انحطاط اخلاقی و بینشی فقها – مورد حذف نماینده زرتشتی

نظرها

• بهرنگ

  ۹ آبان ۱۳۹۶، ۰:۳۶

  (1) گنجی عزیز! دو کلمه حرف دارم: 1 - فقه به یک معنا در بردارندۀ قواعد بهداشت در جوامع ابتدایی است. انتقال آن به جامعۀ شهری کُمیک است. مثل این است که بخواهیم قواعد گاوچرانی را به پروسۀ تکنیکال کیمیستریِ تولیدِ لبنیات تعمیم دهیم. مثل این است که شلوارمان را پای درخت کنار خیابان پائین بکشیم و بگوییم کود طبیعی است. مثل این است که به شتربان گواهی لوکوموتیو رانی بدهیم. 2 - بخش بزرگ فقه اسلامی اما عبارت از فقه "قوم یهود" است. مورد سپنتا نیکنام از این دست است. سبب "تبعیض" این فقه درون قومی بودن دین یهود است. دین یهود (تورات) اساساً اختلاط اقوام و اُمم را "رجاست" می داند. سبب خشونت هم ناشی از قدمت سه هزار سالۀ تورات است. سه هزار سال پیش زندگانی بشر خشن و بی رحم بود. در رابطه با هزار و چهارصد سال پیش زندگانی عرب هم توجه شما را به این نکته جلب می کنم که کلمۀ "رحمن" و "رحمت" با قرآن داخل زبان عرب شده است. این که تعابیر رحمت، رحمن و رحیم در قرآن زیاد تکرار می شود دلیل دارد. عرب این معانی راکسر شأن می دانست. این کلمات در شیوۀ قبایلی از زندگانی دارای بار منفی است. قوم رحیم معنا ندارد! کجا شما شنیدید که گفته باشند فلان کس در فلان طایفه آدم رحیمی بود! [در شاهنامۀ فردوسی هم نیست!] ادامه در 2

• بهرنگ

  ۹ آبان ۱۳۹۶، ۰:۴۴

  (2) اما چرا فقه یهود تبدیل به فقه اسلامی شده است؟ شما این را "امضایی" عنوان می کنید. ولی چنین نیست. در قرآن بارها و بارها گفته می شود که "بین انبیاء الهی هیچ فرقی نیست. و دین اسلام به معنی پذیرش کُتب و انبیاء سایر ادیان الهی نیز است." این را هم قرآن ـ در آیات مدنی ـ بارها می گوید و هم پیامبر بارها و بارها در مدینه گفته است. طایفۀ یهود بر اساس آیات قرآن و گفتۀ مکرر پیامبر اسلام مدام در مدینه می پرسیده که اگر گزارۀ "لا نفرق بین احد منهم" درست است؛ پس تکلیف فقه ما ـ که فقه نبی خدا موسای پیامبر است ـ چه می شود؟ این است که پیامبر کلیت فقه دین یهود را [منهای موارد معدودی] پذیرفته است. دلیل پذیرش پیامبر این است که او عقل داشته و می دیده که زمینۀ اجتماعی هر دو طایفه در جامعه ـ نظر به زمان و مکان ـ یکی است. پیامبر هرگز ـ در خواب هم ـ تصور نمی کرده که کسی بخواهد یک هزار و چهارصد سال بعد با عقل یک هزار و چهارصد سال پیش زندگی کند. [اگر چنین بود؛ دوباره بشر نیازمند به وحی و پیامبر می شد. هیچوقت گفته نمی شد که محمد خاتم النبین است.] گنجی عزیز! به خمینی و دیگر فقها بگو! آقای فقیه! شما مارو گرفتی! دست بکش! یک جو عقل هم خوب چیزی است! با احترام داود بهرنگ

• رادیوزنامه آزادی بیان الزامی

  ۹ آبان ۱۳۹۶، ۳:۲۸

  هر وقت اندکی امداورم می شود رادیو زمانه با باقی رسانه های فارسی زبان اجنبی فرق دارد، با چند سانسور و یا مطالب ضد ایرانی امیدم بر باد میرود . و برای چندمین بار بهم ثابت شده ملت ایران تنها است. تنهایی ملت ایران یکی دیگر از بدیختی ها این ملت عقب مانده و دیکتاتوری زده و عرق در انحطاطا اخلاقی و فروپاشی انسجام ملی است. تا زمانی مستبدان مذهبی و قومی و اجانی ضد ایارنی کنترل جریان آزاد دارند هیچ امیدی به ترقی معنوی و فرهنگی و دموکراسی و آزادی خواهی نیست. ما و نسل های آینده همچنان خواهیم سوخت و زنده مانی پر رنج و غم انگیز ادامه خواهد داشت.

