روایتی مستند از برپاداشتن جهنم با وعده بهشت

نظرها

• داود بهرنگ

  ۱۷ فروردین ۱۳۹۷، ۲۱:۵۳

  (1) آقای نامجوی عزیز! این ترجمه البته که هشدار به ما است. این توحش را آیا ما نیز داریم؟ و چرا نه؟ جمهوری اسلامی ایران اگر این نیست پس چیست؟ این همه آدم را در زندان ها که کُشت؟ که شکنجه کرد؟ که مورد تجاوز قرار داد؟ این جرثومه که اسمش "قابلیت جنایت" است آیا در ما و با ما نیست؟ نبود؟ آیا خمینی خلق کرد؟ با مرگ خمینی مُرد؟ با مرگ حکومت خمینی خواهد مُرد؟ توحش را ما به راستی در دنیای کنونی محکوم می کنیم. توحش اما در "دنیای قدیم" فضیلت بوده است. انسان قبایلی برای مثال توحش را تمجید می کرده است. همه اقوام بشری طی دوره ای آدمخوار بوده اند. دشمن قوم خود را می کشته اند و می خورده اند. هم غربی و هم شرقی چنین کرده است. و این فضیلت بوده است. "قدیم" که می گوییم آیا اسم جا و مکان است؟ آیا مربوط به زمان است؟ حاشا که چنین است. قدیم آنجاست که نقد ممنوع است. آنجا که مردم هنوز قابلیت های فرهنگی خود را در آفتاب پهن نکرده اند و آن را نقد نکرده اند. ما البته می توانیم مارکسیزم یا هر مکتب و مرامی را از غرب یا هر برمۀ بودیست حتی بگیریم و آن را با توحشی که از قدیم ـ در خود و با خود ـ داریم بیامیزم. با دین هم می توان چنین کرد و ما اکنون چهل سال است که در ایران چنین می کنیم. فرق غربی با ما در نقد است. فرق مارکس با ما نیز در نقد است. مرام مارکس "اساس ـ پایه" داشت. مرام ما هنوز خود ماییم. ما انسان های جوامع "نقد ممنوع" ایم. ما خودمان را و فرهنگ خودمان را نقد نکرده ایم. هیچگاه سره را از ناسره جدا نکرده ایم. این است که ما بی شک هنوز جرثومۀ جنایت را با خود و در خود داریم. شاعر ما با ما گفت که "عصمت به آینه مفروش که فاجران نیازمندترانند." ادامه در 2

• داود بهرنگ

  ۱۷ فروردین ۱۳۹۷، ۲۲:۰۱

  (2) مارکس اما دیدگاهش "اساس ـ پایه" داشت. گفت: «آنچه که یک دانش نامۀ عوامانه است؛ در بردارندۀ وعده و وعید است؛ این و آن را تکلیف معین می کند؛ آدمی را بیم می دهد و یک سری آداب و رسوم پر طمطراق دارد و امید می دهد و هر دزد و دغل و هر زجر و ستم را موجه جلوه می دهد اسمش دین است و افیون است و بایست آن را پیش از هر نقدی هدف نقد قرار داد.» مارکس این حرف را نظر به دین مسیحیت یا فلان فرقۀ مذهبی نگفت. این نقد "دنیای قدیم" است. ما تا زمانی که "دنیای قدیم" خودمان را در آفتاب پهن نکرده ایم و آن را نقد نکرده ایم دین دار و متدین ایم. چه نماز بخوانیم چه عرق بخوریم. مارکس در سرآغاز این نقد خود از "فلسفۀ حق" هگل همچنین می نویسد: «بایست نقد "مقولۀ دین" در آلمان را به درجات زیاد پایان یافته تلقی کرد. و بایست توجه داشت که نقد "مقولۀ دین" اساساً پیش شرط هر نقدی است. [هیچ نقدی تا زمانی که جامعه با دین تعیین تکلیف نکرده معنا نمی دهد.] آدمی تا پیش از "نقد دین" در دنیای خیالی خود ـ در عالم آسمان ها ـ هر آن در پی اَبَر انسان گشته و شبحی از خود را یافته است. اکنون دیگر آدمی در عالم خیال خود پی شبح یا موجودات خیالی نیست و به حق مشغله اش این است که [همین جا و بر روی زمین] سر از کار خودش درآورد. این است که نقطه آغازین هر نقد برون دینی از دین به ما می گوید که: "انسان خالق دین ـ و نه بر عکس ـ است.» آقای نامجوی عزیز! حرف من این است که: 1) "دین" ما ایرانی ها فرهنگ نقد ناشدۀ ما در تمامیت خود است که برساختۀ خود ما ایرانی هاست. 2) هر جامعۀ "نقد ممنوع" اسمش عنداللزوم "جمهوری اسلامی ایران" یا جامعۀ "حزب کمونیست انور خوجه" خواهد بود. 3) اعتبار جامعۀ مدنی به نقد بلا شرط و آزاد آن است. جامعه ای که در آن نقد آزاد و بلا شرط وجود دارد جامعۀ مدنی است. هر جامعۀ مدنی که در آن نقد آزاد و بلاشرط وجود ندارد جامعۀ مدنی نیست. با احترام داود بهرنگ

