بیش از ۲۰۰ جسد کودکان بومی کانادایی در زمین‌های یک مدرسه؛ خشونتی ادامه‌دار

بقایای ۲۱۵ کودک بومی کانادا در محوطه یک مدرسه شبانه‌روزی مسیحی که زمانی کودکان بومی را از خانواده‌های آنها جدا می‌کرده و به اجبار در مدرسه اسکان می‌داده پیدا شده است.

خبر به رسانه‌های کانادایی روز ۲۸ مه / ۷ خرداد رسید. اما اجساد این کودکان - که تخمین زده می‌شود چند دهه پیش مرده باشند - هفته گذشته در روزهای ۲۲ تا ۲۴ مه پیدا شدند.

یافته‌های اولیه حاصل از بررسی محوطه در مدرسه شبانه‌روزی کملوپس که تا سال ۱۹۶۹ مدرسه‌ای کاتولیک و تحت کنترل کلیسای کاتولیک کانادا بوده، نشان می‌دهد که دست کم ۲۱۵ کودک در این زمین‌ها دفن شده‌اند. جست‌وجوها برای بقایای بیشتر ادامه دارد.

این اجساد چگونه پیدا شدند؟

روزان کازیمیر، رئیس قبیله TteS (مخفف Tk'emlúps te Secwépemc) که در عملیات یافتن این بقایا درگیر بوده به رسانه سی‌بی‌سی کانادا گفته است که آنها می‌دانستند که تعدادی از کودکان بومی در سال‌های اسکان اجباری در این مدرسه جان خود را از دست داده‌اند.

قبیله TteSدر بیانیه‌ای نوشته برای یافتن این بقایا یک گروه متخصص یافتن اجساد با رادار را استخدام کردند. آنها همچنان مشغول جست‌وجوی زمین‌ها هستند و ممکن است بقایای بیشتری هم پیدا کنند.

رئیس قبیله TteS همچنین به رسانه‌های کانادایی گفت این ۲۱۵ اثر از جسد، در شمارش اجساد کودکانی که در این مدارس مرده‌اند تا کنون حساب نشده بودند. پیش از این مرگ دست کم ۴۱۰۰ کودک در این مدارس ثبت شده است.

کازیمیر در بیانیه‌ای گفت: از نظر ما، قضیه این کودکان گمشده، به مرگ‌هایی برمی‌گردند که تاکنون مستند نشده‌اند.

تاریخ مدرسه کملوپس

مدرسه کملوپس در شهری با همین نام در استان بریتیش کلمبیا قرار دارد. این مدرسه زمانی بخشی از شبکه بیش از ۱۰۰ مدرسه شبانه‌روزی‌ بوده که کودکان بومی کانادایی را پس از جدا کردن از خانواده‌هایشان به آنها می‌سپردند. این سیاست پرورشگاهی با همدستی دولت کانادا و کلیساها شکل گرفته بود و با این اسکان اجباری هردوی این نهادها قصد داشتند که کودکان بومی کانادایی با ارزش‌های فرهنگی و مذهبی اشغالگران زمین‌هایشان تربیت کنند.

در تاریخ کانادا به مدرسه‌هایی مانند کملوپس، «مدرسه‌های سکونتی» می‌گویند.

این مدرسه خاص در کملوپس، یکی از ۱۳۰ مدرسه‌ سکونتی است که کلیساها با هدف تادیب فرهنگی کودکان بومی کانادایی برای دولت کانادا اداره می‌کردند. هدف این بوده که این کودکان از فرهنگ خود دور و با فرهنگ سفیدپوستان از اروپا آمده، و با دین مسیحیت اخت بگیرند.

مدرسه کملوپس از سال ۱۸۹۰ تا ۱۹۶۹ تحت کنترل کلیسای کاتولیک بود و بعد از آن مدرسه به دولت فدرال کانادا تحویل داده می‌شود. در سال ۱۹۷۸ مدرسه تعطیل می‌شود. این مدرسه در سال‌های فعالیتش گاهی تا پانصد کودک بومی کانادایی را اسکان می‌داده است.

