روان دانش‌آموزان، هدف حمله و محمل رفتارهای خودسرانه عوامل نظام

دخترم سه هفته خواب و خوراک نداشت. از زندگی بیزار شده بود. حتا حرف هم نمی‌زد. تصمیم گرفتیم او را پیش روان‌شناس ببریم. آن‌جا بود که فهمیدیم معلم دینی‌شان سر کلاس، فیلمی را با موضوع سقط جنین دختران تازه بالغ پخش کرده.

با نمایش فیلم و کلیپ‌هایی که ذهن نوجوانان ما را درگیر کند،‌ مخالفم.

سال‌ها دغدغه و دعوای ما در مجلات رشد با آموزش و پرورش این بود که درهای مدارس به روی چهره‌های شاخص فرهنگی بسته است. هنوز هم ما به هیچ شکلی نمی‌توانیم اجازه‌ ورود به مدارس را دریافت کنیم. حتا یک بار که از ناحیه‌ پنج آموزش و پرورش نامه گرفتیم برای هفته‌ کتاب به مدرسه‌ای در منطقه‌ پونک برویم، مدیر مدرسه به ما اجازه نداد و برنامه‌هایمان معلق ماند. تنها راه ارتباط ما با دانش‌آموزان، بیرون از مدرسه در نمایشگاه‌های کتاب یا برنامه‌های فرهنگی فرهنگ‌سراهاست. نمی‌دانم این افراد از کجا دستور داشته‌اند که به راحتی از سد محکم مدرسه رد شده‌اند.

یک شهروند: در جمهوری اسلامی هر آن‌چه بچه‌ها را وادار به فکر کردن کند جایش در مدرسه نیست اما خرافات و مسایلی از این دست که در لباس دین و مذهب ارائه می‌شوند، به راحتی قابل قبول هستند

بر اساس قانون در پیگیری این مورد، افراد نام ‌برده‌ عضو شورا می‌باید پاسخگو باشند.

ما حتا برای اهدای کتاب به برخی مدارس نیز مشکل داریم. یعنی فکر کنید اگر قرار باشد به مدرسه‌ای کتاب هدیه بدهیم، هفت‌خوان را باید پشت سر بگذاریم چون مدیر و مسوولان مدارس به این مساله هم واکنش نشان می‌دهند.

امروزه مدارس زیادی در شهرهای ایران از سیستم آموزشی هوشمند بهره می‌برند. هر کلاس یک کامپیوتر دارد که بر اساس صلاح‌دید معلم، وسیله‌ای برای پخش فیلم در کلاس است. این مساله از سوی هیچ‌ نهادی قابل پیگیری نیست؛ به دلیل آن‌که ممکن است یک معلم به خودش این اختیار را بدهند که ‌هر چیزی را دوست دارد در کلاس پخش کند.

بنابراین آخر ماجرا پیداست. یا در این مورد چیزی نمی‌گویند یا تقصیر را گردن معلمان و مدیران "خودسر" می‌اندازند.

به عقیده‌ من موضوع نمایش فیلم‌های خلافِ عرف یک حرکت بخشی و محلی بوده و به نظر می‌آید نظام نمی‌تواند این‌قدر احمق باشد اما در عین حال کنترل مدارس و کارگزاران آموزشی‌اش را هم به نوعی از دست داده که به اعتقاد من این بدتر از مورد اول است.

یکی از برنامه‌های راهبردی آموزش و پرورش تحقق جهاد تبیین در سطح مجموعه‌ تعلیم و تربیت شهرستان است. بر این اساس و در راستای اجرای برنامه‌های مصوب شورای تحقق جهاد تبیین در آموزش و پرورش ماهشهر، روز دوشنبه مورخ ۳۰ آبان ماه ۱۴۰۱، پس از هماهنگی‌های صورت گرفته جناب آقای رضایی، مسوول محترم عقیدتی-سیاسی ناحیه‌ مقاومت بسیج شهرستان ماهشهر در کارگاه دانش‌افزایی دانش‌آموزان دبیرستان دخترانه شاهد ریحانه‌النبی شهرستان ماهشهر حضور پیدا می‌کند و در ارتباط با حوادث و جریانات اخیر و ضرورت ایجاد آگاهی در بین دانش‌آموزان نسبت به جنگ شناختی ترکیبی دشمن بر علیه انقلاب اسلامی به ایراد سخن می‌پردازد.

