آخرین جلسه دادگاه رسیدگی به اتهامات حمید نوری در سال ۲۰۲۱: «در دادیاری ما را تحویل برادر عباسی دادند»

«نام من مهرداد نشاطی ملکیانس است. من پس از آزادی از زندان به آلمان پناهنده شدم و هم‌اکنون در کشور آلمان در شهر فرانکفورت زندگی می‌کنم. در سال ۱۳۳۹ در تهران متولد شدم. بین سال‌های ۱۳۶۱ و ۱۳۶۷ در زندان‌های اوین، قزل‌حصار و گوهردشت، زندانی سیاسی بودم. من در سال ۱۳۶۷ هم‌زمان با کشتار در زندان‌های ایران در زندان گوهردشت کرج بودم...»

«در سال ۱۳۶۱ همراه همسر و فرزند نوزادم در تهران زندگی می‌کردم و مشغول به حرفه خیاطی بودم. پسرِ من ۱۵روزه بود زمانی که ما دستگیر شدیم. من هوادار تشکیلاتی سازمان فداییان-اقلیت در کمیته محلات جنوب تهران، بخش تبلیغات و انتشارات فعالیت می‌کردم. در واقع من عضو تشکیلاتی و کادر سازمان فداییان-اقلیت نبودم و صرفا هوادار تشکیلاتی بودم. همسر من نیز در این تشکیلات فعالیت می‌کرد.»

«در ۱۹مهر ۱۳۶۱ دو قرار تشکیلاتی داشتم، رابط‌ها سر قرار نیامدند و هیچ‌کدام از ملاقات‌ها انجام نشدند. وقتی ملاقات دوم هم به وقوع نپیوست من فهمیدم باید مشکلی پیش آمده باشد. چند ساعت بعد فهمیدم که هر دو رابط بازداشت شده‌اند و پاسدارها به دنبال من هستند! آن شب به منزل خودم نرفتم و همراه همسرم و کودک ۱۵روزه‌ام که مریض بود به خانه مادر زنم رفتم، در حوالی ساعت دو بامداد مأموران امنیتی به منزل مادر زنم آمدند! آنها هیچ‌گونه حکم بازداشتی نشان ندادند و حتی خودشان را نیز معرفی نکردند! ما بعدها فهمیدیم که مأموران دادستانی انقلاب مستقر در زندان اوین بودند! هر دوی ما را همراه با فرزندمان بازداشت کردند و به زندان اوین بردند! مرا به قسمت مردان بازداشتگاه ٢۰٩ اوین بردند و همسرم را همراه با فرزند به بخش زنان منتقل کردند...»

«من را بعد از یک سال که مدتی از آن به بازجویی و شکنجه شدید گذشت، به دادگاه بردند. اگر توجه کرده باشید نام خانوادگیِ من ملکیانس است و نام پدرم هملت. این نام و نشان در ایران چندان معمول نیست و ما را به عنوان ارمنی می‌شناسند. بخش زیادی از دا‌دگاه سیاسی من به همین بحث درباره اینکه من ارمنی هستم و چگونه با یک زن مسلمان ازدواج کرده‌ام؟ … رئیس دادگاه که من بعدا فهمیدم [علی] رازینی بود به من گفت که تو ارمنی هستی و حق نداشتی با زن مسلمان ازدواج کنی و بچه‌تان هم حرامزاده است. … من به او معترض شدم که این حرف‌ها چیست که می‌زنی؟ او گفت چطور ازدواج کردید؟ من گفتم که طبق روال معمول ازدواج در ایران، در خانه خانواده همسرم یک آخوند آمد و ما را عقد کرد. بعد از این حرف‌ها او گفت برو و اصلا درباره پرونده من صحبتی نشد. یک ماه بعد یک روز من را صدا کردند و از زیر چشم‌بند یک کاغذی به من نشان دادند که حکمت پنج سال زندان است بدون احتساب ایام بازداشت.»

