بی‌پولی و خرید و فروش کنار خیابان: تصویرهایی از هفت‌تیر
فروشنده‌ها کنار خیابان‌های حول میدان هفت‌تیر بساط پهن می‌کنند و خریداران هم برای خرید بخشی از مایحتاج به جای رفتن به مغازه‌ها به کنار خیابان می‌روند.
هفت‌تیر تهران؛ بحران کرونا بسیاری را به دستفروشی کشانده ــ عکس: زمانه
میدان هفت‌تیر تهران با هیچ معیاری محله‌ای فقیر یا فرودست نیست. اما بی‌پولی، گرانی، اجاره‌های بالا، و بحران کرونا باعث شده که فروشنده‌ها کنار خیابان‌های هفت‌تیر بساط پهن کنند و خریداران هم برای خرید بخشی از مایحتاج به جای رفتن به مغازه‌ها به کنار خیابان بروند و اجناس مورد نیازشان را به قیمت کمتری بخرند.
تصویرهای زیر یک عصر شنبه را نشان می‌دهد و مربوط به شنبه چهارم مرداد در میدان هفت تیر است.
مخاطبی که از تهران این عکس‌ها را فرستاده، توضیح می‌دهد که مردم به مغازه‌ها نمی‌روند و اگر دستفروش‌ها به خیابان بیایند، آنها هم برای خرید به خیابان می‌روند، وگرنه در دوران کرونا در پیاده‌روهای هفت‌تیر آنقدر کسی را نمی‌بینی.
این پدیده مختص به هفت‌تیر نیست. تورم بالا و درآمد پایین باعث شده که همه به دنبال راه‌های ارزان‌تر جهت تأمین نیازهایشان باشند.
حکومت حمایت خاصی از مردم نمی‌کند. و تجربه نشان داده که تنها راه‌کارش عموماً محو کردن صورت مسأله است: مثل حمله مأموران شهرداری به دستفروش‌ها.
تهران به دلیل کرونا دچار محدودیت‌های کاری است. ۲۹۱ هزار و ۱۷۲ نفر تاکنون در ایران به کووید۱۹ مبتلا شده و ۱۵ هزار و ۷۰۰ نفر جان خود را براثر این بیماری از دست داده‌اند.
نظرها
کرم کتاب
چند هفته اخیر چنین پدیده ای را در برخی کانال های کتابفروشی در تلگرام هم می توان مشاهده کرد. کانال هایی که تا به حال خیلی حرفه ای و شیک و لوکس تجارت میکردند, در عرض این چند هفته شروع کرده اند به فروختن تقریبا هر چه که به دستشان برسد, حتی کتاب های دست دوم شخصی از کتابخانه های خود. پرسشی که پیش می آید این است که چنین شرایطی تا چه مقدار و برای چه مدتی میتواند دوام بیاورد؟
جواد
حکومت دیگر ترس آنچنانی از مردم ندارد چون برایش تقریبا ثابت شده این مردم خیلی حال و هوای براندازی رژیم را ندارند و اگر هم به هر علتی به خیابان ریختند رژیم یاد گرفته آنرا چطور در چند ساعت بخواباند. اگر رژیم از مردم نترسد در حقیقت چراغ سبزی گرفته که هر بلایی خواست سر مردم بیاورد. در چنین شرایطی نه گرانی، نه فقر، نه کرونا و مسئله مرگهای قابل پیش گیری و در نتیجه بی دلیل، نه گرسنگی، نه بی کاری، نه اعتیاد، نه اعدامهای سریالی و نه حتی بخشیدن خاک ایران به اجنبی واهمه ای ندارد چون می داند مردم را در بدترین حالت در ظرف چند ساعت می تواند کنترل کند و بعد با اعدامهای آهسته ولی مداوم ترس را قطره چکانی در جامعه تزریق کند و بدین وسیله برای خود هم زمان بیشتر به ارزان ترین قیمت بخرد و هم بتواند اهرم فشار را هر روز بیشتر بیشتری روی مردم قرار دهد بدون آنکه فشار مضاعف برایش خطری داشته باشد. این شرایط برای مردم بسیار خبر بدی است و اگر مردم همانجور رفتار کنند که حکومت انتظار دارد بدون شک مردم نه تنها زندگی و هستی خود را از دست خواهند داد بلکه حکومت بیشتر گستاخ شده و ممکن است شهرها، استان ها و حتی خود آنها را هم به کشورهای همسایه، استانهای روسیه یا چین بفروشد. حکومت با مردم بسیار خشن است ولی ترس مردم از حکومت بهای بسیار بالاتری از مرگ دارد چون نتیجه نهایی همان مرگ است ولی با زجر طولانی تر و خفت و ذلت بسیار بسیار بالاتر. مردم باید کاری کنند چون این کشور و زندگی آنهاست که مورد تهدید قرار گرفته نه هیچ کس دیگر.