• داود بهرنگ

  ۹ آبان ۱۳۹۶، ۳:۳۴

  (1) من پیشتر کامنتی بر نوشتۀ عزیزم گنجی افزودم و اکنون به نظرم می رسد نوشته ام را قدری مستدل کنم. من حرفم این است که فقه اسلامی گذشته از این که دربردارندۀ قدمت سه هزار سالۀ تورات است و به هیچ رقم با زمان تناسب ندارد آمیخته با قساوت نیز است. این جا می خواهم به سبب این ویژگی ـ یعنی چرایی قساوت در فقه اسلامی ـ بپردازم: 1 - همۀ جوامع بشری در گذشتۀ تاریخ خشن و بی رحم بوده اند. نمونۀ برجستۀ خشونت [بسیار عریان و سلّاخ] کتاب "تورات" است؛ که دارای قدمتی سه هزار ساله است. من این جا به این که گفتم بسنده می کنم و چون جامعۀ یهود "تراما" دیده است ـ رعایت حال را ـ مثال نمی آورم. 2 - "فقه اسلامی" اگر چه که اقتباس از "فقه تورات" است اما قسی تر و بیرحم تر از فقه تورات عمل می کند. سبب آن است که تورات دین یک قوم است. همه شریعت یهود دارای جنبۀ درون قومی است. حجم ناهنجاری های اخلاقی در درون یک قوم [و یک جامعۀ روستایی نیز] همواره کم است. نسبت آحاد در درون یک قوم [و روستا نیز] اغلب از نوع خویشاوندی است. تأسیس یک جامعۀ "چند ملیتی" با کتاب تورات اساساً غیر ممکن است. شما با تورات این قدر می توانید که اگر زورتان برسد جایی را بگیرید و مردم بومی را بیرون بریزید. تورات دین خودداری از اختلاط با دیگر اقوام و ملیت ها است. در تورات آدم در معنای فرد وجود ندارد. جای آن سخن از "قوم بنی اسرائیل" در میان است. از اول تا آخر! ادامه در 2

