تلاش تتلو در اینستاگرام برای راه‌اندازی «حرم‌سرا» ناکام ماند

نظرها

• فرج سرکوهی

  ۷ اردیبهشت ۱۳۹۹، ۵:۴۱

  حقه‌ جدید مارگیری در معرکه‌گیری تتلوئی آقای زیباکلام آقای صادق زیباکلام، با ادعای نظریه‌پردازی، جامعه‌شناسی و تخصص در علوم سیاسی و انسانی و..، در متنی با عنوان «از تتلو‌ها می‌ترسم»، که آن‌را به مناسبت ماجرای اخیر تتلو تجدید چاپ کرده‌است، می‌کوشد تا با توسل به بندبازی زبانی و حقه‌های مارگیری معرکه‌گیران قدیمی، شورش‌های مردمی دی‌ماه 96 علیه نظام فقر و ستم و استبداد و تبعیض و غارت و علیه جناح‌های حکومتی جمهوری اسلامی را در ردیف حرکت هواداران «تتلوها» و.. طبقه‌بندی کرده و بی‌اعتبار کند. آقای زبیاکلام از مفهوم یا مقوله‌ای با عنوان «تتلوها» می‌نویسد. برخلاف شیوه علمی از مقوله یا مفهوم خود تعریفی به دست نمی‌دهد اما با توسل به ترفند بندبازی با کلمات و لمس سطحی احساسات مخاطب به ردیف کردن مصادیق «تتلوها» بسنده و درست در همین بندبازی است که پیام خود را بسته‌بندی می‌کند. آقای صادق زبباکلام «تتلوها» را،ــ که از آن‌ها می‌ترسد و لابد دیگران هم باید از آن‌ها بترسند ــ در این مصداق‌ها و جرکت‌ها دیده‌است: «مراسم تشییع‌جنازه مرتضی پاشایی، حمایت از تیم ملی فوتبال، ناآرامی‌های دی ماه نود و شش، وحید مرادی، مائده هژبری، دخترآبی، امیرتتلو و.... » در نوشته او « بغض و کینه و نفرت نهفته در دهه هفتادی‌ها و به‌تدریج هشتادی‌ها» در این حرکت‌ها هست. وقتی کسی مدعی جامعه‌شناسی بدون به دست دادن تعریف از به قول او مقوله «تتلوها» و بدون به دست معیارهای طبقه‌بندی رخدادهای گوناگون در یک مقوله، سرقلم می‌رود و اعتراض‌های لایه‌های مهمی از مردم را در دی‌ماه 96 در حدود 160 شهر ایران، ـــ که گرچه خودانگیخته بود اما هدف‌های اعتراض مردم و خواست‌های اقتصادی و سیاسی آن‌‌ها در شعارها و.. روشن بود ــــ، با تشییع «مرتضی پاشایی، حمایت از تیم ملی فوتبال، وحید مرادی، مائده هژبری، دخترآبی، امیرتتلو و..» در یک مقوله و رده جای می‌دهد تنها به این دلیل که به نظر او درهمه این حرکت‌ها «بغض و کینه و نفرت ... نهفته» است،ـــ که در همه آن‌ها نهفته نیست،ـــ چه می‌‌توان گفت جز آن که این نظر ماقبل نقد است. ارزش نقد ندارد. نقد نظری بر تعریف‌های مشخص و معیارها و شاخصه‌های روشن استوار می‌شود نه بر معرکه‌گیری و بندبازی با کلمات. وقتی مدعی جامعه‌شناسی و علوم سیاسی برای اعتراض یا شورش مردم در دی‌ماه 96 اصطلاح «ناآرامی» را به کار می‌برد که بار منفی دارد، وقتی همه داده‌ها را در باره ترکیب مردم معترض در دی ماه 96 ، خواست‌ها، وضعیت آن‌ها و همه تحلیل‌ها را در باره زمینه‌ها و دلایل و عوامل این اعتراض‌ها نادیده می‌گیرد، جای نقد نیست. حقه‌های مارگیری معرکه‌گیران را نقد نمی‌توان کرد و نکته دیگر آن‌که نه فقط اعتراض‌های مردمی دی‌ماه 98 که برخی دیگر از مصداق‌های آقای زیباکلام در مقوله «تتلوها»ی او نمی‌گنجد. بازی چرخ «صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد» تا شورش دی‌ماه 96 را با انگ «نفرت و بغض نهفته» در آن و ترفند یکی کردن اعتراض مردم با به گفته او «تتلوها»، بی‌اعتبار کند. «ترس» آقای زبباکلام از «بغض و کینه و نفرت ...نهفته» مردم علیه نظام اسلامی فهمیدنی است چرا که نفرت مردمان از نظام ستم و استبداد و فقر و تبعیض و غارت و شکنجه و اعدام و قتل می‌تواند زمینه ساز حرکت‌های اعتراضی دیگر باشد چنان که در آبان ماه 98 شد و باز هم خواهد شد . نه نفرت خوب است نه کینه و نه بغض اما این را به ستمگران هم باید گفت و نه فقط به معترضان. حرکت رهائی‌بخش مردمی باید که در هدف‌ها و برنامه‌ها و شیوه‌های خود بر آرمان‌های آزادی و عدالت و شان انسانی و.. شکل بگیرد و نه بر« بغض و نفرت و کینه» اما این نظام اسلامی است که بیش‌ترین بذر نفرت و بعض و کینه را در جامعه کاشته‌است و هرچه بماند بیش‌تر خواهد کاشت. ترسی که اقای زیباکلام از آن نوشته‌است ترس از فروپاشی نظام مسلط و ترس از گذار جامعه ایرانی از جمهوری اسلامی است و نیز ترس از دست دادن سهم از رانت استبداد و سرکوب در عرصه فرهنگ و دانشگاه‌ها و رسانه‌ها و.. . این ترس‌ها فهمیدنی است اما حقه یکی کردن حرکت اعتراضی مردم با به گفته او «تتلوها» برای بی‌اعتبار کردن این حرکت، حقه‌ای ناشیانه است . او «دام نهاد»ه «و سر حقه باز کرد»‌ه است اما نمی‌داند که «بازی چرخ بشکندش بیضه در کلاه» هرکه را که برای بقای استبداد و ستم و غارت و تبعیض و شکنجه و اعدام و قتل معرکه‌گیری کند.

