توران کبیری روایت دو فرزند زندانی‌اش از آتش‌سوزی در اوین را بازگو کرد: «یک فاجعه بود، نباید فراموش شود»

از داخل به داد ما نرسیدند. من مجبورم این ویدئو را ضبط کنم تا چه در داخل و چه در مجامع جهانی به این اتفاق فکر کنند.

صدای تیراندازی شنیدیم. در بند هشت که داریم آنجا زندگی می‌کنیم، پنجره کوچکی وجود دارد که از آن توانستیم داخل بند هفت را ببینیم. و می‌دیدیم که آنها دارند تیراندازی می‌کنند و آدم‌ها دارند می‌افتند. بعد گاز اشک‌آور پخش شد و صدای تیراندازی مداوم می‌آمد و ما نمی‌توانستیم ابتدا تشخیص بدهیم که چه نوع سلاح و تیری دارد شلیک می‌شود. گاز اشک‌آور و دودی که از زیر در بند داخل آن شدُ‌ما را به جنب و جوش انداخت. اولین فکری که می‌کردیم، این بود که بیرون برویم تا بتوانیم به بند هفت کمک کنیم و ببینیم چرا این اتفاق در آنجا افتاده. تصور اینکه چنین اتفاقی در بند هشت یا سایر بندها رخ دهد، به مغزمان هم خطور نمی‌کرد. با چنین ذهنیتی به در فشار آوردیم که قفل شده بود. از سه روز پیش زندان‌بان‌ها به محض گرفتن آمار، در بند را شبها قفل می‌کردند. این برای ما سوال شده بود که چرا در بند را قفل می‌کنند چون این کار پیش از این انجام نمی‌شد. آن روز نیز چنین شده بود. در بسته بود و ما برای نجات خودمان و خفه نشدن بر اثر گاز اشک‌آور هجوم آوردیم به سمت در تا بازش کنیم.

به غیر از فشارهای شدیدی که از طرف نظامیانی که در آن لحظه به زندانی‌ها وارد شده بود، همچون تیراندازی به چندین تن و مجروح شدن ۵ تن، محمودی و کربلایی به شدت بقیه زندانیان را با لگد و باتون کتک زده‌اند، و به آنها ناسزا گفته اند. آنها نه تنها به بند هفت کمکی نکرده‌اند، بلکه شمار زیادی از زندانیان هر دو بند هفت و هشت را به زور به سمت ورزشگاه هدایت کرده‌اند ــ حدود دو هزار تن را. و اگر زندانیان مسن‌تر می‌خواستند برای استراحت بنشینند، کتک می‌خوردند و توهین و تحقیرهای رکیک و وحشتناک می‌دیدند. زندان‌بان‌ها می‌گفته اند: «ما نخوابیدیم، شما هم حق ندارید بخوابید.

تصور طبیعی همه این بوده که با آتش‌سوزی، باید صدای خودروهای آتش‌نشانی را بشنوند اما در عوض صدای تیراندازی مداوم به گوش می‌رسیده است و عده‌ای نیز آنها را کتک زده اند و به جایی برده اند که امکان نفس کشیدن راحت در آنجا وجود نداشته است. زندان‌بان‌ها حتی دمپایی‌های زندانیان را از آنها می‌گیرند و آنها را روی زمینی که بر اثر آتش‌سوزی داغ شده بود، نگه می‌دارند. زندانیان حتی مجبور می‌شوند روی هم ادرار کنند. من دیگر دردناک‌تر از این نمی‌توانم توصیف کنم. فرزندان من چندین بار تا به حال زندان رفته اند و هرگز چنین اتفاقی با این بعد وحشتناک و غیرانسانی برای ما پیش نیامده بود.

حتی رئیس زندان رجایی‌شهر زخمی‌ها را نپذیرفته است چون شاید نمی‌خواسته مسئول قتل شناخته شود اما باز مجروحان را با همان وضعیت به زندان اوین منتقل می‌کنند و آنها را بیمارستان نمی‌برند.