کاربران یک‌صدا در شبکه‌های اجتماعی: نرگس محمدی را آزاد کنید
کاربران در شبکه‌های مجازی با استفاده از هشتگ‌های #نرگس_محمدی و #شکنجه سفید، نسبت به بازداشت خودسرانه نرگس محمدی، فعال حقوق بشر و نگهداری طولانی مدت او در سلول انفرادی بدون امکان تماس با خانواده‌اش اعتراض کردند.
دوشنبه ۶ دی بر اساس اعلام قبلی در شبکه‌های مجازی، کاربران ایران با استفاده از هشتگ‌های #نرگس_محمدی و #شکنجه سفید، نسبت به بازداشت نرگس محمدی، فعال حقوق بشر و نگهداری طولانی مدت او در سلول انفرادی بدون امکان تماس با خانواده‌اش اعتراض کردند.
تا لحظه تنظیم این گزارش، کاربران در توییتر بیش از ۱۲ هزار با استفاده از هشتگ #نرگس_محمدی نسبت به بازداشت او اعتراض کرده و خواهان آزادی فوری این فعال حقوق بشر شده‌اند.
نرگس محمدی، فعال حقوق بشر، مخالف سلول انفرادی و عضو شورای عالی نظارت و سخنگوی کانون مدافعان حقوق بشر ایران، ۲۵ آبان ۱۴۰۰ در جریان مراسم دومین سالگرد ابراهیم کتابدار، از جانباختگان آبان ۹۸ توسط نیروهای امنیتی همراه با خشونت بازداشت و به بند امنیتی ۲۰۹ زندان اوین منتقل شد. تاکنون ۴۲ از نگهداری این فعال حقوق بشر در سلول انفرادی می‌گذرد.
نرگس محمدی در مهرماه ۹۹ پس از تحمل پنج سال و نیم حبس در زندان‌های اوین و زنجان، آزاد شد. نهادهای امنیتی اما پرونده‌ای را در دوران حبس علیه او گشوده و این فعال حقوق بشر را به «فعالیت تبلیغی علیه نظام جمهوری اسلامی ایران از طریق انتشار بیانیه (بیانیه مبارزه با اعدام)»، «تحصن در دفتر زندان (تحصن دی ماه سال۹۸ در اعتراض به کشتار مردم در خیابان‌های سراسر کشور)»، «تمرد از ریاست و مقامات زندان (برای پایان دادن به تحصن اعتراضی)»، «تخریب شیشه‌ها» و «افترا نسبت به اتهام شکنجه‌گری و ایراد ضرب و جرح» متهم کردند.
نرگس محمدی ضمن اعتراض به «اراده نهادهای امنیتی برای نشاندن شاکی در جایگاه متهم»، از شرکت در جلسات رسیدگی سر باز زد. شعبه ۱۱۷۷ دادگاه کیفری دو مجتمع قضایی قدس تهران اما به صورت غیابی نرگس محمدی را در حکمی قطعی به تحمل ۸۰ ضربه شلاق تعزیری، ۳۰ ماه حبس تعزیری و پرداخت دو فقره جزای نقدی محکوم کرد. او اعلام کرده است این حکم «ظالمانه و شرم‌آور» را نمی‌پذیرد.
کاربران در شبکه‌های اجتماعی، علی‌الخصوص توییتر، به تداوم بی‌خبری از نرگس محمدی و نگهداری او در سلول انفرادی اعتراض کردند.
تقی رحمانی، همسر نرگس محمدی و فعال سیاسی ساکن فرانسه، به نقل از علی رحمانی، فرزندشان نوشته است:
«علی (رحمانی): مگر مادر من چه کرده است که در انفرادی است؟من چند صفحه از کتاب شکنجه سفید را خوانده ام. کسانیکه با مردم این کار ها را می کنند باید مجازات شوند نه مادر من. ما نگران وضع نرگس هستیم.»
سازمان گزارشگران بدون مرز در حساب توییتر خود ضمن اشاره به نگهداری نرگس محمدی در سلول انفرادی، خواهان موضع‌گیری و اقدام فوری از جاوید رحمان، گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل شده و از ائو خواهان بررسی وضعیت حقوق بشر در ایران شده است.
