۱۱ سپتامبر و بومرنگ استعمار

نظرها

• هوشنگ

  ۲۲ شهریور ۱۳۹۹، ۶:۰۷

  تحلیلی دقیق و جامع از پی آمدهای یازده سپتامبر, خسته نباشید. متاسفانه در مورد ۱۱ سپتامبر, بدون اغراق, مثنوی های هفتاد من کاغذ می شود نوشت و باز هم جای نوشتن دارد! برای شروع فقط یاد آوری شود که طبق بررسی های دانشگاه براون, پس از ۱۹ سال, یکی از نتیجه های "جنگ علیه تروریزم" جا به جایی و تغییر مکان اجباری برای بیش از ۳۷ میلیون نفر در جهان بوده است. :Creating Refugees Displacement Caused by the United States’ Post-9/11 Wars David Vine, Cala Coffman, Katalina Khoury, Madison Lovasz, Helen Bush, Rachel Leduc, and Jennifer Walkup1 September 8, 2020 EXECUTIVE SUMMARY Since President George W. Bush announced a “global war on terror” following Al Qaeda’s September 11, 2001 attacks on the United States, the U.S. military has engaged in combat around the world. As in past conflicts, the United States’ post-9/11 wars have resulted in mass population displacements. This report is the first to measure comprehensively how many people these wars have displaced. Using the best available international data, this report conservatively estimates that at least 37 million people have fled their homes in the eight most violent wars the U.S. military has launched or participated in since 2001. The report details a methodology for calculating wartime displacement, provides an overview of displacement in each war-affected country, and points to displacement’s individual and societal impacts. Wartime displacement (alongside war deaths and injuries) must be central to any analysis of the post-9/11 wars and their short- and long-term consequences. Displacement also must be central to any possible consideration of the future use of military force by the United States or others. Ultimately, displacing 37 million—and perhaps as many as 59 million—raises the question of who bears responsibility for repairing the damage inflicted on those displaced. ***

• ایراندوست

  ۲۲ شهریور ۱۳۹۹، ۲۱:۱۹

  خمینی‌ها و بن لادن‌های زیادی در اینجا و آنجا این کره پهناور پیدا میشود که باید از ویروس فکری، سیاسی، اجتماعی آنها در مقابل بشریت جلوگیری کرد ! ایالت متحده آمریکا با تمامی انتقاد‌هایی‌ که از عملکرد آن میتوان برشمرد، پرچمدار آزادی بیان، تکنولوژی و مدرنیسم فرهنگی‌ است ! با این تحلیل‌های وصله پینه‌ایی از حوادثی که در زمان و مکان‌های مختلف و متفاوتی اتفاق افتاده، نمیتوان نتیجه‌گیری کلی‌ داشت و بعنوان یک شهروند از شرم , داشتن حکومتی چون جمهوری اسلامی در ایران، بیرون آمد !