فؤاد
جواد جان من مطمئنم که شما مخالف این نظام هستید, اما (در کمال احترام) نه تنها ارزیابی تان از توانایی هایی این رژیم به نظر نادرست و مبالغه آمیز است, بلکه جمع بندی و نتیجه گیری تان نیز مقداری گنگ و مبهم به نظر می رسد. آخوندها از روز اول از سایهء خودشان هم می ترسیدند و به همین دلیل اولین کارشان اعدام غیر قانونی بزرگ ارتشداران سلطنتی در پشت بام مدرسهء رفاه بود. در طی چهل سال گذشته این ترس آخوندها از سایهء خودشان نه تنها کمتر نشده بلکه هر سال بیشتر و بیشتر هم شده و می شود. بیخود نیست که یک سوم بودجهء کشور هر سال مختص به ۱۶ دستگاه امنیتی و اطلاعاتی و سرکوبگر رژیم است. اما با تمام این تفاصیل اعتراضات و مبارزات مردم در چند سال اخیر نه تنها کمتر نشده است و از بین نرفته است, بلکه هر به شکلهایی وسیع تر و گسترده تر ابراز می شود. شما فقط مقایسه کنید سرعت و گستردگی تظاهرات را در دیماه ۹۶ با آبانماه ۹۸. البته یادآوری از مبارزات مردمی در کشور اصلا بدین معنی نیست که اعتراضات مردمی در چند سال اخیر محدودیت ها و مشکلات خاص خود را نداشته, اما با تمامی این اشکالات و محدودیتها قادر بوده که توازن قوا را به نفع جبههء مردم تغییر داده و این روندی است که ادامه دارد. یک محدودیت و اشکال بزرگ مبارزات در چند سال اخیر این است که بسیاری از کنشگران ضد رژیم هنوز تصویر و درک درستی از این واقعیت ندارند که جنگ ما با ج.ا. یک جنگ فرسایشی است. این یعنی چه؟ این یعنی اینکه سرنگونی انقلابی جمهوری اسلامی حاصل یک نبرد نیست، بلکه از یک پیروزی به سوی پیروزی دیگر حرکت کردن، تحکیم دست آوردهای هر نبرد و سرانجام برای کسب پیروزی نهائی خیز برداشتن است. جمهوری اسلامی را باید در صحنه های مختلف مقاومت و مبارزه، به عقب نشینی واداشت، با نبردهای پی در پی در جبهه های مختلف، با تاکتیک های متنوع، نیروهایش را خسته و فرسوده کرد و سرانجام کل رژیم را به زانو در آورد. از اینرو نباید توده هایی را که خشمی قابل درک از این رژیم در وجودشان انباشته شده است به سوی رویاروئی های زودرسی که هنوز به اندازه کافی برای آن آماده نشده اند، سوق داد. از سوی دیگر زمانی هم که به هر دلیلی گزینهء دیگری جز رودرویی مستقیم با رژیم باقی نمانده, باید کماکان با حداکثر هوشمندی این رودرویی را با تاکتیکهایی مناسب و بهینه به پیش برد. همانگونه که در یک جبههء نبرد نظامی تمام عیار باید به موقع تعرض, دفاع و عقب نشینی کرد, در جنگ فرسایشی ما با ج.ا. نیز می بایست همانگونه که در میدان یک جنگ کلاسیک، این سه تاکتیک: تعرض به موقع برای پیشروی ، دفاع به موقع برای تحکیم موقعیت کسب شده، عقب نشینی به موقع به منظور آماده سازی برای خیز بزرگتر، را با تحلیل مشخص از شرایط مشخص استفاده کرد . تاکتیکهای سه گانهء تعرض, دفاع و عقب نشینی در ارتباطی درست و موزون با هم می توانند، امر پیروزی را بر دشمن ممکن کنند. در نبرد سیاسی و اجتماعی با جمهوری اسلامی نیز همین سه عنصر را میتوان خلاقانه برای حفظ روحیه، حفظ وحدت مردم مبارز، تا پایان هر نبرد، در هر دوره ای بکار گرفت. و شاید مهمترین نکته در جنگ فرسایشی ما با ج.ا. این باشد که در بسیاری از موارد (اکثریت قریب به اتفاق موارد) تاکتیکهای مسالمت آمیز کارآیی هایی به مراتب موثرتر از هر گونه تاکتیک های دیگر دارد و قابلیت جذب توده های میلیونی به مبارزات را فراهم میکند. در پایان امیدوارم که این نکات را به عنوان پیشنهاداتی دوستانه و رفیقانه در یک نبرد مشترک, رزم مشترک مردم ایران علیه تباهی و استبداد بخوانید. و بسیار ممنون میشوم که چنانکه شما یا دیگر دوستان هر گونه نظر, انتقادی یا حک و اصلاحی در این زمینه به نظرتان میرسد مندرج نمائید. با احترام