواهد از برود چرخ اداره کشور را دوباره اختراع کند! چون چند اخوند متوهم و خودخواه و حتی شاید مزدور نفوذی یا فریب خورده (غیر مستقیم توس طاجانب دشمن ملت ایران) به جای اینکه از سیستم موفقی مثل سیستم اقتصادی بازار تحت سوسیال دمکراسی تجربه بگیرد!
مظلوم
که به جای گرفتن مالیات از منابع ثروت زاای مردمی، خودش برود دنبال تجارت و ایجاد منابع ثروت زایی! ولی تصدی گری حکومتی جز فساد مالی و هدر دادن مناع عاید ندار و یان سود چندصد درصدی نفت، فساد عظیم و ناکارمدی دخالت دولت رانتی نفتی دهها سال میپوشاند و دولتمردان متوجه آن نمیشوند تا زمانی که منبع گاز و نفت ته میکشد یا با تحریم تمام عیاری مثل بحران هسته روبرو میشوند تازه میفهمند وای چه فرصتهای چند نلس ا زدست اده اند!، در ظاهر دادرامد هنگفت نفت نشان موفقیت این کشورهای اوپکی در گذشته بود، اما در واقع انباشت زیان ناشی سومدیریت فسادزای جگومتی اش، و فقر عمومی است بخاطر تصاحب ناحق ثروت عمومی، و عدم توزیع ثروت های ملی به طور مساوی میان همه مردم، و عدم برقراری سیستم شفاف مالیاتی و اقتصادی! وقتی فاجعه رخ میدهد که دیگر رانت نفتی نیست، مثلا از سال 1357 که همه تولید نفت واقعا از دست شرکتهای خارجی گرفته شد، حقیقتا ملی میکردند یعنی همه سهامش را به مردم می دانند و به جایش دولت مالیلت از شزرکتهای واگذاری میگرفت، مثلا سرپست خانواده ها م دانند و شرکتهای نفتی گازی و فراروی به صورت خصوصی که سهامش متعلق به همه ملت مساوی بود و به شکل خصوصی مدیریت بشود و منطق اقتصاد بر آن حاکم باشد و تحت نظارت شدید عمومی از رکن دمکراسی یک رسانه تا سازمانهای حاکمتی سالم قضایی و قانوی مجریه، و بجایش مالیات هرچند سنگین بالای 50% دیگر . هنوز هم دیر نشده و میتوانند همین باقی مانده توزیع ثروت ملی را مساوی کنند بین مردم، به جای فروختن به سرمایه دارها و خصولتی ها.