• هوشنگ

  ۲۳ شهریور ۱۳۹۹، ۳:۱۹

  بن لادن, خمینی, طالبان,... و به طور کل اسلام سیاسی در خاورمیانه بدون حمایت همه جانبه ای غرب به رهبری آمریکا هیچگاه نمی توانستند حضور داشته باشند. تونل های سوپر مدرنی که بن لادن در کوه های افغانستان ساخته بود محصول فن آور هایی بود که پیمان ناتو به بن لادن یاد داده بود. شخص خمینی بدون توافق سران غرب در "کنفرانس گوادالوپ" هیچگاه نقشی کلیدی در ایران نمیتوانست ایفا نماید. جنبش طالبان نتیجهء مستقیم حمایت های آمریکا و پذیرائی رونالد ریگان از "مجاهدین افغانی" در کاخ سفید بود. طنز تاریک و تلخ تاریخ در این است که تمامی این سیاستهای غرب و آمریکا نتایجی کاملا برعکس داشته و محصولی جز ادامهء بحران های جهانی به دنبال نداشته است. صفت "وصله پینه ایی" شایسته ای آن ذهنیتی است که این تاریخ تاریک و تلخ دخالتهای غرب و آمریکا در منطقه (و نتایج تراژیک آنها) را فراموش میکند, نه تحلیل های مشروح و مفصل آقای گنجی. ایالات متحدهء آمریکا نیز مانند هر کشور دیگری متشکل از دولت و جامعه مدنی می باشد. تنها موتور تحول, پیشرفت, ترقی و آزادی در تاریخ آمریکا جامعه ای مدنی آمریکا, جنبش های اجتماعی مترقی در آنجا و فشار هایی بوده است که جامعه ای مدنی آمریکا و مردم آمریکا بر دولت ها وارد کرده اند. رجوع شود به "یک تاریخ مردمی از ایالات متحدهء آمریکا" (A People's History of the United States) نوشتهء تاریخدان و کنشگر فقید و برجسته ای آمریکایی "هاوارد زین." افرادی باید از حضور ج.ا. شرمگین باشند که به جز بحر طویل بافتن و فرافکنی های هپروتی, و وصله پینه ایی کار و حرف دیگری برای گفتن ندارند. ایرانیانی که از روز اول پا در راه سرنگونی انقلابی این رژیم داشته اند, باید فخر و افتخار کنند که از روز نخست طریقة و راه و روشی درست و بر حق را انتخاب کرده اند.

• هوشنگ

  ۲۳ شهریور ۱۳۹۹، ۴:۰۷

  با تشکر دوباره بابت این تحلیل ژرف و تاریخی از یکی از مهمترین وقایع تاریخ معاصر. یکی از نکات برجسته ایی که در مورد ۱۱ سپتامبر جلب توجه می کند, مسلک "جنگ علیه تروریزم"( War on terrorism) است. که با نام (Full-spectrum dominance), گستره تسلط کامل, یا "زنجیرهء سلطهء کامل" نیز معرفی می شود. یکی از مشخصات کلیدی "جنگ علیه تروریزم" این است که جنگ و نزاعی بی پایان و ابدی است. اریک هابزوام تاریخدان انگلیسی برای اولین بار عبارت "جنگ بدون پایان" را برای کارزار "جنگ علیه مواد مخدر" (The War On Drugs) که در دولت رونالد ریگان آغاز گشته بود استفاده کرد. در "جنگ علیه ترور" هم ما با چنین خصوصیتی "ابدی" و حضوری در همه جا در آن واحد روبرو می باشیم. در مورد جمع آوری اطلاعات و داده ها از سوی دولت در بارهء شهروندان نباید از یاد برد که چگونه برخی از اَبر شرکتهای فن آوری؛ گوگل, آمازون, فیسبوک,...در این حیطه هیچ دست کمی از دولت ندارند و در برخی موارد حتی اطلاعات و داده های گسترده تری در اختیارشان می باشد. همکاری این شرکتها با سازمانهای امنیتی دولتی نیز اکنون امری عادی است. نکتهء آخر در مورد جمع آوری داده ها و اطلاعات از سوی شرکت ها نقش منفی و نابود کننده ای است که چنین انباشت داده ها و اطلاعات به همراه خود دارد. این پدیده در کتاب "سلاح های تخریب ریاضی" شکافته شده است. Weapons of Math Destruction A former Wall Street quant sounds an alarm on the mathematical models that pervade modern life — and threaten to rip apart our social fabric We live in the age of the algorithm. Increasingly, the decisions that affect our lives—where we go to school, whether we get a car loan, how much we pay for health insurance—are being made not by humans, but by mathematical models. In theory, this should lead to greater fairness: Everyone is judged according to the same rules, and bias is eliminated. But as Cathy O’Neil reveals in this urgent and necessary book, the opposite is true. The models being used today are opaque, unregulated, and uncontestable, even when they’re wrong. Most troubling, they reinforce discrimination: If a poor student can’t get a loan because a lending model deems him too risky (by virtue of his zip code), he’s then cut off from the kind of education that could pull him out of poverty, and a vicious spiral ensues. Models are propping up the lucky and punishing the downtrodden, creating a “toxic cocktail for democracy.” Welcome to the dark side of Big Data. Tracing the arc of a person’s life, O’Neil exposes the black box models that shape our future, both as individuals and as a society. These “weapons of math destruction” score teachers and students, sort résumés, grant (or deny) loans, evaluate workers, target voters, set parole, and monitor our health. O’Neil calls on modelers to take more responsibility for their algorithms and on policy makers to regulate their use. But in the end, it’s up to us to become more savvy about the models that govern our lives. This important book empowers us to ask the tough questions, uncover the truth, and demand change.

