پرستو فروهر - ۲۲سال بعد از قتل‌های سیاسی پاییز ۷۷؛ برای دادخواهی از پا ننشینیم

نظرها

• حقیقتگو

  ۲۶ آبان ۱۳۹۹، ۲۱:۱۲

  بسیاری ازاقشار وگروه های سیاسی تصور میکردند که تنها بخت شان از سهم داشتن در کشورداری با خمینی ایجاب میشود ومدتی نگذشته خمینی را با مشاورات ها وپند و اندرزهای آنچنانی وادار به ترک حکومت کردن و اینکه بطور نمایشی و سمبل وار رهبر باشد راضی کنند ...وبه همین خیالات و تصورات هم بود که اقشار وگروهای سیاسی سرسختانه و کاسه داغ تر آش برای خمینی تبیلغ میکردند که بله آزادی و رفاه و غیره تنها با حکومت اسلامی خمینی ممکن است ...خمینی وشرکاء دانسته که هیچ شریک و شرکائی برای گنج شان نمی خواهند ولی به تبلیغات آنها نیازدارند مدتی برای گول زدن وسرگرم کردن آنها صبر کردند ...ازجمله این گروهای سیاسی توده ها ...مجاهدین خلق ..وحتی کمونیست ها بودند که درپاریس برای خمینی و اهداف حقوق بشرانه و ازادی و تقسیم درآمدهای نفتی مابین مردم چنین وچنان میکردند ...بعد ازگذشت مدتی که خمینی و شرکاء که ستون های حکومتی شان درایران محکم کردند دیگر نیازی به آنها نداشتند ..خلخالی ها و شرکا< را برای کشتارشان و محوشان آماده کردند ...این اقشار وگروها ندانسته و یا دانسته برحسب منافعاشان پاذل های غول وحشی و جنایتگری را به هم جفت وجور کردند که ازفرانسه به ایران آوردند و درایران زنده شد و اولین ها هم بودند که طعمه اش شده اند وجمعی هم به خارج کشورمتواری شدند !!!

• کیوان

  ۲۹ آبان ۱۳۹۹، ۲۲:۵۰

  خانم پرستو فروهر می توانند از فضای مجازی برای گرامیداشت یاد و خاطرهء قربانیان قتل های زنجیره ای - منجمله مرحوم پدر و مادرخویش - استفاده کنند . چندین سال است ایرانیانی که ناخواسته در تبعید به سر می برند و به ناچار در سراسر دنیا پراکنده شده اند ، برای مراسم جمعی نظیر مجلس ختم از گردهمایی مجازی استفاده می کنند . یکی از ساده ترین راه ها برگزاری لایو در یکی از شبکه های اجتماعی است . باشد که یاد آن عزیزان برای همیشه در دلها باقی بماند و به تبع آن روز دادرسی نهایی فرا رسد .

• داود بهرنگ

  ۱ آذر ۱۳۹۹، ۲۳:۱۹

  با سلام به پروانۀ داغدار؛ پروانۀ فروهر بگویم که نوشتۀ من این جا در شرح یک باور دینی از نگاه دینی است که خود اینک قربانی است. و من می خواهم در این رابطه و در رابطه با کشف عاملین جنایات ـ در چهار دهۀ گذشته در ایران ـ این پیشنهاد را در میان نهم که بیایید کشته شدگان را قربانیان یک باور دینی بدانیم. باوری که باورمندانش حکومت ایران را "نظام مقدس" و ناشی از ارادۀ خدا می دانند. نقطه اشترک اصلاح طلب و اصولگرا در ایران در باوری است که اینان به تقدس نظام حکومتی در ایران دارند. نقطه اشترک اینان با شورای نگهبان در باوری است که اینان به تقدس نظام حکومتی در ایران دارند. نقطه اشترک اینان با شورای مصلحت در باوری است که اینان به تقدس نظام حکومتی در ایران دارند. نقطه اشترک اینان با خنزر پنزرهای مجلس در باوری است که اینان به تقدس نظام حکومتی در ایران دارند. و اینان همگی به خوبی آگاهند که هر جنایت رخداده در چهار دهۀ گذشته در ایران از بهر نگاهداشت یک "نظام مقدس" است. نظامی که خونش رنگین تر از خون آدمیان است. ما می دانیم که بابلی ها بچۀ نوزاد را در معبد مردوخ ـ بهر خرسندی خدای مردوخ ـ و در معبد آنو ـ بهر خرسندی آنو ـ و در معبد شهر اُروک ـ بهر خرسندی خدای اُروک ـ سر می بریده اند و خونش را می ریخته اند. ما می دانیم که آزتک ها انسان را در معابدشان ـ بهر خرسندی خدایانشان ـ سر می بریده اند و خونش را می ریخته اند. ما می دانیم که مایاها انسان را در معابد شان ـ بهر خرسندی خدایانشان ـ سر می بریده اند و خونش را می ریخته اند. ما می دانیم که اینکاها انسان را در معابد شان ـ بهر خرسندی خدایانشان ـ سر می بریده اند و خونش را می ریخته اند. ادامه در 2

