حشمت‌الله (امیر) آرین؛ سرگذشتی خفته در زیر خاک خاوران

«امیر دانشجویی بسیار باهوش و بااستعداد، اهل مطالعه و تحقیق و از مسئولان اتاق دانشجویی کوهنوردی دانشگاه ملی در سال‌های اول انقلاب بود که در تشکیل بسیاری از برنامه‌های دانشجویی کوهنوردی و صخره‌نوردی فعالانه شرکت داشت. از دوستانش شنیدم وقتی استادها نبودند، او به جای آنها سر کلاس درس می‌داد یا تمرین‌ها را حل می‌کرد.»

«در دوره کوتاه زندگی پربارش با شور و عشق زیادی در جست‌وجوی نادانسته‌ها و دریافتن پیچیدگی‌های راه آزادی و دموکراسی در ایران به مطالعه خستگی ناپذیر آثار ممنوعه فلاسفه و اقتصاددانان، سیاستمداران، هنرمندان و ادیبان ایرانی و غیرایرانی پرداخت. آزموده‌های او بسی فراتر از عمر ۲۰ و اندی ساله‌اش در زمان دستگیری بود. بی‌شک اگر متحجران حکومت اسلامی فرصت زندگی به او داده بودند، او تا به امروز از نوابغ عصر خود می‌بود، هر چند که با مرگ فجیعش در اندیشه‌های انسانی و رویاهای زیبایش برای رسیدن به آزادی و دموکراسی در تاریخ خون‌بار مبارزات مردمی ایران ثبت خواهد شد.»

«دو لباس شخصی موتوری که خود را بسیجی معرفی کردند هنگام رفتن به سر کار دستگیرش کردند. هنگام جست‌وجوی خانه تمامی کتاب‌های اقتصاد و فلسفه تاریخ و ادبیات ممنوعه او همراه با دست‌نوشته‌هایش و عکس‌های عروسی را بردند و به عنوان جرایم امیر به بازجویان کمیته نارمک تهران تحویل دادند و از آنجا او را به اوین منتقل کردند.»

«صاحبخانه این‌قدر وحشت کرده بود که تا مدت‌ها حالش خراب بود. حتی از او خواسته بودند که نباید به کسی خبر بدهد. پدر من همسایه ما بود، اما خبر نداشت این اتفاق افتاده چون صاحبخانه به قدری ترسیده بود که گرچه پدرم را می‌شناخت اما به کسی نگفته بود چه اتفاقی برایمان افتاده است.»

«در زندان اوین ۴۸ ساعت داخل راهرو بودم که خیلی سخت بود. نه غذایی بود و نه امکان دستشویی رفتن. خیلی صدای شکنجه می‌آمد. یادم هست در راهرو که نشسته بودم آقایی گلوله خورده بود. نمی‌دانم وابسته به چه گروهی بود، اما خونی بود. با برانکارد سه چهار نفر را آورده بودند که یکی از آنها جلوی من بود، با اینکه چشم‌بند داشتم می‌توانستم ببینم که سرش خونی است. بی‌هوش‌ بود مثل مرده‌ها، ولی برای شکنجه بردندش.»

«از زمان ورود به زندان اوین تا زمان اعدام در تاریخ ۹ شهریور ۱۳۶۷ در زندان گوهردشت کرج، امیر بارها و بارها مورد ضرب و شتم و شکنجه پاسداران و زندانبانان قرار گرفت. بارها برای شکستنش او را به انفرادی بردند و هر بار ماه‌های متوالی از ملاقات با خانواده محرومش کردند و از تحقیر و آزار و اذیت خانواده‌اش برای تحت فشار قرار دادنش دریغ نمی‌کردند. امیر در تمام این سال‌ها در مقابل این همه شکنجه و تحقیر تسلیم نشد بلکه بارها و بارها علی‌رغم عواقب جانی به اعتصاب غذا برای دفاع از حقوق اولیه انسانی خود و همبندی‌هایش دست زد.»

«به دلیل عدم توبه و انزجار از افکار و عقایدش در یک دادگاه دو دقیقه‌ای به دو سال حبس محکوم شده بود. در تابستان ۱۳۶۵ همچنان بعد از اتمام حکمش به همان دلایل از آزادی محروم و حکم آزادی‌اش تا اطلاع ثانوی به تعویق افتاد.»

«ناصریان آن ‌موقع که دادیار بود به امیر گفته بود اگر فکر می‌کنی مثل قهرمان‌ها ما تو را روی دوش مردم می‌گذاریم که بیرون بروی کور خوانده‌ای. اینجا می‌مانی تا بپوسی. به اینها می‌گفتند ملی‌کش تا توبه کنند و بیرون بیایند. در طی این دوران خیلی وقت‌ها ملاقات‌هایمان قطع بود چون خیلی وقت‌ها دوست نداشتند به ما ملاقات بدهند. خلاصه به هر دلیل کوچکی حتی کوچک‌ترین حرفی که در پشت تلفن می‌زدیم، تلفن قطع می‌شد. زمانی که حزب توده و فدائیان اکثریت غیرقانونی شدند، آن زمان امیر را به انفرادی بردند و چند ماهی که در انفرادی بود خیلی شکنجه و آزارش داده بودند.»

«تابستان ۶۷ من هر روز جلوی اوین بودم. هیچ‌کس نبود و می‌گفتند همه تعطیل کردند به جبهه بروند چون آن زمان عملیات مجاهدین بود که بروند دفاع کنند. به اوین می‌رفتیم و یک شماره تلفن‌هایی داشتیم از قدیم به اینها زنگ می زدیم و آن‌قدر اصرار می‌کردیم تا بالاخره یکی پای تلفن می‌آمد، همه می‌گفتند امام عفو عمومی داده، داریم پرونده‌ها را بررسی می‌کنیم.»