«… اواخر پاییز سال ۶۵ بود که از زندان قزلحصار به زندان گوهردشت منتقل شدم. بر اساس شنیده‌های من دلیل انتقال ما این بود که می‌خواستند زندان قزلحصار را از زندانیان سیاسی خالی کنند و به زندانیان عادی اختصاص بدهند. شرایط کمی تغییر کرده بود، حاج داوود رحمانی که رئیس زندان قزلحصار بود رفته بود و فضا کمی بازتر شده بود. من تا مهر یا شاید اواخر شهریور ۶۷ در زندان گوهردشت بودم و بعد به زندان اوین منتقل شدم. حدود یک ماه در انفرادی‌های آسایشگاه اوین بودم؛ جایی که جمهوری اسلامی ساخته بود. در این مدت می‌آمدند زخم‌های پای من را نگاه می‌کردند و وقتی زخم‌ها خوب شد، آزادم کردند.»

«در اینجا دیگر ما فقط زندانی‌های مارکسیست بودیم. قبل از آن زندانی‌های مجاهد هم با ما بودند اما از بهار سال ۶۷ شروع کردند به جدا کردن زندانیان مجاهد.»

«من در زمان اعدام‌ها در زندان گوهردشت بودم. در بهار سال ۱۳۶۷ متوجه تغییراتی در جامعه و اخبار در روزنامه‌ها و دیگر رسانه‌ها شدیم. برخی گزارش‌ها در روزنامه‌هایی که به دست‌مان می‌رسیدند درج می‌شدند و مردم شروع کرده بودند به اعتراض و در مورد جنگ در تلویزیون صحبت می‌کردند. در دوره‌ای که در زندان گوهردشت بودم شاهد رفت و آمد مسئولان زندان یا کسانی با لباس روحانی بودم که می‌گفتند برای رسیدگی به وضعیت زندانیان آمده‌اند! من هرگز دیداری با آنها نداشتم و در مورد آزادی یا عفو با من صحبتی نشد. در زندان از طریق رادیو که از بلندگوی بند پخش می‌شد در اوایل تابستان (مرداد ماه) فهمیدیم که جنگ تمام شده است. دقیقا یادم نمی‌آید چه زمانی ملاقات‌ها قطع شدند. در آخرین ملاقات متوجه شدیم که تغییراتی در راه است. در آخرین ملاقاتی که داشتیم ردیفی از پاسدارها پشت سرمان ایستادند و به بچه‌ها برای ملاقات والدین‌شان اجازه ورود به زندان نمی‌دادند. ملاقات‌ها هم در اتاقک‌های شیشه‌ای بودند.»

«یک دوره در زمان ریاست مرتضوی بر زندان گوهردشت ما موفق شدیم که این مورد را داشته باشیم؛ حالا یا ما توانسته بودیم خواست‌مان را تحمیل کنیم یا به هر ترتیب آنها این مورد را پذیرفتند و در ماه رمضان به ما به شکل عادی و در وعده‌های غذایی معمول، غذا دادند.»

«… روز پنج شهریور تعدادی را از بند ما (بند هشت) و بند هفت خارج کردند و بردند. ما از طریق مورس از وقایع بند هفت مطلع می‌شدیم. از بند ما چهار نفر را بردند که از آنها یک نفر برگشت. او گفت که هیأتی آمده و از اتهام و موارد این‌چنینی سوال کرده. آن سه نفر دیگر اما برنگشتند. فردای آن روز، شش شهریور، متوجه سر و صداهای عجیبی از بند بالای سرمان (بند هفت) شنیدیم. ما قرار گذاشته بودیم که اگر پاسدارها حمله کردند به بندی، در آن بند زندانی‌ها پاهای‌شان را محکم به زمین بکوبند... خلاصه بند هفت خالی شد و بعد از آن ما متوجه سروصداهای عجیب و غریبی شدیم که از هواکش بند به گوش می‌رسید. صداهایی مثل وصیت‌نامه‌ات را بنویس و اینجا آخرش است و… ما خیلی جدی نگرفتیم چون معمولا از این برخوردها و تهدیدها می‌کردند. گذشت تا ظهر و وقت ناهار که آمدند و همه ما را هم از بند خارج کردند. ما چپی‌ها را به راهرو بیرون بند بردند، همه را رو به دیوار کردند و تک‌تک به داخل اتاقی بردند که در نزدیکی بود. من چشم‌بند داشتم. در اتاق صدایی شنیدم که صدای داوود لشکری بود. او مشخصاتم را پرسید و این که گروهم را قبول دارم یا نه، نماز می‌خوانم یا نه؟ و بعد از پایان کار دوباره من را از اتاق برگرداندند به راهرو!»