• روزبه

  ۱۸ فروردین ۱۳۹۷، ۱:۵۷

  یادش "بخیر" یه زمان شبها با رادیو موج کوتاه کتاب خاطرات راست یا دروغ این مرتیکه روبا سادگی نوجوانی گوش میکردم. که از قهرمان بازی خودش تعریف میکرد و به موفقیتها و پیشرفتهای "سوسیالیسم" در اون کشور غبطه میخوردم. چه صدای ملیح و نوازش دهند ای داشت گویندگان رادیو تیرانا که حتما از "رفقای طوفان" بودند. آنها که آنجا بودند و وضع را از نزدیک میدیدند و لی با این حال آن دروغهای شاخدار را تحویلمان میدادند آنها. امروز کجایند با سوسیالیسم راستینشان. وقتی دیوارها فرو ریخت ورپرتاژها و گزارشها بیرون آمد از خواب بیدارشدم و معلوم شد این به اصلاح بهشت در اصل چه جهنمی بوده برای انسانها . صحنه فرار هزاران آلبانیایی سوار بر. کشتیهای. زهوار در رفته در بنادر ایتالیا فراموش شدنی نیست و گویای همه چیز. با دیدن اون تصاویر باور من به هر گونه "بهشتی" در عرض یک لحظه از بین رفت و بجاش به دنیای جدیدی رو کشف کردم دنیای دروغ و وحشت. و خبائث آدمی. ما انسانها تنها دارای هنر خلق جهنم ایم و آنرا با الفاظ زیبا ی آگهیهای تجارتی به اسم به بهشت برین به خلق الله ساده دل و جوان قالب میکنیم. "انسانهای راستین سوسیالیستی ". یکشبه ره صد ساله رفتند و با هزار کلک و دروغ شرکتهای هرمی زده سر مردم بدبخت تر از خود کلاه میگذاشتند. یک شبه "انسان راستین سوسیالیستی" به گرگ تبدیل شد.

• bijan

  ۱۸ فروردین ۱۳۹۷، ۷:۳۴

  این سخن که /ما انسان ها تنها دارای هنر خلق جهنم ایم !/ درست نیست. منشور حقوق بشر و آگاهی مردم از هستی خود نشان پیشرفت انسان در مقایسه با گذشته است . قدرت و میل به سلطه بر دیگران و کیش شخصیت در همه نظام ها کم و بیش بوده و سوسیالیسم زود هنگام در شوروی چین و.... برخلاف پیش بینی و مبانی نظری مارکسیسم رخ داد و محکوم به شکست بود و نشان داد که استبداد و قدرت اهریمنی در نظام هایی توتالیته چپ که همه چیز در اختیار حکومت است هولناک ترین نظام است و تفاوتی با فاشیسم ندارد . مارکس در صدد رها کردن کارگر از سلطه اربابان ابزار تولید بود و لی نظام های سوسیالیستی معاصر اربابانی به مراتب بی رحم تر از قبل برا ی مردم خلق کردند .

