«نخستین دستاورد شکنجه برای حاکم،‌ نومیدی زندانی از زندگی است»

نظرها

• لطیف

  ۲۱ دی ۱۳۹۷، ۱۷:۳۵

  هرچند به شخصه متعقدم که کارزار اینترنتی #من_هم_شکنجه_شدم،محلی از اعراب ندارد و حکم زیره به کرمان بردن است؛بااینحال ناگزیرم که به یادگار خطی کشم بر زمین و زمان ماندگار. بحث شکنجه بسان دیگر بحث ها بحث دفرمه ایست که دست از جسم و جان فرسوده مان برنمی دارد.شکنجه اسماعیل بخشی و سپیده قلیان،استثناء نیست‌. قاعده ای است که ریشه در شکنجه کیانوری ها دارد.کیانوری شکنجه خود و خانواده اش را ٣٠ سال پیش روایت کرده است و ما هنوز درگیر شکنجه ایم.دردناک است. ٣٠ سال پیش با توجه به شرایط وخیم آن سالها،این امکان وجود داشت که بتوانیم شکنجه کیانوری ها را با توجیه عقاید سیاسی مارکیستی او یا به یک اتفاق،تقلیل دهیم.اما شکنجه سعیدی سیرجانی و زن سعید امامی،فرضیه اتفاق را باطل کرد تا این شک و گمان به یقین و قطعیت برسد که مثله کردن داریوش فروهر و پروانه اسکندری و مختاری خودسرانه نبوده است؛برنامه جامع و اقدام مشترکی بوده که سهامداران شکنجه و قتل و غارت و تجاوز،بر سر اجرایی کردن مفاد آن اتفاق نظر کامل داشته و دارند و خواهند داشت.شرم آور است.با شرایطی غیرانسانی و وضعیت توهین آمیزی معاصریم که راه گریزی از آن متصور نیست.​ لیبرال و ملی و مجاهد و چپ را دستگیر کردند‌.همکاری کردیم.​ شکنجه کردند.همراهی کردیم.​ اعدام کردند.تشویق کردیم.​ معترض سیاسی و مذهبی و اجتماعی را دستگیر کردند‌.سکوت کردیم.​ شکنجه کردند.سکوت کردیم.​ اعدام کردند.سکوت کردیم.​ دانشجو و شاعر و فعال مدنی را دستگیر کردند‌.شعار دادیم.​ شکنجه کردند.اعتراض کردیم.​ اعدام کردند.فریاد زدیم.​ روزنامه نگار و منتقد و فعال محیط زیست را دستگیر کردند‌.افشاگری کردیم. شکنجه کردند.افشاگری کردیم. اعدام کردند.افشاگری کردیم. درویش و کارگر و دستفروش و کوه بر را دستگیر کردند‌.نوشتیم.​ شکنجه کردند.نوشتیم.​ اعدام کردند.نوشتیم.​ آن‌قدر سکوت کردیم و شعار دادیم و افشاگری کردیم و نوشتیم که کلمات پوک و پوچ و تهی از معنا شدند.​ کمربندها را باید سفت ببندیم.هنوز مانده تا برف زمین آب شود.

• لیدا

  ۲۱ دی ۱۳۹۷، ۲۲:۴۵

  سپیدارها با شتابی تب آلود نفرینمان می کنند . ما تنها کلبه ای ساخته بودیم با تبری که از ما نبود در جنگلی مهربان . شوکت دره ها و اینکه همیشه می توان فرو افتاد . --------------------------------------------------------- 2- خاطراتی از بشارتی حسرتی به عمری . نوشینه ْ پُرشکوهْ دروغی که باورش ، پُرشکوهتر بود با نوشانوشی که غایتی را مشکوک می کرد . ندای ِ نرم بیز ِ نزع ِ یک اعتماد ؛ نُشخوار صادقانه ی نمک سود ِ یک پندار ؛ و ردِ دندانهای عشق بر نان ِ بیاتِ عمر . -------------------------- از کتاب / رنگ انار خوف انگیز بود / چاپ ۱۳۶۷

• لیدا-

  ۲۱ دی ۱۳۹۷، ۲۲:۴۹

  1 برای اعجاز ِ زندگی که می دانم مرگ به جانب اش می آید با لبان متوّرّمت به پاس ِ اینکه هنوز هم دوست می داری با لثه های به فلق نشسته ات این دندان های شکسته ات که کلام جوانانه ات را به سمت ِ تحریر حُزن ِ خزان می برد به پاس ِ اینکه آزمون اندیشه اگر این تن است : چه پستی ای تن ! با پنجه ها خونمرده ات برای اینکه هنوز غرورت را می بافی چه زیبایی ای دست ! از آنجائیکه این دوزخ را شناخته بودم چه هیمه ای هستی ای عشق . --------------------------------------------------------- 2- خاطراتی از بشارتی حسرتی به عمری . نوشینه ْ پُرشکوهْ دروغی که باورش ، پُرشکوهتر بود با نوشانوشی که غایتی را مشکوک می کرد . ندای ِ نرم بیز ِ نزع ِ یک اعتماد ؛ نُشخوار صادقانه ی نمک سود ِ یک پندار ؛ و ردِ دندانهای عشق بر نان ِ بیاتِ عمر . -------------------------- از کتاب / رنگ انار خوف انگیز بود / چاپ ۱۳۶۷

• پرسشی ساده

  ۲۳ دی ۱۳۹۷، ۱۸:۳۸

  نورالدین کیانوری، دبیر اول حزب توده در نشست پرسش و پاسخ ۲۰ شهریور ۱۳۶۱ خورشیدی می گوید؛ "توده‌ای هستم و همراه امام، ماندگارم که زمان است به کام." دو هفته پس از این معاشره وی زندانی شد. پرسشی که باقی می ماند این است که: این دقیقا چه نوع "کمونیستی" است که هنگامی که بالهای سیاه استبداد تمامی کشور را فرا گرفته است, از "یار امام بودن" خویش افتخار می کند و توهم "زمان به کام" بودن را دارد؟