اعترافات اجباری، حنای رنگ‌باخته حکومت

«من حتی به اخبار هواشناسی جمهور اسلامی باور ندارم چه برسد به اعترافات اجباری. جمهوری اسلامی در این همه سال حتی یک راست هم در پرونده ندارد که حداقل با استناد به آن به حرف‌هایشان باور کنیم. اصلاً لازم نبود مادر نیکا آشکارسازی کند و بگوید برادر و خواهرش را به زور وادار به این حرف‌ها کردند. همه چیز کاملاً معلومه. نه تنها برای من، هیچ کسی را پیدا نمی‌کنی به این چیزها باور کند. آخوندها دارند زور اضافی می‌زنند.»

«نمی‌دانم جمهوری اسلامی تا کی می‌خواهد به این دروغ‌ها ادامه دهد. همه چیزشان ساختگی و دروغ است. قدرت موشکی، صنعت پیشرفته، امنیت در جامعه، آمارهای جعلی، اعترافات تلویزیونی، همه اینها دروغ هستند و فکر می‌کنند می‌توانند سر مردم را کلاه بگذارند. مردم آگاه‌تر شده‌اند، حتی ترسی از یگان ویژه و لباس شخصی‌ها ندارند. دیگر گذشت آن روزی که با فشار و تهدید هر کاری که دلشان می‌خواست می‌کردند.»

«می‌دانم که جمهوری آخوندی، زندانی‌ها را به خشن‌ترین شیوه شکنجه می‌‌کند و همۀ این اعترافات از تهدید و شکنجه می‌آید. ولی راستش هیچ وقت باعث نشده به خاطر اعتراف اجباری ترس برم دارد و بی‌خیال اعتراض و انتقاد از آخوندها شوم. دروغگویی تو ذات جمهوری اسلامی است. خودشان می‌دانند اگر صادق باشند باید بدون خشونت ول کنند و بروند. صفر تا صد آخوندها را دروغ به وجود آورده. از بهشت و خدای دروغین‌شان گرفته تا اعتراف و قدرت پوشالی. الان همین اعترافاتی که پخش می‌کنند بین مردم جوک شده. کسی باور ندارد. همه می‌دانیم با تهدید و فشار و شکنجه طرف را مجبور به اعتراف می‌کنند. حتی کار به جایی رسیده که می‌آیند و یک زن دیگر را به جای مادر یکی از کشته شده‌ها می‌نشانند تا واقعیت را جور دیگری جلوه دهند! واقعاً مسخره است.»

«اگر این اعترافات حقیقت دارد چرا همۀ معترفان بعد از آزادی حرف‌های دیگری می‌زنند؟ مثلاً آدم بی‌گناهی مثل مازیار ابراهیمی را با شدیدترین شکنجه‌ها مجبور به اعتراف دربارۀ ترور دانشمدان هسته‌ای کردند، اما چند سال بعد وقتی به خارج ایران پناهنده شد، گفت همۀ این اعترافات ساختگی بوده و با زور و شکنجه مجبورش کرده‌اند. همه چیز این حکومت دروغ است و نه تنها من، هیچ کسی به آنها باور ندارد. می‌خواهند با این کار بگویند ما طرف حق نشستیم، ولی کورخوانده‌اند، دیگر عمرشان تمام است. ما نه از اعتراف و شکنجه می‌ترسیم، نه حرف‌های حکومت را باور داریم. اگر تمام دنیا بگوید جمهوری اسلامی راست می‌گوید من یکی هیچ‌وقت باور نمی‌کنم. پشت تریبون هزار وعده وعید می‌دهند و یکی را انجام نمی‌دهند. البته دیگه تموم شده، حتی اگر به وعده‌هاشون عمل هم کنند مردم آنها را نمی‌خواهند. به آخوند جماعت نمی‌شود اعتماد کرد. می‌خواهند با کشتن و سرکوب، مردم از اعتراض به‌حقی که دارند عقب‌نشینی کنند. ولی ما این همه کشته ندادیم که دست بکشیم. تا آخرش ایستاده‌ایم.»پ