«… ناصریان که در آن زمان یکی از رؤسای زندان گوهردشت بود آمد عده‌ای را جدا کرد. من را هم همراه بقیه با چشم‌بند بیرون بردند و از آنجا به سمت راهرو بهداری و محل ملاقات و سپس به طبقه پایین زندان. سر و صداهایی می‌شنیدیم اما مفهوم نبودند... بعد کنار یک در ما را به صف کردند. فکر می‌کنم شش یا هفت نفر بودیم. در باز شد و اولین نفر را که جهانبخش سرخوش، از سازمان فداییان-اقلیت بود به داخل اتاق بردند. پاسدارهایی که آنجا بودند برایمان آشنا نبودند، از زندانبانان داخل زندان که می‌شناختیم نبودند. زمانی که جهانبخش محاکمه می‌شد پاسداری از اتاق بیرون آمد و به من گفت: "کسی را که رفت داخل می‌شناسی؟" من جواب دادم: "نه!" چون چشم‌بند داشتم. پاسدار گفت: "خیلی دل و جرأت دارد!" و باز رفت داخل اتاق. صدای جهان را از اتاق می‌شنیدم که در حال اعتراض به شرایط و بگومگو بود! باز پاسدار آمد بیرون و همان حرف‌ها و سؤال‌ها تکرار شد: "این خیلی مرد است! خیلی دل و جرأت دارد!" بعد از دقایقی جهانبخش سرخوش را از اتاق بیرون آورند و بردند به سمت دیگر راهرو…»

«بعد مرا داخل اتاق بردند. چشم‌بندم را بالا زدم و دیدم که آخوندی با عمامه پشت میز نشسته، به همراه یک نفر دیگر که بعدا فهمیدم اولی نیری و دیگری اشراقی بود. یک نفر دیگر هم بود که او را نمی‌شناختم و پرونده‌های زیادی روی میز و در اتاق بودند. همان موقع ناصریان نیز به داخل آمد. ناصریان مرا می‌شناخت چون موقعی که مسئول بند بودم درگیری‌های زیادی با او داشتم. او گفت: "حاج آقا این از آن سرموضعی‌های بند است و ملی‌کش است و همیشه در حال درگیری و سازماندهی!" من گفتم: "حاج آقا دروغ می‌گوید! من ملی‌کش نیستم!" حکم من هنوز تمام نشده بود. ناصریان ساکت شد و رفت. نیری پرونده‌ام را نگاه کرد و گفت: "اتهام؟" در جوابش گفتم: "اقلیتی هستم." پرسید: "آیا آن را قبول داری یا نه؟" که من جواب دادم: "اقلیت نمی‌دانم که در حال حاضر چیست و چه می‌گوید! من شش سال است که در زندان هستم." گفت: "مسلمانی؟" جواب ندادم! پرونده را خواند. گفت: "شما ارمنی هستی؟" گفتم: "پدرم ارمنی است اما به دلیل مشکلات سیاسی سال‌های سال قبل از ایران رفته و من در خانواده مادری‌ام بزرگ شدم. مادر من مسلمان است و من بیشتر در خانواده مادری رشد کرده‌ام!" گفت: "پس چون در خانواده مسلمان بودی و بزرگ شدی، مسلمان هستی!" در همین زمان اشراقی گفت: "آیا متاهل هستی؟ بچه هم داری؟" گفتم: "بله، متأهل هستم و یک بچه دارم!" باز اشراقی گفت: "پس تو مسلمانی و باید نماز بخوانی!" که من گفتم: "نمی‌خوانم!" گفت: "باید بخوانی! ما در حال تفکیک زندانی‌ها هستیم!" و با تأکید گفت: "شما نماز می‌خوانی!" و رو کرد به ناصریان و گفت: "ببریدش بیرون!" ناصریان کاغذی گذاشت روبه‌روی من و گفت که امضا کن! من خواستم کاغذ را بخوانم ولی اجازه نداد و گفت: "امضا کن!" بدون اینکه بدانم در کاغذ چیست، آن را امضا کردم و مرا بیرون بردند! بعد از خروج در جهت دیگری که جهان را بردند ایستاده بودم که اشراقی بیرون آمد و نیری گفت: "حاج آقا کجا می‌روی؟" اشراقی گفت: "برویم این‌ها را بزنیم و برگردیم!" من اصلا تصور نمی‌کردم منظورش از زدن اعدام باشد! فکر می‌کردم منظورش شلاق و کابل و شکنجه است برای نماز خواندن.»