تاریخ پرخشونت مدارس شبانه‌روزی بومیان در کانادا

خشونت‌هایی که دانش آموزان بومی کانادایی در اواخر قرن نوزدهم و اواخر قرن بیستم در این مدارس دیدند بخشی از سیاست‌های سیستمی و استعماری دولت‌های متوالی در کانادا برای از از بین بردن زبان و فرهنگ بومیان بود.

در بخشی از این سیاست‌های استعماری، دولت کانادا با کلیساهای مختلف - از جمله کلیسای کاتولیک - همکاری کرد تا کودکان بومی از والدین و جامعه پیرامونی‌شان جدا کنند، و آنها را به زور به مدارس سکونتی بفرستند. این مدارس تحت کنترل کلیساها بودند و بخشی از برنامه کلی، انتقال تربیت مسیحی به این کودکان در برنامه‌های آموزشی کلیسایی بود. بومیان مسیحی نبودند و این مدارس به دنبال تربیت مسیحی کودکان آنها بودند.

این مدارس در سال ۱۸۶۷ در کانادا آغاز به کار کردند و فعالیت‌های آنها صد سال ادامه داشت. در دهه ۷۰ قرن ۲۰، به مرور این مدارس به دولت فدرال کانادا تحویل داده شدند.

در این مدارس، دانش آموزان بومی کانادایی اجازه نداشتند به زبان‌های مادری خود صحبت کنند و یا آموزه‌های باوری و مذهبی خود را به جا بیاورند.

به غیر از این تلاش استعماری برای نابود کردن زبان و فرهنگ بومیان کانادا، کودکان در این مدارس از منظر جسمی و روحی هم آسیب می‌دیدند. بازماندگان این مدارس آزارها را از جمله، خشونت فیزیکی، خشونت‌های راونی، تجاوز و تعرض جنسی، سوء تغذیه و شرایط بهداشتی نامناسب بر شمرده‌اند. به دلیل این مشکلات میزان مرگ و میر کودکان بومی کانادایی در این مدارس در فاصله این یک صد سال، بین ۳۵ تا ۶۰ درصد تخمین زده شده است.

در سال ۲۰۰۸ کمیسیون حقیقت و آشتی کانادا با هدف ثبت تاریخچه و تأثیرات ماندگار سیستم مدارس مسکونی بومیان کانادا ایجاد شد. این کمیسون در بخشی از حقیقت‌یابی‌هایش به جمع‌آوری اسناد و روایت‌های بازمانده‌ها پرداخت. این کمیسیون نهایت تخمین زد که در این مدارس دست کم ۴۱۰۰ کودک بومی کانادایی جان خود را از دست داده‌اند. ۲۱۵ جسد جدید یافته شده در این تخمین و مستند‌سازی محسوب نشده است.

سوء تغذیه، بی توجهی، شرایط بهداشتی نامناسب، بدرفتاری و رسیدگی نکردن به کودکان بیمار از جمله دلایل کشته شدن کودکان بود. به خیلی از خانواده‌های آنها گفته شد بود که گمشده‌اند و یا به دلیل بیماری سل مرده‌اند.

در سال ۲۰۱۵، کمیسیون حقیقت و آشتی کانادا به صورت رسمی اعلام کرد که کاری که دولت‌‌های متوالی کانادا با همدستی کلیسا با کودکان بومیان در مدارس مسکونی کردند، «نسل‌کشی فرهنگی» بوده است.