• داود بهرنگ

  ۹ آبان ۱۳۹۶، ۳:۳۸

  (2) اسلام درست نقطه مقابل دین یهود است. اسلام ـ به استناد قرآن ـ دین "للناس" است. اسلام یک "دین باز" و یهود یک "دین بسته" است. در قرآن گفته می شود: "اکثر این عرب ها [و بعدها ایرانی ها] حالی شان نیست که مخاطب اسلام [عرب و آخوند و ایرانی نیست و بلکه] بشر و بشریت در معنای عام و عمومی است. اسلام ارتباط به قوم و طایفه ندارد. اسلام دین [طایفۀ] مسلمانان نیست؛ اسلام دین [انسان و] بشر در معنای عام و عمومی است. دین برای "ناس" است. [دین یا ایهاالانسان است. دین ای قوم بنی اسرائیل و یا طایفۀ فلان نیست. " و ما ارسلناک الا کافة للناس بشیرا و نذیرا ولکن اکثر الناس لایعلمون." حرف من تا این جا این است که فقه و شریعت یک دین درون قومی را فقه و شریعت یک دین برون قومی لحاظ کردن می تواند ... در چمن عمل کند؛ کمااین که اکنون چنین است. حرف دوم من این است که قومیت اساساً جدای از قساوت چیزی کم دارد. بی رودربایستی بگویم که قساوت منازعات جوامع افریقایی و تا حدی خود ما و نیز همسایگان عزیز ما رابطه با مرحلۀ زندگانی ما دارد. ما به لطف حکومت های "اورژینال مرتجعمان" چندان دور از مرحلۀ زندگانی قبایلی نیستیم. [فریب ظاهرمان را نخوریم!] من این جا با استناد به تاریخ ابن هشام برای عزیزم گنجی مستند می کنم که کلمۀ "رحمن" را جامعۀ قبایلی عرب [چون جامعه ای در مرحلۀ قبایلی بود] نداشت. فقه اسلامی هم ندارد. خمینی هم نداشت. خلخالی هم نداشت. لاجوردی هم نداشت. این افراد ـ علی رغم تکرار افزون از حد این کلمه در قرآن ـ قساوت را مایۀ افتخار دین اسلام می دانستند. سبب این است که درک این افراد از اسلام نوعاً "قومی و قبایلی" است. انگار ما در دورۀ ابولهب و ابوسفیان وابوجهل بسر می بریم. به گمان این افراد اسلام دین [پرچم و هویت] قوم ما [مسلمانان، شیعیان، یا یک بامبول دیگر] است. چهار مثال از تاریخ ابن هشام در بارۀ مجهول الهویه بودن کلمۀ "رحمن" در میان اعراب: 1 - ابن هشام می نویسد: اعراب به محمد می گفتند: ما خبر مؤثق داریم که حرف هایی که به ما می گویی کسی که او را رحمن می گویند ـ و اهل یمامه است ـ به تو یاد می دهد. ما هرگز حرف های رحمن را نمی پذیریم. أنه قد بَلَغَنا أنّکَ إنما یعلّمک هذا رجلٌ بالیمامه یقال له الرحمن. و إنّا والله لا نؤمن بالرحمن ابداً. (ج1 ع ص 338) هشام در ادامه می نویسد: آیه ای هم در قرآن در این باره است: "... الذی أوحینا إلیک و هم یکفرون بالرحمن ..." (ج1 ع ص 338) ادامه در 3

• داود بهرنگ

  ۹ آبان ۱۳۹۶، ۳:۴۸

  (3) 2 - ابن هشام می نویسد: این نوشته از ابن اسحاق در باره "عبدالرحمن بن عوف است. از وی گفته شده که: کان أمیة بن خلف لی صدیقاً به مکة و کان اسمی عبد عمرو. [من با أُمیّه در مکه دوستی داشتم و اسم من آنجا عبد عمرو بود.] فسمّیتُ حین أسلمتُ عبدالرحمن. و نحن بمکة. [من بعدها در همان مکه آن وقت که اسلام آوردم اسمم را عوض کردم و شدم عبدالرحمن.] فکان یلقانی إذ نحن بمکة. یقول: یا عبد عمرو أرغبتَ عن اسم سمّاکهُ أبواک؟ [روزی أمیّه مرا دید و گفت: تو آیا اسمی را که از پدر و مادرت داشتی عوض کردی؟] فأقول: نعم. فیقول: فأنّی لا أعرف الرحمن. فأجعل بینی و بینک شیئاً أدعوک به. أما أنت فلا تجیبنی بإسمک الاول. و أما أنا فلا أدعوک بما لا أعرف. [گفتم آره. گفت: من عبدالرحمن حالیم نیس. تو اسم پیشین خودت رو قبول نداری. من اسم فعلیت رو قبول ندارم. یه اسم دیگه برا خودت انتخاب کن.] قال: فکان دعانی یا عبد عمرو لم أجِبهُ. [از آن پس هر وقت مرا می دید و صدایم می زد یا عبد عمرو اعتنا نمی کردم.] قال: فقلت له یا أبا علیِ إجعل ما شئت. [یه روز بهش گفتم فلان کس حالا تو یه اسم برا من انتخاب کن.] قال: فأنت عبد الاله. قال: فقلت نعم. [گفت: عبد إله چطوره؟ گفتم خوبه.] قال: فکنت إذا مررتُ به قال: یا عبد الاله! فأجبتهُ فاتحدّث معه. [از آن پس گاه همدیگر را می دیدیم و گپی می زدیم. او مرا عبداله صدا می زد.] حتی إذا یوم بدر مررت به و هو واقف مع ابنه علی بن أُمیّة؛ [تا آن که او را در پایان جنگ بدر دیدم که با پسرش علی جایی ایستاده بود.] آخذ بیده و معی أدراع قد استلبتها. فإنا أحملها فلما رآنی قال لی: یا عبد عمرو! فلم أجِبه. [من دستم چند زره بود که از تن کشته ها درآورده بودم. چون مرا دید صدایم زد: ای عبد عمرو! من اعتنا نکردم.] فقال یا عبد الاله! فقلتُ نعم. [گفت: ای عبد اله! گفتم بله!] قال: هل لک فیّ فأنا خیر لک من هذه الأدرع التی معک ... [گفت: بیا مرا به اسارت بگیر که درآمدش برات از این زره ها که جمع کردی بیشتره...] (ج 2 عربی ص 273) ادامه در 4

