ضرورت خشونت‌پرهیزی در جنبش‌ انقلابی آزادی‌خواه

نظرها

• جوادی

  ۳ آبان ۱۴۰۱، ۸:۴۷

  دو سه سالی است که با این وب سایت آشنا شدم و بسیاری از مقاله هایی را که در بخش اندیشه نوشته می شوند، می خوانم و نظراتم را می نویسم. متاسفانه از میان این همه مقاله، فقط تعداد انگشت شماری به موضوع مقاومت مدنی توجه کردند و بارها از بی توجهی یا کم توجهی روشنفکران و رسانه های فارسی زبان خارج از کشور به موضوع حیاتی مقاومت مدنی گله کردم. در زیر مقاله جامعه مدنی و تعهد شهروندان به آن از خانم دقیقیان چندین یادداشت نوشتم و با این کار می خواستم تاکید کنم که موضوع مقاومت مدنی چه انداره برای جامعه امروز ایران و در گذار به دموکراسی اهمیت دارد. به نظرم الان که داخل جنبش زن ،زندگی، آزادی هستیم ،پرداختن به موضوع مقاومت مدنی و نقش آن در گذار به دموکراسی تاثیر چندانی بر کنشگران کف خیابان ندارد. زیرا این کنشگران با دانسته های قبلی خود این جنبش را شکل داده و پیش می برند و فرصتی برای افزایش آگاهی خود در زمینه مقاومت مدنی ندارند.

• جوادی

  ۳ آبان ۱۴۰۱، ۹:۳۱

  در آغاز مقاله به مرکز بین المللی مبارزات خشونت پرهیز و نظریه ای که درباره چگونگی موفقیت مبارزات خشونت پرهیز تدوین کرده اشاره شده است. از وجود این مرکز خبر نداشتم. نکته ای که در این نظریه، نظرم را جلب کرده این است: این مدل تاکید می کند که هر چه ناراضیان و معترضان از آگاهی سیاسی بالاتری برخوردار و درک عمیق تری از دموکراسی داشته باشند، ثمره انقلابشان دموکراتیک تر خواهد بود. واژه ثمره انقلاب به روشنی نشان می دهد که برای این نظریه، نتایج انقلاب مهم است. در حالیکه مدافعان انقلاب ۵۷ به ما توصیه می کنند نباید از چشم انداز محصول به انقلاب ها نگاه کرد. اگر بپذیریم که بین سطح آگاهی سیاسی معترضان بویژه آگاهی از دموکراسی و ثمره انقلاب رابطه ای وجود دارد، درباره انقلاب ۵۷ که ثمره اش به قدرت رسیدن ارتجاع و فلاکت بود می توان حکم کرد که سطح آگاهی سیاسی و شناخت انقلابیون ۵۷ از دموکراسی بسیار پایین بوده است. این حکم تاییدی است بر نظر آقای دکتر نیکفر که گفته بود تازه بعد از تجربه حکومت ولایی متوجه شدیم که استبداد را انواعی است. همین حرف بیانگر آن است که انقلابیون ۵۷ درک عمیقی از مفهوم دموکراسی نداشتند و حتی خیلی از انقلابیون آن را باور نداشتند. واژه انقلاب دو بنی ( از دکتر نیکفر )اشاره به دونیروی متضاد شرکت کننده در انقلاب ۵۷ دارد یعنی نیروی ارتجاع( سنت گرا) و نیروی ترقی خواه که قبل از پیروزی انقلاب هم معلوم بود که نیروی ارتجاع در این انقلاب دست بالا را دارد و جهت گیری نهایی انقلاب را او تعیین خواهد کرد و همین کار را هم کرد و آن را اسلامی نام نهاد. آیا از انقلابی که ارتجاع نیروی اصلی آن بوده باید انتظار می داشت که به دموکراسی بیانجامد؟ بنابراین نیروی ترقی خواه انقلاب ۵۷ هم چون با ارتجاع همراه شد، از آگاهی سیاسی بالایی برخوردار نبود و درک عمیقی از ارتجاع و دموکراسی نداشت.