• روزبه

  ۱۸ فروردین ۱۳۹۷، ۱۰:۵۰

  دوست گرامی بیژن به حقوق بشر باور دارم ولی آن عملا تبدیل به ابزاری شده در جهت توسعه کاپیتالیسم. بهشتی که من از آن صحبت میکنم. محدود به بشر نمیشود. بلکه کل انواع حیات روی زمین را شامل میشود که در معرض انقراض است. بعلاوه آنچنان در حال نابودی محیط زیست از هوا و دریا و زمین هستیم. که هر روز بدتر و بدتر میشود. و جمعیت کره زمین بشکل تصاعدی بیشتر و بیشتر. در واقع امر ما در بهشت حقیقی زندگی میکردیم ولی با دستان خود آنرا برای تبدیل. به بهشت رویاییمان به جهنم تبدیل کرده ایم و میکنیم. این "خدا" نبود که انسان را از بهشت به بیرون راند این انسان بود که درک نکرد در بهشت زندگی میکند و از بهشت (زمین) دوزخی ساخت.

• بیژن

  ۱۸ فروردین ۱۳۹۷، ۱۸:۴۵

  جناب آقای بیژن . اگر حوصله کنید و مقاله را بخوانید نویسنده اشاره کرده که آدمهایی مثل پل پوت یا انورخوجه درواقع نه سواد مارکسیتی داشتند و نه اصلا سابقه ای در فعالیتهای کارگری و سندیکایی داشته اند. از این رو کارهای آنها و سیاستهایشان ربطی به سوسیالیسم و مارکسیسم ندارد و متاسفانه به اشتباه جنایات آنها به پای کمونیستها نوشته شده. بهرحال این تطهیر کردن جنایتهای استالین و مائو نیست اما یادمان باشد که بسیاری از آنچه امروز جامعه مدرن به آن می نازد مثل 42 ساعت کار در هفته یا آزادی زنان و حداقل شدن تبغیض های جنسیتی یا تامین اجتماعی و آموزش رایگان و بهداشت و حقوق کودکان اینها همه دست آوردهای مبارزین چپ در اروپاست وگرنه سرمایه داری نه به ساعت کار و مرخصی و حقوق زنان اهمیت میداد ونه اصلا چیزی بنام بازنشستگی را به رسمیت میشناخت. بروید شرایط زندگی کارگران وعموم مردم را در اواسط قرن نوزدهم بخوانید. الان ترامپ و نئولیبرالها سعی میکنند دنیا را به همان شرایط برگردانند. دیدن حقیقت با داشتن این پیش فرضهایی که رسانه های غربی به ما تحمیل میکنند ممکن نیست.

• بیژن

  ۱۸ فروردین ۱۳۹۷، ۱۹:۰۳

  آقای روزبه. من نمیدانم شما آیا تجربه بی واسطه ای از حکومت شاه دارید یا خیر؟ واقعا بهشت نامیدن آن دوران فقط از این نظر درست است که یک خدایی بنام شاه بالای سرش بود. اما برای مردم بهشتی در کار نبود. شاید آن دوران در مقایسه با امروز بهتر بنظر بیاید اما واقعا تفاوتی نداشت. آن زمان یک بابایی بنام شاه در راس امور بود وبرای جزیی ترین چیزها تصمیم میگرفت و مشتی کاسه لیس داشت که فقط بله قربان میگفتند. در آن زمان هم کوچکترین انتقاد یا کنایه ای منجر به بازداشت و شکنجه میشد. هیچ تشکلی اجازه کار نداشت مگر آنها که جمع میشدند تا مدح شاه را بگویند. آن زمان هم فساد بود گرچه نه به این گستردگی. اگر در ایران هستید یک سری به موزه عبرت ( زندان کمیته مشترک ضد خرابکاری بزنید و اسامی زندانیان اعم از زنده یا مرحوم شده را بر دیوار ببینید تا متوجه شوید زیر پوست این شهری که جشنهایش گوش فلک را کر میکرد چه خبر بوده. آن اسامی تقلبی نیستند. البته اگر چنین لیستی از زندان رفته های حکومت جمهوری اسلامی بر دیوار بزنند تمام خیابانهای تهران تکافو نخواهد کرد. و بیشتر آنها از گروههای چپ بودند. در حالیکه مومنان از آزادی کامل برای تجمعاتشان برخوردار بودند. وقتی انقلاب شد اغلب زندانیهای چپ تا 22 بهمن در زندان نگه داشته شدند و روحانیت بدون رقیب در خیابانها ترکتازی میکرد و مردم را فریب میداد. بهشت که اصلا نبود. فقط جهنمش در آن زمان با نفت میسوخت حالا با گاز میسوزد. کمی حرارتش کمتر یا بیشتر شده