• داود بهرنگ

  ۹ آبان ۱۳۹۶، ۳:۵۵

  (4) 3 - ابن هشام در بارۀ "شروط صلح حدیبیه" [صلح میان مسلمانان و مکیان] می نویسد: پیامبر آنگاه علی را بخواست و بدو گفت: بنویس بسم الله الرحمن الرحیم. سهیل [نمایندۀ مکیان] اعتراض کرد و گفت: من این حرف را نمی دانم که چیست. فقال سهیل: لا أعرف هذا. ولکن أکتب: باسمک الّلهم. پیامبر گفت: این را بنویس که او می گوید. بنویس "باسمک اللهم" (ج 3 عربی ص 263) 4 - ابن هشام می نویسد: روز فتح مکه و حُنین و الطائف شعار مهاجرین "یا بنی عبدالرحمن" بود. شعار خزرجی ها "یا بنی عبدالله" و شعار اوسی ها "یا بنی عُبیدالله" بود. (ج 4 عربی ص 50) در پایان برای آنان که علاقمند به تحقیق اند می نویسم: کلماتی چون عدالت، فکر کردن و عقل هم در مرحلۀ قومی و قبایلی از زندگانی بشر نبوده است. [در تورات هم نیامده است. دو سه مورد کلمۀ "تفکر" آمده که تناسب با متن هم ندارد.] با احترام داود بهرنگ

• مجید بستامی

  ۹ آبان ۱۳۹۶، ۶:۳۲

  آقای دکتر گنجی تمام مقالۀ شما بر این فرض بود که خود فقها به فقه و امام زمان و پیامبر اعتقاد و باور دارند و متحجرانه در آن سیاق مانده اند. اما در خلوت تمام این فقهای شیاد و شیطان و استحمار گر بر ریش همه میخندند که ما را سرکار گذاشته و غافل و احمق کرده اند... آورده اند که ابولهب غلام خود را شلاق میزد و غلام او را به لات و عزی قسم میداد که نزن. بولهب آخر گفتش احمق : اینها را ما برای تحمیق شما ها خودمان ساختیم و الم کردیم حالا تو ما را به مسخرۀ دست ساز خودمان قسم میدهی ؟؟!!. از اینها که بگذریم خود محمد و باند او هم برای رسیدن به مال و زمین و حکمفرمائی ، دین و فقه ساختند و به آسودگی چپاول میکردند و زنهای زیبا را همان شب به زیر خود میکشیدند. اصلن اسلام با جاذبه های غارت پیش رفت و علی هم که مانند معاویه دست و دل باز نبود شکست خورد.

• خسرو

  ۹ آبان ۱۳۹۶، ۹:۴۲

  ...اینها ماموریت دارند . نگاه به عمامه ها و عباها و قیافه های قرون وسطایی شان نکنید. ... علاوه بر ایران کل خاورمیانه را به نابودی کشانده اند. تنها راه سقوط و فروپاشی این سلسله خرافی امام زمانی ساقط کردن بنیان های اعتقادی و خرافی اش است. تقدس زدایی از این اعتقادات قرون وسطایی راه خروج خاورمیانه از فاشیزم دینی است.