خبر تازه نیست و قبلا هم افشا شده

دکتر پیتر هندرسن برایس در سال ۱۹۰۴ اولین پزشک ارشد، وزارت امور داخلی کانادا شد. در بخشی از فعالیت‌هایش، توجه او به موضوع مرگ و میر بالا در مدارس شبانه‌روزی بومیان کانادا جلب شد. او مشغول پژوهش در این مورد شد و در سال ۱۹۰۷ گزارشی آمده کرد که در آن گفت تقریباً یک چهارم کل کودکان بومی که در مدارس مسکونی نگه داشته می‌شوند، از بیماری سل جان سپرده‌اند.

در گزارش برایس، مرگ ۱۵۳۷ دانش آموز بومی گزارش شد. او همچنین گفت که نزدیک به ۷۰ درصد دانش‌آموزان سابق این مدارس هم مرده‌اند. و برای او عجیب بود که علت مرگ در بسیاری از گزارش‌ها بیماری سل ذکر شده بود.

برایس این نرخ بالای مرگ و میر را به شرایط نامناسب نگهداری این کودکان در مدارس مسکونی بومیان نسبت داد. او گفت در این مدارس تهویه نامناسب است و وضعیت بهداشت و سلامت با استاندارد‌های کشوری تناسب ندارد. برایس نشان داد که این مدارس کودکان را از خانواده‌هایشان سالم تحویل می‌گیرند و در شرایط نامناسب نگهداری می‌کنند و آنها را به کشتن می‌دهند.

دولت کانادا اجازه نداد که برایس گزارشش را منتشر کند. پس از چندی، بودجه پژوهش‌های او را هم قطع کردند. برایس با این حال خلاصه‌ای ازگزارشش از وضعیت مرگبار مدارس مسکونی را با حمایت یک ناشر خصوصی و با عنوان «داستان یک جنایت ملی» منتشر کرد.

خشونت به کودکان بومی کانادایی همچنان ادامه دارد

موضوع نقض حقوق کودکان بومی کانادایی مربوط به گذشته‌های دور نیست. در سپتامبر ۲۰۱۹، دادگاه حقوق بشر کانادا پرونده‌ای را بررسی کرد که فعالان حقوق بومیان کانادا علیه دولت کانادا به این دادگاه تسلیم کردند. شاکیان گفتند که دولت کانادا به شکل سیستمی علیه ۴۰ تا ۸۰ هزار کودک بومی رفتار تبعیض آمیز کرده و حق آنها را برای دسترسی به خدمات اجتماعی و عمومی محدود کرده است.

ماجرا مربوط به سال‌های ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۷ است و شاکیان این پرونده توانستند به دادگاه حقوق بشر کانادا نشان دهند که این کودکان در طی این سال‌ها به شکل عمدی مشمول سیاست‌های تبعیض‌آمیز دولتی علیه بومی‌ها بودند. برخی از آنها به مانند گذشته از خانواده‌های‌شان به زور قانون جدا نگه داشته شدند و برخی دیگر بنا به این سیاست‌ها از خدمات عمومی‌ای که هر کودک دیگر کانادایی را شامل می‌شده، محروم بودند.

دادگاه حقوق بشر کانادا در این پرونده دولت فدرال را محکوم کرد و دولت موظف شد به هر قربانی رفتار تبعیض‌آمیز، چهل هزار دلار غرامت بپردازد.

زندگی بومیان کانادا، از بدو اشغال زمین‌هایشان، تحت تاثیر سیاست‌های استعماری بوده و همچنان هم زندگی آنها با نژادپرستی، محرومیت از خدمات برابر شهروندی، و محدودیت حقوق مدنی ادامه دارد. اما مطالبات بومیان کانادا برای دادخواهی و عدالت هم مطرح است.در مورد بقایای که به تازگی پیدا شدند، قبیله TteS در حال همکاری با پزشکی قانونی، آرشیو‌های دولتی ثبت احوال، و موزه‌های استان بریتیش کلمبیای کاناداست تا این کودکان را شناسایی کنند، با بازماندگان احتمالی آنها تماس بگیرند و آنها را مطلع کنند.