• ایراندوست

  ۲۳ شهریور ۱۳۹۹، ۱۱:۱۶

  فردیت جهان سومی‌، روزی باید مسئولیت پذیری و نقش "خود" در تاریخ "خود" را بپذیرد و همچون دیگر کشورها که برای "منافعشان" دست به هر کاری مانند توطئه، استعمار، تحریف تاریخ و.... میزنند، به منافع ملی‌ و انسانیش، اندیشه و راه چاره‌ایی برای زندگی‌ و رفا مردمش جستجو کند ! استعمار با چشمان آبی‌‌اش به تاراج نمی‌‌آید, از چشم قهوه‌ایی‌های بومی استفاده ابزاری می‌کند ! مسلما با پیچ خوردن از درد محرومیت‌ها، شعار دادنها و نوک حمله را فقط به مسببان معلوم خارجی‌ نشانه گرفتن، ساده کردن معادلات سیاسی است و نه تنها مشکلی‌ حل نمیشود بلکه به ساده‌لوحی هم میتوان متهم شد !

• هوشنگ

  ۲۳ شهریور ۱۳۹۹، ۲۳:۱۹

  ابلهانه ترین نوع و شکل ساده لوحی انکار و تحریف وجه طبقاتی مبارزات اجتماعی است. یک درصدی های ج.ا. در ایران بسیار نزدیکتر به یک درصدی های دیگر در جهان هستند تا مردم ایران. جهانِ قرن بیست و یکم جهانِ سرمایه داری متاخر است (و رو به نابودی سریع محیط زیستی), در این دنیا گرسنگان و کارگران آمریکایی (خصوصا کارگران آمریکایی که در تماس و همبستگی با کارگران ایرانی هستند) درکی بسیار عمیقتر از فقر در ایران دارند, تا ایرانیانی که حتی ذکر طبقهء کارگر و مبارزهء طبقاتی برایشان ممنوع است و عکس العمل های آلرژیک به همراه دارد. یکی از بهترین نمونه های نقد درونمایه ای استعمار تحلیل های فرانتس فانون می باشد. برای فانون نقد و رد استعمار همراه است با نقدی ریشه ای از "آگاهی ملی", "فرهنگ ملی", برشمردن محدودیت ها و اشتباهات آنان, و همراه با مبحثی در مورد "مبارزات ضد استعماری و اختلال روانی." تا زمانی که مبنای تحلیلی و معرفتی "کشور" و "منافع ملی" و توهماتی از این قبیل است, ساده لوحیِ وصله پینه ایی فقط بیشتر و بیشتر تولید و باز تولید می شود.

• پرویز

  ۲۴ شهریور ۱۳۹۹، ۹:۴۷

  یکسان شمردن بن لادن و خمینی دقیق ومنصفانه نیست .درست است که دولت آمریکا در سال ۵۷ با رفتن شاه موافقت کرد اما در آن زمان روی این مو ضوع حساب می کرد که بازرگان وجبهه ملی قدرت را در دست بگیرند و خمینی به قم برود .بعد از اشغال سفارت ماه عسل این دو در هم شکست بن لادن اما از آعاز تحت هدایت ارتش پاکستان و محافلی در سعودی وقطر اداره می شد و گاه به منافع عام غرب خدمت می کرد وگاه منافع خاص این دولت های سنی ترسان از تاثیر پذیری مردمش از اسلام گرایی تیپ ایران

• سام

  ۲۴ شهریور ۱۳۹۹، ۲۱:۳۷

  مقاله به کار فارسی زبان ها نمیآید. تمامی مراجع در متن بالا در دسترس مردمان کشورهای مدرن است آنجایی که بحران وجود دارد و آنها هم می‌توانند با خواندن کتب و نوشته ها صاحب چشم اندازه بشوند و در نهایت یا دست به عملی میزنند یا منفعل باقی ماند . مردمان استثمار شده دردشان چیزی نیست که در نوشته بالا بود. آخر مقاله مثل اکثر مقالات نوشته شده از ذهنیت چپ ِ جهان سومی بود که فقط از خود آه و ناله و نفرین بجا میگذارد.