«پاسدار آمد و گفت که وسایل او را جمع کنید. من خودم وسایل جهان را جمع کردم اما می‌خواهم این را اینجا بگویم که کمربند او را برداشتم و هنوز هم آن را با خودم دارم و امیدوارم بتوانم روزی آن را به پسر جهان [سرخوش]، بهرنگ بدهم.»

وقتی من از اتاق هیأت مرگ بیرون آمدم، بعد از مدتی من را تک و تنها به یک اتاق بردند. من با بچه‌های اتاق کناری که از همبندی‌های خودم بودند با مورس ارتباط برقرار کردم و جریان دادگاه رفتنم را گفتم. تا آن زمان من هیچ اطلاعی از این که رفقایم را اعدام کرده‌اند نداشتم و فقط ماجرایی را که بر من گذشته بود برایشان با مورس منتقل کردم. آنها هم هیچ خبری در مورد اعدام‌ها نداشتند و در کل اطلاعات بیشتری از من نداشتند. من تمام شب را بدون غذا تنها ماندم. حتی مرا برای دست‌شویی بیرون نبردند. افرادی که در اتاق مجاور بودند نیز وضعیتی مشابه من داشتند. صبح روز بعد ساعت هفت و هشت صبح بود که ناصریان آمد و مرا صدا کرد. او گفت: "تو باید نماز بخوانی!" من گفتم: "نمی‌خوانم! من ارمنی هستم و نمی خوانم!" مرا بردند به سلول دیگری که چهار نفر آنجا بودند. یکی از زندانیان به نام اکبر شالگونی از راه کارگر نیز در آنجا بود. دیگری اقلیتی و از بازماندگان بند هفت بود که او را نمی‌شناختم. دو نفر دیگر از حزب توده بودند. این دو از زندانیان ساختمان بند فرعی شماره ۴۰ بودند که به زندانیان توده‌ای و اکثریتی اختصاص داده شده بود. اکبر شالگونی در بندی بود که زندانیان بالای ۱۰سال حبس در آنجا نگهداری می‌شدند. او ششم شهریور همزمان با دو زندانی بند ما بیرون آورده شده بود. در بین صحبت‌ها شنیدم که اکبر از اعدام‌ها حرف می‌زند و به من هم جریان را گفتند اما من باور نکردم و پرسیدم که از کجا فهمیدید؟ اکبر گفت: "در راهروهای دادگاه از محمدعلی بهکیش شنیدم!" من که باور نکرده بودم با شنیدن نام محمدعلی بهکیش (ما به او ممدعلی می‌گفتیم) و اینکه او گفته است، موضوع را باور کردم چون او را می‌شناختم و می‌دانستم جز حقیقت نمی‌گوید. او از کسانی بود که تا از خبری مطمئن نمی‌شد به زبان نمی‌آورد و به شایعات بها نمی‌داد. محمدعلی بهکیش خودش هم اعدام شد! در سلول به صحبت نشستیم که حالا چه کار کنیم؟ هر پنج نفر تصمیم گرفتیم که همه با هم بگوییم نماز نمی‌خوانیم. دلیل‌مان هم این بود که در زندان تجربه کرده بودیم که اگر «الف» را می‌گفتیم باید تا «ی» می‌رفتیم و معلوم نبود که زندانبان در قدم بعدی از ما چه خواهد خواست.»

