استقلال در سینمای ایران ــ در گفت‌وگو با بابک پیامی
فرشته نزاکتی ــ سینماگر مستقل چگونه سینماگری‌ست و چه ویژگی‌هایی دارد؟ تبعید آیا در سینمای ما یک مفهوم تازه است؟ این پرسش‌ها را با بابک پیامی، سینماگر تحسین‌شده در جشنواره فیلم ونیز در میان گذاشتیم.
از پشت صحنه اورکا ــ منبع: صراط نیوز
از شهریور ۱۴۰۱ با آغاز قیام ژینا بسیاری از سینماگران ایرانی در همراهی با ملت ایران از سیاست‌های تبلیغی حکومت فاصله گرفتند. بسیاری از بازیگران نام‌آشنا که حجاب اجباری از سر برداشتند، نقش‌های ثابتی دارند که نمی‌توان از امروز به فردا جایگزینی برای آنان یافت. کار به آنجا کشید که محمد خزاعی، رئیس سازمان سینمایی دولت سرکوبگر ناگزیر به عقب‌نشینی شد و رسماً اعلام کرد اگر سینماگران نادم باشند، راه برای آنان به رغم همه مخالفت‌هایشان باز است.
آیا با قیام ژینا اکنون سینماگران ایرانی راه خود را از حکومت جدا می‌کنند؟ سینماگر مستقل اصولاً چه کسی است؟ سینماگر تبعیدی کیست؟
بابک پیامی می‌گوید سینمای ایران در چهل و سه سال گذشته عمیقاً زیر سیطره حکومت قرار داشته. سینماگر مستقل هم کسی است که این سیطره را برنتابد، بنابراین مفهومی که ما در ایران از استقلال سینماگر درک می‌کنیم با مفهوم سینمای مستقل در غرب تفاوت دارد.
مصاحبه با او را می‌بینید:
بابک پیامی به تازگی مستند « ۷۵۲ یک عدد نیست» درباره خانواده‌های قربانیان هواپیمای اوکراینی را ساخته و به نمایش گذاشته است. او یک سینماگر تبعیدی‌‌ست. در سال ۱۳۸۲ هنگامی که برای داوری جشنواره مسکو برای اخذ ویزا به سفارت‌خانه روسیه مراجعه کرده بود در بازگشت بازداشت شد. مأموران مواد فیلم «سکوت بین دو فکر» که در آن زمان در مرحلهٔ تدوین قرار داشت را با خود بردند و سپس او را به قید وثیقه آزاد کردند. مدتی بعد او برای شرکت در جشنواره فیلم مسکو از ایران خارج شد و دیگر هرگز بازنگشت. پیامی می‌گوید مفهوم و معنای تبعید، سیال است و از هنرمندی به هنرمند دیگر ممکن است تغییر کند.
او به خاطر فیلم «رأی مخفی» جایزه جشنواره جهانی فیلم والادولید (اسپانیا) و جایزه بهترین کارگردانی جشنواره فیلم ونیز را به دست آورده است.
نظرها
نظری وجود ندارد.