• داود بهرنگ

  ۱ آذر ۱۳۹۹، ۲۳:۲۱

  (2) نظام مقدس در ایران هم همین کار را می کند. و همه کارگزاران این حکومت و همۀ باورمندانش نیز در اقدام به این کار سهیم اند و دارای مسئولیت مشترک اند. سید محمد حسین طباطبایی در تفسیر المیزانش در رابطه با آیۀ 62 از سورۀ بقره می نویسد: مفاد این آیه دلالت بر این دارد که «گفتن این که من مؤمنم، من یهودی ام، من نصرانی ام، من صابئی ام نزد خدا هيچ ارزشى ندارد. نه تنها برای دین داران بلکه برای خود انبياء هم اگر شرک بورزند در بردارندۀ هیچ ارزشی نیست.» این را این جا بگویم که ترجمۀ فارسی المیزان با متن عربی آن فرق دارد. طباطبایی در متن عربی در این باره می نویسد:... أن الاسماء والتسمی بها مثل المؤمنین والیهود والنصاری والصابئین لا یوجب عندالله تعالی أجراً و لا أمناً من العذاب ... حقیقة الإیمان بالله والیوم الاخر والعمل الصالح و لذلک لم یقل "من آمن منهم" بارجاع الضمیر ... فلا اسم من هذه الأسماء ینفع لمسمیه شیئاً ... الأنبیاء و من دونهم فیه سواء ...» شرک ـ به استناد بیش از 90 در صد آیات قرآن ـ نکتۀ کانونی "دین اسلام" از آغاز تأسیس اش یعنی از زمان ابراهیم نبی بوده است. قرآن در این باره می گوید: انبیاء تنها از برای ابلاغ یک پیام ـ و نه هیچ چیز دیگر ـ به پیامبری مبعوث شده اند. و پیام آنان به بشر این است که: شرک مورزید! همین! [فرمان اول از ده فرمان موسی نیز به سادگی تمام همین است.] ادامه در 3

• داود بهرنگ

  ۱ آذر ۱۳۹۹، ۲۳:۲۵

  (3) گزارۀ «لا إله إلّا اللّه" در قرآن معنی فارسی اش «شرک مورزید!» است. پیامبر در این باره گفته است که هر که بگوید "لا إله إلّا الّله" رستگار است. بخارایی می نویسد: «ابوذر گفته من از پیامبر پرسیدم: درست است که شما گفته اید هر که بگوید "لا إله إلّا الّله" رستگار است؟ گفت آری. گفتم: اگر دزدی و زنا کرده باشد چه؟ گفت باز هم همان را می گویم. گفتم: می گویم اگر دزدی و زنا کرده باشد چه؟ گفت باز هم همان را می گویم. گفتم: می گویم اگر دزدی و زنا کرده باشد چه؟ گفت: خلاف باور ابوذر باز هم همان را می گویم.» بخارایی در ادامه می نویسد: هر که از ابوذر در این باره پرسیده وی با شوق و ذوق گفته که پیامبر به من گفت «خلاف باور ابوذر هر که بگوید "لا إله إلّا الّله" رستگار است.» (صحیح بخاری؛ ف؛ ج 6؛ حدیث 5827 ص 431) بخارایی می نویسد: «گفته اند معاذ هنگامی که در بستر مرگ بود گفت: پیامبر باری به من گفت اگر کسی باورمندانه «لا اله إلا اللّه» بگوید رستگار است. گفتم پیامبرا شود این را با دیگران بگویم؟ گفت: نه؛ نگرانم. [درکش ساده نیست.] (بخارایی؛ ف؛ ج 1؛ حدیث 128 ص 82) بخارایی می نویسد: گفته اند پیامبر گفت: بهر رستگاری بشر گفتن «لا اله الا الله» و داشتن یک جو اراده قلبی به انجام کاری که خیر است کافی است.» (بخارایی؛ ف؛ 7؛ 7410 ص 562) باری گفت: گفتن «لا اله الا الله» و داشتن ذره ای اراده قلبی به انجام کاری که خیر است کافی است.» (بخارایی؛ ف؛ 7؛ 7410 ص 565) حَسن بصری در این باره گفته است که گفتن «لا إله إلّا الله» همانا کافی است. (بخارایی ؛ ف ؛ ج 7؛ حدیث 7510ص 623) ادامه در 4