• طه

  ۹ آبان ۱۳۹۶، ۹:۵۹

  اگر اسلام فرق بین خودی و غیر خودی گذاشته، و عیب به شمار می آید. پس نگاهی به دور و بر خود نمی اندازید که آیا شما به عنوان یک مهاجر در آمریکا یا هر کشور دیگری از همان حقوقی برخورداری که ساکنین آن دیار از آن برخوردارند؟ که هرگز چنین نیست و خود آقای سروش به این امر اقرار می کنند و می گویند که ما در کانادا برخوردار نیستم از تمام حقوقی که کانادایی ها از آن برخوردارند. این در سایه ی یک نظام سکولار و لیبرال که تاکید اصلیش بر حقوق است نه تکلیف.

• آرش بی کمان

  ۹ آبان ۱۳۹۶، ۱۱:۴۶

  سلام آقای گنجی من نوشته های شمارا با علاقه دنبال میکنم، از آنها بسیار می آموزم، و به شما برای تحول فکری تان که نتیجه کار و کاوش خستگی ناپذیر است تبریک میگویم. از شما سوالی دارم و برای اینکه سوال من توهین آمیز نباشد اسم ها و تاریخ ها را حذف میکنم : فرض کنید فرمانده یک لشکر در جنگی پیروزمندانه موفق شود دشمن را کاملا در هم شکند. در شامگاه پس از جنگ با زن اسیری همخوابه میشود. زنی که پدرش در روز جنگ کشته شده و شوهرش نیز پس از شکنجه فراوان برای نشان دادن محل اختفای ثروت خانواده به دست یکی از افسران فرمانده پیروز کشته شده است. سالها قبل در جنگی دیگر همان فرمانده پس از مصادره اموال پدر این زن خانواده آنها را از شهر خود بیرون کرده است. در موقع همخوابگی فرمانده مذکور 57 سال و آن زن اسیر که در طول روز پدر و شوهرش کشته شده اند 17 سال دارد. آیا به نظر شما میتوان گفت که این فرمانده دارای احساسات وعواطف انسانی است ؟ شما چنین شخصی را چگونه توصیف میکنید ؟ و اگر غارت مال و ناموس مغلوبان یک استثنا نبوده، بلکه عملی مجاز شمرده شده، و رمز موفقیت و کشور گشائی آن فرمانده بوده چه ؟ اگر نمیخواهید یا نمیتوانید روی سایت پاسخ مرا بدهید لطف کنید و آنرا به آدرس ایمیل بفرستید با سپاس

• آرش بی کمان

  ۹ آبان ۱۳۹۶، ۱۴:۳۶

  جواب طه دوست عزیز شما مهاجر را با شهروند اشتباه میکنید و از آن نتیجه غلط میگیرید. مثلا افغانیانی که به دلیل جنگ و فقر جلای وطن کرده در ایران زندگی میکنند مهاجرند اما آقای سپنتا نیکنام از اصیل ترین و قدیمی ترین ساکنان این مرز و بوم است و شهروندی با حقوق کامل. در آمریکا و کانادا و مهاجرانی که شهروندی گرفته اند حقوق کاملا برابر با شهروندان بومی دارند. و میتوانند به بالاترین مسئولیت ها دست یابند. همچنین در اروپای غربی. از اینکه بگذریم از لحاظ حقوقی و به طور رسمی تبعیض دینی،که امروزه جزو شرم آورترین انواع تبعیض قرون وسطایی محسوب میشود، وجود ندارد. پس لطف کرده در این مورد تجدید نظر کنید.

• میر ز ا رضا

  ۹ آبان ۱۳۹۶، ۱۶:۲۲

  انحطاط اخلاقی و بینشی در جامعه ما مختص «فقها» نیست و بلکه در مورد اکثریت قریب به اتفاق ایرانیان صادق است. که تا «حق» را فراری باشیم تا ثریا میرود دیوار کج و نوشته های جناب گنجی ؛ همچون رساله های فقها؛ خروار خروار سیاه کاغذهایی بیش نخواهد بود. ایول

