نخست‌وزیر ارمنستان استعفا داد
با اصلاحات قانون اساسی ارمنستان سرژ سرکیسیان، رئیس جمهور این کشور قصد داشت پس از دو دوره ریاست جمهوری این بار نخست‌وزیر شود اما اعتراضات ۱۱ روز اخیر مخالفان مانع از آن شد.
سرژ سرکیسیان پس ۱۱ روز تظاهرات و اعتراض ده‌ها هزار نفر علیه او، از سمت نخست‌وزیری ارمنستان استعفا داد.
به‌گزارش خبرگزاری فرانسه، سرژ سرکیسیان دوشنبه ۲۳ آوریل / ۳ اردیبهشت در بیانیه‌ای که در وبسایت رسمی خود منتشر کرد، نوشت: «من پست رهبری کشور را ترک می‌کنم.»
سرژ سرکیسیان پس از ۱۰ سال حکومت، کمتر از یک هفته پیش با ۷۷ رأی موافق در برابر ۱۷ رأی مخالف نمایندگان پارلمان، به‌عنوان نخست‌وزیر ارمنستان برگزیده شد.
سرکیسیان در بیانیه استعفای خود همچنین آورده است: «نیکول پاشینیان (رهبر اعتراضات و نماینده پارلمان) حق داشت و من اشتباه کردم.»
استعفای سرکیسیان غافلگیرکننده بود و چند ساعت پس از آزادی نیکول پاشینیان انجام شد. پاشینیان ۴۲ ساله و روزنامه‌نگار، روز گذشته (یکشنبه) در جریان تظاهرات اپوزیسیون در خیابان‌های ایروان، دستگیر شده بود.
امروز (دوشنبه) هزاران نفر در میدان جمهوری واقع در مرکز ایروان، مکانی که مقر دولت در آن قرار دارد گرد آمدند و با کف زدن و فریادهای شادی از استعفای سرکیسیان استقبال کردند.
از جمعه ۱۳ آوریل / ۲۴ فروردین، مخالفان خواهان استعفای سرژ سرکیسیان شده بودند. آن‌ها سرکیسیان را متهم می‌کردند که می‌خواهد به هر قیمتی که شده در قدرت بماند.
سرژ سرکیسیان پس از گذشت ۱۰ سال به عنوان رئیس جمهوری ارمنستان این بار بر اساس اصلاحاتی که در قانون اساسی صورت گرفت، به‌عنوان نخست‌وزیر به حکومت خود ادامه می‌داد. در اصلاحات انجام گرفته در قانون اساسی جمهوری ارمنستان نظام حکومتی این کشور از نیمه‌ریاستی به پارلمانی تغییر کرد و با تشریفاتی شدن پست ریاست جمهوری وظایف و اختیارات آن به ریاست مجلس و نخست‌وزیر منتقل شد. همچنین انتخابات پارلمانی دیگر به صورت کاملاً حزبی برگزار می‌شود و شرکت‌کنندگان در انتخابات رأی خود را به احزاب و برنامه‌های آن‌ها می‌دهند.
به‌گفته وزارت دفاع ارمنستان، گروهی از نظامیان نیز روز دوشنبه به اعتراضات پیوستند، که وزارت دفاع از «پیگرد قانونی» آن‌ها خبر داد و گفت آن‌ها با شرکت در تظاهرات ضددولتی «قانون را نقض کرده‌اند».
شمار زیادی از نظامیان قدیمی و دانشجویان رشته پزشکی نیز در تظاهرات روز دوشنبه ایروان شرکت داشتند. آن‌ها پرچم ارمنستان را در دست داشتند و برای مدت کوتاهی خیابان‌ها را بستند.
آرا بابلوئیان، رئیس پارلمان، کارن کاراپتیان، معاون نخست‌وزیر و ویگن سرکیسیان، وزیر دفاع ارمنستان روز دوشنبه خواهان گفت‌وگو بین تظاهرکنندگان و مقامات دولتی شدند. سرکیسیان در این‌باره گفت: «من نمی‌خواهم یک ارمنی با ارمنی دیگری مقابله کند.»
اروارد نعلبندیان، وزیر امور خارجه ارمنستان نیز با دعوت از مخالفان به «احترام به قانون برگزاری تظاهرات»، گفت: «ارمنستان حق اعتراض آزادانه را به‌رسمیت می‌شناسد و این حق را برای مردم تضمین می‌کند.»
از سوی دیگر دمیتری پسکوف، سخنگوی رئیس‌جمهوری روسیه ضمن تأکید بر اینکه مسکو «با جدیت وضعیت ارمنستان را دنبال می‌کند» و این کشور «متحدی نزدیک» و «بسیار بااهمیت» برای روسیه محسوب می‌شود، اعتراضات روزهای اخیر در ارمنستان را «امری داخلی» خواند.
بزرگترین تظاهرات مخالفان شامگاه یکشنبه برگزار شد. به‌دنبال بازداشت نیکول پاشینیان اعلام شد که تظاهرات اعتراضی تا استعفای سرکیسیان ادامه خواهد داشت.
مخالفان همچنین می‌گویند سرژ سرکیسیان ۶۳ ساله در کاهش فقر و فساد ناتوان بوده و کنترل اقتصاد کشور همچنان در دست حکومت الیگارشی است.
صبح یکشنبه این موقعیت فراهم شد تا مناظره‌ای بین نیکول پاشینیان و سرژ سرکیسیان از تلویزیون ارمنستان پخش شود اما پس بحثی کوتاه بین این دو نفر مناظره متوقف شد.
بیستر بخوانید:
نظرها
کارو
با توجه به تحولات اخیر در ارمنستان، و تهدیدهای اردوغان مبنی بر اینکه در حمایت از آذربایجان به زودی به قره باغ حمله خواهد کرد، شاید این عاقلانه ترین تصمیم ممکن بود. اردوغان و علیف که هر دو به انتخابات زودهنگام روی آوردند، به دنبال کشاندن جنگ به قفقاز بودند و می خواستند از موقعیت تاریخی نزدیکی ترکیه به روسیه برای ورود نظامی به قره باغ استفاده کنند. این مکان وجود داشت که با درگیری میان ارمنستان و اتحاد ترکیه-آذربایجان، و با نارضایتی عمومی مردم این کشور به سوریه ای دیگر تبدیل شود. سرکیسیان نخست وزیر خوبی نبود، اما پارلمانی شدن ارمنستان به صلاح مردم بود و اکنون که او صراحتاً به استباه خود اقرار می کند، می باید برای نخستین بار به شم سیاسی یک رهبر راستگرا آفرین گفت! سرکیسیان روز خوبی را نیز برای این اقرار و عذرخواهی انتخاب کرد: فردا 24 آوریل سالگرد نسلکشی یک و نیم میلیون ارمنی به دست رژیم عثمانی است، روزی که نماد همبستگی همۀ ارمنیان جهان و قطب نمای سیاست آنان در برابر رژیم ترکیه و پان ترکیسم است. شاید واقعاً همین عقبنشینی بتواند جلوی یک فاجعه را در قفقاز بگیرد.