روزگار نامرادی بهاییانِ ایران؛ حکومت عرصه را تنگ‌تر کرده است

«خدا خیلی بهشان رحم کرد. آن‌ها هم در معرض دستگیری بودند. اتهام من تبلیغ علیه نظام از طریق تبلیغ برای به گفته‌ آن‌ها "فرقه‌ بهاییت" بود و نزدیک بود آن‌ها را هم دستگیر کنند.»

«وقتی بیرون آمدم، اولین جایی که رفتم بالای پشت‌بام خانه بود؛ برای دیدن غروب آفتاب و سر زدن به ماه و ستاره‌ها. نه عروسی دخترم را دیدم نه داماد شدن پسر بزرگم را. حتی نبودم تا بدرقه‌شان کنم.»

«حالا که به یکی از شهرهای ترکیه آمده‌ایم کمی خیالمان راحت است که خطری تهدیدمان نمی‌کند.»

«یک بار که برای بازجویی رفته بودم، بازجو از من پرسید: تو سر کار بودی که همسرت دستگیر شد. اصلا می‌دانستی زنت کجاست و چه می‌کند؟ من گفتم: نه حاج‌آقا! شما خودتان الان می‌دانید همسرتان کجاست و با چه کسی‌ست؟‌»

«خیلی بهش برخورده بود. همسر من حتی تبلیغ هم نکرده بود اما پنج سال زندانی بود فقط به خاطر داشتن دین متفاوت.» 

 «همین کارهای کوچک است که بعد زنجیره‌وار جهان را درست می‌کند. در این شهر بهاییان زیادی زندگی می‌کنند. شاید نتوانیم کاری انجام بدهیم اما شاید نفسِ گردهم‌آیی‌ست که دلیل اصلی برگزاری این کنفرانس است. شاید به قول پدر مولانا، ای جلال‌الدین محمد گر تو خواهی که شقاوت کم شود/ جهد کن تا عشق افزون‌تر شود. شاید عشق و مهر ما به جهان کمک کند تا جنگ را از خودمان و مردم دور کنیم.» 

«مسلما راه‌های تحصیل در دانشگاه‌های سراسری در ایران بر ما بسته است و تنها از راه همان دانشگاه‌های زیرزمینی تحصیل می‌کنیم.»

«ما هم  در اینجا غریبه‌ایم اما بهترین دوستانم بهایی هستند. مثلا یکی از آن‌ها شبنم است که من دارم آواز سنتی را از او یاد می‌گیرم. راستش من اصلا چیزی در مورد بهاییت نمی‌دانستم اما حالا می‌دانم که آن‌ها معتقد، راستگو و با اخلاق‌اند.»

«ما هنوز ترس داریم و با احتیاط رفتار می‌کنیم. یکی از املاکمان هنوز در ایران فروخته نشده؛ سرمایه‌ای که در معرض تهدید است.»

«چند سال است اموال بهاییان را مصادره می‌کنند. ستاد اجرایی فرمان امام مسئول این کار است و متأسفانه بعضی از هم‌وطنان سودجوی ما هم دنبال شکار مواردی از این دست‌اند.»  

«راستش در یک مقطعی من هم وسوسه شدم از این راه پول در بیاورم. کار من قرار بود این باشد که برای املاکی از این دست، مشتری پیدا کنم.»

«یکی از اقوام سببی دور، یک روز به دفتر ما آمد و گفت که برایم یک کار نان و آب‌دار سراغ دارد. با یک شخصی که به گفته‌ او یکی از سرداران سپاه بود، جلسه گذاشتیم و او توضیح داد که ملک مورد نظر به نصف ارزش واقعی‌اش فروخته می‌شود. به شما هم به عنوان کمیسیون یک‌سوم بهای فروش تعلق می‌گیرد. مثلا اگر ملک شش میلیارد قیمت دارد، من می‌بایست یک مشتری پیدا می‌کردم و آن را به قیمت سه میلیارد می‌فروختم و آن‌وقت یک میلیارد نصیب خودم می‌شد. او که رفت، کارچاق‌کن که خودش از قضا وکیل است به من پیشنهاد بهتری داد. گفت ملک را به نصف قیمت نمی‌فروشیم. چون این‌طور شک‌برانگیز است. آن را با ۲۰ درصد تخفیف می‌فروشیم. کارهای حقوقی هم با من. آن‌ها هم نمی‌فهمند. او به من گفت که اموال ستاد اجرایی دیوار خاکستری دارند. اموال بنیاد مستضعفان مثلا قهوه‌ای رنگ هستند و .... می‌توانی بروی و اموال را از نزدیک ببینی و قیمت کارشناسی رویشان بگذاری.»

«عادت دارم شب‌ها موقع خواب به کارهای روزانه‌ام فکر می‌کنم. شب آن روز که این ماجرا برایم اتفاق افتاد، تا چند ساعت نخوابیدم. زنگ زدم و گفتم من نیستم.»

«انگار دوست دارند ما را از کشورمان بیرون کنند. اینجا در ترکیه اوضاع بهتر است اما ما چرا باید در وطنمان غریب باشیم؟ چرا باید مال و اموالمان در تهدید حکومت باشد؟» 

«من در زندان که بودم عروسک درست می‌کردم و هدیه می‌دادم به هم‌سلولی‌ها و هم‌بندانم. حالا اعتقاد دارم باید فرهنگ‌سازی کرد. ما هم جزیی از جامعه‌ایم، نه مرتدیم و نه رانده شده. من می‌جنگم برای برابری.»

«ما به آن‌ها می‌گوییم اگر شوهر شما زورگوست، دلیلش آن است که مادرش او را زورگو تربیت کرده. شما مادران امروزی باید به فرزندانتان بیاموزید که آدم‌ها با هم برابرند و حق وحقوق یکسان دارند.»