چشم در برابر چشم

نظرها

• شکاک

  ۱۹ مهر ۱۳۹۶، ۳:۰۳

  "خلایق هر چه لایق" . این جمله شاید به بهترین وجهی خلاصه وضعی باشد که امروز در آن به سر میبریم. روزی شاملو گفته بود که "فکر میکردم درد مردمند، ولی حالا فکر میکنم مردم دردند" (به نقل از حافظه). سرنگونی سلطنت این مزیت را داشت که تمام ادعا های خود بزرگ بینانه ما را در مورد داشتن فرهنگی غنی بر ملا کرد و سبعیت، خودخواهی، بزدلی، دوروئی ، شیادی... فرهنگی ما را عیان کرد. ما مردمی هستیم که تقیه میکنیم ، وقتی پسر همسایه را به جرم هواداری از یکی از سازمانهای سیاسی اعدام کردند ما از ترس به دیدار خانواده او نرفتیم تا تسلی گر مادرش باشیم ما از ترس اینکه منافع مان در خطر بیفتد همرنگ جماعت شدیم. ما هیچ وقت مردمی آزادی خواه نبوده ایم، واژگانی چون همدلی و همدردی در فرهنگ ما مرده اند. من به خود این اجازه را میدهم که بگویم ما حقیر نشده ایم ما حقیر بوده ایم، جمهوری اسلامی تنها حقارت ما را عیان کرده است.

• badralsadat madani

  ۱۹ مهر ۱۳۹۶، ۴:۰۷

  ((مثلاً من در آغاز این نوشته می‌توانستم بنویسم “بنده مایلم به عرضتان برسانم که …” لابد کسی هم اعتراض نمی‌کرد که فلانی، دوران بندگی و بردگی به پایان رسیده‌ است، پس چرا اظهار بندگی می‌کنی.)) اشکال کار همین جاست آنچه در ایران توسط حاکمان فاشیست و مستبد دینی بر مردم روا میشود نفاق هست نه ایمان . در مورد فوق اتفاقا کسی که " بنده " شد "فرادست" میشود نه "فرو دست" چون دیگر از هیچ کس به جز خدا نمی هراسد در برابر هیچ کس و هیچ قدرتی به جز خدا کرنش نمی کند بین بندگی خدا و بردگی انسان فاصله از زمین تا آسمان است اما در این مورد : ((بی‌رحمی خود ما چه نقشی در این امر دارد؟ مگر ما هم فریاد نمی‌کشیم که “اعدام باید گردد!”، و مگر در دوره انقلاب تقریباً همه مشوق این شعار نبودیم؟ مگر با همین شعار، رژیم را بر سر کار نیاوردیم؟ و مگر یکی از نشانه‌های تثبیت این رژیم برقرار شدنِ قانون قصاص نبود؟)) دقیقا وقت اون رسیده که به جای گفتن من آنم که رستم جهان میگرفت و هی در بوق و کرنا کردن که ما ملتی استثنایی هستیم !!!!!!!!!!ما سابقه تمدن چندین هزار ساله داریم !!!!!!!!! ما چنینم و ما چنانیم . به جای این حرف ها به خود انتقادی روی بیاوریم دو نکته را سالهاست که در امریکا از سوی مردمانش تجربه کرده ام که از بدو کودکی به کودکانشان می آموزند یکی تشکر کردن . با چشم خود دیده ام که حتی وقتی مادری به فرزند دو سه ساله اش که تازه زبان باز کرده مثلا آب میدهد و بعداز بچه میرسه گفتی متشکرم ؟؟ من نشنیدم . تاکید عمیق بر سپاسگزاری کردن حتی برای انجام کوچکترین لطف یا حتی وظیفه دوم معذر ت خواهی است امکان نداره حتی اگر ناخودآگاه و غیر عمدی مثلا تنه بزنه یا دستش به شما بخوره طرف برنگرده و بگه عذر میخوام اصلا اگه در روز شما چندین با ر از این کلمات استفاده نکنید آن روز شب نمیشه اما حالا ایرانی جماعت ازش بپرسید آخرین باری که از کسی تشکر کردی چند سال پیش بود ؟؟ آخرین باری که به خاطر لطفی که به تو کرده بهش یک تلفن زدی کی بود ؟؟؟ به خدا یا دش نمیاد برای اینکه مطمئن بشید آدرس بدم بروید از طرف بپرسید ؟؟؟؟ نه بذار تا توی گور این درد را با خود ببرم !!!!!!!!!!!!!!! در مورد شعار ها هم حق باشماست .شما به من بگویید "مرگ بر ضد ولایت فقیه " یعنی چی ؟؟؟ *******************************************************