• داود بهرنگ

  ۱ آذر ۱۳۹۹، ۲۳:۲۷

  (4) شرک اما یعنی چه؟ سید محمد طباطبایی در جلد 15 المیزان می نویسد: «بت پرستان کسانی نبودند که سنگ و چوب می پرستیدند. کسانی بودند که بتی از سنگ و چوب می ساختند و آن را نُمایه و نشانۀ الهه ای می دانستند که برایشان مقدس بود. (ص 417) چون لحاظ کردن موجودات غیر مرئی برایشان دشوار بود و نمی توانستند درکی و دریافتی از آن در اذهان خود داشته باشند لذا برای هر الهه ای که داشته اند و برایشان مقدس بوده بتی که نشانه و نُمایۀ آن الهه باشد ساخته اند و آن را پرستیده اند. (ص417) بت برای آنان میانجی بوده است. تقدیس بت برایشان به منزلۀ تقدیس خدایانشان بوده است. (ص 418) [پایان نقل قول] بگویم که واژۀ "پرستش"در قرآن نیست. پرستش کاری است که یک بت پرست می کند و در بردارندۀ رفتار پرستارانۀ بت پرست در برابر بتُی است که آن را مقدس می داند.بت پرست بهر نمونه از برای بتی که دارد خوراکی می برد. نوشیدنی می برد. دخترش را تقدیم می کند. پسرش را تقدیم می کند. کسی را به خدمتش می گمارد. سر حیوانی یا انسانی را برای گرامی داشت خاطرش ـ خاطری که از برایش مقدس است ـ می بُرّد. در جمع بست آنچه تا این جا در میان نهادم می خواهم بگویم که: شرک در قرآن یعنی خدا باور بودن و چیز یا کسی را مقدس انگاشتن و آنگاه آن را به خدا نسبت دادن. و مشرک کسی است که چیزی و یا کسی را مقدس می انگارد و آن را آنگاه به خدا نسبت می دهد. ادامه در 5

• داود بهرنگ

  ۱ آذر ۱۳۹۹، ۲۳:۳۰

  (5) قرآن در بارۀ مشرک خشونت کلامی سختی دارد. مشرک را "کالانعام" می داند. او را اگر چنانچه بخواهد دیگران را به زور و تهدید به پذیرش اعتقاداتش وابدارد کافر می داند. می گوید:«الَّذین کَفَرو بِرَبّهِم یعدِلُونَ.» یعنی: «کافر کسی است که چیزی یا کسی را مقدس می انگارد و آن را آنگاه خداگون و مقدس به شمار می آورد. قرآن می گوید: فرد کافر گاه ـ در نهایت بی شعوری ـ می تواند شریرترین جنبدۀ کرۀ خاکی باشد. کسی است که گوشش از شنوایی مغزی اش درگسسته است. «خدا اگر می دانست که فایده دارد دو گوش دیگر هم به او می داد!» [«وَلَوْ عَلِمَ اللَّهُ فِيهِمْ خَيْرًا لَّأَسْمَعَهُمْ ۖ وَلَوْ أَسْمَعَهُمْ لَتَوَلَّوا وَّهُم مُّعْرِضُونَ.»] در پایان می خواهم بگویم که آری! کشته شدگان چهار دهۀ اخیر در ایران قربانیان یک باور دینی اند. [به لفظ قرآن] به قتل رسیده به دست مشرکین و کافرانی اند که حکومت برساختۀ خودشان را "نظام مقدس" می دانند و آن را به خدا نسبت می دهند. با تعظیم و احترام داود بهرنگ پروانۀ گرامی! در صفحۀ 6 برایت شعری از اقبال می آورم