• کریم

  ۱۸ فروردین ۱۳۹۷، ۲۰:۰۱

  استبدادها و ایدئولوژی ها و منشورهای متفاوت توسط انسان ابداع می شوند تا انسانها بهتر زندگی کنند. اما بدلیل نقص این متدها همیشه کسانی یافت می شوند که از نقاط ضعف آن برای گریز از قانون، و از سایر قوانین آن برای تثبیت قدرت خود سوء استفاده می کنند. و بشر همواره در حال آموختن است و از نسلی به نسل دیگر، از سینه ای به سینۀ دیگر این تجربیات منتقل می شوند. این تجربیات که پس از مرور زمان به علم تبدیل می شوند در نهایت سعادت بشری را به همراه خواهند داشت.

• روزبه

  ۱۹ فروردین ۱۳۹۷، ۳:۱۴

  دوست گرامی بیژن بنده یک چپ سرخورده و رویگردانم که باورم به نیک سرشتی ذاتی انسان را از دست داده. همانطور که مولوی میگوید از دیو دد ملولم انسانم آرزوست گفتند گشته ایم می یافت نمیشود. گفت آنچه یافت نمیشود آنم آرزوست من نمیدانم شما از کجای حرفهای من نتیجه گیری کردید که منظور من از بهشت همان ایران زمان شاه بود ه!! منظور من از بهشت همین کره زمینی است که این بشر دو پا در عرض کمتر دو سه هزارسال با انواع و اقسام ایدولوژی رنگ وارنگ بسمت نابودی میبرد. من دیگر نه به بهشت سرمایه داری باور دارم نه به بهشت سوسیالیسم و نه بهشت اسلامی یا غیر اسلامی یا هر بهشت تخیلی دیگری چرا که همه این بهشتها ایدولوژیک توسطا ما انسانها قرار است برپا شود ما انسانهایی که گرفتار شهوت قدرت و ثروت و جاه و مقام و امتیازات ما انسانها گرفتار یک دنیا عقده ایم . وقتیکه چهار نفر برایمان دست میزند خود را گم میکنیم .ما راحتر از آب خوردن همدیگر را نابود میکنیم تاریخ بشر تاریخ نابودیست و عذاب همه جا و همه شکلش. بهترین ایدولوژیها هم بدست ما انسان های عقده ای به گوه کشیده خواهد شد. همه ایدولوژی ها و ادیان برای پالایش خصایل منفی ما انسان آمده اند با ارائه روشهای متفاوت ولی دست آخر همان خصائل منفی هستند که همیشه دست بالا را گرفته پیروز مبشود.شعار کنونی من در زندگی اینست اگر خیلی همت دارم خودم را بسازم ساختن جامعه پیش کش . به اطرافیانم توجه و محبت کنم و عشق بورزم. به موجودی آسیبی نزنم دروغ نگویم کینه ورزی نکنم ووو یعنی نکاتی بسیار ساده ولی در عین حال سخت. چرا سخت چون در یک جامعه ریاکار زندگی میکنیم. خلاصه کلام سعی میکنم فقط و فقط یک "انسان" باشم به معنی ایدال آن. حالا تا چه اندازه موفق شوم امر دیگریست.

