کمبود ۱۵۰ هزار پرستار در ایران
سازمان نظام پرستاری می‌گوید بازار کار پرستاران بین‌المللی است و مهاجرت پرستاران به خارج از کشور زیاد شده است. پرستاران در ایران با فشار کاری بالا و حقوق و مزایای کم روبه‌رو هستند.
اعتراض پرستاران به طرح «پرستار بیمارستانی»- عکس: آرشیو
سازمان نظام پرستاری از افزایش مهاجرت پرستاران به خارج از کشور خبر داد و گفت پرستاران مورد اقبال کشورهای دیگر قرار دارند. فشار زیاد کاری و حقوق و مزایای ناچیز شرایط کار پرستاران در ایران است.
اصغر دالوندی، رئیس‌کل سازمان نظام پرستاری گفت: «هر روز خیل مهاجرت پرستاران از کشور زیادتر می‌شود؛ چرا که پرستاران مورد اقبال کشورهای دیگر قرار دارند.»
دالوندی که اردیبهشت‌ماه امسال گفته بود ایران ۱۲۵ هزار پرستار کم دارد، اکنون می‌گوید «کشورمان به ۱۵۰ هزار پرستار نیاز دارد».
به‌گفته دالوندی حقوق پرستاران در ایران کم است و اگر پرستار در ایران «۲۵۰ دلار حقوق می‌گیرد در کشورهای عربی این میزان ۲۵۰۰ دلار است».
حیدرعلی عابدی سخنگوی کمیسیون بهداشت و درمان مجلس شورای اسلامی در پاییز سال گذشته از کمبود ۱۲۰ هزار پرستار خبر داده و گفته بود سالانه بیش از هزار پرستار از ایران به مقصد کشورهای اروپایی مهاجرت می‌کنند.
عابدی بر اساس آمارهای معاون پرستاری وزارت بهداشت گفته بود «به ازای هر تخت بیمارستانی باید ۲,۵ نفر کادر پرستاری داشته باشیم که از این تعداد ۱,۸ نفر آن نیز پرستار باشند، در حال حاضر ۱۲۳ هزار تخت در بیمارستان های کشور وجود دارد که حداقل ۱۸۴ هزار و ۵۰۰ نیروی پرستاری برای استانداردسازی آن نیاز است».
رئیس کل سازمان نظام پرستاری به مشکلات مختلف شغل پرستاری نیز پرداخت و گفت: «از جمله موضوعاتی که باید حل شود قانون سختی کار پرستاران و بازنشستگی ۲۰ روز برای پرستاران در بخش‌های دولتی، خصوصی، نیمه دولتی و خیریه است که باید جاری شود.»
با وجود کمبود نیروی کار در حوزه پرستاری، مراکز مختلف دولتی و خصوصی با دستکاری در قوانین مرتبط با «مشاغل سخت و زیان‌آور» حقوق آن‌ها را نقض کرده و کار طاقت‌فرسای بیشتری را به آن‌ها تحمیل می‌کنند.
به‌گفته محمود عمیدی، عضو شورای مرکزی خانه پرستار، در مورد بازنشستگی شاغلینِ مشاغل سخت دو قانون وجود دارد: اولین قانون مربوط به ماده واحده قانون نحوه بازنشستگی جانبازان انقلاب اسلامی و معلولان عادی و شاغلین مشاغل سخت و زیان‌آور است و قانون دوم ماده ۷۶ قانون تأمین اجتماعی که در تبصره دو به این مقوله پرداخته است. براساس تبصره ماده ۷۶ قانون تأمین اجتماعی، هر سال کار در مشاغل سخت و زیان‌آور ۱,۵ برابر محسوب می‌شود و ۲۰ سال سابقه کار معادل ۳۰ سال کار محسوب می‌شود که به موجب آن فرد مذکور می‌تواند با ۳۰ روز حقوق بازنشسته شود. عمیدی می‌گوید: «به‌جز مراکز خصوصی هیچ نهاد، ارگان و دستگاهی این دو قانون را رعایت نمی‌کند و خیلی منت بگذارند با ۲۵ سال موافقت می‌کنند که آن هم بسیار نادر است». بر اساس اظهارات عمیدی «در این قانون‌گریزی، دستگاه‌های مختلف با هم مسابقه گذاشته و گاهی هم از هم الگوبرداری می‌کنند».
علی محمد آدابی، رئیس پیشین سازمان نظام پرستاری گفته بود که در ۵ سال گذشته، ۱۷ پرستار که بین ۲۵ تا ۴۰ سال سن داشتند بر اثر سندروم کاروشی (مرگ ناشی از خستگی مفرط) جان دادند. به‌گفته او فشار ناشی از اجرای طرح تحول نظام سلامت که باعث افزایش حجم کاری پرستاران شد از یک‌سو و «دغدغه معاش» از سوی دیگر پرستاران سراسر کشور را نسبت به سندرم کاروشی آسیب‌پذیر کرده است.
تشدید فشار کاری در سال‌های اخیر به‌طور عمده نتیجه اجرای «طرح تحول سلامت» بود که از اردیبهشت سال ۹۳ در بیمارستان‌های تحت پوشش وزارت بهداشت به اجرا درآمد. این طرح از راه‌کارهای دولت یازدهم برای ساماندهی وضعیت درمان بود که بنا بر تعریف می‌بایست با افزایش خدمات بیمارستان‌های دولتی به عدالت در درمان بینجامد اما بعد ورشکسته شد و شکست خورد.
پرستاران ایران بارها اعتراض خود را نسبت به شدت کار ابراز کرده‌اند. آن‌ها چه در بیمارستان‌های دولتی و چه در بیمارستان‌های خصوصی به تبعیض معترض اند.
وضع درآمدی پرستاران مشمول قانون کار بدتر از پرستاران بیمارستان‌های دولتی است. در این بیمارستان‌ها به پرستاران جز مزد پایه و اضافه‌کاری چیز دیگری پرداخت نمی‌شود. وضعیت پرستاران در بیمارستان‌های خصوصی به‌مراتب بدتر است.
حقوق یک پرستار بیمارستان خصوصی حدود نصف پرستاری با موقعیت و سابقه کار مشابه در بیمارستان دولتی است. پرستاران شرکتی به لحاظ سختی کار و کمی حقوق در رده باز هم پائین‌تری قرار می‌گیرند.
فعالان صنفی پرستاران می‌گویند درست است که پرستاران بیمارستان‌های دولتی به اندازه پرستاران مشمول قانون کار و پرستاران بیمارستان‌های خصوصی با کمبود درآمد مواجه نیستند اما شکاف عمیقی میان درآمد پرستاران با پزشکان وجود دارد.
اختلاف میان حقوق پرستاران با پزشکان رو به افزایش است و گفته می‌شود درآمد پزشکان در برخی بیمارستان‌ها ۱۰۰ برابر پرستاران است.
در چنین شرایطی پرستاران ترجیح میدهند که به خارج بروند. بیشتر پرستاران ایرانی به استرالیا و کانادا مهاجرت می‌کنند. مهاجرت به بریتانیا، هلند و سوئیس در رده‌های بعدی قرار دارد.
بیشتر بخوانید:
نظرها
بیدارشو ج.ا
در حالیکه چنین کمبود پرستاری هست. بیمارستان مراکز درمانی با پارتی بازی اجازه استخدام پرستار و کمک پرستار نمیدهند به بهانه مجرد بودن! در عوض با پارتی بازی مشاغل را به افراد فامیل و دوست و آشنایی میدهند که تخصصی ندارند!