عزاداری محرم و سورچرانی مدیران شهرداری

شهرداری تهران هزار و سی‌صد بوستان تهران را به منظور تشویق مردم عادی به عزاداری‌های دولتی، جانمایی کرده ‌است. باهزینه‌ی شهرداری تهران در این بوستان‌ها داربست زده‌اند و سن‌هایی هم برای نوحه‌خوانان دولتی نصب کرده‌اند. حتا با بودجه‌ی شهرداری، امکانات توزیع انواع و اقسام کیک و ساندیس را هم برای مخاطبان فراهم می‌بینند. جدای از این، در صد میدان از میدان‌های اصلی شهر هم داربست زده‌اند تا همه شب در آن‌ها مراسم عزاداری محرم برگزار گردد. شهرداری‌های مناطق بیست و دوگانه‌ی تهران هم شصت و یک بوستان منطقه‌ای را برای برگزاری مراسم شبانه‌ی محرم آماده کرده‌اند. شهرداری‌های نواحی صد و بیست و هفتگانه تهران نیز به ظاهر از مسئولیت‌پذیری در این راه، شانه خالی نمی‌کنند. چون آن‌ها نیز در هر محله‌ی تحت پوشش خود، ده‌ها داربست برافراشته‌اند تا ضمن رویکردی تبلیغی جوانان محلات تهران را به عزاداری بکشانند. شرکت واحد هم برای اعلام مشارکت خود در این شوی دولتی ده هزار پوستر بین رانندگان اتوبوس توزیع نموده است تا بر شیشه‌ی اتوبوس خود نصب کنند.

 جدای از این‌ها سازمان تاکسیرانی شهرداری تهران هم به منظور افزایش هیجان دولتی این مراسم، هشت هزار پوستر و پنج هزار بَنِر تبلیغی بین رانندگان تاکسی توزیع نموده است.

 سازمان فرهنگی و هنری شهرداری نیز قرار است در دویست و پانزده بوستان از بوستان‌های اصلی شهر همه‌شب برنامه‌ی تعزیه‌خوانی برگزار کند. فرهنگسراهای شهرداری تهران هم قرار است در بوستان‌ها، امامزاده‌ها و مقبرة‌الشهداهای شهر برنامه‌ی تعزیه‌خوانی داشته باشند. هفت ورزشگاه بزرگ سازمان ورزش شهرداری تهران نیز فضای عمومی خود را در اختیار عزاداران می‌گذارد تا در این راه به آنان یاری برساند. جدای از این شهرداری در سطح تهرانِ بزرگ، حدود نه‌صد ساختمان اداری دارد که در ایام محرم تمامی این ساختممان‌ها به منظور کمک‌رسانی به عزاداران تجهیز شده‌اند. با این اوصاف پیداست که کسی از این مدیران شهرداری گشت و گذار مرگ‌‌آفرین کرونا را در سطح شهر نمی‌بیند. اگر هم می‌دیدند، به طور طبیعی این همه امکانات دولتی در راه مبارزه‌ی با آن به کار گرفته می‌شد تا شاید اندکی هم از تلفات جانی آن بکاهند.

 تازه، این آمارها به تمامی آمارهایی هستند که مدیران شهرداری تهران آن‌ها را در رسانه‌های دولتی اعلام کرده‌اند.

تدارک برای شیوع بیشتر کرونا

مدیران شهرداری انتظار دارند که همراه با چنین رویکردی، بالادستی‌های نظام هم عملکرد حکومتی ایشان را قدر بدانند. این قدردانی هم به طبع با ترفیع اداری او پیوند می‌خورد.

 جدای از شهرداری تهران، از سوی سازمان تبلیغات اسلامی، بسیج ادارات و بسیج محلات هم در راه برگزاری این عزاداری سنگ تمام می‌گذارند. چنانکه سازمان تبلیغات اسلامی، تسهیلات نقدی و جنسی ویژه‌ای برای دو هزار مسجد و پنج هزار هیأت در تهران فراهم دیده‌ است. در واقع کسی از ایشان برای مهار کرونا تدبیری را به کار نمی‌گیرد، ولی برای شیوع خودخواسته‌ی کرونا در پهنه‌ی شهر، زمینه‌های کافی فراهم می‌بینند.

 این موضوع در حالی بر گستره‌ی شهرتهران اتفاق می‌افتد که شهرداری هیچ بیلان کاری مشخصی درخصوص مبارزه‌ی با کرونا نمی‌تواند ارایه نماید. چون در این راه، مدیران شهرداری فقط نظاره‌گر مرگ و میر شهروندان تهرانی بوده‌اند. حتا در الگویی ازمدیران بالادستی دولتی، همیشه آسیب‌های همه‌گیری کرونا را به پای مردم عادی شهر می‌نویسند. شهرداری حتا موضوع نظافت عمومی شهر را نیز در همین مدت شیوع کرونا چندان جدی نگرفت. آن‌وقت زباله‌های کرونایی خیلی راحت در هر جایی از شهر رها شدند. حتا بوی تعفن و گندیدگی مخزن‌های زباله‌، همچنان در سطح معابر آن جولان می‌دهد.

مدیران شهرداری تهران ضمن همسویی با کلیه‌ی مدیران بالادستی حکومت، شهروندانی را در جامعه انتظار دارند که هرگز از مطالبات شهری و شهروندی خود دم برنیاورند. دهه‌ی محرم نیز برای ایشان بهانه‌ای قرار می‌گیرد تا بر گستره‌ی آن به عوامی‌گری و جاهل‌مآبی مردم دامن بزنند.

