هپکو و کارگران زخم‌خورده‌اش – گزارشی اجمالی

از هپکو خبرهای خوبی نمی‌رسد. کارگران در انتظار دستمزد پایان ماه هستند، در حالی که مدیران جدید از به ازای رنج آنها زندگی لوکسی را می‌گذرانند. کارگران در این سو و مدیران در آن سو. نمود چشمگیری از اختلاف طبقاتی را در هپکو می‌بینیم.

شرکت هپکو در سال ۱۳۵۱ در زمینی به مساحت ۹۰ هکتار برای مونتاژ ماشین آلات راه سازی راه‌اندازی شد و از سال ۱۳۵۴ شروع به فعالیت کرد. این شرکت در سال ۱۳۸۵ به بخش خصوصی واگذار شد. بعد از اعتصاب‌های گسترده در سال‌های اخیر، به دنبال واریز کردن با تأخیر حقوق‌ها فعلا سر و صدایی از کارخانه شنیده نمی‌شود. اما این شاید آرامش قبل از طوفان باشد.

به کارگران اجازه‌ی فعالیت صنفی نمی‌دهند. برای ۱۵ نفر حکم قضایی بریده‌اند که فعلا با قرار، مشغول به کار هستند و این خود فضایی پر از ترس به وجود آورده است.

تا زمانی که در طبقه مدیران درباره‌ی نشستن بر سر سفره‌ی هپکو اختلاف بود، اجازه می‌دادند اعتراضات بروز کند، چنانکه معترضان تا میدان اصلی شهر، باغ ملی، حرکت می‌کردند و شعار می‌دادند.

اما اکنون مقامات به توافق رسیده‌اند، مدیران مشغول بورس بازی و سر کشیدن ته مانده‌ی جان این شرکت شده‌اند، از طرف دیگر حکم‌های قضایی صادر شده و فضای ترس بر کارخانه حاکم شده است.

مدیر عامل فعلی هپکو و گروه ده نفری ایشان از تبریز آمده‌اند. اعضای اصلی عبارتند از: غلامرضا صادقیان به عنوان مدیرعامل، غلامرضا سمندر به عنوان رئیس هیات مدیره و علی انعامی، محمد حسین شهسوار و داود صلاحی به عنوان اعضای هیات مدیره.

این گروه از طرف سازمان خصوصی سازی انتخاب شده‌اند و زندگی مرفهی در اراک دارند. طبق گزارش‌های غیر رسمی از دفتر تهران، حقوق ماهانه، هزینه‌ی سفر و دیگر هزینه‌‌های شخصی این گروه فقط در مرداد ماه امسال ۴۹۰ میلیون تومان بوده است.

این گروه از خرداد ماه امسال در اراک مشغول به کار شده‌اند و با وجود مهمانسرای هپکو و خانه‌های شهرصنعتی که از آنِ این شرکت است، اکثر اوقات در هتل پنج ستاره امیر‌کبیر زندگی می‌کردند. هر هفته پرواز به تهران و تبریز و اقامت در بهترین هتل‌ها چنین هزینه‌هایی برای شرکت به همراه داشته است. البته این مقدار را به مبلغ نامعلومی که از «خصوصی سازی» دریافت می‌کنند اضافه کنید و بعد با حقوق کارگران شرکت مقایسه کنید. بعد از چند ماه بازسازی در منزل‌هایی ساکن شده‌اند که بسیار لوکس شده‌ و اکنون در شأن طبقه‌ی مدیران(!) است.

اکنون کارگران زخم خورده و واخورده بدون هیچ پشتوانه‌ای روز را شب می‌کنند، به امید دریافت حقوق ماه بعد.

در همین زمینه