مریم کریم‌بیگی، خواهر مصطفی کریم‌بیگی از جان باخته‌های اعتراض‌های سال ۸۸ که امروز نیز سالگرد کشته شدن برادرش است، نوشته:
«انسان دشواری وظیفه است. #نرگس_محمدی»
شهنار اکملی، مادر مصطفی کریم‌بیگی با انتشار عکسی از نرگس محمدی در کنار خانواده رامین حسین‌پناهی، زندانی سیاسی کُرد که سال ۱۷ شهریور ۱۳۹۷ اعدام شد، نوشته است:
«نرگس محمدی کنار مادران دادخواه از تهران تا کردستان»
کاربری به نام اصغر برزو با انتشار عکسی از نرگس محمدی و شهناز اکملی، مادر مصطفی کریم‌بیگی نوشته است:
«نرگس محمدی فعال حقوق بشر ، حامی خانواده‌های دادخواه، ۴۲ روز است در انفرادی بسر می‌برد. زندانی سیاسی آزاد باید گردد.»
رضا اکوانیان، فعال حقوق بشر با انتشار فیلمی از یک دیوار نوشته که بر روی آن نوشته شده نرگس محمدی آزاد باید گردد نوشته است:
«نرگس محمدی اگر این روزها آزاد بود، صدای انسان‌های در بند می‌شد و باز می‌گفت: "سلول انفرادی برای هر موجود زنده‌ای شکنجه است". نرگس محمدی، فعال حقوق بشر امشب چهل‌ودومین شب شکنجه‌اش در سلول انفرادی در دوره بازداشت تازه‌اش را در بند ۲۰۹ زندان اوین می‌گذراند.»
بهناز زینالی، خواهر سعید زینالی، دانشجویی که در جریان اعتراضات دانشجویی پس از حمله به کوی دانشگاه تهران در تیرماه ۱۳۷۸) توسط نیروهای امنیتی در منزلش بازداشت شد و تاکنون خبری از او در دست نیست، نوشته است:
«فریاد ظلمی شدی که به مادرم شد، امروز نوبت ماست که صدای تو باشیم.»
پوریان نوری، برادر کسری، از دراویش گنابادی زندانی با اشاره به کتاب شکنجه سفید نوشته است:
«نرگس محمدی در بند زنان اوین، روایت زنان زندانی از انفرادی را نوشت، کتابش کرد تا ثبت شود، اسمش را هم گذاشت شکنجه سفید. حالا خودش ۴۰ روز است که این شکنجه را تحمل می‌کند.»
حسین نایب‌هاشم، پزشک و فعال حقوق بشر نوشته است:
«نرگس رمحمدی، عزیزی که بیشترین تلاشش را در ماه‌های اخیر برای مقابله با شکنجه سفید در سلول انفرادی کرد، اکنون در معرض چنین شکنجه‌ای است. برای آزادی کامل زودرس او تلاش‌مان را افزون‌تر کنیم!»
محمد حبیبی، فعال صنفی معلمان نوشته است:
دفاع ما از زندانیان سیاسی، دفاع از دمکراسی است، دفاع از آزادی است. صدای نرگس محمدی و دیگر زندانیان سیاسی باشیم.»
محمد زاغری، برادر نازنین زاغری، زندانی دو تابعیتی ایرانی-بریتانیایی نوشته است:
«نرگس محمدی تنها نیست.»
عاطفه نبوی، روزنامه‌نگار با اشاره به ایستادگی نرگس محمدی در برابر «ظلم آشکار» نوشته است:
«انفرادی شکنجه است»، همه انفرادی رفته‌ها و نرفته‌ها می‌دانند. اما یکی از کسانی که در برابر این ظلم آشکار کارزار راه انداخت نرگس محمدی بود. یکی از راه‌های مبارزه و فعالیت همین تلاش برای برداشتن موانعی است که بر سر راه آن است. بدون انفرادی و شکنجه این میدان متحدان بیشتری خواهد داشت.
هانیه قره‌اوغلانی، خواهر حامد قره‌اوغلانی، زندانی سیاسی نوشته است:
«نرگس محمدی ((حبس در سلول انفرادی نقض تمام حقوق یک انسان است))، گذشت ۴۲روز انفرادی نقض تمام حقوق شخصی است که علیه آن برای دفاع از حق همه شهروندان تاخته.»
آیدا قجر، روزنامه‌نگار، با انتشار فیلمی از نرگس محمدی که به دیدار مادران دادخواه رفته، نوشته است:
«مادرانه‌های نرگس محمدی؛ در روایت شکنجه سفید از مادرانی نوشت که در انفرادی، برای فرزندان‌شان لالایی می‌خوانند و خودش هم با کیانا و علی، حرف می‌زد. حالا او باز هم در انفرادی‌ست و همسر و فرزندانش در نگرانی. او در کنار مادران دادخواه بود؛ از خاوران تا کوی دانشگاه تا ۸۸ و آبان۹۸.»
