وبینار: همجنس‌گراهراسی و تراجنس‌هراسی در خانواده و قانون

همجنس‌گرایان، دوجنس‌گرایان، تراجنسیتی‌ها، میان‌جنسی‌ها و کوییرهای ایرانی می‌گویند هم در ساختار خانواده‌هایشان آزار و خشونت می‌بینند، هم در سطح جامعه و هم در رابطه با قوانین مجازات اسلامی حاکم بر کشور که نه تنها از آنها حمایت نمی‌کنند، بلکه آنها را پیشاپیش مجرم می‌پندارند.

به خاطر تلاش‌های جنبشی دگرباشان جنسی در کشورهای غربی بود که سرانجام در روز ۱۷ ماه مه ‌سال ۱۹۹۰ میلادی سازمان جهانی بهداشت، رابطه جنسی با همجنس را از طبقه‌بندی بین‌المللی بیماری‌ها خارج کرد. ۱۷ ماه مه هرسال به عنوان روزی که جامعه جهانی تصمیم گرفت که رابطه با همجنس دیگر بیماری نباشد، به عنوان روز جهانی مبارزه با همجنس‌گراهراسی، تراجنس‌هراسی و دوجنس‌گراهراسی جشن گرفته می‌شود.

راه طولانی‌ای که جنبش دگرباشان جنسی در کشورهای مختلف پیمود تا به روز ۱۷ ماه مه ۱۹۹۰ رسید، راهی است که افراد لزبین، گی، بای‌سکسوال، ترنس، کوییر، و میان‌جنسی (ال‌جی‌بی‌تی‌کیو‌آی) در ایران هم اکنون دارند می‌پیمایند.

به مناسبت ۱۷ ماه مه، زمانه وبیناری با عنوان «همجنس‌گراهراسی، تراجنس‌هراسی در خانواده و قانون» برگزار می‌کند. مهمان‌های این وبینار رضوانه محمدی - همجنس‌گرا و فعال ال‌جی‌بی‌تی؛ هانا ارسطو - مددکار و کنشگر حقوق کوییر؛ و پارلا شریفی- ترنس‌جندر ام‌تو‌اف (مرد به زن) هستند.

لینک وبینار: https://bit.ly/17maywebinar

♦ رضوانه محمدی در سال ۱۳۹۷ توسط نیروهای وزارت اطلاعات دستگیر و به بازداشتگاه این نهاد در بند ۲۰۹ زندان اوین منتقل شد. او پس از دستگیری با اتهامی مواجه شد که مستقیم مربوط گرایش جنسی‌اش بود. در این وبینار رضوانه محمدی از تجربه زیستن در ایران به عنوان یک زن همجنس‌گرا و تجربه بازداشتش صحبت خواهد کرد. رضوانه محمدی فارغ التحصیل رشته مهندسی پلیمر است. او در مقطع کارشناسی ارشد به تحصیل در زمینه علوم اجتماعی پرداخته و مقالاتش تاکنون از سوی مجله خط صلح، کانون زنان ایرانی و ایندیپندنت فارسی منتشر شده است.

♦ پارلا شریفی متولد مشهد و ساکن سوئد است. او نوجوانی و جوانی‌اش را در شهر مشهد گذرانده و همان‌جا بوده که خواسته که مراحل تطبیق جنسیت را طی کند. به عنوان یک ترنس‌جندر مرد به زن، پارلا شریفی از تجربیاتش در رابطه با مراحل مختلف تطبیق جنسیتی صحبت خواهد کرد. او از جمله تراجنسی‌هایی است که حمایت‌های خانواده را به همراه داشته و اکنون زنی است که در کشور سوئد زندگی می‌کند و شاغل است.

♦ هانا ارسطو مددکار و کنشگر حقوق کوییرهاست. ارسطو هم خود مهاجر است و هم با مهاجران کوییر ایرانی کار کرده است. او اکنون ساکن آلمان است و در صحبت‌هایش بر تبعیض‌هایی که مهاجران ال‌جی‌بی‌تی‌کیو‌آی ایرانی در راه فرار از ایران، پناهندگی، یافتن کشوری برای زندگی و سپس فضای زندگی یافتن در آن کشور تجربه می‌کنند، صحبت خواهد کرد.

لزوم روشنگری، همبستگی و پشتیبانی

آنچه در ۱۷ ماه مه جشن گرفته می‌شود در واقع تغییر مواضع علوم مختلف از جمله زیست‌شناسی و روان‌شناسی در رابطه با موضوع هویت‌ جنسیتی و گرایش جنسی است. هنجارسازی دگرجنس‌گرایی به عنوان گرایشی «نرمال» تا حدودی مربوط به دانش تولید شده این علوم و مواضع سیاسی نهادهای مذهبی مانند کلیسا‌ها در اروپا بوده است. هنجارسازی‌ای که در ایران هم نهادینه شده است. این موضوع که در خانواده‌های ایرانی ازدواج و رابطه جنسی تنها بین یک زن و یک مرد تعریف می‌شود و این موضوع که جنسیت چیزی است که در بدو تولد مشخص می‌شود همچنان عامل خشونت به بسیاری از افرادی است که هویت جنسیتی ترنس دارند یا که گرایش جنسی‌شان دگرجنس‌گرا نیست. در فرهنگ جریان اصلی محافظه‌کار در ایران، هر نوع گرایش، تمایل یا کنش جنسی خارج از چارچوب دگرجنس‌گرایی نوعی اختلال «غیرنرمال» فرض می‌شود.

با وجود اینکه سازمان جهانی بهداشت مدت‌هاست که تمایل و گرایش به رابطه جنسی با همجنس را از لیست بیماری‌های روانی خارج کرده است، عرف پزشکی و روان‌پزشکی در ایران همچنان موضوع درمان همجنس‌گرایی و یا درمان ترنس بودن را از دستور کارش خارج نکرده است. هستند پزشکان و روان‌پزشکانی که همجنس‌گرایی را «انحراف جنسی» یا «اختلال روانی» می‌خوانند و هستند درمانگرانی که ادعای درمان آن را دارند.

برای پایان دادن به این خشونت‌ها صدای خود دگرباشان جنسی کافی نیست. بدون حمایت دگرجنس‌گرایان افراد دگرباش جنسی در سطح خانواده و جامعه و قانون نمی‌توانند در ایران بدون دغدغه و با حق دسترسی به مزایای شهروندی زندگی کنند. وقت آن رسیده است که برای ایجاد ایرانی عاری از تبعیض و تعصب نسبت افراد دگرباش جنسی، دگرجنس‌گرایان هم حمایت‌های خود را نسبت به افراد دگرباش جنسی نشان دهند و از ارزش‌گذاری‌هایی که رفتار جنسی افراد را بر حسب «نرمال بودن» یا «اختلال و بیماری  بودن» محک می‌زند، اجتناب کنند.