پیامدهای جنگ ایران و عراق از پنجره ادبیات ضد جنگ

نظرها

• پویا

  ۱ مهر ۱۳۹۹، ۲:۳۷

  14 روز با مرگ دست وپنجه نرم کرد. برادر کوچکم بود، در منطقه جنگی سرباز بود و حالا بر روی تخت بیما رستان با مرگ میجنگید. هر روز به دیدنش میرفتم و او هر روز ضعیف تر میشد. در کنار تخت او جوان برومندی دراز کشیده بود که همیشه با نشاط بود و من همیشه این سوال برایم پیش می آمد که او چه مشکلی دارد. در آن بیمارستان تنها مجروحان جنگی بستری بودند و بدون شک او هم مجروح بود. در یکی از روزها که به عیادت برادرم رفته بودم جوان مجروح با کشیدن بندی که بالای تختش بود پرستار را صدا کرد. پرستار مستقیم به سوی او رفت، ملافه را کنار زد و من دیدم که مرد مجروح یک پا یش را از دست داده بود. برادرم بعدا به بخش مراقبت های ویژه منتقل شد و در جنگ با مرگ شکست خورد. او 19 سالش بود.(نقل از وبلاک نجواهای من)

• گفت محلش نگذارید!!

  ۲ مهر ۱۳۹۹، ۱۴:۱۱

  بخشی از کتاب "ناگفته های انقلاب" اثر ابراهیم یزدی. سال ١٣٧١ به دیدن مرحوم مهندس بازرگان ‏رفتم و صحبت از جنگ ایران و عراق شد، از ایشان پرسیدم که: "آیا واقعا نمی‌شد از این جنگ پیش‌گیری کرد؟" بازرگان ‏خاطره ‌ای را در این زمینه نقل کردند: "" پنج ماه قبل از حمله صدام حسین به ایران در ٣٠ فروردین ١٣۵٩، تیتر بزرگ روزنامه کیهان این بود: "امام ارتش عراق را به قیام بر علیه صدام دعوت کرد". در اوایل اردیبهشت ١٣۵٩ شورای انقلاب از من خواستند برای رسیدگی به مسئله مهمی جلسه شورا را تشکیل دهیم، وقتی به جلسه رفتم دیدم آقای دعائی سفیر ایران در عراق نیز در جلسه حضور دارد گفتند آقای دعایی ‏گزارشی دارند. آقای دعایی گفت: "در چند ماه‌ اخیر هرچند روز یکبار مرا به ‏وزارت امور خارجه احضار و با ارائه مدارکی به کوشش ایران برای اخلال و آشفتگی در عراق ‏اعتراض می‌کنند، اما هفته گذشته شخص صدام حسین مرا احضار کرد و پس از ‏بیان اعتراض شدید خود نسبت به دخالتها گفت: این وضع برای من قابل تحمل نیست، شما بروید تهران و به آقای ‏خمینی بگویید من اولین دولتی بودم که جمهوری اسلامی را به رسمیت شناختم و اگر مایلند خود من (صدام) شخصا به ایران می ‌آیم تا با مذاکره اختلافات را حل کنیم و اگر مایل نیستند با من مذاکره کنند یک هیئت ‏عالی رتبه به ایران می‌فرستم و یا آنها یک هیئت برای مذاکره به عراق بفرستد تا اختلافات حل ‏شود چون در صورت ادامه این وضع مطمئن باشید که به ایران حمله نظامی ‏خواهم کرد" شورای انقلاب تصمیم می گیرد که آقای دعایی به همراه مهندس بازرگان و دکتر بهشتی برای تعیین تکلیف به دیدار آیت الله خمینی بروند، در این دیدار ابتدا آقای دعایی شرح کامل ماجرا و تهدید صدام را ‏بیان می‌کند و آیت الله در پاسخ به او میگوید: محلش نگذارید !! -سپس مهندس بازرگان شروع به صحبت می‌کند: باید توجه کرد که امروز موقعیت ما در ‏جهان به علت انقلاب چندان مطلوب نیست و اگر گرفتار جنگ شویم همه از طرف مقابل حمایت خواهند کرد.. از این گذشته وضعیت ارتش به علت اعدام بسیاری از فرماندهان ارشد آن خوب نیست و به کلی فاقد روحیه لازم برای جنگیدن است بنابراین واجب است از وقوع هرگونه جنگ احتمالی پیشگیری کنیم. آقای خمینی باز می گوید: محلش نگذارید.... این بار دکتر بهشتی شروع به استدلال می‌کند که خمینی تحمل نمی کند و از جای خود برمی خیزد و برای بار سوم می گوید: گفتم که محلش نگذارید و به طرف ‏در حرکت می‌کند. آقای دعایی که خیلی ناراحت شده بود می‌گوید: "آقا من دیگر به بغداد نمی ‌روم". ‏خمینی پس از تامل کوتاهی رو به طرف دعایی می‌کند و می گوید: "وظیفه شرعی‌ به تو می‌گوید که بروی و بدون اینکه منتظر پاسخ شود از اتاق بیرون می‌رود." مدتی بعد عراق به ایران حمله کرد.""