• جوادی

  ۴ آبان ۱۴۰۱، ۲۱:۰۵

  روشنفکری در تلویزیون حزبی خودش بارها تاکید می کرد که ما ایرانیان به صورت ژنتیکی کار تیمی بلد نیستیم و در طول تاریخ هرگاه خواستیم کار بزرگ انجام دهیم، یک رهبر پیدا شد و دور آن جمع شدیم.‌ پس ای مردم یک رهبر پیدا کنید و نام او را در کف خیابان صدا بزنید.‌ آیا در خیزش زن، زندگی، آزادی معترضان دور یک رهبر جمع شده اند و نام یک رهبر را صدا می زنند؟ البته این تنها خطای این روشنفکر نیست. ایشان در مقاله های متعدد از دیکتاتوری صالح و رهبری فردی دفاع کرده و دموکراسی خواهی را خواسته ای لوکس و غیر واقع بینانه معرفی می کرد. یادم هست ایشان حتی موافق بایکوت انتصابات ۱۴۰۰ نبود و به مردم توصیه می کرد که در خانه نمانند، اما خوشبختانه مردم به این توصیه ها توجه نکردند.‌ الان که نادرستی نظرات ایشان درباره رهبری فردی ،انقلاب اسید معده، دور یک رهبر جمع شدن معلوم شده، هنوز هم دست بردار نیست و ادعا می کند کسی شایسته رهبری جنبش کنونی است که به جنبش خدمات برساند و منظورش از خدمات رسانی، تزریق دانش مبارزاتی به جنبش است. اگر امثال این روشنفکران دانش مبارزاتی داشتند، جمهوری اسلامی بیش از چهار دهه حکومت نمی کرد. شما دهها بار حزب رستاخیز را زیر سوال بردید ولی حتی یکبار هم روشن نکردید، بدی این حزب انحصارطلبی آن بوده است. چون اگر روی انحصارطلبی دست بزارید، در واقع خودتان را هم محکوم می کنید. کدام حزب در اپوزیسیون هست که در عمل انحصارطلب و تک رو نیست؟ خواهش می کنم از توهمات بیرون بیایید، فکر نکنید چون در غرب زندگی می کنید از ما باهوش تر و یا داناترید. جنبش زنانه_ دموکراتیک زن ،زندگی ،آزادی به دانش مبارزاتی نیاز ندارد. این جنبش فرا حزبی و مختص یک قشر نیست، پس اگر هم به رهبری نیاز داشته باشد، که دارد، آن رهبری فرا حزبی خواهد بود و اپوزیسیون این را باید توی کله خودش فرو کند و گرنه این خیزش همانطور که از جمهوری اسلامی گذشته، از اپوزیسیون ناکارآمد و منجمد شده در فضای پیش از انقلاب ارتجاعی ۵۷ هم عبور خواهد کرد و به نظرم تا حدی عبور هم کرده است. کافی است به مانیفست این جنبش یعنی به ترانه برای نگاه کنید.

• جوادی

  ۴ آبان ۱۴۰۱، ۲۱:۳۶

  شاهزاده رضا پهلوی انقلاب زن، زندگی ،آزادی را انقلاب ملی نامید، به نظرم این نامگذاری نامناسب است و چیستی خیزش کنونی را بیان نمی کند . انقلاب ملی به چه معنی است ؟ آیا منظور انقلاب ناسیونالیستی است؟ خیزش زن، زندگی، آزادی همانطور که از نامش پیداست یک انقلاب زنانه و آزادیخواهانه است. شعار مرگ بر دیکتاتور دومین شعار اصلی بعد از شعار زن، زندگی ،آزادی است و همین شعار خصلت دموکراتیک این جنبش را بیان می کند. بنابراین جنبش زن، زندگی،آزادی جنبش زنانه_ دموکراتیک است و با توجه به مانیفست مردمی آن خواهان گردش تند به چپ یا راست نیست و این یکی از تفاوت های اصلی این انقلاب با سایر انقلاب هاست‌