«اعتراف، محبوب‌ترین شیوۀ اثبات قدرت حکومت‌های تمامیت‌خواهی مانند جمهوری اسلامی است. اعتراف همیشه یک جنبۀ روانی-انگیزشی دارد. وقتی بازجو از فرد قربانی اعتراف می‌گیرد، نوعی عاملیت و مسئولیت اخلاقی را نیز روی دوش قربانی می‌‌اندازد. از آن‌رو که اعتراف همیشه مستلزم نوعی خیانت است، قربانی باید در حین اعتراف، به خانواده، دوستان، گروه سیاسی، اعتقادات خود یا چیزی شبیه به این موارد خیانت کند. در واقع به تعبیری اعتراف شکافی درون قربانی ایجاد می‌کند. وقتی پای خیانت به ایمان و رفتار سیاسی مطرح می‌شود، خودبه‌خود و به شکل کاملاً ناخودآگاه سد راه همدردی، ترحم و همدلی ناظران با قربانی می‌شود. در واقع ناظرانی که اعترافات فرد معترف را می‌بینند، از احساس همدردی و ترحم با او فاصله می‌گیرند. جمهوری اسلامی با اعتراف گرفتن می‌خواهد -جدای از جور دیگر نشان دادن واقعیت- این احساس همدردی را با زندانی و یا کسانی که به هر طریقی جامعه با آنها احساس نزدیکی می‌کند را از بین ببرد. وقتی احساس همدردی -به دلیل خیانت در اعترافات- از بین می‌رود، قربانی و تفکرات نقادانه‌اش به حاشیه می‌روند.»

«دقیقاً اینطوری است. اعترافات آن کارکرد جلوگیری از همدردی خودانگیختانه با قربانی را امروزه در حکومت اسلامی از دست داده است. چیزی که من در جواب سوال قبلی به آن اشاره کردم، تصوری است که حاکمان از اعترافات دارند، یعنی آنها می‌خواهند به همین نتیجۀ که اشاره کردم برسند. یعنی قربانی را با اعترافات، پیش مردم کم ارزش کنند. این تصور آنهاست و الزاماً چیزی نیست که مردم فکر می‌کنند. اساساً جمهوری اسلامی چنان به قدرت خودش ایمان دارد که حرف و تصور مردم برایش اهمیتی ندارد. جدا از این مورد، با اعتراف گرفتن طیفی از طرفداران خود را نیز قانع می‌کنند و این پیام را به آنها می‌دهند که تلاشی که برای حفظ نظام می‌کنند بی‌ثمر نبوده است. یعنی باید به هواداران خود نشان دهد که سرکوب‌ها نتیجه داده است و شما راهتان را درست می‌روید. در هر صورت حکومت به تهییج نیروهای خود وابسته است و با انواع‌ها تاکتیک‌ها آن را به سمت هدف دلخواهش سوق می‌دهد.»

«نشانه‌هایی که امروز در خیابان و شبکه‌های اجتماعی وجود دارد، این را می‌گویند که حکومت حتی با برخورد قهری هم نتوانسته آنها را مهار کند و توازن را به نفع خودش رقم بزند. مشخصاً در مورد اعترافات باید عرض کنم، اعتراف گرفتن از قربانی به رخ کشیدن قدرت است. حکومت می‌داند مردم دیگر به اعترافات اجباری باور ندارند، اما باز انجام می‌دهد تا نشان دهد که هنوز قدرت کامل را در اختیار دارد. وقتی از یک حکومت نشانه‌ها و نمادها را می‌گیریم، عملاً آن را از قدرت ساقط کردیم. امروزه جمهوری اسلامی با اصرار می‌خواهد این نمادها را حفظ کند. در واقع زبان حال جمهوری اسلامی این است: "اگرچه باور ندارید ولی چنان قدرت داریم که می‌توانیم انجام دهیم، می‌توانیم بدون ابا دروغ بگوییم و بدون اینکه به کسی پاسخگو باشیم سرکوب کنیم." درواقع تمام تلاشش، حتی در صورت عدم مشروعیت‌اش، برای نشان دادن همین توانایی و قدرت است که اعتراف‌گرفتن از نمونه‌های بارز آن محسوب می‌شود.»