• یاشار

  ۱۹ مهر ۱۳۹۶، ۱۱:۱۰

  جناب دکتر مدتی است که نقد جامعه محور از مسایل و موضوعات جامعه ایران به جای نقد دولت محور در تحلیل‌های شما آغاز شده است. این اتفاق تحول مهمی را در فهم و ارزیابی دقیق شرایط خودمان و جامعه مان به بار خواهد آورد. خواهش می کنم جنبه های مختلف این رویکرد را تا جایی که برایتان مقدور است بپرورانید . ما واقعا ضعف تئوریکی در این بخش داریم. قطعا در آینده نزدیک این نوع رویکرد حساسیت فزاینده ای بوجود خواهد آورد و منبع پژوهشها و تحلیل های فراوانی خواهد شد. گذشته از پژوهش و تحقیق این رویکرد جامعه محور پرسشی از خود را فرا رو می نهد و باعث می شود که به امکانهایی برای اصلاح زندگی عملی مان دست بزنیم. جالب است که رشته ای مثل جامعه شناسی در ایران که همواره بایستی از standpoint اجتماعی موضوعات را مورد ارزیابی قرار دهد از این کار به شدت عاجز است و نگاه این رشته هم به شدت دولت محور است. اصلا شما مفهوم دولت و قدرت دولتی را از دایره واژگان جامعه شناسان ایرانی حذف کنید حرفی برای گفتن ندارند!!!!امیدوارم که همواره سالم و تندرست باشید و ما هم بتوانیم از وجود شما بهره کافی ببریم

• آراس

  ۲۰ مهر ۱۳۹۶، ۱۲:۴۹

  اسامی بخشی از بزررگان ایران ،غلامعلی ،غلام حسین ،کلب علی و غیرە بود و اعتراضی نیز ندشتند . مردم ایران صدها سال است غلامی را پذیرفتند از غلام انتظار ی بیش از این نیست. با سپاس

• ایراندوست

  ۲۰ مهر ۱۳۹۶، ۱۴:۵۵

  هر فردی، قربانی محیط اجتماعی- اقتصادی خانواده و عوامل ژنیتیکی خود است که اگر در صورت اشتباه یا عصبیت ناگهانی که منجر به یک عمل یا نتیجه غیر قابل برگشت شده، باید فرصتی دوباره در زندگی‌ داشته باشد با مجازاتی حداکثر ۱۵ سال زندان، برای آموزش کاری و مداوای روحی‌- جسمی‌ برای آغازی نو در جامعه انسانی‌ ! ولی پرسش اینست که اگر کسی‌ بمبی در مرکزی پر رفت آمد بگذارد و باعث کشته شدن کودکان، زنان و افراد بی‌ گناه شود، آیا این فرد لایق زنده بودن و هزینه جامعه برای برگشت به یک زندگی‌ عادی هست یا خیر ؟؟!