«… بعد ناصریان داخل سلول آمد و پرسید: "کی نماز نمی‌خواند؟" دو نفر از ما که تصمیم گرفته بودند نماز نخوانند بلافاصله گفتند: "ما می‌خوانیم!" موقعیت خاص و غیرمترقبه‌ای بود و وحشت حاکم بود! ما سه نفر باقی مانده را که پاسخ داده بودیم نماز نمی‌خوانیم به راهرو بردند. آنجا فهمیدم صداهای ضجه و فریادی که قبلا می‌شنیدیم به چه دلیل و از کجا بوده‌اند! ابتدا اکبر [شالگونی] را به تخت شکنجه بستند و بعد من را بستند و من را هم ۱۰ ضربه کابل زدند به کف پاهایم! پیش از اینکه من کابل بخورم صدای یک کسی را شنیدم که آمد بالای سرم (من چشم‌بند داشتم) و گفت: "خدایا می‌زنم به خاطر رضای تو!" و ۱۰ ضربه کابل زد! چنان ضربه‌های سختی بودند که من در هیچ یک از بازجویی‌ها در اوین چنین دردی احساس نکرده بودم. به شدت می‌زدند تا مقاوت ما را بشکنند. پاهای من به شدت مجروح شده بودند یعنی با همان ضربه اول ترکیده بودند. مغزم انگار می‌خواست منفجر شود. بعد از زدن یکی از زندانبان‌ها گفت که حالا بلند شو و برو بدو!" معمولا این کار را می‌کردند که خون مردگی وارد بدن نشود. هم‌سلولی سوم که او هم ضربه کابل را خورده بود در حال دویدن به من گفت: "من دیگر نمی‌کشم! " گفتم: "خب بگو نماز می‌خوانم!" بعد از دویدن فقط ما دو نفر ماندیم، من و اکبر و ۱۰ ضربه دیگر کابل که به کف پایمان زدند! پوست پای من کاملا شکافته شد. بعد من را همراه او به سلول برگرداندند. ما در یک صحبت کوتاه گفتیم که حالا نماز عصر را چه کنیم؟ تصمیم گرفتیم برای وعده بعدی کابل که قرار بود در نوبت نماز عصر بخوریم به ناصریان بگوییم نماز می‌خوانیم تا به بند برگردیم و به دیگر زندانیان خبر اعدام‌ها را بدهیم. تصور می‌کردیم اگر ما را به بند برگردانند می‌توانیم به دیگران خبر بدهیم تا بلکه خودشان برای خودشان تصمیم بگیرند و در دامی که هیأت مرگ برایشان گسترده، نیفتند. به همین دلیل وقتی ناصریان آمد و پرسید که نماز می‌خوانید یا نه، گفتیم که باشد بابا! می‌خوانیم! ولمان کن! در حالی که انتظار داشتیم به بند برگردیم او رفت و ما را در سلول تنها گذاشت. در واقع قصدشان فقط این بود که ما را بشکنند.»

