تجارت «حجاب»: ایران ۷۰ میلیون متر مربع چادر مشکی وارد می‌کند
پوشش اجباری زنان هرچند که برای نیمی از جمعیت ایران خوشایند نیست، اما کسب و کار واردکنندگان پارچه چادر مشکی را سخت رونق بخشیده است.
ایران بزرگ‌ترین وارد کننده پارچه چادری مشکی است.
ایران سالانه بیش از ۷۰ میلیون متر مربع پارچه چادر مشکی وارد می‌کند. محصولات وارداتی با ۳۰۰ تا ۱۰۰۰ برابر قیمت در بازار داخلی عرضه میشود.
پوشش اجباری زنان هرچند که برای نیمی از جمعیت ایران خوشایند نیست، کسب و کار واردکنندگان پارچه چادر مشکی را رونق بخشیده است.
منابع دولتی میزان تقاضا ی سالانه برای پارچه چادر مشکی در ایران را ۷۰ میلیون متر اعلام کرده‌اند. علی صدق‌آمیز رئیس «انجمن تولیدکنندگان عفاف و حجاب» گفته است که حدود ۹۸ درصد چادر مشکی بازار داخلی ایران از واردات تامین میشود.
به گفته او ایران بزرگ‌ترین مصرف کننده پارچه چادر مشکی است.
حمید قبادی دبیر «کارگروه ساماندهی مد و لباس» پیشتر گفته بود که ۸۰ درصد چادر مشکی وارداتی است و ۲۰ درصد دیگر در یک کارخانه وابسته به بنیاد مستضعفان تولید میشود.
دولت جمهوری اسلامی در قانون حجاب و عفاف وزارت صنعت، معدن و تجارت را به پرداخت تسهیلات و یارانه ویژه به تولیدکنندگان محصولات «حجاب» موظف کرده است.
در همین راستا تعرفه واردات پارچه چادر مشکی از دو سال قبل پنج برابر افزایش یافته است. تعرفه گمرکی واردات این کالا ۳۵ درصد است.
به‌رغم حمایت ویژه تمامی نهادهای حکومتی از تولید محصولات تحت عنوان «حجاب و عفاف»، صدق‌آمیز تولید چادر مشکی در ایران را مقرون به صرفه ندانسته و خواستار افزایش حمایت‌های دولتی شده است.
در پیوند با همین موضوع برخی از فعالان صنعت نساجی «مافیا» را عامل اصلی افزایش واردات می‌دانند.
اسدالله سلیمانی عضو هیئت مدیره «انجمن تولیدکنندگان عفاف و حجاب» سال گذشته از دولت خواسته بود که «جلوی مافیای واردات را بگیرد».
او بدون افشای نامی، گفته بود که «مافیا آن‌قدر قدرتمند است که هر وزیر و مسئولی آمده، نتوانسته خللی در کارآن ایجاد کند».
حسین عباسی یکی از تحلیلگران تندرو نزدیک به اصول‌گرایان در ایران نیز «چهار آقازاده» را دست‌های پشت‌پرده واردات پارچه مشکی معرفی کرده بود. او نیز نام این افراد را افشاء نکرده است.
سود ۱۰۰۰ درصدی
به روایت آمارهای دولتی ایران سالانه حدود ۷۵ میلیون متر مربع پارچه از کره جنوبی، ژاپن، سوئیس و تایلند وارد می‌کند. مدیرکل پیشین صنایع نساجی وزارت صنعت، معدن و تجارت قیمت هر متر مربع پارچه چادر مشکی وارداتی را ۱.۵ تا ۲ دلار برای هر یک متر مربع اعلام کرده و گفته بود که پارچه‌های وارداتی در بازار با ۳۰۰ تا ۱۰۰۰ درصد سود به دست مصرف کننده می‌رسد.
