مرثیه‌ای برای حقِ سرپناه

با گذشت حدود ده روز از تخریب و «پاکسازی» گود تفکیک زباله‌ اشرف‌آباد، هنوز آمار دقیقی از آوارگان یورش اخیر در دست نیست. از جمله کودکان زیادی که با تخریب سرپناهشان و تهدید به رد مرز شدن، آواره شده‌اند.

اینجا ته دنیاست. انتهای فراموشی. سرزمین در حاشیه‌ماندگان و حکومت‌داران کابوس‌زده‌ای که با هر بهانه‌، چماق تخریب را آوار می‌کنند رو سرپناه انسان؛ اینجا اشرف‌آباد است.

سرزمین گودهای نبرد. نبرد انسان با زباله. نبردی بی‌شناسنامه برای ساختن سرپناهی از جنس یک خواب راحت. یک چرت بی‌گاه؛ اینجا اشرف آباد است. سرشار از تضادهای آشکار و پنهان. سرزمینی که نام کوچه‌های رنگ و رو رفته منتهی به گودهای زباله‌اش، با نام گل‌ها عجین شده؛ کوچه «گل‌های داوودی»، «بن‌بست شقایق».. اینجا کنار گود تفکیک زباله‌ و «دستگاهِ» تازه تخریب‌ شده اشرف آباد، آرزوهای کودکانه «ثَمیر» کودکِ هراتی که چندماه پیش شوق آمدن به تهران خوابش را آشفته کرده بود، زنده زنده دفن می‌شود. او حالا بدون اینکه حتی یک‌بار در خیابان‌های پایتخت ایران قدم زده باشد، اینجا در حاشیه بحران‌زده شهرری، سراسیمه به دنبال راهی برای بقا می‌گردد.