«… من و اکبر در سلول بودیم که پاسدار آمد و من را صدا زد. من نمی‌دانستم برای چه اما چشم‌بند زدم و آمدم بیرون. یک نفر دیگر از باقی‌مانده‌های بند ما را هم صدا زد و او پشت سر من قرار گرفت. من را بردند به طرف سالن ساختمان اداری، بعد دوباره یک طبقه به پایین. فضایی که من آنجا رفتم با فضای روز قبلش کاملا متفاوت بود. هشت شهریور انگار هیچ اتفاقی آنجا نیفتاده بود... آنجا من را پایین بردند با همین همبندی‌ای که حالا با من بود و آنجا تحویلِ “برادر عباسی” دادند. من نمی‌دانستم که موضوع چیست اما حدس می‌زدم که احتمالا یک چیزی در اراتباط با پایان حکم ما باشد چون می‌دانستم آن طرفی که صدا کردند یکی از بچه‌های اکثریت بود و حکمش در مهر ماه تمام می‌شد. به هر حال برادر عباسی ما را تحویل گرفت و برد به اتاقی که بود و ما را نشاند روی صندلی‌ها. من متوجه شدم که آنجا سه نفر دیگر هم هستند از بچه‌های زندانی که یکی‌ از آنها بهزاد عمرانی‌ است. از بچه‌های اوینی بود در سالن “اف” در طبقه دوم. احتمال هم می‌دهم که حمید نصیری هم آنجا بود. ما آنجا روی صندلی‌ها نشستیم و عباسی آمد برگه‌هایی را گذاشت جلوی ما. طبق معمولِ سوال‌هایی که در دادیاری می‌شد؛ در رابطه با مشخصات، اتهام، حکم و… سوال در مورد تأهل هم بود و اینکه سازمانت را قبول داری یا نه، حاضر به محکوم کردن هستی یا نه، حاضری مصاحبه ویدئویی بکنی یا نه؟ من واقعا تعجب کرده بودم که چطور هشت شهریور؟ چون آن روز سالگرد ترورِ [محمدعلی] رجایی بود. نمی‌دانم نخست وزیر بود، رئیس جمهور بود که ترورش کرده بودند… آن روزها آنها جمع می‌شدند کنار همدیگر و برای همین هم بود فکر می‌کنم که دادگاه تعطیل بود. اما من متعجب بودم که چرا ما را آورده‌اند به دادیاری؟ من دو روز قبلش رفته بودم آنجا توی هیأت، برایم حکمِ شلاق گذاشته‌اند، شلاقم را هم زده‌اند، پذیرفته‌ام که نمازم را هم بخوانم… این دیگر برای چیست در این فاصله زمانی؟ حمید عباسی مطمئنا می‌دانست که من دادگاه رفته‌ام و شلاق هم خورده‌ام. برای چه داشت این کار را می‌کرد؟ بعد متوجه شدم که در اصل تشکیل پرونده یا تکمیل پرونده آن پنج نفر بوده و داشته این کار را انجام می‌داده. من البته خودم دیگر نرفتم دادگاه خوشبختانه اما باقی آن افراد، حداقل دو نفرشان را می‌دانم که اعدام شدند. به هر حال من این برگه‌ها را پر کردم. واقعیتش را بگویم، یعنی همه آنچه را می‌گویم حقیقت دارد؛ من تمام موارد یعنی مصاحبه کردن و باقی موارد را، همه را نوشتم نه! یعنی طبق موضعی که داشتیم... من این‌ها را پر کردم، تمام شد و ما را دوباره برگرداندند به همان بند “بی”؛ همان‌جا که بودیم. من آنجا ماجرا را برای اکبر تعریف کردم و اکبر شدیدا به من انتقاد کرد. او تأکید می‌کرد که بابا اعدام است، کوتاه باید بیاییم… دارند می‌کشند دیگر؛ مرگ است. به هر حال این کاری بود که من کرده بودم و گفتم که حالا ببینیم چه پیش می‌آید و اگر لازم شد تغییرش می‌دهم. خوشبختانه البته برای من دیگر هیچ عواقبی نداشت.»

«… وقتی دو روز قبلش من را به هیأت بردند که اصلا شلوغ و در هم و بر هم بود همه چیز. من را دوباره از همان مسیر و به همان ساختمان بردند.»