• بهرنگ

  ۲۰ مهر ۱۳۹۶، ۱۷:۰۵

  (1) با سلام به عالی جناب نیکفر و سپاس از ایشان؛ من در حاشیۀ خاطر نشانی های ایشان و "هلا ـ های" گفتن های متین و مؤدبانه ایشان می خواهم به این بپردازیم که: چرا چنین است؟ و ما چرا چنین ایم ؟ وجه غالب هر شکل از زندگانی آدمی ـ در زمان حاضر ـ یا عقل یا پیشاعقل است. حدود صد واحد از عناصر فیزیکال زندگانی شهری را ـ که در پیشاعقل تاریخ نیست ـ من این جا اول ردیف می کنم: آسفالت، کوچه، آدرس، خیابان، خانه، پلاک خانه، چرخ، ماشین، اتوبوس، کامیون، ترن، هواپیما، ایستگاه، تاکسی، پله، آپارتمان، کودکستان، دبستان، دبیرستان، دانشگاه، مسواک، خمیر دندان، آسانسور، پله برقی، فروشگاه، صندوق، باجۀ پرداخت، زباله، تحویل زباله، ترانسپورت زباله، خرید، پرداخت، انتقال پول، تلفن، ای میل، تلویزیون، سینما، تئاتر، پارک، هتل، ورزش، میدان ورزشی، موزیک، برگزاری کنسرت، آتش نشانی، حزب، اتحادیه، پارلمان، اخبار، روزنامه، مجله، کارخانه، شرکت، کیوسک، فروشنده، حسابدار، مدیر، دفتردار، پزشک، پرستار، بیمارستان، دکتر، عکسبرداری، آزمایش خون، میز، تختخواب، آشپزخانه، ظرف، ظرفشویی، لباسشویی، خانه، اجاره، بانک، قبض پرداختی، حساب هفته و ماه، تعطیلات، مسافرت، بیکاری، درآمد، گرانی، گرما، آب، حمام، بهداشت، برق، اجاق گاز، لامپ، پنجره، رنگ در و دیوار، کمد لباس، شهرداری، عوارض، جوی آب، دکان، بازار، قهوه، بار، آبجو، خیاطی، آرایشگاه، جاروبرقی، چمن، گل و گیاه، گلفروشی، اسباب بازی، کالسکه، پیراهن، شلوار، درخت در برِ خیابان. ادامه در (2)

• بهرنگ

  ۲۰ مهر ۱۳۹۶، ۱۷:۱۳

  (2) این حدود صد واحد مندرج را در یک جامعۀ شهری یک بچه از سن دو تا شش هفت سالگی بایست ببیند. بداند و با آن ها رابطه ای مربوط و نه نامربوط و شاید نخستین خاطره خود را در ذهنش ایجاد کند. این حدود صد واحد این جا غیر گزینشی درج شده اند. با کمی تأمل درمی یابیم که ما با هر یک از این ها ـ که روز مرّۀ زندگی اند ـ به نوعی درگیر مشکل و مسئله ایم. هر کدام از این ها خاطره ای ناخوشایند و گاه تلخ در ما ایجاد می کنند. در ایران [اسلامی] جیب یعنی جیب بر. ماشین یعنی قلابی. آسفالت یعنی ابراز بی لیاقتی. دانشگاه یعنی زندان. سینما یعنی رکس آبادان. مجله یعنی سانسور. کتاب یعنی ممنوع. اخلاق یعنی پفیوزی و دریوزگی. دین یعنی جرم و یعنی جنایت. خدا یعنی شیطان و یعنی خمینی و یعنی خامنه ای و ... چرا؟ مگر غیر از این است که ما زندگانی مان در پیشاعقل تاریخ می گذرد؟ مگر غیر از این است که ما شهری نیستیم و شهریگری را دچار آمده ایم؟ من در زندگی خارج این را آموختم که؛ ـ جامعۀ شهری به رغم سایر اشکال زندگی ـ چادر نشینی و روستانشینی ـ یک رخداد طبیعی و "خداداد" نیست و از اساس ساختنی است. ـ زندگی از نوع شهری داری ساز و کاری است که آن را باید از کودکی و از کودکستان آموخت. [تراکم جمعیت در ده و قبیله چند صد نفر یا چند هزار نفر است. تراکم جمعیت در شهر چند ده و چند صد هزار نفر است.] ـ هنجارهای اخلاقی اگر درخور اعتنا و ارزش اند بایست در حساب هزینۀ اقتصاد جامعه منظور شوند. [و جامعه بایست برای نهادینه کردن ارزش ها هزینه بپردازد و این هزینه را بایست تک تک افراد بپردازند.] ـ جامعۀ شهری درست به میزان همگونی و همسانی کودکستانهایش ـ و آنگاه درست به میزان همزمانی با زمان و زمانه اش ـ جامعۀ شهری است. ادامه در (3)

