«موج اعتراضات کارگری هنوز در راه است»

پیش‌بینی مهدی کوهستانی فعال کارگری و مشاور اتحادیه‌های کارگری این است که جنبش کارگری اعتلا خواهد یافت. او می‌گوید: «وجود سالانه چند هزار اعتراض، اعتصاب، تظاهرات و بستن جاده نمایانگر این است که کارگران دیگر نمی‌توانند زندگی غیر انسانی را تحمل کند. اعتراضات هر سال افزایش یافته و بیشتر هم خواهد شد.» با مهدی کوهستانی به مناسبت اول مه مه / اا اردیبهشت، روز جهانی کارگر گفت‌وگو کرده‌ایم.

این که چه عواملی امکان دزدی دستمزد را در ایران آسان کرده و چه عواملی باعث شده که کارفرما خود را از جوابگویی معاف بداند را نمی‌توان در یک گفت‌وگوی کوتاه توضیح داد. این مساله می‌تواند ده‌ها دلیل اقتصادی داشته باشد. عوامل قانونی و سیاسی که دزدی دستمزد از سوی کارفرما را راحت کرده را می‌توان برشمرد. بی‌قانونی در جامعه ایران به یک اصل تبدیل شده و نبود قانون مقابله با نپرداختن دستمزد وضع کارگران را مشکل‌تر کرده است.

از أوائل دهه هشتاد شمسی ،سالانه ده‌ها هزار کارگر دستمزد خود را به موقع دریافت نکرده‌اند. این آمار امروز میلیونی است. براساس آمار وزارت کار در سال‌های ۹۴ و ۹۵ بیش از یک میلیون شکایت در اداراه کار مناطق مختلف ایران ثبت شده که بخش عمده ان در رابطه با حقوق و مزایای عقب افتاده کارگران است. به بخش عمده این شکایت‌ها از طرف وزارت کار  رسیدگی نمی‌شود. اما مساله مهم‌تر این است که  بخش اصلی بنگاه‌های اقتصادی تحت پوشش نیروهای امنیتی قرار گرفته‌اند. پس کارفرما یا به نهادهای اقتصادی وابسته به سپاه، بیت رهبرى و أئمة جمعه پشتگرم است، یا مَی‌داند هر اعتراض به سرکوب حکومتی می‌انجامد و با مشت آهنین پاسخ می‌گیرد.

وجود صدها گردان ضد شورش مانند گردان‌های امام علی، گردان‌های عاشورا، الزهرا و امام حسین تنها بخش کوچکی از این دستگاه سرکوب است. بخش اصلی ارگان سرکوب را نهادهای حراستی  و لباس شخصی‌هایی تشکیل می‌دهند که فرمان «اتش به اختیار» آقای خامنه‌ای دست‌شان را بازگذاشته است.

اگر بخش‌های کوچک اقتصادی قربانی این خشونت تمام‌عیار هستند، کارگران علیرغم تهدیدها و چنگ و دندان نشان دادن‌ها دسته‌جمعی اعتراض کرده‌اند. آن‌ها در کنار هم بوده‌اند و عملا موفق شده‌اند دستمزد خود را بگیرند. نمونه کارگران آذر آب، هپکو، فولاد اهواز، کارگران معادن، شهرداریها و نمونه خیلی روشن آن هفت تپه است.

آقای خامنه‌ای به خوبی درک کرده که جامعه به کجا رفته است. او ‌هراس‌اش را اسفند ۱۳۹۶ اینگونه بیان کرد که «بارها این را در سخنرانی‌ها، خطاب به کارگران عزیزمان گفته‌ام که ضدانقلابِ کشور از اول چشمش به کارگرها بود بلکه بتواند جامعه‌ی کارگری را به‌نحوی علیه جمهوری اسلامی تحریک کند.»

امروز شعارهای کارگران تندتر شده است. زحمتکشان حتی در نماز جمعه فریاد می‌زنند که دشمن همین جا است، و  پشت به دشمن، رو به میهن.

وجود سالانه چند هزار اعتراض، اعتصاب، تظاهرات و بستن جاده نمایانگر این است که کارگران دیگر نمی‌توانند زندگی غیر انسانی را تحمل کند. اعتراضات هر سال افزایش یافته و بیشتر هم خواهد شد. اعتراضات دی سال گذشته نتیجه همین شرایط اقتصادی است. موج اصلی اعتراضات هنوز در راه است.