• زال

  ۲۵ شهریور ۱۳۹۹، ۶:۱۳

  آقای سام آیا بحران فقط در کشورهای "مدرن" وجود دارد؟ پس در ایران که غیر مدرن است از بحران هیچ خبری نیست و همه چیز گل و بلبل است؟ شما قبل از انگ "ذهنیت جهان سومی" زدن به این مقال نفیس و برازنده نگاهی کنید به یادداشت سه خطی خودتان که از اول تا آخرش هیچ چیز نیست غیر از نقیص گویی و کلی پراکنی های بی سر و ته. پدیدهء حکومت‌داری مبتنی بر "امنیت" که در اینجا بدان اشاره شده است "آه و ناله و نفرین" نیست, بلکه راهبردی طبقات حاکمه است که اکنون به صورت روزمره در چهار گوشهء جهان اجرا میشود. برخی چشم دیدنش را دارند, برخی هنوز در کلی گویی های بی سر و ته گرفتار اند.

• سام

  ۲۵ شهریور ۱۳۹۹، ۹:۰۱

  زال نوشته است: آقای سام آیا بحران فقط در کشورهای “مدرن” وجود دارد؟ »» در نوشته من هیچ اشاره ای دال براینکه در کشورهای پیرامونی مشکل و بحران وجود ندارد دیده نمیشود! پس در ایران که غیر مدرن است از بحران هیچ خبری نیست و همه چیز گل و بلبل است؟ »» من به صراحت باز هم اشاره کردم که در کشورهای پیرامونی بحران و مشکل هست اما از نوعی که در مقاله عنوان شده نمیباشد! شما قبل از انگ “ذهنیت جهان سومی” زدن به این مقال نفیس و برازنده نگاهی کنید به یادداشت سه خطی خودتان که از اول تا آخرش هیچ چیز نیست غیر از نقیص گویی و کلی پراکنی های بی سر و ته. »» اینکه در نوشته سه خطی من نقیض گویی و کلی پراکنی های بی سرو ته یافته اید، باز هم از ذهنیت چپ جهان سوی تراوش میشود!!؟ پدیدهء حکومت‌داری مبتنی بر “امنیت” که در اینجا بدان اشاره شده است “آه و ناله و نفرین” نیست, بلکه راهبردی طبقات حاکمه است که اکنون به صورت روزمره در چهار گوشهء جهان اجرا میشود. »» در خاورمیانه چنین پدیده ای مطابق تلّقی شما و همچنین نویسنده مقاله ( حکومت داری براساس تئوری امنیت ) وجود ندارد! چرا که نظامهای آنها هیچگونه شباهتی با کشور های مدرن ندارد. پس تناقض در نوشته شما است. یکی دیگر از ویژگی های ذهنیت جهان ِ سومی این میباشد که هر نقدی هرچند سه خطی را توهین شخصی به خودشان میگیرند و حمله به جلو میکنند و کاسه داغ‌تر از آش میشوند. احتمالاً بعد از خوانده این متن کوتاه رستم هم سر و کلّه اش پیدا خواهد شد. در آخر اضافه کنم : اگر در محله ای یک گردن کلفت باج خور باشد که ماست همسایه ها را کیسه کرده است و خِرخِرهٔ همسایه ها را خوب میفشارد و همسایه ها توان مقابله ندارند ، کمکی به وضعیت اسفبار و مفلوک زده همسایه ها نمیکند اگر آنها خبردار شوند که مثلاً آن گردن کلفت بی سر و پا در خانه اش مشکل خانوادگی دارد. آگاه شدن از وضعیت ِ داخلی ِ خطرناک و بی سامان یک کشور صاحب قدرتِ جهانی به مفهوم با قدرت شدن کشور های بی قدرت نیست. این بدین مفهوم است محتوای مقاله بالا ذره ای در جهت شناخت و رفع مشکل من ِ جهان سومی ، کار ساز نیست . آگاه شدن از مشکل خانوادگی آن باج خور بنیاداً کمکی جهت شناخت وضعیت داخل منزل من نمیکند. نکته جالب اینکه در ذهنیت چپ جهان سومی یک توّهم ِ تاریخی حک شده و رسوب بسته و آن اینکه : وجود بحران در جهان سرمایه داری به معنی نقص در سیستم تلقی میشود ، از سویی خودشان ازان میکنند که این بحران‌ها ساختگی است و نظام سرمایه داری نیاز به بحران دارد ! صرف نظر از اینکه این ایده ها درست است یا نادرست ، عدم وجود سرمایه داری معادل پیدایش سوسیالیسم نیست.

