نامه سرگشاده مهران مصطفوی به کارکنان سازمان انرژی اتمی ایران

اهل دانش، مهندسان، کارمندان، کارگران، خواهران و برادران گرامی،

خوب می دانید که جمهوری اسلامی، حدود ۲۰ سال است که در باره سیاست هسته ای با کشورهای دیگر جهان مذاکره می کند. سیاستی که ملت ایران هرگز از آن اطلاعی نداشت. از توافق سعد آباد در ۲۹ مهر ۱۳۸۲ تاکنون، وطن ما شرایط بسیار سختی را تجربه کرده است. در این مدت، میزان هزینه ها و یا خساراتی که بر میهن وارد شده است، از صدها میلیارد دلار نیز بیشتر بوده است. بخش مهمی از این هزینه ها و خسارات وارده، ناشی از تحریمهایی است که از همانزمان تاکنون به اشکال مختلف ادامه پیدا کرده اند. مسلماً در این نوشته، بدنبال اینکه در باره سیاستهای غیر قابل قبول قدرتهای خارجی، چه امریکا، چه روسیه و چه قدرتهای دیگر بنویسم، نیستم زیرا مسئله اساسی این است که قدرتهای خارجی، هرگز نمی توانند بدون کمک عامل داخلی کشور را چنین بتمامی فلج سازند. تا عامل داخلی وجود نداشته باشد و فضا را برای آنها آماده نکند، چنین امری محقق نخواهد شد. در این مدت، سیاست هسته ای آقای خامنه ای، یعنی بالاترین مقام مسئول جمهوری اسلامی، هست و نیست کشور را به باد فنا داده است. ایشان بدون کوچکترین استثنایی، همه تصمیمگیریها را انجام داده و بدون تائید ایشان، امکان پیشبرد هیچیک از این سیاستها میسر نبوده است.

ستون اساسی سیاست هسته ای جمهوری اسلامی ایران، راه اندازی صنعت غنی سازی و گسترش آن است و این شما کارکنان سازمان انرژی اتمی هستید که مسئولیت عملی و اجرایی اینکار را بعهده دارید.

شما خود نیک می دانید که غنی سازی اورانیوم، بکار صنعت و تأمین انرژی ایران نمی آید. خوب می دانید که ما اورانیوم لازم و کافی برای راه اندازی صنعت غنی سازی نداریم. نیک آگاهید که در هیچ کشوری، برای تامین سوخت یک یا چند نیروگاه، صنعت غنی سازی راه اندازی نمی شود. شما دقیقا می دانید که تاکنون حتی یک گرم از اورانیومی که در مدت ۱۵ سال اخیر در ایران غنی شده بکاری نیامده است. و بالاخره اینکه واقف هستید که سوخت تنها نیروگاه اتمی، یعنی نیروگاه بوشهر را روسها تامین می کنند.

چگونه می توان جلوی هزینه های نجومی را گرفت و نقطه پایانی بر سیاست ویرانگر هسته ای گذاشت و در برابر خفقان و ظلم ناشی از تصمیم گیریهای ظالمانه ولایت مطلقه ایستاد و از ویرانیهای بیشتر جلوگیری کرد؟ قطعا شما کارکنان سازمان انرژی اتمی ایران می توانید نقشی تعیین کننده داشته باشید. اگر روزی کارکنان صنعت نفت با اعتصاب خود، جلوی غارت منابع کشور را گرفتند، امروز نوبت شماست که دست به اعتراض بزنید. اجازه ندهید سیاست هسته ای نظام، چرخهایی را بچرخاند که جز از بین بردن سرمایه ها و استعدادهای ما نتیجه دیگری ندارد. اجازه ندهید بنام شما، سیاست ویرانگر خود را پیش ببرند. پر واضح است که با توجه به شرایطی که ولایت مطلقه برای کشور فراهم آورده است، اعتراض و اعتصاب بسیار مشکل می باشد اما شما می توانید و این امکان را دارید که بهر نحوی که مناسب می دانید اعتراض خود را سازماندهی کنید. حداقل کار این است که در باره این موضوع، اطلاع رسانی نمائید و جامعه را از این فریب بزرگ آگاه سازید. شما مسئولید که واقعیتهای علمی را به اطلاع مردم برسانید. قهرمانی کنید! شما واقعا می توانید کمک وطن و مردم ایران باشید. هر روز که بگذرد، دیر است. با همراهی با یکدیگر به کمک ایران بشتابید. اعتراض شما تعیین کننده خواهد بود و می تواند ما را از این بن بست ویرانگر بیرون برد. اگر حرکتهای اعتراضی کارگران، کشاورزان، معلمان، مال باختگان و …. از جنس مطالبات عمدتا صنفی و معیشتی هستند و گاه نیز حقوق اجتماعی و شهروندی را نیز در بر می گیرند، اعتراض شما، چهره واقعی سیاست شوم ولایت فقیه را نمایان خواهد کرد و به دنیا نیز نشان خواهد داد که شما مایل به ادامه این سیاست ویرانگر که آسایش و امنیت جامعه را تحت شعاع خود قرار داده است، نیستید. مهمتر اینکه، از حمله نظامی بیگانگان به مراکز هسته ای نیز جلوگیری خواهد کرد.

می دانم که بسیاری از شما سربلندی ایران را می خواهید، اینجانب نیز تنها به عنوان یک هموطن که خود را مسئول می داند، این مهم را با شما در میان گذاشتم. زمان، زمان عمل است. در شهر وین در مذاکرات برجام ممکن نیست ایران بتواند سربلند شود، و به غیر از خفت و خواری و ادامه همان سیاست، ولی در اشکال دیگر چیزی نصیب ایرانیان نخواهد شد اما با اراده و عزم همه ایرانیان است که می توان افق روشنی را در مقابل چشمانمان قرار دهیم.

مهران مصطفوی

۵ بهمن ماه ۱۴۰۰

لینک این مطلب در تریبون زمانه