• بهرنگ

  ۲۰ مهر ۱۳۹۶، ۱۷:۱۵

  (3) بر این اساس آموختم که؛ فرد از طریق کودکستان بدل به واحدی اجتماعی و یکی از اجزای تشکیل دهندۀ "مردم" می شود. و واحد اجتماعی بر این اساس در کودکستان موارد زیر را می آموزد: ـ حیات حق خدشه ناپذیر است. ـ نفس حیاتِ اجتماعی خدشه ناپذیر است. ـ هر واحد اجتماعی یکی از اجزای تشکیل دهندۀ "مردم" در جامعه است. ـ واحد اجتماعی یکی همچون دیگران است. [جز این تبعیض است.] ـ واحد اجتماعی محترم است چون جامعه می خواهد تک تک آحادش محترم باشند. ـ واحد اجتماعی دوست و همیار و همکار دیگران است چون جامعه می خواهد تک تک آحادش چنین باشند. ـ جامعه مقرراتی دارد که هر واحد اجتماعی باید آن را بسان دیگران رعایت کند. ـ واحد اجتماعی آزاد است چون جامعه می خواهد تک تک آحادش آزاد باشند. ـ آزادی امکان ابراز وجود تک تک آحاد اجتماعی در متن جامعه و در عیان و آشکار جامعه است. و این امکان را ما خودمان به وجود می آوریم. ـ آحاد اجتماعی برخوردار از امکانات برابرند. [بچه مسئول ندانی و نداری والدین خود نیست.] (ادامه در (4)

• بهرنگ

  ۲۰ مهر ۱۳۹۶، ۱۷:۱۹

  (4) و من در زندگی خارج این را آموختم که؛ ما ایرانی ها وجه غالب زندگانی مان رخدادی طبیعی، خداداد و پیشاعقل است. ما دچار شهریگری شده ایم. ما شهر در معنای امروزین کلمه را نداریم و هیچگاه نداشته ایم؛ چون آن را هرگز نساخته ایم. ما "واحد اجتماعی" نداریم. ما جای مردم یک تراکم جمعیت داریم. جای کودکستان دده و ننه و محسن قرائتی را داریم. ما یکی همچون دیگران نیستیم. ما محترم نیستیم. ما آزاد نیستیم. ما برخوردار از امکانات برابر نیستیم. ما در وضعیت حاضر آن "بندۀ" خداییم که حکومت ما تحت رهبری مقام معظم رهبری می خواهد آخرت ما را آباد کند. و مهدی اخوان ثالث نظر به این معناست که گفته است: "امروز بد و از این بتر فردامان؛ زین دیو صفتی مشتی شمر ـ چون عاقبت یزید شد دنیامان" ما چنین ایم که هستیم چون همه چیز را رخدادی طبیعی و "خداداد" می دانیم. اما چه کسانی مقصرند؟ آنهایی مقصرند که چشم خود را بر آنچه اکنون درِ ایران می گذرد بسته اند و نمی بینند و نمی خواهند ببینند که: "نظام بی‌رحم ما را بی‌رحم کرده است... رذالت و بی‌رحمی‌ای که در گوشه‌هایی از سنت و جامعه وجود داشته در نظام حاکم متجلی شده، و نظام مقدس، همچون چکیده رذایل تاریخی، کمر به رذل کردن ما بسته. در وجود تاریخی ما شقاوت و بی‌رحمی‌ای بوده که از زیر رو آمده و اکنون فرادستانه ما را فرودست می‌کند. نظام بی‌رحم است، ما هم بی‌رحم می‌شویم. روا نیست بدون نقد بی‌رحمی خود، از نظام بی‌رحم انتقاد کنیم." ادامه در (5)

• بهرنگ

  ۲۰ مهر ۱۳۹۶، ۱۷:۲۱

  (5) و کسانی مقصرند که جوان مملکت را درس بی اعتنایی می دهند. کسانی که می گویند: اگر مسلمانی بدان اسلام چند جور است. یکی اسلام قاتل است. یکی اسلام مقتول است. سومی هم اسلام عارفانه است. و این هر سه مأجورند. [در قرون وسطی کشیش بهشت را می فروخت. این یکی رایگان می دهد. چشم بر جرم و جنایت می بندی می شوی عارف مسلمان!] و کسانی مقصرند که نمی گویند: “روا نیست که بر ما چنین رود!” کسانی که فراخوان به اعتراض و تعرض نمی دهند. و این چنین است که ما هر روز ـ و روزاروز ـ پامال می شویم. و دست آخر این که؛ چرا چنین است؟ چرا ما چنین ایم؟ [و آیا درست است که؛ مرده را زخم کاری نکند؟!] با آرزوی بهروزی داود بهرنگ