• زال

  ۲۶ شهریور ۱۳۹۹، ۶:۰۳

  بحران های سرمایه داری ساختاری, ذاتی, حقیقی و اجتناب ناپذیرند. ادعای اینکه این بحران ها "ساختگی" است فقط ادامه فرافکنی های ناشیانه شماست. از رکود اقتصادی ۱۸۷۳-۱۸۹۶ تا رکود ۱۹۲۸ (که در حقیقت تا پایان جنگ دوم جهانی ادامه داشت), تا رکود ۲۰۰۸ و رکود عظیم کنونی (که به گفته اقتصاد دانان به "رکود عظیمتر The Greater Depression منجر خواهد شد), قانون های حرکت شیوهء تولید سرمایه داری و بحران های انباشت و نزول نرخ سود محرک های این بحران ها هستند. کاندراتیف در نظریهء "موجهای طولانی توسعه سرمایه داری" به اجزای این بحران پرداخته است. شومپتر از این بحران با عنوان "نابودی خلاقانه" creative destruction نام می برد. دو جنگ جهانی و یک جنگ جهانی سوم که در راه است نمونه هایی از این بحران های سرمایه داری میباشند. اما با عالمگیر شدن بحران محیط زیست و نابودی تدریجی زیست محیطی, که هر چه بیشتر میگذرد سریعتر و ویرانگرتر میشود دیگر "نابودی خلاقانه" ای در کار نیست و سر و کار نسل بشر فقط با نابودی ویرانگر است. تا زمانی که سرمایه داری وجود داشته باشد نقد سرمایه داری به شکلهای افکار و مسلک های ضد سرمایه داری, یا جنبش های ضد سرمایه داری, و یا جوامع پسین سرمایه داری وجود خواهد داشت. شباهت و نکتهء مشترک جوامع "خاورمیانه" (حالا اینکه چه کسی چنین نام و لقبی را برای منطقهء ما انتخاب کرده است بماند برای فرصتی دیگر) با جوامع پیشرفتهء سرمایه داری سیاستهای نئولیبرالی آنان و پی آمدهای چنین سیاستهایی (پولاریزه شدن جوامع به اردوگاه های "یک درصدی" و "نود و نه درصدی") می باشد. خود ج.ا. بهترین نمونهء "مدیریت از طریق بحران" و امنیتی کردن تمامی سپهرهای جامعه است. از بحران سینما رکس, تا بحران گروگانگیری, تا بحران ادامهء جنگ ایران و عراق, تا بحران سلاح های هسته ای,.... در ج.ا. همه چیز مقوله ای امنیتی است؛ از حجاب اجباری زنان, تا کمبود آب, بحران محیط زیست, آزادی های مدنی,... جهان قرن بیست و یکم جهان سرمایه داری جهانگیر شده است و دو جهان بیشتر ندارد؛ جهان یک درصدی ها و جهان نود و نه درصدی هاست. در جا زدن های شما در ادبیات سیاسی قرن بیستم, رهگشای شرایط کنونی ما نیست.