«چیزی که من می‌دانم این قضیه از پنجم تا ۱۱ شهریور طول کشید. پنجم اولین گروه را از بند ما بردند که گفتم چهار نفر بودند. یکی از بچه‌های اقلیت و یکی پیکاری بودند که اعدام شدند. فرامرز زمان‌زاده را یادم است که در اتاق روبه‌روی خودم بود. و یکی هم از بچه‌های پیکاری بود که از دادستانی کرج بود. او در دوره‌ای که رئیسی دادستان کرج بود محکوم شده بود. اسمش را می‌دانم اما الان در ذهنم نیست. می‌توانم بعدا اعلام بکنم. بردن بچه‌های اوینی و ملی‌کش‌ها روز ۱۱ شهریور به پایان رسید و بعد از آن دیگر من نشیدم کسی از ما را برده باشند. هشت شهریور بعد از آن مسائل، ما را برگرداندند به بند هشت، بند قبلی خودمان. ما تمام تلاش‌مان این بود که خبر را به بند اوینی‌ها و دیگر بچه‌ها برسانیم. شرایط مرگ و وحشت حاکم بود و زندانی‌ها را شکسته بودند و به نماز واداشته بودند و حالا ما برگشته بودیم به بند هشت. یکی از رفقا که به دلیل کوهنوردی در ایران فوت کرد، بهنام کرمی بود. او خطر را به جان خرید و خبر‌ را با مورس برای ملی‌کش‌ها فرستاد؛ در آن شرایط که حداقل نتیجه این کار مرگ بود. این خبر از آنجا به بند زیرشان هم رسید که بچه‌های اوینی بودند. ما قصدمان این بود آنان را خبر بکنیم که با چه روبه‌رو هستند و دیگر خودشان می‌دانستند که چه می‌خواهند بکنند. آنان که اعدام شدند می‌دانستند که اعدام است و پای مواضع خودشان ایستادند. آخرین گروهی را که به بند برگرداندند، روز ۱۱ شهریور بود. همه را شلاق زده بودند و شکسته بودند. بهترین دوستان ما را آنجا اعدام کرده بودند. آنها همه مثل من هوادار گر‌وه‌های چپ بودند. این اوینی‌ها کسانی بودند که از قبل در اوین بودند و به دلیل اعتراضاتشان از جمله اعتصاب غذا، آنها را آورده بودند به این بند “اف” در وسط این ساختمان [زندان گوهردشت].»

«شماره ۱۷ همایون آزادی از افراد بسیار نزدیک من بود. ما در چند دوره در زندان‌های مختلف با هم بودیم. شنیدم که او را ۹شهریور اعدام کردند. مجید ولید از بچه‌های خوب روزگار بود. در بند هفت بالای سر ما بود. بهزاد عمرانی را که تعریف کردم که در بند اوینی‌ها بود و او هم اعدام شد.»

«این‌ها اشخاص حقیقی‌ای بودند که ما می‌شناختیم و تماس داشتیم و بعد از این پروسه [اعدام‌ها] دیگر نبودند و همبندی‌هایشان خبر می‌دادند که اعدام شدند.»

«برای من این تاریخ روز ششم شهریور است. هفتم من شلاق خوردم و نماز خواندن را پذیرفتم. هشتم من رفتم دادیاری پیشِ برادر عباسی. شبش هم که ما را برگرداندند به بند و خبر دادیم به اوینی‌ها و بچه‌های ملی‌کش و بردن و آوردن آنها هم تا ۱۱ شهریور طول کشید.»

«وقتی ما از بند بیرون آمدیم خیلی سریع به ما چشم‌بند زدند. بعد لشکری با ما برخورد کرد و بعد هم ما را به ساختمان دیگری بردند. به ساختمان “ب” در طبقه وسط. اینجا اتاق‌هایش کمی متفاوت بود با جایی که ما بودیم. اینجا اتاق‌ها بزرگ‌تر بود و بعضی‌هایشان دو پنجره داشتند. فکر می‌کنم دیوار وسط را برداشته بودند و دو اتاق را یک اتاق کرده بودند.»

«حتما اشتباه شده و این خیلی عجیب است چون نام پورمحمدی مشخص است. من هم معمولا در فارسی نام او را اشتباه نمی‌کنم.»

«من آن زمان برای کارهای پناهندگی با کسی در ارتباط بودم به نام پورکریمی و این اشتباه احتمالا به همین دلیل اتفاق افتاده. به هر حال نام غلط است و متأسفانه ویرایش و اصلاح نشده است در حالی که باید می‌شد.»

«چون من هم اول به عنوان شاکی اعلام شکایت کرده بودم، امیدوارم موقعیت دیگری فراهم بشود که بتوانم شکایت خودم را مطرح کنم.»

«درخواستی ندارم اما برای آمدن من مسائل و مشکلاتی بود که شاید لازم باشد شما در جریان آنها قرار بگیرید. مجبور شدم بلیت هواپیمای خودم را خودم پرداخت کنم اما این مهم نیست. به هر حال اینکه مشکل مالی داشته باشم یا تقاضایی داشته باشم در میان نیست.»