در ادامه‌ این کارگاه دانش‌افزایی، یک کلیپ که محتوای صحنه‌هایی در ارتباط با برخورد خشونت‌بار پلیس آمریکا با مردم عادی است به نمایش درمی‌آید و پس از بحث و گفت‌وگوی سالم و صمیمی بین دانش‌آموزان و مربی، کارگاه مذکور خاتمه پیدا می‌کند.

این‌ها یاد گرفته‌اند از اساس تکذیب کنند اما آیا با تکذیب یا حتا عذرخواهی می‌توان ذهن آسیب‌دیده‌ و روان زخمی کودکان را به نظم اولیه برگرداند؟

دخترم سه هفته خواب و خوراک نداشت. از زندگی بیزار شده بود. حتا حرف هم نمی‌زد. تصمیم گرفتیم او را پیش روان‌شناس ببریم. آن‌جا بود که فهمیدیم معلم دینی‌شان سر کلاس، فیلمی را با موضوع سقط جنین دختران تازه بالغ پخش کرده.

مدیر مدرسه به هیچ‌وجه پشت معلمش را خالی نکرد. در جلسه‌ انجمن اولیا و مربیان بلند شدم و گفتم که در کلاس دختر من خانم فلانی، به اصطلاح معلم دینی، فیلمی از [علی‌اکبر] رائفی‌پور پخش کرده که در مورد سقط جنین بوده. با کدام مجوز این فیلم را پخش کرده‌اید و چرا باید دختر من دو هفته خواب و خوراک نداشته باشد؟ مدرسه نمونه-دولتی بود و معلم رسمی. نه معلم را عوض کردند و نه تقصیر را گردن گرفتند. ما هم تصمیم گرفتیم دخترمان را به مدرسه‌ دیگری ببریم.

هر چیز که بچه‌ها را وادار به فکر کردن کند، جایش در مدرسه نیست اما خرافات و مسایلی از این دست که در لباس دین و مذهب ارائه می‌شود، به راحتی قابل قبول است و حتا مدیر مدرسه هم می‌ترسد با آن مقابله کند.

پارسال پسر من در کلاس پنجم یک مدرسه‌ انتفاعی درس می‌خواند. سر کلاسشان معلم، بخشی از فیلم "محمدرسوالله" را نمایش داده بود که در آن یک زن مورد شکنجه قرار می‌گیرد و بعد هم کشته می‌شود. خب این فیلم را من در نوجوانی خودم بارها و بارها دیده‌ام. صدا وسیما این صحنه‌ها را در برخی نمایش‌های تلویزیونی حذف کرده بود چون بسیار خشن و وحشیانه به نظر می‌آمد اما جالب ‌است که معلم عزیز آن مدرسه نه‌ تنها فیلم را نمایش‌داده ، بلکه یک سخنرانی طولانی هم درباره‌ زنده به گور کردن دختران در دوران جاهلیت ایراد کرده بود.

من دیدم پسرم رفتارهای عجیب و غریبی می‌کند و حسابی افسرده و پرخاشگر شده. بعد که موضوع را مطرح کردیم با پیگیری پیوسته ما معلم را عوض کردند؛ در حالی‌ که این عوض کردن معلم هم فایده‌ای نداشت.

اصولا مطرح کردن مسائلی که از نظر کودک و نوجوان عجیب، خارق‌العاده و غیرمعمول می‌آید، به‌ویژه پیش از دوران بلوغ، ذهن آنان را دچار تشویش می‌کند؛ چون ذهن نوجوان و کودک آمادگی این هیجانات را ندارد.

اخیرا کتابی خواندم به‌ نام "پارادوکس داستان" که در بخشی از آن آماری ارائه شده که بسیار تأمل برانگیز است: جاناتان گانشال (پژوهشگر آمریکایی در زمینه ادبیات و تکامل) می‌گوید ۹۱ درصد از تروماهای روانی ناشی از رسانه، مربوط به دیدن فیلم‌های ترسناک است. این آمار خیلی تکان‌دهنده است. فکرش را بکنید سر یک کلاس فیلمی پخش شود که مخاطب آمادگی دیدنش را ندارد. به این ترتیب از ۳۰ نفر دانش‌آموز، احتمالا تا ۲۷ نفرشان در معرض ترومای روانی قرار می‌گیرند.

البته جلوی خودزنی خودش را هم نمی‌تواند بگیرد چون این نظام دچار یک نوع بیماری خودایمن شده است که نقص در حمایت از اعضا و اندام‌هایش، باعث شده خود اندام‌ها به یکدیگر حمله کنند و نتیجه‌اش همین وضع موجود است که می‌بینید.