• توئیتی حاوی ویدئوی یک مراسم عزاداری امسال:

محرم، صحنه خودنمایی مدیران ولایی

محرم آزمونی است تا در فضای مراسم آن، مدیران سفارشی و کلیشه‌ای حکومت خودشان را برای بالادستی‌ها به نمایش بگذارند. در مراسمی از این دست است که به لیاقت و شایستگی مدیران نمره می‌دهند. پس مدیری که می‌خواهد همچنان بر کرسی مدیریتی خویش بماند و دوام بیارود باید در همین عزاداری‌های دولتی به امتیاز لازم دست بیابد.

موضوع امام حسین یا شیوع کرونا، موضوع دیگری است. چون برگزارکنندگان عزاداری امام حسین در شهرداری تهران یا وزارت‌خانه‌ها، همگی غم شخصی خودشان در دل می‌پرورانند. شکی نیست که همراه با آمدن شهردار جدید و وزیران جدید، بسیاری از ایشان را از کرسی‌های مدیریتی پایین خواهند کشید.

 محمود احمدی‌نژاد دو هزار نفر را به همراه خود به شهرداری آورد تا با همین نیروهای جدید و خودمانی بتواند جلوی فساد سازمان یافته‌ی شهرداری را بگیرد. قالی‌باف نیز همین شگرد و بهانه‌ی مدیریتی را به کار گرفت تا هزار و پانصد نفر از عوامل خود را در سپاه، بسیج و نیروی انتظامی به پست‌های مدیریتی شهرداری تهران بگمارد. اکنون هم در فضای شهرداری تهران چیزی تغییر نکرده است. چون شهردار جدید هم به سهم خود دو هزار نفر از مدیران فعلی شهرداری را بیرون می‌ریزد تا به جای ایشان نمونه‌هایی از مدیران‌ اصول‌گرا را به کار بگمارد. اما در این آمد و شد گروهی مدیران، عزاداری امام حسین بهانه قرار می‌گیرد تا هر یک از ایشان لیاقت و شایستگی خود را برای بالادستی‌ها به نمایش بگذارد. در چنین فضایی، طبیعی است که مردم و آسیب‌های برآمده از کرونا امری فراموش شده‌اند. چون فقط غم از دست دادن کرسی‌های مدیریتی بر دل‌هایشان سنگینی می‌کند.

 در واقع کسی نه به امام حسین می‌اندیشد، نه به آسیب‌هایی که کرونا برای مردم به بار می‌آورد. از ریز و درشت همگی را غم کرسی مدیریتی به این راه کشانده است. چون خوب فهمیده‌اند که ضمن تظاهر به چنین هنجارهای خرافه‌آمیزی خواهند توانست به عنوان مدیری مناسب برای بالادستی دوام بیاورند.

 مدیران شهرداری تهران خیلی راحت و آسوده تلاش می‌ورزند حتا مردم به جان از ستم حکومت و بلای کرونا را نیز در این راه به قربانگاه بفرستند. ولی قربانی شدن مردم در این راه ناصواب و نامردمی، چندان هم برای ایشان مهم نیست. مهم این است که همچنان بتوانند در فضایی از رانت‌های فساد نظام، دوام بیاورند.

حیف و میل پول مردم

 اما شورای شهر و شهردار به ظاهر منتخب آن خوب بود به پاسخگویی در قبال شهروندان تهرانی ارج می‌گذاشتند. چون شهروندان تهرانی هرگز رضایت نمی‌دهند پول عوارض ایشان در راه‌هایی غیرِ خواست ایشان هزینه شود. آخر کجای دنیا شهرداری‌ها عوارض را در راه‌های خلاف خواست شهروندان خود صرف می‌کنند؟ ولی در ایرانِ جمهوری اسلامی، این رسم جا افتاد‌ه‌ای است. درنتیجه شهردار و نمایندگان خودمانی شورای شهر آن، به خود حق می‌دهند تا به جای مردم هرگونه که دلشان می‌خواهد، تصمیم بگیرند. حتا وجوه دریافتی از مردم را به جاهایی بکشانند که هرگز مردم هزینه‌کرد آن را تاب نمی‌آورند. چراکه لازم نمی‌بینند که در این راه، نظر و خواست مردم را بپرسند. ناگفته نماند که نیازسنجی مدیران شهرداری از تهرانی‌ها چندان باب هم نیست. مگر آنکه بخواهند ضمن آمارهایی دروغین و خودخواسته؛ اراده‌ی حکومت را جای اراده‌ و نیاز عمومی مردم بنشانند.

 همچنین از حجم و میزان چنین هزینه‌هایی هرگز در رسانه‌ها اطلاع‌رسانی درستی صورت نمی‌پذیرد. حتا در بودجه‌ی عمومی و مصوب شهرداری نیز نمی‌توان جایگاه روشنی برای آن یافت. به عبارتی روشن، مدیران تحمیلی و سفارشی شهرداری تهران خیلی راحت ردیف‌های بودجه‌ی سالانه را دستکاری می‌کنند و از آن در راه اهداف شخصی و خودمانی خود سود می‌برند. آن‌وقت به کسی هم حق داده نمی‌شود تا از چند و چون هزینه‌کرد آن بپرسد. ناگفته نماند که در عین حال، امام حسین و عزاداری محرم بهانه است تا در این ایام، دزدی‌های ده‌های میلیارد تومانی خودشان را به پیش ببرند. حقه‌ای از این به‌تر پیدا نمی‌شود، چون در راه عزاداری امام حسین هر حقه و ترفندی مشروعیت می‌پذیرد. هزینه‌های نمایش‌هایی از این دست، همیشه در شهرداری تهران پنهان باقی می‌ماند تا شهروندان تهرانی از مقایسه‌ی آن با هزینه‌های جاری شهرداری و دولت برای جلوگیری از آسیب‌های کرونا بازبمانند.