• همنشین بهار

  ۲۰ فروردین ۱۳۹۷، ۱۳:۳۸

  در مورد انور خوجه انوَر خوجه از پایان جنگ جهانی دوم تا زمان مرگش در سال ۱۹۸۵ در قدرت بود و با وجود فقر شدید در آلبانی، مردم آن کشور وی را دوست داشتند. حتی بعد از های و هوی امثال دونالد ریگان و «جرج پی. شولتس» و «الکساند هیگ»، کسانیکه زمان انور خوجه را بیاد داشتند، از او تعریف می‌کردند و وقایع‌نگاری ژورنالیسم مبتذل سیاسی را که معمولاً از دانش سیاسی تهی است، نمی‌پذیرفتند. انور خوجه به واسطه اظهاراتش پیرامون مخالفت با بازنگری در اصول مارکسیسم-لنینیسم از اواسط دهه ۱۹۷۰ مورد توجه بود. وی در سال‌های ۱۹۷۶ تا ۱۹۷۸ از مائوئیسم هم فاصله گرفت. میراث انور خوجه شامل ۷۰۰۰۰۰ سنگر بتونی تک‌نفره در آلبانی است. این سنگرها که بسیار محکم و با قابلیت حمل و نقل ساخته شده بودند، قرار بود به عنوان محلی برای دیدبانی و تیراندازی با جنگ‌افزار شیمیایی استفاده شود. سنگرها، انواع گوناگونی داشتند که شامل سنگر تیربار، سنگرهای ساحلی، تأسیسات دریایی زیرزمینی و حتی محلی برای استقرار نیروی هوایی در کوهستان و سنگرهای زیرزمینی نیز می‌شد. موزه تاریخ ملی آلبانی یادآور دوران انورخوجه است. همچنین کاخ فرهنگ معروف به پیرامید ( بخاطر شکل هرمی که دارد) که بعدها، احمد چلبی‌های آلبانی (برای تحقیر تاریخ عصر انورخوجه) آن را به دیسکو و...تبدیل کردند. ... قضاوت در مورد گذشتگان ساده نیست. بویژه وقتی در مدار دافعه هستیم و بد را بد تر می‌بینیم. با کمال احترام: همنشین بهار

• روزبه

  ۲۱ فروردین ۱۳۹۷، ۰:۳۰

  یه عهده هم برای دوران صدام و شاه و استالین و موسولینی و هیتلز وووو غبطه میخورن پس چمداان عجیب نیست اگر عدهای برای دوران " رفیق" انور غبطه بخورن این نوستالژی تاریخ. و لی این به معنی عملکرد درست آنها نیست. مردم رو نمیشه با زور به بهشت برد. همینکه سییتم از زرون فرو ریحته نشانه شکسته سیستمه.

• بیژن

  ۲۲ فروردین ۱۳۹۷، ۱۴:۰۷

  آقای همنشین بهار من این کتاب را 4 ماه قبل خواندم. کتا ب کاملا مستند است و نویسنده تحلیل و نظر خودش را ننوشته است. و این که مردم دوستش داشتند هم دلیلی بر اینکه آدمی انقلابی و روشنفکر و وطن دوست بوده است نمیشود. مگر مردم کره شمالی رهبرشان را دوست ندارند؟ مگر مائو محبوب نبود؟ مگر هیتلر در سال 1933 اکثریت آرا را بدست نیاورد؟ رمان مرده ها جوان میمانند از آنا زگرس یا کتابهای هاینریش بل را بخوانید میبینید که از محبوبیت برخوردار بوده . اما بهای آن برای مردم آلمان چقدر بود؟ امروز کسانی هستند که در توجیه اعدامهای 67 میگویند «باید به آن روزگار برگردید؟ قضاوت حالا آسان است .» نظر شما چیست؟ من اطمینان دارم اسنادی که تابحال افشائ شده کافیست تا ثابت کند این آدم خوش پوش و مهربان قاتلی بالفطره بوده . اون علیرغم نداشتن صلاحیت و شایستگی ، 40 سال با زور سرنیزه ومحروم کردن مخالفان از حقوق حداقلی ، بر آنان حکم رانده. و اکثریت مردم هم فریب او را میخورده اند. مردم ما فریب جانماز آب کشیدن امثال کاشانی را خوردند. اما امروز با بر افشا شدن اسناد سیا مشخص شده این آیت الله با سازمان سیا شرکت سهامی تشکیل داده بود و مدیرعاملش هم زاهدی بود. آیا ممکن است شما بگویید قضاوت در باره گذشته اسان نیست؟ آیا برگشتن به گذشته ممکن است؟ بنظر م امروز قضاوت از گذشته عادلانه تر است چون آنچه پنهان بوده عیان شده است. فرض کنیم تهدیداتی که او به آمریکا و غرب نسبت میداد واقعی بود؟ آیا برای بی اثر کردن تهدیدات بایستی آدمهای تحصیلکرده و روشنفکر 80 ساله را وادار کرد که برود در فلان روستا رفتگر بشود یا بجای احشام به خیش بسته شود تا تهدید بریتانیا از بین برود؟ وضعیت امروز ما را ببینید. دقیقا امروز ما تکرار دوران انورخوجه است؟ قضاوت شما چیست؟