• مسلمان شیعه زاده اجباری

  ۹ آبان ۱۳۹۶، ۲۲:۵۳

  شخصا با با این طائفه کاسب اسلامی و شیعی آنشایم. اینهاالبته دو گروهند. یگ گروه کثیر، که مردمان عامی و عادی مذهب زده و بیچاره هستند که برخی (بویژه در میان زنان و سالخودرگانشان) گمان میکنند واقعا این جنت و جهنم اسلام استف از بیم و امید، واجبات حق االهی حدالامکان اجرا و حق الناس را هم حدالاضرر ! حدالاضرر چون منافع در میان است. منتها عوام بنا بر عوامیتشان و سادگی شان، اندکی بارقه ای از انسانیت است، منتها اینان مستعد تبدیل شدن به هیولا هستند اگر دین و مذهبشان ازشان بگیرند، چون زا شدت ترسو کاهلی جرات انیشدن و مطالعه درباره عقلانتی و اخلاقیات جهان شمول ندارند، عوام مسلمان شیعه هقل و اخلاق از محیط بسته دین و مذهب فراگرفته و درک ناقضی دارند. دوک گروه، خواص اندک شیعه و اسلامی هستند، به قطع بقین اکثریت شارلاتان هستند. مکن است ساده لوحی بر سر اتفاق از جمع عوام به مرتبه خواص برسد مانند برخی ملاها که باور دارند ولی الینان انگشت شمارند و التفاق همینها با سادلوحی شان و تعصبشان سبب تدوام این ادیان و مذاهب اهریمین ضد بشری میوشندف/ دچار مردم عوام زندگی ساده و بی آلایش اما اکنده تعصب و با ان فتوایای ارتداد وکفر که میدهندف/ باور دارند. اما اکثریت خواص شیعه و اسلامی، اهریمنان منفاق تمام عیار هستند. حرام خوار یو تعرض به نوامیش و لواط و تهرض به پسربچه ها از کارهای مورد علاقه شان است. یعنی حق الناس را هیچگاه رعایت نمیکنندو حق الله در ظاهر و برای فریب مردم. ملا و ملاهای فوکولی، هلاقه سیری ناپذیر در تضییع حق الناس دارند و از جمله همان حرامهای سالامی، آنها برخی کراها مثل مشورب خورای یا گوشت خوک نمیخورند چون فکر میکنند برای سلامتی شان مضرر است ولی مواد مخدر رتیاک بسیار میکشند چون موجب سفتی کمر و طولانی تر شدن لذت جماع با زنان و کنیزان و صیغه های مفت میوشد. زن بارگی و شکم چرانی و زررپستی از خصوصیات اکثر قریب به اتفاق ملا و ملا فوکلولی است. خیانت به ملت هاف ضد غیر اسلامی ها، حتی ادمهای خوشنامی مانند زرتشیان از جمله کراهای این جمکاعت اهریمنی است. تنها با یک کودتا میتوان مردم عقب مانده ایران از شر ملا و عمال اهریمین اش نجات داد. چون از این ملت خرافی و اسلام زده مرعوب امیدی نیست.

• ایراندوست

  ۱۱ آبان ۱۳۹۶، ۱۴:۵۶

  در اسلام، اهل کتاب میتوانند با شروط ذمه و در حاشیه جامعه اسلامی زندگی‌ کنند، اما برای سکولارهای راستین فرقی‌ نمیکند که از چه مرام,مکتب , دین و آیین هستید، حقوق شهروندی مهم است. نویسنده محترم مقاله که از رهبری اقتدار طلبانه آقای خمینی به اصلاح طلبی درون چالشی جمهوری اسلامی، باورهایشان تغییر کرده و دلخوش هستند، نباید دچار این سادلوحی سیاسی شوند که اساساً فرقی‌ مابین یک دین محور اسلامیست عمامه ایی با نوع کلاهی یا فکلی اش، وجود دارد ! با آرزوی افشا تمامی طرفداران و مبلغین پیدا و ناپیدای جمهوری اسلامی در داخل و خارج از کشور !

• راهی

  ۱۷ آبان ۱۳۹۶، ۱۷:۵۳

  مشکل نه از فقها یا این آخوند و آن آخوند است. مشکل خود اسلام و تشیع است که زمینه حضور و تسلط این فسیل ها بر زندگی مردم را فراهم کرده است و البته مردمانی که خریدار کالای این فقیهان و مقلد و دنباله رو هستند هم مقصرند.