کودکان و مادران زندانی؛ آنها که فراموش شدند -قسمت اول
پادکست زمانه؛ گفت‌و‌گو با حامد فرمند، فعال حقوق کودکان و بهاره منشی، فرزند یکی از جان‌باختگان اعدام‌های دهه ۶۰ که در کودکی با برادر کوچک‌تر و مادرش در زندان بوده.
فرزاد صیفی‌کاران
زندان‌های ایران، به اعتراف خود مقامات و مسئولان جمهوری اسلامی، فاقد شرایط مطلوب و استانداردهای لازم برای نگهداری زندانیان هستند. این در حالی است که ایران جزو ۱۰ کشوری‌ست که به نسبت جمعیت، بیشترین تعداد زندانی را دارند.
کودکان و مادران زندانی گروهی از شهروندان زندانی هستند که به دلیل عدم شفافیت و اطلاع‌رسانی صحیح درباره آنها و شرایط خاص‌شان، کمتر درباره آنان شنیده ایم. همین امر باعث شده توجه چندانی به وضعیت آنان نشود و محیط نامناسب زندان نقض هرچه بیشتر حقوق‌شان را به دنبال داشته باشد.
این گروه شامل مادرانی می‌شوند که به دلیل ارتکاب جرم در زندان به سر می‌برند و فرزندان آنها نیز به دلایل مختلفی همچون شیرخوارگی و نداشتن سرپرست در بیرون از زندان، به ناچار با مادران خود در زندان زندگی می‌کنند. اکنون با شیوع گسترده ویروس کرونا در ایران و ورود آن به زندان‌ها، شرایط کودکان و مادران زندانی بیش از هر زمان دیگری خطیر است.
زمانه درباره این موضوع در پادکستی، به همراه حامد فرمند، فعال حقوق کودکان و بنیان‌گذار موسسه کودکان زندانیان (کویپی)، موضوع کودکان و مادران زندانی را مورد بررسی قرار داده است.
همچنین بهاره منشی، فرزند عباس‌علی منشی، از جان‌باختگان اعدام‌های دهه ۶۰، از تجربه‌اش از زندان در کودکی به همراه برادر کوچک‌تر و مادرش می‌گوید.
■ بخش نخست پادکست «کودکان و مادران زندانی؛ آنها که فراموش شدند» را بشنوید:
نظرها
نظری وجود ندارد.