رئیس پیشین کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس: ایران بازنده اصلی تعویق مذاکرات وین است

«حتی اگر دولت رئیسی به‌صورت دوفاکتو و رسمی مذاکرات وین را عهده‌دار شود، باز هم به ضرر ایران است. چون تا اطلاع ثانوی مذاکرات تعطیل، سیاست فشار حداکثری بر دوام و تحریم‌ها علیه ملت ماندگار خواهد بود.»

«بر اساس آخرین گزارش‌ها، ایران فقط پس از ۵ اوت آماده از سرگیری مذاکرات وین درباره احیای برجام خواهد بود.»

«اگر وقفه در مذاکرات بیش از حد طولانی شود، مذاکره‌کنندگان ممکن است عزم و انگیزه خود را از دست بدهند و روند کار بسیار طولانی‌تر از حد انتظار شود.»

«باید منتظر ماند و دید که چینش کابینه سیزدهم به چه ترتیب خواهد بود؟ چه فردی برای تصدی کرسی وزارت امور خارجه به مجلس معرفی خواهد شد؟ آیا نمایندگان به وی رأی اعتماد خواهند داد یا خیر؟ از آن طرف باید ببینیم که وزیر امور خارجه تیم سیاست خارجی را چگونه خواهد چید؟ چه ساختار برای دستگاه دیپلماسی خود تعریف می‌کند؟ چه مدت زمانی برای هماهنگی میان این تیم‌ها و کل بدنه جدید وزارت امور خارجه صرف خواهد شد؟ همه این مسائل زمان‌بر است. لذا به هر میزان که زمان را از دست دهیم به همان میزان از فضای مذاکرات دور خواهیم شد و در عین حال باید شاهد تحمل فشار تحریمی از سوی مردم کشور باشیم که در این شرایط قدرت اقتصادی و معیشتی‌شان به شدت پایین آمده است. از طرف دیگر نباید فشارهای احتمالی جریانات داخلی مخالف برجام را نادیده گرفت که عملاً سعی می‌کنند مذاکرات وین و احیای برجام را از دستور کار دولت رئیسی خارج کنند.»

«به هر حال از یک طرف مخالفان برجام اعتقاد دارند که امتیاز احیای برجام و توافق وین باید به دولت رئیسی برسد تا همین ابتدای کار خود را دولتی کارا نشان دهد. ضمن اینکه این جریان سعی می‌کند مذاکرات مطابق با منافع و اهداف آنها پیش رود، نه منطبق با نگاه دولت روحانی. لذا تلاش بر این شد که ادامه مذاکرات وین تا روی کار آمدن دولت رئیسی به تعویق بیفتد. از طرف دیگر برخی هم معتقدند آنچه که در مواضع رسمی دولت روحانی برای مذاکرات مطرح می‌شود مطابق با محتوای مذاکرات وین نیست.»

«واشنگتن مجبور شده است که بخشی از تحریم‌های مربوط به سیاست فشار حداکثری را به سرخط تحریم‌های موسوم به تحریم‌های ریچارد نفیو در زمان باراک اوباما بازگرداند و در همین قالب است که برخی گشایش‌ها در حوزه نفتی و یا آزادسازی برخی از سرمایه بلوکه شده ایران شکل گرفت. همه مسائل ربطی به برجام و یا احیای برجام ندارد، بلکه به این موضوع ربط دارد که آمریکا، به خصوص در دولت جو بایدن این اعتقاد را پیدا کرده است که نباید کارد به استخوان ایران برسد. چون در این صورت هر سناریویی از جانب جمهوری اسلامی ایران قابل تصور است و می‌توان شاهد اقدامات انتحاری‌تری از سوی تهران در چارچوب پرونده فعالیت‌های هسته‌ای باشیم.»

«در دنیای روابط بین‌الملل اساساً چیزی به نام تضمین وجود ندارد.  توافقات بین‌المللی مانند کاشتن یک نهال است که باید آن را از گزند‌ها و آسیب‌ها حفظ کرد.»

«من بر این باورم اکنون باید در زمینه دشمنی با کشورها به خصوص کشوری مانند ایالات متحده آمریکا یک تعریف درست شکل بگیرد. چون در روابط امروز جهانی کشورها در زمینه تعریف دشمن یک تحدیدسازی را در دستور کار قرار می‌دهند و سعی می‌کنند با این تحدیدسازی زمینه‌های دشمنی، تخاصم، تنش و درگیری را محدود کنند و هر چه بیشتر آن را به الگوی روابط آمریکا و چین نزدیک کنند. لذا باید هر حوزه و زمینه‌ای که می‌تواند باعث گسترش مناسبات طرفین شود را تقویت کرد و از آن سو به همان میزان باید از فضای اختلافی فاصله گرفت و آن را محدود کرد.»

«اگر به عوض مناقشه و مجادله بر سر اینکه برجام پیروزی قطعی بود و یا شکست کامل ــ که حتماً هیچ یک نبود ــ همگی کوشیده بودیم بیشترین منفعت را از برجام ببریم، چه بسا شرایط به‌گونه‌ای دیگر رقم خورده بود. اگر از ابتدا در پی استفاده حداکثری از هر میزان دستاورد برجام ــ حتی در بدترین نگرش‌ها ــ بودیم و مقدار بیشتری سرمایه خارجی جذب کرده و تعداد بیشتری از شرکت‌ها از همه نقاط جهان را به کشور کشانده بودیم، تحریم ایران و اعمال فشار حداکثری بسیار دشوارتر می‌شد.»