• داود بهرنگ

  ۱ آذر ۱۳۹۹، ۲۳:۳۷

  (6) «یک ذره بی مایه متاع نفس اندوخت ـ شوق آن قدرش سوخت که پروانگی آموخت؛ پهنای شب افروخت. وامانده شعاعی که گره خورد و شرر شد ـ از سوز حیاتست که کارش همه زر شد؛ دارای نظر شد. پروانهٔ بیتاب که هر سو تک و پو کرد ـ بر شمع چنان سوخت که خود را همه او کرد؛ ترک من و تو کرد. یا اخترکی ماه مُبینی به کمینی ـ نزدیک تر آمد بتماشای زمینی؛ از چرخ برینی. یا ماه تُنُک ضو که به یک جلوه تمام است ـ ماهی که بر او منت خورشید حرام است؛ آزاد مقام است. ای کرمک شب تاب سراپای تو نور است ـ پرواز تو یک سلسلهٔ غیب و حضور است؛ آئین ظهور است. در تیره شبان مشعل مرغان شب استی ـ آن سوز چه سوز است که در تاب و تب استی؛ گرم طلب استی. مائیم که مانند تو از خاک دمیدیم ـ دیدیم تپیدیم ، ندیدیم تپیدیم؛ جائی نرسیدیم. گویم سخن پخته و پرورده و ته دار ـ از منزل گم گشته مگو پای بره دار؛ این جلوه نگه دار.» اقبال لاهوری منبع: استنادات من به "صحیح بخاری" ناظر به ترجمۀ فارسی آن است. ترجمه ها از خودم است. این گفتار در متن عربی کتاب هم همین شماره ها را دارند. مترجم کتاب به فارسی: عبدالعلی نور احراری ـ انتشارات تربیت جام ـ احمد جام 1388

• دو پرسش‌ شاید آزاردهنده اما به جا.

  ۲ آذر ۱۳۹۹، ۴:۴۴

  دو پرسش‌ شاید آزاردهنده اما به جا. این روزها عکس‌های فروهرها و دیگر کشتگان قتل‌های موسوم به زنجیره‌ای با جمله‌های گوناگون در نکوهش قاتلان آن‌ها در فصای مجازی و برخی رسانه‌ها منتشر می‌شود که خوب است و به جا و بهنگام. حتا برخی اصلاح‌طلبان حکومتی و حامیان به‌اصطلاح غیرمذهبی آنان در خارج از کشور نیز چنین می‌کنند که باز هم خوب است و... اما از این دو پرسش گریزی نیست که: 1 ـ چرا میلیون‌ها ایرانی به فهرست امید قاتلان خاتمی رای دادند که نام دری نجف‌آبادی، از آمران این قتل‌ها نیز در آن بود؟ ( و نیز نام ری شهری، از آمران برخی اعدام‌ها و قتل‌های سیاسی و عقیدتی و دینی دیگر) 2 ـ و پرسش مهم‌تر این‌که چرا همه اصلاح‌طلبان، حتا یاران نزدیک آقای میرحسین موسوی، که در حصر بود، و شماری از «تحلیل‌گران»، نویسندگان، هنرمندان، سلبریتی‌های رانتی، «فعالان سیاسی» و.. و کسانی دیگر در رسانه‌ها، اجتماعات انتخاباتی و.. مردم را به رای دادن به فهرستی فراخواندند که قاتلان به نامی چون دری نجف آبای و ری شهری در آن بودند؟ هرکس که حتا روزنامه‌های داخل کشور را خوانده‌بود از نقش دری نحف آبادی در این قتل‌ها خبر داشت که نام او حتا در دادگاه فرمایشی و رسانه‌های داخل کشور نیز مطرح شده‌بود. دری نجف آبادی، وزیر وقت اطلاعات وقت، از آمران برخی قتل‌ها بود و البته به نظر من به دستور خامنه‌ای و در ادامه برنامه قتل‌ها در دوره وزارت فلاحیان و بر اساس پروژه شورای امنیت ملی(کلیت نظام) برای حذف فیزیکی و فرهنگی و سیاسی غیرخودی‌های فعال. بسیاری نیز از نفش نامزد دیگر این فهرست، ری شهری، در اعدام‌ها و قتل‌های سیاسی و دینی و عقیدتی دیگر خبر داشتند. من خود در آن زمان در چند بحث رسانه‌ای در برابر هواداران رای دادن شرکت داشتم و این نکته را بارها گفتم که رای دادن به قاتل، عادی کردن جنایتکار و جنایت است و قبح جنایت که ریخت جنایت عادی و بهنجار و تکرار می‌شود و.. دیگران نیز چنین سخنانی گفتند اما چه فایده؟ نوشتن جمله‌هائی در قبح قتل و قاتلان البته خوب است اما با طرح پرسش‌هائی چون دو پرسشی که نوشتم می‌توانیم کمی هم به خود بنگریم، ابعادی از شعور جمعی و نظام ارزشی لایه‌هائی از جامعه و برخی گرایش‌های سیاسی و فکری آن را بشناسم و از خود بپرسیم که: حقوق بشر و کرامت و ارزش جان آدمی در وجدان جمعی و نظام ارزشی ما چه جایگاهی دارد؟ واکنش سیاسی ما به قتل‌های سیاسی و دینی و عقیدتی از چه جنسی است؟ از ثبت قبح جنایت علیه حقوق بشر در حافظه و شعور جمعی تا چه حد دوریم ؟ و... پرسش‌هایی شاید آزار دهنده اما به جا. فرج سرکوهی