• محمود

  ۷ اردیبهشت ۱۳۹۹، ۱۴:۱۶

  باشد که روزی برسد که در ایران فضا برای سخن گفتن کسانی غیر از دکتر زیباکلام و عباس عبدی و عطاءالله و باقی جماعت باز شود. روزی برسد که گذشته و امروزِ دکتر سروش و دکتر محمد خاتمی و دکتر احمدی‌نژاد و دکتر حسن روحانی بر پرده‌ی روشن مطبوعات داخل ایران به تصویر درآید. روزی برسد که جرأت کنیم بدون ترس از تیرهای غیبی بگوییم همراهی و مدارای ما در طی چهل سال با خانواده‌های مذهبی و هم‌کلاسی‌ها و دوستانِ مذهبی و رئیس انجمن‌های مذهبی و مدیران و همکارانِ مذهبی و دیگر زورمندانِ مبلغِ دروغ چه‌ بی‌حاصل و چه‌قدر از سر ناچاری بود. صد سال است که بسیاری از ما می‌دانیم این مذهب و آیین چه ویرانگر است ولی خب گیر افتاده‌ایم.

• کیوان

  ۷ اردیبهشت ۱۳۹۹، ۱۴:۳۳

  داستان تتلو و تتلوها را از منظر دیگری نیز میتوان ارزیابی کرد . تاریخ تولد تتلو را ۱۳۶۲ یا ۱۳۶۶ یا در همین حدود ذکر می کنند ( ۶۲ منطقی تر به نظر می رسد ) اما تفاوتی نمی کند ، همهء این تاریخ ها در مقطع اوج جنگ قرار می گیرند . همچنین در مقطع دوران طلایی امام و دوران انقلاب فرهنگی و اوج سرکوب ها و اوج فشارها برای تحمیل ارزش های دستوری و حکومتی ..... و حال نتیجه را ببینید ؛ پرورش و ظهور نسلی بی هویت ، پوچ گرا ، لذت طلب و شهوت خواه ، سیاست زدوده و در مجموع بی مسلک و بی مرام . بله تتلو دقیقا دستپخت همین نظام است . نظامی که هنوز پس از ۴۲ سال ، تمامی مشکلات و نابسامانی ها را به پهلوی یا آمریکا نسبت می دهد . نظامی که خود از پایه فاسد و خائن است باید هم چنین دستپختی داشته باشد . تتلو فقط مشتی است نمونهء خروار .

• Mehran Golawer

  ۹ اردیبهشت ۱۳۹۹، ۰:۵۱

  کامنت نخست از فرج سرکوهی بسیار منا سب است. هم به میخ زده و هم به نعل.افسوس که افرادی چون سرکوهی امکان حضور و نقد مسوولانه در داخل را ندارند. گرچه زحمات شما و یا رانتان بخصوص در ْآدینهْ کماکان ستودنی است.فضای ملتهب امروز جامعه به منتقدین آگاه و مسوول شاید بیش از گذشته نیاز دارد...شما که جور شاه و شیخ را دیده اید!