ائتلاف پنج حزب و سازمان جمهوری خواه - گفت‌وگو با بهروز خلیق
بهروز خلیق از "حزب چپ" می‌گوید، جنبش اعتراضی در داخل، تشکل‌های جمهوری‌خواه را به ضرورت همگامی به منظور ایجاد یک کانون رهبری در خارج رسانده است. او رهبری اصلی جنبش انقلابی را جمعی و مستقر در داخل می‌داند.
فرزاد صیفی‌کاران
همگامی: ائتلاف پنج حزب و سازمان جمهوری خواه
در روزهایی که جنبش اعتراضی «زن، زندگی، آزادی» در ایران جریان دارد، گروه‌های مختلف اپوزیسیون در خارج از کشور، با شکل‌دهی ائتلاف‌های مختلف، سعی در حمایت از این جنبش و ایفای نقشی در قامت رهبری و پیش‌بردِ اراده مردم در بیرون از کشور هستند.
به تازگی پنج حزب و سازمان جمهوری‌خواه متشکل از اتحاد جمهوری‌خواهان ایران، جبهه ملی ایران-اروپا، حزب چپ ایران (فدائیان خلق)، سازمان‌های جبهه ملی ایران در خارج از کشور و همبستگی جمهوری‌خواهان ایران با صدور بیانیه‌ای به تاریخ ۱۸ اسفند ۱۴۰۱ با هدف «ضرورت گذار از جمهوری اسلامی و استقرار جمهوری سکولار دموکرات»، با هم ائتلاف کردند.
این پنج حزب و جریان جمهوری‌خواه که سابقه همکاری نزدیک با یک‌دیگر را دارند، در بیانیه ائتلاف خود اعلام کرده‌اند:
نیروهای امضاکنندۀ این مبانی بر پیوند نسل‌های مختلف کنشگران سیاسی در تحقق برآمد متحد نیروهای جمهوری‌خواه سکولار دمکرات در سپهر سیاسی کشور و حضور موثر آنان در تحولات جاری تاکید دارند. ما بر این باوریم که راه برون رفت از بحران های درهم تنیده کشورمان، گذار خشونت پرهیز از جمهوری اسلامی به یک جمهوری سکولار و دموکرات، دگرگونی ساختار قدرت سیاسی، جدائی دین و دولت و استقلال نهادی آنها از یک‌دیگر، ایجاد ساختاری متکی بر انتخاب آزادانۀ مردم است.
زمانه به منظور بررسی اهمیت ائتلاف و برنامه‌های که این گروه‌های جمهوری‌خواه برای همکاری با دیگر جریان‌های سیاسی خارج از کشور و گذار از جمهوری اسلامی دارند، با بهروز خلیق، عضو شورای رهبری حزب چپ ایران (فدائیان خلق) گفت‌وگو کرده است.
◼️گفت‌وگوی زمانه با بهروز خلیق را بشنوید:
به گفته بهروز خلیق، سازمان‌ها و حزب‌های جمهوری‌خواه با توجه به جنبش اعتراضی مردم در داخل ایران وجود یک رهبری را لازم دیده و به همین منظور گرد هم آمده‌اند. این در حالی که است بیش از پنج ماه اعتراضات در ایران، بدون وجود رهبر، چه رهبریت فردی و چه گروهی/حزبی پیش رفت و بسیاری در داخل از مبارزه در بطن جنبش‌های بی‌سر صحبت می‌کنند. خلیق با اذعان به این موضوع که جنبش زن، زندگی، آزادی از جنس جنبش‌های بدون رهبر است، می‌گوید با توجه به تجربیات تاریخی، جهت گذار از جمهوری اسلامی و به وجود نیامدن خلا قدرت، ضرورت وجود رهبری سیاسی را در کنار رهبران میدان لازم می‌داند.
بهروز خلیق تاکید می‌کند رهبری جنبش اعتراضی ایران باید در داخل شکل بگیرد، و این رهبری باید رهبری جمعی باشد. وجود رهبری در خارج از کشور پایه‌ای برای حمایت از جنبش داخل ایران است.
بهروز خلیق می‌گوید به زودی ائتلاف متشکل از پنج حزب و جریان جمهوری‌خواه منشوری را منتشر می‌کنند و آن را از طریق یک کنفرانس مطبوعاتی به اطلاع عموم خواهند رساند.
این روزها ائتلاف‌های متعددی بین گروه‌ها و جریان‌های سیاسی اپوزیسیون خارج از در حال افزایش است. بهروز خلیق این ائتلاف‌ها را موثر قلمداد می‌کند و می‌گوید برخی از آنها مانند جریان‌های چپ در ایران ریشه و پایگاه مردمی دارند.
حزب چپ ایران (فدائیان خلق) از ابتدای شکل‌گیری در جذب جوانان، علی‌الخصوص زنان ناکام مانده و هسته رهبری را عمدتا مردان تشکیل می‌دهند. بهروز خلیق در پاسخ به این پرسش که آنها چه راه‌کاری برای حل مشکل و دادن فضا به زنان در هسته رهبری دارند می‌گوید این مشکل تنها محدود به حزب آنها نیست و تلاش می‌کنند آن را برطرف کنند و در اساس‌نامه حزب سهمیه ۳۰ درصدی برای زنان در نظر گرفته شده است.
نظرها
شهروند
برای من که در اوان جوانی هوادار سازمان فدائیان بودم واقعا دردناک است که میبینم این سازمان نتوانست به موقع با گذشته خود فاصله بگیرد و از یک سازمان چریکی به حزبی فراگیر تبدیل شود. چند وقت پیش عکسی دیدم که گویا از یک جلسه کاری این حزب جدید با اسم بی مسمای چپ بود که مرا به یاد کلوب بازنشستگان انداخت. رفقای سابق من به صداقت شما باور دارم ولی بر این باورم که شما هم چنان در دنیای چریکی به سر می برید. حزب سیاسی باید پایگاه اجتماعی داشته باشد. شما در تمام این سالها نیرو هایتان را از دست داده اید و حاضر نیستید اعتراف کنید که نتوانستید به موقع نو اندیش شوید و به طور کلی سازماندهی چریکی را به کناری بگذارید و به حزب سیاسی رشد کنید.این چه حزبی است که چهره ندارد؟ چرا حزب شما رهبری ندارد؟ گویا همگی به هم شک دارید و تحت نام رهبری جمعی قادر نیستید به یک نفر اعتماد کنید تا چهره بیرونی حزب شما باشد. رفقا حزب ایدئولوژیک راه چاره نیست ما به یک حزب سیاسی نیاز داریم و گذار از باورهای قدیمی به اندیشه های جدید شهامت می خواهد.