• داود بهرنگ

  ۲ آذر ۱۳۹۹، ۱۷:۰۵

  با سلام من این جا حرف هایی را می نویسم که یک دو باری به کسانی گفته ام اما هرگز در این باره چیزی ننوشته ام. من بچه که بودم تنهایی یا با دوستانم زیاد تشتک جمع می کردم. خیلی وقت ها با بیوگ آقا و داود و اسماعیل جوب این سمت و اون سمت خیابون رو از خانی آباد تا میدون تره بار و گاه تا گمرگ جوب گردی می کردیم. دوتامون اینور دوتامون اونور شریکی کار می کردیم. خوبی مسیر جوب راه آهن تا میدون این بود که طالبی و هندونه و سیب و پرتقال هم توش بود.یه خونۀ دانشجویی هم بود که توش چند تا دانشجو بودن و گاه من براشون کتاب می خریدم. یه بار مثلن کتاب گنده و پُر برگی گرفتم که استالین نوشته بود و اسمش "در بارۀ لنینیزیم" یا "اصول لنینیزم" یا چیزی در این مایه ها بود. آدرس دادن رفتم کتابفروشی و گرفتم و آوُردمش. یه بار بهم گفتن برو "مفاتیح جنان" بیار؟ گفتم این دیگه چیه. گفتن کتاب خیلی گنده س. کتاب دعاس. باس تا تجریش بری. میری تا میدون تجریش. اون حدودا؛ دست چپ یه درخت خیلی گنده س. اونجا مسجد امام زاده صالحه. چند تا مفاتیح تو قفسه کتابشه. یکی تر و تمیزشو بیار. اگه راه دوره جمعه نزدیک ظهر برو. از اونجام برو خونه آقا ملکی خرما بخور. گفتم آقا ملکی دیگه کیه؟ آدرس که دادن دیدم درست پشت مسجده. با اسماعیل رفتیم. بیوگ آقا دروازه بان تیم ما بود. تازگی اسمشو عوض کرده بودیم گذاشته بودیم تیم عقاب. اینو که گفتم بزار اینم بگم. ادامه در 2