هنگامه شهیدی، روزنامه‌نگار، زندانی سیاسی سابق و از جمله زندانیانی که نرگس محمدی در کتاب شکنجه سفید با ائ مصاحبه کرده، نوشته است:
«در گفت‌وگو با نرگس محمدی از شکنجه سفید گفتم. اینکه ۱۷ ماه یعنی دقیقا ۵۲۲ روز در زندان انفرادی بازداشتگاه ۲۴۱ حفاظت اطلاعات قوه قضاییه در زندان اوین بودم.»
انسیه دائمی، خواهر آتنا دائمی، زندانی سیاسی نوشته است:
«حرف زدن و نوشتن و اعتراض به سلول انفرادی برای جلاد مثل تلاش برای قطع شدن دستش و مثل گرفتن ابزار شکنجش،دردناک است. #نرگس_محمدی»
ضیا نبوی، فعال دانشجویی و زندانی سیاسی سابق که خود تجربه تحمل سلول انفرادی را داشته، نوشته است:
«دارم فکر می‌کنم این لحظات که ما برای نرگس محمدی توئیت می‌کنیم، اون چهره‌ی کریهِ سلول انفرادی رو در برابر خودش داره...»
مریم فروغی، فعال حقوق زنان و روزنامه‌نگار مستقل نوشته است:
«از نرگس محمدی یاد کنیم و یادمان نرود که کسانی هستند که نام‌شان را نمی‌دانیم و نمی‌شنویم اما آن‌ها هم روزها و ماه‌های زیادی از عمرشان دقیقاً حرامِ شکنجه‌ای شد و می‌شود به نام سلول انفرادی.»
اعتراض کاربران در شبکه‌های اجتماعی با درخواست آزادی نرگس محمدی همچنان ادامه دارد.
کانون مدافعان حقوق‌بشر در تاریخ ۲۷ آبان ۱۴۰۰ با انتشار بیانیه‌ای نسبت به بازداشت همراه با ضرب و شتم و اعمال خشونت نرگس محمدی اعتراض کرد.
در این بیانیه با اشاره به نگهداری نرگس محمدی در سلول انفرادی زندان اوین، به ابلاغ حکم ناعادلانه ۳۰ ماه زندان و تلاش برای اجرای ۸۰ ضربه شلاق علیرغم مقاومت و عدم پذیرش محمدی اعتراض شده است.
کانون مدافعان حقوق‌بشر به ریاست شیرین عبادی، حقوقدان و برنده جایزه صلح نوبل، در این بیانیه ضمن محکوم کردن هر گونه رفتار غیر قانونی و سواستفاده از قدرت توسط مسوولین، استفاده از قوانین به عنوان ابزار سرکوب را محکوم کرده است.
نظرها
ناظری
به مصداق آن ضرب المثل قدیمی که "کاچی بعض هیچی" این تعداد ۱۲ هزار شرکت کننده در توفان تویتری برای خانم محمدی قابل توجه و ستایش است. اما از یاد نبریم که در طوفان تویتری علیه حکم اعدام سه معترض آبانماه چند میلیون نفر (بیش از ۵ میلیون, و بنا بر برخی گزارشات دیگر حتی از ۵ میلیون نیز بیشتر) شرکت کردند, که منجر به لغو حکم اعدام شد. یعنی اینکه ظرفیت و پتانسیل تویتر خیلی خیلی بیشتر از چندین هزار و چند صد هزار است. البته خود من تویتری نیستم و حتی همین ایمیل را هم (چندین سال بعد از اینکه همهء دوستان ایمیل داشتند) به زور و عمدتا برای کارم استفاده می کنم. اما نسل امروزی که قربونش برم, از ایمیل و تویتر و تیک تاک و اینستاگرام و تلگرام و کلاب هاوس و ....تمامی اینها استفاده می کنند. سوال اصلی شاید این باشد که چگونه می توان یک توفان تویتری را به سطحی میلیونی رساند؟ مثلا حتی در خود این رادیو زمانه هم هیچ اطلاعیه و آگهی قبل از شروع توفان (حداقل من ندیدم) نبود, حتی در بخش تریبون زمانه که معمولا چنین چیزهایی را از قبل به ملت خبر می دهند. البته شاید هم سوال بالا واقعا جواب حاضر و آماده ای نداشته باشد و به قول معروف جریانی الله بختکی باشد. یا با زبان امروزی و علمی فرایندی تصادفی, خط سیری اتفاقی و رندوم باشد. به هر حال, ۱۲ هزار هم خیلی خوب است, خسته نباشید و دست مریزاد. اما نباید به این قانع بود و چشم انداز و توقعی و انتظاری بسیار بیشتر از اینها داشت. به امید آزادی خانم محمدی و دیگر زندانیان سیاسی در کشور.