میراث‌های جهانی ایران: پول نقد برای خزانه دولت
فهرست جهانی یونسکو برای حفاظت از میراث فرهنگی بشریت به وجود آمده، اما در عمل باعث رونق گردشگری می‌شود. نگاهی به فراز و فرودهای میراث فرهنگی در دولت روحانی، دستاوردها و شکست‌ها.
هر سال اجلاس میراث جهانی یونسکو با این هدف برگزار می‌شود که محوطه‌های باستانی و طبیعی جهان را که به حفاظت ویژه نیاز دارند در فهرست میراث جهانی سازمان علمی و فرهنگی سازمان ملل متحد قرار دهد. در عمل اما فهرست‌نگاری میراث جهانی و میراث طبیعی به بورسی برای رونق گردشگری فروکاسته است. در چهل و یکمین اجلاس میراث جهانی یونسکو که در شهر کراکوف لهستان برگزار شد، برای نخستین بار یکی از شهرهای تاریخی ایران در فهرست جهانی یونسکو به ثبت رسید: یزد با حمام‌های تاریخی، خانه‌های خشتی، بادگیرها، بازارها، مساجد و قنات‌هایش.
تخمین زده می‌شود که با ثبت یک محوطه تاریخی در فهرست میراث جهانی یونسکو، آمار گردشگری در آن منطقه دست‌کم به میزان ۵ درصد افزایش پیدا می‌کند.
بر اساس پژوهشی که دانشگاه بولونیا در ایتالیا در زمینه اقتصاد میراث جهانی انجام داده، آژانس‌های مسافرتی آسیا و آمریکای شمالی بیش از دیگران به فهرست میراث جهانی یونسکو به عنوان مقصد گردشگری علاقه دارند.
مرتضی رحمانی موحد معاون گردشگری سازمان میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی اعلام کرده است که از سال ۹۲ تا پایان ۹۵ در دولت یازدهم در مجموع ۱۹ میلیون و ۹۰۰ هزار گردشگر خارجی به ایران سفر کرده‌اند. درآمد دولت از گردشگری در چهار سال دولت یازدهم ۳۲ میلیارد دلار بوده است.
بر اساس آماری که سازمان میراث فرهنگی منتشر کرده، به طور میانگین هر گردشگر در ایران ۱۶۵۰ دلار هزینه می‌کند.
دولت روحانی در سال ۹۲ اعلام کرده بود که قصد دارد گردشگری «طبیعت و تاریخ و فرهنگ» را رونق دهد. ثبت یزد در فهرست میراث فرهنگی یونسکو یک گام دیگر دولت را به این هدف نزدیک می‌کند.
سازمان یونسکو بر اساس کنوانسیون میراث فرهنگی مصوب سال ۱۹۷۲ ، محوطه‌ها و آثار باستانی را بر اساس شاخص‌هایی در فهرست میراث جهانی قرار می‌دهد. نخستین بار یک کشیش مسیحی به نام هنری باپتیست گریگوری در قرن هجدهم میلادی مفهوم «میراث فرهنگی» را ابداع کرد. بعدها در مه ۱۹۵۴ کنوانسیون لاهه تعریف مشخصی از این مفهوم به دست داد: «تخریب هر اثر فرهنگی فارغ از اینکه به کدام ملت تعلق دارد به معنای تخریب بخشی از فرهنگ بشریت است.»
در جنگ داخلی سوریه و عراق جلوه‌ای از این جنایات فرهنگی را دیدیم.
مورشین الهیاری، هنرمند ۳۱ ساله ایرانی که در تلاش است برخی از آثار موزه موصل و آثار تمدن آشوری در نمرود را بازسازی کند، به نکته قابل تأملی اشاره کرده: در موزه موصل، هیچگونه سیاهه و فهرستی از آثار وجود نداشت. ثبت داشته‌ها یک سنت غربی‌ست. از این نظر فهرست میراث فرهنگی یونسکو فراتر است از بورس گردشگری.
در دوسیه پیش روی، سیاهه‌ای تهیه کرده‌ایم از فراز و نشیب‌های میراث فرهنگی در ایران. دستاوردها و تخریب‌ها در دولت یازدهم و رونق «گردشگری حلال» در ایران:
نظرها
فسردگی
اری، گردشگری فرهنگی، که لاقل بازار 150 میلیارد دلاری دارد و بلکه بیشترف ایران جزء ده کشور مستعد این نوع گردشگری است، تازه اکوتوریسم هم افزود ، واگر محدودیتهیا احمقانه نظام ایران مثل صرف مشروبات و رقص و اینها بردارد (اینها مربوط به سبک زندگی است و حتی دولت های اسلام زده ترکیه و امارت.. هم این محدودیتهای برای گرشگران خراجی اعمال نمیکنند) آن وقت ایران توان جذب دهها میلیادر دلار دارد. فقط گردشگر فرهنگی و اکوتوریسم را هم در نظر بیگریم، حداقل ایران استعداد جذب صد ملیارد دلار دارد. این به حداقل تخمن میگیوم، منتها بایست این سیست دشمن تراشی و دشمنی با غرب و آمرکیا و اسارئیل بگذارد کنار وگرنه این دمشنان خودساخته توسط، اجازه نمی دهند این درامد نصیب ایران شود. منطقی هم است که آنها اجازه ندهند به دشمنشان. افسوس که حکوکمت لایقی نیست در ایران این رحفها باور کند و معرفت داشته باشد. فعلا به همین مالیات اندک و رانت نفت خوش هستند و بزودی که از دست دادند این رانت را خواهند فهمید که چه فرصت سوزی های احمقانه ای کردند.