فراخوان به اعتصاب سراسری در همراهی با کردستان: همبستگی عملی پیروزی را ممکن می‌کند

«مرکز و به صورت ویژه تهران_ وقتی تهران را خطاب قرار می‌دهیم منظورمان جنوب شهر، طبقه کارگر و مهاجران اعم از کُرد، ترک، بلوچ، عرب و دیگرانی است که در مناطق جنوبی و حاشیه ساکن هستند، هم اراده دارد و هم همبستگی. ضعف آن نداشتن سازمان و تجربه است. درست مقابل چیزی که نقطه قوت کردستان است. ظرفیت کردستان علاوه بر ابداع و راهکارهای خلاقانه مقاومت است که آن هم بر اساس تجربه‌ای که اندوخته است، دارد. مرکز هم در مسیر پیش‌رو به تجربه تحزب و سازمان حتما می‌رسد. در این وضعیت اگر مرکز به فراخوان اعتصاب پاسخ بدهد جنبش وارد یک مرحله جدیدی شده است و به پیروزی نزدیک‌تر. اگر هم به هر دلیلی پاسخ ندهد یا حتی به فرض ناممکن علیه کردستان تظاهرات کند، بازهم ما ناامید نمی‌شویم و تلاش همه باید این باشد که همبستگی را تقویت کنند. کردستان به مرکز بدبین نیست و این آگاهی عمومی در باره ضعف سازماندهی در مرکز وجود دارد.»

«همراهی مرکز با فراخوان اعتصاب با توجه به اینکه در روزهای اخیر با تشدید سرکوب در کردستان این حس هم در بین فعالان در کردستان و هم در فضای رسانه های اجتماعی تقویت شد که کردستان تنها است، مرکز دارد سرکوب کردستان را تماشا می‌کنند، همانند آنچه که بعد از انقلاب و فرمان جهاد خمینی صورت گرفت و کردستان خودش را تنها احساس کرد و تنها سرکوب شد، اهمیت دارد. این حس تاریخی دارد دوباره در کردستان تکرار می‌شود؛ این حس فاصله‌ای که ما درد و مبارزه مشترک نداریم، به ویژه در این چند روز که کردستان در مهاباد، پیرانشهر و جوانرود سرکوب شدیدی را تحمل کرد، این حس که می‌تواند خیلی ویران کننده باشد را خیلی دامن زد.»

«اگر مرکز به همراهی و نه در حمایت از کردستان به این فراخوان پاسخ بدهد می‌تواند دوباره حس اعتماد را بسازد و این حس را به وجود بیاورد که ما درد مشترک داریم و مسیر مبارزه مشترک است. اما اگر پاسخی داده نشود به این فراخوان‌ها این نگاه می‌تواند تقویت شود که ما درد مشترک نداریم پس مسیر مبارزه‌مان هم جدا است.»

«این اعتصاب باید همراهی با کردستان باشد و نه فقط در حمایت. حمایتی بودن این حس را القاء می‌کند که ما اگر یک روز به عنوان همبستگی اعتصاب کنیم کفایت می‌کند اما مبارزه اصلی بر دوش کردستان است. حمایت یعنی اینکه مرکز حمایت‌کننده و ناظر است و نه همراه و همرزم کردستان. این مهم است که مرکز و جاهای دیگر نشان بدهد این مبارزه مشترک است و همان‌قدر که کردستان هزینه می‌دهد و مبارزه می‌کند، جاهای دیگر هم مقاومت کند و هزینه بدهد.»

«اعتصاب‌ها در کردستان شاید به دلیل وضعیت اقتصادی که این منطقه دارد تاثیر اقتصادی زیادی نداشته اما به صورت نمادین اهمیت و تاثیر زیادی داشته است. حالا نیز پاسخ به فراخوان اعتصاب سراسری مهم است چرا که خیلی مهم است چرا که سبب می‌شود مردم دیگر شهرها با هزینه کمتری با مبارزه و مردم کردستان همبستگی کنند. این همبستگی مهم است چون حکومت از آن واهمه دارد. حکومت هم از همین واهمه دارد.»

«اگر این اعتصاب و همبستگی در سراسر ایران، به ویژه در مراکز صنعتی و مهم که می‌توانند به حکومت ضربه بزنند، شکل بگیرد آن انتقاد و گلایه‌ای را که کُردها در روزهایی که مردم در کردستان کشتار می‌شدند و برخی شهرها محاصره نظامی بودند اما توجه رسانه و شبکه‌های اجتماعی به تیم ملی فوتبال و باخت آن بود، داشتند و به حق هم بود را هم می‌تواند تا حدی پاسخ بدهد و همبستگی را دوباره تقویت کند؛ هم به صورت نمادین و هم به صورت عملی.»

«پاسخ مثبت به این فراخوان در شرایطی که بخشی از معترضان به دلیل سرکوب شدید شاید ناامید و منفعل شده‌ و حکومت از اینکه احتمال دارد جنبش رو به خاموشی برود خوشحال است، می‌تواند دوباره امید را زنده کند و بخش منفعل را به خیابان بیاورد و حس همبستگی را تقویت کند. تقویت حس همبستگی و بازگشت دوباره به خیابان هم تاثیر مثبتی بر جنبش دارد.»

«حکومت در داخل کردستان با شگردهای خاص مثل تیراندازی با لباس‌های پیشمرگه‌ها و دامن زدن به تفرقه و در بیرون از مرزهای ایران با فشار بر دولت اقلیم کردستان و عراق با این دروغ که احزاب کرد از خاک عراق اسلحه به ایران قاچاق می‌کنند و موشک‌باران مقر احزاب کردستانی فشار را بر کردستان بیشتر کرده است و به همین دلیل هم ما معتقدیم این اعتصاب و همراهی با آن خیلی ضروری است. هم‌صدایی و پشتیانی مردم ایران از مبارزه در کردستان و محکوم کردن کشتار در وضعیتی که در کردستان این سوال مطرح می‌شود که چرا وقتی در اینجا کشتار است، در سایر مناطق اعتصاب و مبارزه خیابانی وجود ندارد، می‌تواند گام‎های مبارزان را چه در کردستان و چه در سراسر ایران در برابر حکومت محکم‌تر کند.»

«ما می‌دانیم که دیگر ترسی نمانده است. ترس‌ها به وپژه در نسل جوان و زنان ریخته شده است، مبارزه در دانشگاه عالی است اما هنوز اقشاری هستند که به مبارزه نپیوسته‌اند. هنوز در شرکت‌های بزرگ صنعتی، در صنعت نفت و فولاد که نبض اقتصاد در دست آنها است و در دوره انقلاب ۵۷ با اعتصاب کمر حکومت را شکستند، مبارزه به هر دلیلی پیش نرفته است. من مطمئن هستم اگر کارگران صنعتی و مراکز صنعتی به اعتصاب بپیوندند و همینطور سایر اقشاری که هنوز به مبارزه نپیوسته‌اند، مبارزه حتما بهتر پیش می‌رود.»

«لازم و حیاتی است که مردم تمام شهرهای ایران برای جلوگیری از قتل عام و در محکومیت کشتاری که در کردستان صورت گرفته است به این اعتصاب پاسخ مثبت بدهند.»