 اقتصاد ایران از زمان تأسیس اولین چاه نفتی در سال ۱۹۰۸به نفت وابسته شد و تا به امروز هم تمامی اقتصاد ما به درآمد انرژی گره خورده است. نبود یک برنامه اقتصادی که متکی بر درآمد نفت نباشد جامعه را فلج کرده است.

بودجه کشور در حال حاضر بودجه ایدئولوژیک است و نه اقتصادی. بخش عمده بودجه یه نهادهای مذهبی و نظامی تعلق دارد و درصد کوچکی به اقتصاد واقعی. رشد فساد در نهادهای دولتی نتیجه این اقتصاد است و عملا سیستم بانکی با بحران عمیقی که راه برون رفتی جز حذف سیستم کنونی ندارد روبرو است.

جنبش کارگری در چند سال گذشته بطور بسیار وسیعی دست به تحقیق زده است که این موسسات اقتصادی در حال ورشکستگی را چگونه می توان دوباره ساخت که مقاله " تجربه کنترل کارگری در شرکت تعاونی موندراگون اسپانیا" می تواند برای جنبش کارگری مؤثر باشد. جنبش کارگری همانند دوران تغییرات سال ٥٧ اماده هر نوع اداره موسسات اقتصادی هست و جنبش شورایی در ایران سابقه دارد و کنترل کارگری می تواند دوباره بوجود أید.

اعتراضات دی ماه امسال نشان داد جنبش اجتماعی از حالت دفاعی خارج شده و از کل نظام باید عبور کرد. جامعه ایران را باید با کشور رومانی و روزگار نیکولای چائوشسکو مقایسه کرد. اتفاقا تغییر کیفی ماجرا در این است که بحث اصلاح طلبی به اخر خط‌اش رسیده و زحمتکشان از آن عبور کرده‌اند. این بحث به هیچ وجه به معنی این نیست که فردا همه چیز تغییر می‌کند. اما شرایط تغییر به وجود آمده است.

شرایط عینی تغییر مانند بیکاری، فقر و سقوط سطح زندگی مردم حی و حاضر روبروی همه قرار دارد. شرایط ذهنی گذار شامل چگونگی گذار و توسط کدام نیرو و در کدام سمت را آینده نشان می‌دهد.

یکی از مهمترین معضلات جنبش کارگری ما نبود فضای باز فعالیت کارگری است. در زمینه مسائلی مانند حق اعتصاب و تشکل پنجاه سال عقبیم. با حکومتی روبر هستیم که با شعار مستضعف‌پروری بیشترین ضربه را به طبقه کارگر زده است. دروغ و تزویر و دشمن‌هراسی دست جنبش کارگری را بسته است. کارگران کشور ما از ارتباط با یاران و متحدانشان محروم مانده‌اند.

وظیفه اصلی فعالان کارگری در این شرایط وحدت نظر و عمل بر سر ایجاد تشکل‌های مستقل کارگری و تشکل سراسری و کمک به اتحاد کارگران حول خواست‌های مشترک است.

تشکل‌های مستقل کارگری باید از حاشیه هایی که مانع اتحاد و همبستگی کارگران می‌شود، دوری کند و تا حد امکان در برابر نهادهای ضد کارگری بایستند.

بیشتر بخوانید:

◄ گفت‌وگو با پروین محمدی، نایب رئیس اتحادیه آزاد کارگران ایران

«حاکمان هر روز توسط میلیون‌ها کارگر معترض محاکمه می‌شوند»

◄گفت‌وگو با نماینده ۵ تشکل کارگری جنوب و جمعی از کارگران محور تهران -کرج

کارگران: ضرورت تشکل مستقل و شعار واحد

◄گفت‌وگو با داوود رضوی

عضو هیات مدیره سندیکای شرکت واحد: تشکل‌های وابسته از عوامل سرکوب و بازدارنده اعتراضات هستند

◄ گفتگو با بهروز فراهانی عضو «همبستگی سوسیالیستی با کارگران ایران – فرانسه»

«ایجاد همگرائی برای حرکات مشترک هم مبرم است و هم شدنی»