برپایه گزارش منابع خبری قیمت وارداتی یک قواره پارچه کرپ کره ۴۹ هزار تومان است اما در بازار داخلی ۱۰۰ هزار تومان به فروش می‌رسد. همچنین قیمت استات ابریشم ژاپن ۲۵۰هزار ، کریستال ژاپن ۱۸۰هزار، کن کن ژاپن ۱۹۰ هزار تومان اعلام شده است.
رئیس انجمن تولیدکنندگان «حجاب و عفاف» قیمت تمام شده ۳۰۰ هزار تومان برای یک چادر مشکی را «گران» دانسته و از دولت خواسته است که با افزایش تعرفه واردات و پرداخت یارانه و مشوق‌هایی مانند معافیت مالیاتی و بیمه، هزینه تولید داخلی را کاهش دهد.
بسته‌های حمایتی نهادهای خاص
تولید کنندگان محصولات بازار حجاب در حالی از دولت می‌خواهند تسهیلات ویژه‌ای به این بخش اختصاص دهد که علاوه بر وزارت صنعت، معدن و تجارت، سپاه پاسداران و سازمان تبلیغات اسلامی نیز تسهیلات ویژه‌ای را به این بخش اختصاص داده‌اند.
ندیمه فلاح‌پور مالک تولیدی «فاطیما» یکی از افرادی است که با وام بسیج کارگاه تولیدی چادر راه‌اندازی کرده است. این کارگاه ماهیانه ۱۰ هزار چادر مشکی تولید می‌کند.
جمهوری اسلامی در سیاست‌های موسوم به اقتصاد مقاومتی، بسیج به عنوان یکی از نهادهای حامی تولید محصولات «حجاب» معرفی شده است. رئیس این نهاد نظامی دو سال پیش گفته بود که بسیج دو کارخانه تولید پارچه مشکی ایجاد می‌کند.
همچنین کارخانه نساجی شهرکرد هم که یکی از بزرگ‌ترین تولید کنندگان چادر مشکی در ایران به شمار می‌رود، به بنیاد مستضعفان تعلق دارد.
نظرها
آمیز
وقتی بزار چنین بزرگی هست، تولید مقرون به صرفه نیست، یک بهانه است. اساسا تولیدی که بر اساس رانت و حمایت بیش از حد و غیر رقباتی طولانی مدت حکومتی باشد، سرانجامش اجحاف به مصرف کننده است. این تراژی تکراری است مانند خودروسازی. در کالای سنتی مثل زعفران، پسته، قالی.. هم اکنون بازار صاداراتی ایران در حال واگذاری به دیگر رقبا است. چرا که مسئله فراتر از مزیت نسبی و حمایت است. احتمالا اکثر تولیدکنندگان ایرانی دیگر ارزش و معرف تولید از یادبرده اند و تبدیل به کاسبکار پول دراوردن کاذب شده اند. بخش مهمی از واردکنندگان ایرانی همان سرمایه دارهای تولیدکننده هستند. این را با آگهی موثق میگویم: مثلا سرمایه دار های پرسابقه که تولیدکننده صنعتی بودند اکنون کل خطوط تولیداتشان را تعطیل کردند و سوله های تولید را تبدیل به انبار واردات کرده اند. تا زمانی حاکمان بر ملت ایران، تحول به ایرانیت نیابند و عرق ملی نداشته باشند و اسیر ایدئلوژی غیر ایرانیت باشند وضع همچنان بدتر میشود. اولین گام برای پیشرفت اقتصادی ایران، غیر ایدئلوژیک شدن حاکمیت ایارن است، حتی اگر تصمیم به حکومت غیر دموراتیک باشد. فرق حاکمیت در ایران با چین، در همین است، چین اگر بر فرض دیکتاتوری حزب کمونیست و سرانش باشد باز هویت چینی و عرق ملی چینی دارد. در حالی در ایران انگاری تنها یک مستثمره و اطراق موقت است برای اینها، یا برای رسیدن به خلافتحکومت اسلامی ولایی به مرکزیت مدینه یا در شکل دیگرش جمع اوری ثروت برای رفتن به فرنگ و غیره!