• داود بهرنگ

  ۲ آذر ۱۳۹۹، ۱۷:۰۸

  (2) با بیوگ آقا و اسماعیل و داود آلبومامونو برداشتیم و رفتیم امجدیه. از باشگاه تیمسار خسروانی تو نازی آباد چند تا مجله قدیمی کش رفتیم توش کُلی عکس بود. تر و تمیز. من یکی برداشتم عکس قلیچ خانی بود با لواسانی. پیرهن قدیمی تاج تنشون بود. آستین بلند بود خیلی شیک. آرم تاج داشت؛ طلایی. صبح زود رفتیم. تا امجدیه پیاده رفتیم. جوبگردی ام کردیم. رفتیم جلو ورودی امجدیه وایستادیم. من یهو دیدم اقا قلیچ با لواسانی داره می آد. دویدم آلبومو گرفتم جلوش تا امضا کنه. آرم رو خط خطی کرد بعد زیرش امضا کرد. گفتم آقا قلیچ عکسو خراب کردی. دست به سرم کشید و رفت. داشتم می گفتم واسه "مفاتیح" بیوگ آقا نیومد. می خواس با داود بره رو دیوارا بنویسه تیم عقاب آمادۀ مسابقه س. با اسماعیل رفتیم دیدیم خودشه. چند تا مفاتیح بود. سرسری ورق زدیم دیدیم توش کُلی کاغذه. تو کاغذا نوشته بود «هر کی این کاغذ را بخواند بایست صد بار آن را بنویسد و پخش کند وگرنه در آتش جهنم می سوزد.» اسماعیل گفت: من نخوندم. تو باز کردی. منم گفتم: همشو نخوندم. "مفاتیح" اما خیلی گنده و خیلی سنگین بود. اسماعیل گفت: اول بریم خونه آقا ملکی. رفتیم و پیداش کردیم. مسجد رو دور زدیم. پیچیدیم سمت چپ. از یه بازارچه رد شدیم. اسماعیل از یه بقالی پرسید: آقا خونه آقا ملکی همین دور وراس؟ گفت آره همین درِ چهارم. رفتیم در باز بود. از یه پله مارپیچی رفتیم بالا. رفتیم طبقه دوم. رفتیم داخل یه اتاق بزرگ. همین که داخل شدیم همه ما رو نیگا کردن. یه آقاهه کرواتی وایستاده بود داشت حرف می زد. ادامه در 3

• داود بهرنگ

  ۲ آذر ۱۳۹۹، ۱۷:۱۰

  (3) رفتیم تهِ ته نشستیم. آقاهه داشت از نفت و از دکتر مصدق حرف می زد. بعدشم یه آقاهه ملاهه عمامه سفید وایستاد واسه نماز. همه که داشتن صف می بستن من و اسماعیلم پا شدیم جیم شدیم. خبری ام از خرما نبود. عزیزم فرج سرکوهی! من بعدن فهمیدم که اون اقاهه کرواتیه که اونجا تو خونۀ دکتر ملکی ـ که توش هیچی ام خرما نبود ـ وایستاده بود و داشت از دکتر مصدق و از نفت صحبت می کرد "دکتر کاظم سامی" بود. از روزی که شنیدم دکتر سامی رو کشتن نمی دانم چرا حس می کنم نجابت مرده. یاد اون روز که می افتم حس می کنم یکی داره هی به سر و بدنم چاقو می زنه. حس می کنم یه چیزی کمه. حس می کنم یه چیزی نیس. از آقا ملکی که خبری می آد یاد سامی می افتم و حس می کنم آدم راسّی راسّی چه تنهاس. حس می کنم یه چیزی کَمه. یه چیزی نیس. یه چیزی گم شده. چیزی که دیگه گیر نمی آد. دیگه پیدا نمی شه. کو؟ کجاس؟ چی شد؟ چه بلایی سرش اومد؟ حالا برم به زن سامی چی بگم؟ اگه بچه شو دیدم چی بگم؟ بگم تسلیت عرض می کنم ننه باباتو چاقو زدن کشتن؟ ادامه در 4

• داود بهرنگ

  ۲ آذر ۱۳۹۹، ۱۷:۱۳

  (4) سرکوهی عزیز! حساب کن زمستونه. هوا رو مه گرفته. تو خونه نشستیم. یکی یهو می آد می گه ننه مون مرده. می ریم می بینم همه جا خونه. فانوس می آریم. نور میندازیم. می بینیم این جا پا که اینجاس پا جای گرگه. حالا تکلیف چیه؟ این جا که ما خونه داریم پُرِ گرگه. اصلن گرگدونیه. خواستم بگویم: نگرانی های تو را می شود فهمید. می توان فهمید. مهربان و بردبار باش! این گفته را با تکه شعری از سپهری [از شعر شاسوسا] به آخر می آورم: «راه از شب آغاز شد. به آفتاب رسید. و اکنون از مرز تاریکی می گذرد. قافله از رودی کم ژرفا گذشت.» داود بهرنگ