«بی‌خبری آدم را می‌کشت. از آن روز من هر روز دم در زندان اوین و گوهردشت بودم. یک بار که به گوهردشت رفتم، دیدم از همان منطقه‌ای که ما نزدیک زندان می‌شدیم، هیچ امکان نزدیک شدنی وجود ندارد. مانند فیلم‌های سینمایی همه با اسلحه و مسلسل بالای دیوارهای زندان ایستاده بودند. به نظرم خیلی غیرعادی آمد. همان‌طور که داشتم نزدیک می‌شدم یکی از داخل زندان نزدیک شد و داد زد جلو نیا. کسی بود که همیشه با زندانی‌ها می‌آمد، سرپرست کل زندانبان‌ها بود. حالت غیرعادی و استرس داشت. می‌گفت هیچ خبری نیست برو خانه‌ات. پرونده‌ها را بررسی می‌کنیم. همان زمان یک ماشین کامیون مانند ماشین حمل گوشت از زندان بیرون آمد. بعد گفت این ماشین را می‌بینی تا صبح لبنیات می‌آورند و می‌برند. وضع‌شان خوب است، می‌خورند و می‌خوابند. خلاصه نگذاشت که نزدیک بشوم و با عصبانیت می‌گفت اینجا تعطیل است. نمی‌توانی بیایی. من به خانه رفتم ولی طاقت نیاوردم. دوباره یکی دو هفته بعد به آنجا رفتم. همان شخص دوباره با عصبانیت برخورد کرد.»

«یک بار به سازمانی رفتم، به گمانم اداره کل زندان‌های کشور بود. مطمئن نیستم، اما آقایی که مسئول آنجا بود دید حال من خراب است. به چند جا زنگ زد و گفت شوهرت در هیچ زندانی نیست. گفتم یعنی چی، به جایی یا شهر دیگری منتقل شده؟ گفت نه. گفتم مگر می‌شود؟ قبلا گوهردشت بود. گفت نه آنجا هم نیست. گفتم اوین؟ گفت اوین هم نیست. حالا این معنی‌اش یعنی نیست دیگر. منتهی من نمی‌توانستم باور کنم.»

«آن روز که به من خبر دادند، اوایل آذر ۶۷، رفته بودم به اوین که یکی باز پشت تلفن گفت نگران نباش و برو خانه. داریم برای عفو عمومی بررسی می‌کنیم. وقتی به خانه آمدم، تازه رسیده بودم که تلفن زنگ زد. مثل اینکه حس کنم این تماس برای من است و تا گوشی را برداشتم گفت همسر فلانی هستی؟ نه خودش را معرفی کرد نه چیزی. با همان صدای خشن و تشرمابانه آدم می‌فهمید اینها کی هستند. حتی نگفت از کجا تماس می‌گیرد. من حدسم این است که از وزارت اطلاعات بود. بعد گفت ما همسرتان را اعدام کردیم، به دلیل همکاری با منافقین و عملیات کردستان. نه وصیت دارد و نه محل دفن. پرسیدم چرا اعدامش کردید؟ گفت اینها یک مشت آشغال بودند و فرستادیمشان به آشغال‌دانی. رفتند همان جایی که به آن تعلق دارند.»

«حکومت وحشت و ترور جمهوری اسلامی نه تنها سرمایه‌های انسانی ایران را در جوانی به دار کشیدند و نابود کردند، بلکه خانواده‌های این عزیزان را هم مورد اذیت و آزار و محرومیت از حقوق انسانی و شهروندی خود قرار داده و می‌دهند.»

«به آن پادگان که رفتیم قیامتی بود از پاسدارها با سلاح‌های سنگین. معلوم بود آماده‌باش هستند که مبادا خانواده‌ها بریزند و کاری بکنند. اما خانواده‌ها همه شوک‌زده بودند. دیدم جمعیت زیادی آمده، من همراه پدرم و بردار شوهرم رفته بودم. امکان این نبود با کسی صحبت کرد. اسم خواندند و بعد که داخل شدیم ما را به یک اتاق در بسته بردند. نیم ساعت منتظر شدیم، خبری نشد. همه آنها کلاه داشتند به صورتی که فقط چشم‌هایشان معلوم بود. نمی‌فهمیدیم اینها کی هستند. دست‌کش و کلاه داشتند که شناسایی نشوند. بعد یک ساک آبی آوردند که وسایلش در آن بود. ساعتش و حلقه‌اش هم بود.»

«کشورهای غربی تا آنجایی که بتوانند به خاطر منافعشان مانع می‌شوند. نمی‌گذارند هیچ چیزی مانع منافع اقتصادی و سیاسی آنها شود. ایران هم از پایگاه‌های خودش استفاده می‌کند تا جلوی این دادخواهی را بگیرد. در نتیجه مانند آن است که خانواده‌ها برخلاف جریان آب حرکت کنند چرا که هم باید انرژی بگذارند و هم با هزار مشکل دیگر مقابله کنند.»

«متأسفانه تلاش‌های خستگی ناپذیر بسیاری از بازماندگان کشتار دسته‌جمعی زندانیان در پیگیری و حق‌خواهی این جنایات در داخل و خارج از کشور با مقاومت و لابی‌گری رژیم جمهوری اسلامی در میان حامیان خود در خارج از کشور و بهره‌مندی آنان از ارتباطات تجاری با دولت‌های اروپایی، انگلستان، آمریکا، روسیه و چین تا به حال نتیجه‌ای مطلوب نداشته است.»