• همنشین بهار

  ۲۳ فروردین ۱۳۹۷، ۱۷:۰۹

  سلام بر شما دوست محترم من آقای Blendi Fevziu (بلندی فوزیو)، سردبیر روزنامه Koha Jone و از مسؤولان روزنامه RD (رنسانس دموکراتیک) را از نزدیک می‌شناسم. شماری از نوشته های ایشان از جمله 100 Years (در مورد تاریخ آلبانی از ۱۹۱۲ تا ۲۰۱۲)، Ahmet Zogu و...را خوانده‌ام. بلندی فوزیو مجری تلویزیونی خوبی است اما کتاب ایشان در مورد آلبانی و انورخوجه، با پیشداوری همراه است و ازهمین‌رو «روایت مستند» محسوب نمی‌شود. با این یادآوری که ژورنالیسم مبتذل سیاسی معمولاً از دانش سیاسی تهی است، به یک واقعیت باید اشاره کنم. شمار زیادی از مردم آلبانی، بدرستی هیستری ضدمذهبی انور خوجه و مریدانش را زیر سؤال می بردند و دیدیم سال ۱۳۹۱، که زیر پای حکومت سست شد، بیش از ده هزار نفر با سلام و صلوات به مسحد ادهم بیک هجوم بردند، درهای [تا آنزمان] بستهِ مسجد را شکستند و در آن نماز خواندند. حکومت، کلیسای ارتدکس رستاخیز مسیح را هم تخریب کرده بود که سال ۲۰۱۴ از نو مرمت شد و مردم دسته دسته به احترام به آنجا رفتند. شدت تبلیغات علیه انور خوجه به پایین کشیدن مجسمه‌های وی انجامید و کم کم خاطره‌اش از یادها رفت بطوریکه اکنون به زحمت می‌توان قبر او را پیدا کرد. با کمال احترام: همنشین بهار

• روزبه

  ۲۳ فروردین ۱۳۹۷، ۲۳:۱۴

  دوست محترم همنشین بهار با توجه به شناخت جنابعالی از موضوع بهتر است شما مقاله ای مستند در نقد کتاب ذکر شده بنویسید . عنوان کردن ژورنالیستی سطحی و بازاری و پیشداوری داشته نقد نیست تخطه است نقد مسئله نیست در واقع امر شما میخواهید ما چشم بسته به قضاوت شما باور داشته باشیم. شما بهتر است عنوان کنید حکومت "رفیق " انور چه خاصیتی و دستاورد ماندگار یا حتی موقتی برای مردمش داشته؟ کلا آیا پروژه انسان سازی جامعه ایده ال سوسیالیستی جواب داده در غیر اینصورت این تلاشها عبث بوده. برای من باور کردن اینکه کشور ۲-۳ میلیونی بدون ارتباط با دنیای خارج بتواند یک جامعه لایق یک انسان قرن بیستم. بسازد یک اتوپیا تلقی میشود آن هم با ابزار تولید. دوران فئوداای چگونه میشود داروهای مدرن مواد اولیه پیشرفته. هواپیما و کشتی وووو ساخت در انزوای مطلق. "رفیق" انور و رامیز آلیا تنها میراثشان فقیرترین کشور اروپاست .