• جوادی

  ۶ آبان ۱۴۰۱، ۱۲:۱۸

  آقای بهراد توکلی ( نوازنده) درباره تفرقه افکنی در شرایط حساس کنونی سخنانی گفته که باید از آن حمایت کرد. نظراتش درباره مساله ۲۸ مرداد و تقابل بیهوده جمهوریخواهان و پادشاهی خواهان شبیه نظراتی است که بارها بر آنها تاکید کردم. تک تک روشنفکران و به ویژه آنهایی که از توان رسانه ای برخوردارند، وظیفه دارند که در این بزنگاه تاریخی از حقیقت و عقلانیت دفاع کرد.‌

• جوادی

  ۶ آبان ۱۴۰۱، ۲۲:۳۹

  احزاب کردی را از این جهت آفرین می گویم که یک مرکز همکاری تاسیس کردند و پیوند نزدیکی با مردم کردستان دارند و متاسفم برای بقیه احزاب که همگی مدعی دموکراسی و آزادی اند ولی حتی عرضه آن را ندارند که در این شرایط حساس که معترضان در کف خیابان جانشان را کف دست گرفته و مبارزه می کنند، با تاسیس یک مرکز همکاری از آنها حمایت کنند و با همبستگی شان روحیه نیروی سرکوب جمهوری اسلامی را تضعیف کنند.‌ تفرقه چهل و چند ساله گروههای مخالف جمهوری اسلامی بزرگترین نعمت برای جمهوری اسلامی بوده است. اگر انتظار دارید که مردم بدون کمک موثرتان جمهوری اسلامی را سرنگون می کنند و برای شما فرش قرمز پهن می کنند، این انتظار واهی است. شما به اندازه آقای بهراد توکلی هم شعور سیاسی ندارید.سخنان منطقی و دیدگاه استراتژیک او مرا شگفت زده کرد.‌ انجمن دادخواهی خانواده های قربانیان پرواز اوکراینی در این خیزش نقش فعالتری از احزاب متعصب و پرمدعای بازی کرده است. شما که نه می توانید یک مرکز همکاری تاسیس کنید و نه شجاعت آن را دارید که یک فراخوان مستقل بدهید و هواداران خود را به کف خیابان بکشانید پس به چه دردی می خورید؟ مگر ادعا نمی کنید که مردم شما را می خواهند، پس چرا به طور جداگانه فراخوان نمی دهید و ادعای خود را به آزمون نمی گذارید؟ جهل و سه سال تفرقه و تحلیل گری بس نیست؟

• جوادی

  ۷ آبان ۱۴۰۱، ۱۴:۰۷

  از یه دختر دهه هفتادی که تازه دوره کارشناسی حقوق را تمام کرد و مثل اکثر هم نسل های خود طرفدار خیزش زن، زندگی،آزادی است، پرسیدم شما خواهان جمهوری هستید یا پادشاهی. جوابش غیر منتظره بود. جواب داد هیچ کدام.‌ با تعجب گفتم مگه میشه. خندید و گفت آره ما می خواهیم چیز جدیدی را تجربه کنیم.‌ گفتی چه چیز جدیدی، گفت نمی دونم.‌ چگونه می توان پاسخ غیر منتظره این دختر تحصیل کرده را تحلیل کرد؟ روشن است که کوچکترین اعتباری برای اپوزیسیون جمهوری اسلامی قائل نیست زیرا اپوزیسیون جمهوری اسلامی دهه هاست که به بازی باخت_ باخت جمهوری یا پادشاهی مشغول است و برای این دختر این بازی فاقد ارزش شده است و او با نقی همزمان جمهوری و پادشاهی کل بازی را رد کرده بود. من نمی دانم نظر این دختر چه اندازه در بین هم نسلهای او شیوع دارد. اما روشن است که شکاف بین نسلها بر اثر انقلاب ارتجاعی ۵۷ عمیق تر از آن است که روشنفکران پیش از این انقلاب فکر می کنند. روشنفکران پیش از انقلاب ۵۷، مانند جمهوری اسلامی نخواستند صدای جوانان نسل z را بشنوند و برای این نسل چاره ای جز طغیان بر علیه پدر سالاری و شعارهای توخالی اش وجود ندارد.