• بیژن

  ۲۳ مهر ۱۳۹۶، ۱۹:۴۹

  یکی از نتایج تاسف بار تصویب و اجرای قانون قصاص وازگون کردن معنا و مفهوم اجرای عدالت است. ازاولین شعارهای طرفداران مشروطیت تاسیس عدالت خانه بود. در واقع مطالبه آنها ایجاد و استقرار قانون بود. ایجاد ترازو و معیاری برای داوری کردن بین مردم. نشاندن یک نهاد عقلانی بجای شاه و دربار و حاکم شرع برای داوری. برابر شدن همه در برابر قانون . فقط اینگونه حقوق مردم قابل احقاق میشد.چه در دعاوی شخصی و چه در دعاوی بین ملت و حکومت. اما قانون قصاص نه تنها این نهاد عقلانی را حذف کرد و بجای آن قانون شرع که نهادی پیشاعقلی بود را حاکم کرد بلکه از آن مهمتر مجری عدالت را نه دادگاه بلکه خود شاکی قرار داد. حالا با این قانون یک نفر که برادرش در نزاعی کشته شده خودش مجری عدالت میشود. درواقع شاکی را تبدیل به قاتل و جانی میکند. به شاکی میگویند بیا و تو طناب دار را بینداز به گردن قاتل یا صندلی را تو بکش تا اسید را تو بچکان در چشم متهم. و به این ترتیب هرکس که خواهان اجرای عدالت میشود باید خودش قاتل یا جنایت کار شود. این چرخه تا جایی ادامه می یابد که همه را تبدیل به قاتل کند. اشکال اصلی قانون قصاص فقط بدویت احکان آن نیست بلکه نحوه اجرای آن است که هرگونه حق خوای مساویست با قاتل شدن کسی است که حقش ضایع شده است

• حسینی

  ۱ آبان ۱۳۹۶، ۱۵:۴۱

  فکر کنم مقاله ی فلسفه ورزی برای کودک (فبک)، گامی دیگر برای تغییر جهان, به این نوشته و کامنت هاش کاملا مربوط بشه. در سایت عدم خشونت دیدم: ***

• طه صبری

  ۴ آبان ۱۳۹۶، ۱۷:۴۲

  وَجَزَاء سَيِّئَةٍ سَيِّئَةٌ مِّثْلُهَا فَمَنْ عَفَا وَأَصْلَحَ فَأَجْرُهُ عَلَى اللَّهِ إِنَّهُ لَا يُحِبُّ الظَّالِمِينَ ترجمه : ( ولي از آنجا كه ياري كردن نبايد از مسير مساوات و عدالت خارج شود و به انتقامجوئي و كينه توزي و تجاوز از حدّ منتهي گردد ، بايد توجّه داشته باشند كه ) كيفر هر بدي ، كيفري همسان آن است . اگر كسي ( به هنگام قدرت ، براي هدايت گمراهان و استحكام پيوندهاي اجتماعي از بدكار ) گذشت كند ( و ميان خود و ميان او ) صلح و صفا به راه اندازد ، پاداش چنين كسي با خدا است . خداوند قطعاً ظالمان را دوست نمي دارد . اگر در قرآن آیه مربوط به قصاص را مشاهده می کنیم، این آیه را هم بایستی دید که در اینجا قرآن همه چیز را به انسانیت و وجدان تو واگذار می کند و برای شما تصمیم نمی گیرد و تصمیم را به خود شما واگذار می کند تا اینکه گذشت معنا پیدا کند و از حالت اجباری بیرون آید. اما اگر دیگران رویه ی انتقام را در بر می گیرند اشکال کار از قصاص نیست بلکه ناشی از عقده ها یی است که سر در جایی دیگر دارند!