• جوادی

  ۱۸ آبان ۱۴۰۱، ۰:۲۴

  چگونه اپوزیسیون به بقای جمهوری اسلامی کمک کرده است؟ اکثر چپ های ایران با نظام پارلمانی چه در قالب جمهوری و چه در قالب پادشاهی مخالف اند. اما تا کنون حداقل من ندیدم که یکی از این چپ ها صداقت داشته باشد و به صراحت مخالفت اش را با نظام پارلمانی اعلام کند.‌ آنها همواره منفعت خود را در این دیدند که مخالفت شان با پارلمانتاریسم را پشت مخالفت کینه توزانه با سلطنت بویژه سلطنت پهلوی پنهان کنند. متاسفانه مشروطه خواهان هیچ گاه متوجه این تاکتیک چپ های مخالف دموکراسی پارلمانی نشدند و دست شان را رو نکردند.‌ تنها کاری که کردند یا دفاع از نوسازی دوران پهلوی و استفاده از عبارت معروف اما نادرست ارتجاع سرخ و سیاه بود. مشروطه خواهان اگر برای طرز فکر استراتژیکی ارزش قائل می شدند بر پارلمانتاریسم تاکید می کردند و نه بر یکی از فرم های آن. مشروطه خواهان می بایستی مخالفان نظام پارلمانی و به تبع مخالفان مشروطه را در موقعیتی قرار می دادند که آنها ناچار می شدند موضع خود را درباره ایده مشروطه و نظام پارلمانی اعلام کنند تا مردم آنها را خوب بشناسند.‌ من از مشروطه خواهان خواهش می کنم که به جای تاکید بر پادشاهی مشروطه ، بر نظام پارلمانی تاکید کنند و این موضوع را به صراحت بیان کنند، کمتر دیده شد که چپ ها از سلطنت قاجار انتقاد کنند ولی هنوز از سلطنت پهلوی انتقاد می کنند، چرا؟ فقط به خاطر اینکه احتمال بازگشت پادشاهی پهلوی را می دهند و می خواهند جلوی آن را بگیرند.‌ .‌خوب این کشمکش چهل و چهار ساله بین طرفداران پهلوی و مخالفان پهلوی، فقط یک برنده داشته و آنهم جمهوری اسلامی بوده است.‌ مخالفان جمهوری اسلامی به خاطر تنگ نظری های ایدئولوژیک و ترجیح دادن منافع فردی و حزبی بر منافع ملی، بیشتر با هم جنگیدند تا با جمهوری اسلامی و همین عامل به بقای جمهوری اسلامی کمک کرده است و جمهوری اسلامی از این بابت خوش اقبال بوده است.‌ مولوی عبدالحمید اخیرا گفته بود ما شیعه و سنی نداریم ، ما اقوام نداریم، ما همه یکی هستیم.‌ این حرف بدان معنی نیست که او مساله شیعه و سنی یا مساله اقوام را انکار می کند، بلکه می خواهد بر برابری ایرانی ها فارغ از مذهب و قومیت تاکید کند زیرا به خوبی می داند که سباست جمهوری اسلامی درست عکس این موضع گیری است. جمهوری اسلامی از آغاز تا کنون سباست انگلیسی تفرقه بیانداز و حکومت کن را به خوبی اجرا نموده است.‌ چنین سیاستی را انگلستان با موفقیت در ۲۸ مرداد به اجرا گذاشت و تفرقه حاصل از آن تا به امروز نیز وجود دارد.‌ مولوی عبدلحمید محکم از خیزش زن، زندگی، آزادی حمایت کرده و بر همبستگی ایرانی ها تاکید کرده است. نظیر اینکار را رهبران حزبی و چهره های معروف مخالف جمهوری اسلامی هم می توانستند انجام دهند . اکثر شان در تلاش غیر واقع گرایانه برای رهبری جنبش کنونی و قبضه انحصارطلبانه قدرت در فردای پیروزی انقلاب هستند.‌ نقش اپوزیسیون در ایجاد جنبش خود جوش زن، زندگی، آزادی چه بوده است؟ به نظرم در جواب می توان گفت تقریبا هیچ. آیا اپوزیسیون می تواند در دوام و رهبری و نهایتا پیروزی این جنبش نقش ایفا کند؟ به نظرم می تواند این نقش را بازی کند اگر خودش را بروز رسانی کند و به جای تحلیل صرف دست به تاسیس یک ستاد هماهنگی برای پیشبرد جنبش بزند.